Στη χώρα των Γαδαρηνών

 

O Ιησούς περνώντας από τη χώρα των Γαδαρηνών συνάντησε έναν δαιμονισμένο. Ο δαιμονισμένος αυτός, ταλαιπωρημένος από τα δαιμόνια, έμενε στα μνήματα. Ο Ιησούς θεράπευσε τον δαιμονισμένο, έδιωξε τα δαιμόνια, τα οποία βρήκαν καταφύγιο σε μια αγέλη χοίρων, οι οποίοι μόλις τα δαιμόνια μπήκαν μέσα τους έτρεξα και γκρεμίστηκαν στη λίμνη και πνίγηκαν. 

Ας εξετάσουμε λίγο τα στοιχεία αυτά. Ο δαιμονισμένος ζούσε στα μνήματα. Κοντά στους νεκρούς. Γιατί όποιος απομακρύνεται από τον Θεό δεν αντέχει τη ζωή. Θέλει να βρίσκεται κοντά στον θάνατο γιατί αυτόν ακολουθεί έτσι κι αλλιώς. 

Τα δαιμόνια ζήτησαν από τον Ιησού να μπουν στο κοπάδι των χοίρων. Και Αυτός το επέτρεψε. Πρώτον για να μη γίνει σύγχυση περί τίνος επρόκειτο, να μη θεωρήσει κανείς πως ο δαιμονισμένος είχε κάποια ασθένεια που τον έκανε να φέρεται έτσι. Να γνωρίζουν όλοι όσοι ήταν παρόντες πως ήταν δαίμονες αυτοί που τον βασάνιζαν. 

Δεύτερον για να δείξει πόσο έξω από τη φύση και τη ζωή είναι πια οι δαίμονες και όσοι τους ακολουθούν και πράττουν τα έργα του κακού. Τα ζώα δεν αυτοκτονούν. Το ένστικτο επιβίωσης πάντα επικρατεί. Κι όμως οι χοίροι, που υποτίθεται πως ήταν και μιαρά ζώα σύμφωνα με τον Νόμο των Εβραίων, μόλις αντιλήφθηκαν πως οι δαίμονες μπήκαν μέσα τους προτίμησαν να γκρεμιστούν στη λίμνη και να πνιγούν. Ούτε η ίδια η φύση δεν άντεξε την παρουσία τους. 

Και τέλος ας μιλήσουμε και λίγο για τους κατοίκους της πόλης. Μόλις πληροφορήθηκαν τη θεραπεία του δαιμονισμένου φοβήθηκαν και ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει. Γιατί ο Χριστός, χωρίς να πει λέξη τους ξεμπρόστιασε. Την εκτροφή των χοίρων, την εγκατάλειψη του συνανθρώπου τους που χρειαζόταν βοήθεια και τέλος κάτι που δε φαίνεται με τη πρώτη ματιά. Πιθανόν τα έργα των Γαδαρηνών, ο τρόπος ζωής τους, να ήταν αυτά που  υπαγορεύει ο διάβολος. Γνώριζαν πως ήταν κι αυτοί υπεύθυνοι για τον δαιμονισμένο συμπολίτη τους και γι' αυτό τον εγκατέλειψαν στις ερημιές και τα μνήματα. Οι άνθρωποι αντέχουμε τα πάντα, εκτός από το να φανερώσει κάποιος πόση σαπίλα και σκοτεινιά κρύβουμε πραγματικά μέσα μας. 

Η θεραπεία του δαιμονισμένου δεν είναι μια ιστορία για να φανταζόμαστε σκηνικά ταινιών τρόμου ούτε για να κάνουμε επιδεικτικά εξορκισμούς ώστε να μαζεύουμε οπαδούς. Είναι μια ευκαιρία για να εξετάσουμε τα έργα μας και την πραγματικότητα που κρύβουμε μέσα μας. Να καταλάβουμε πόσο αφύσική είναι η κατάστασή μας και να ζητήσουμε το φως του Κυρίου να μας διορθώσει.