Συχνά πυκνά, γίνεται κουβέντα στην Εκκλησία -σχεδόν κουβέντα δηλαδή, αυτά τα θέματα λίγους απασχολούν- για τον πλούτο και τους πλούσιους και τη θέση τους στην Εκκλησία. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όταν διάβασα ένα κήρυγμα, σε μια από τις ενορίες που έχω περάσει, παραθέτοντας αποσπάσματα από ομιλίες των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και τους πλούσιους. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου θετικές, αυτό φτάνει.
Ακόμα και σε μια συζήτηση με άλλον κληρικό δεν έβγαλα άκρη αφού αυτός επέμενε - το λέω λίγο απλά- πως οι πατέρες ήταν υπερβολικοί στο θέμα του πλούτου.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ήμουν υπερβολικός. Ο πλούσιος δεν πάει στην κόλαση και ο πλούτος δεν είναι κακός. Αντιθέτως. Αν ο πλούσιος λειτουργεί ως διαχειριστής του πλούτου που του εμπιστεύτηκε ο Θεός και βοηθά τους συνανθρώπους του που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί και φροντίζει να μοιράζεται αυτός ο πλούτος, τότε ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ορθάνοιχτος. Και μάλιστα το μέσο για να τον διανύσει είναι η ίδια η περιουσία του.
Μόνο που -όπως καταλαβαίνουμε- στην παραπάνω περίπτωση, ο πλούτος δε θα παραμείνει πλούτος κατά πάσα πιθανότητα...Οπότε έχουμε διαμοιρασμό του πλούτου -όπως λέει στο Ευαγγέλιο άλλος ένας υπερβολικός τύπος, Ιησούς λεγόταν- και τελικά, την εξαφάνισή του. Γιατί ο Χριστός δεν αρκείται στο να δίνουν οι πλούσιοι τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι στους φτωχούς την ώρα που τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές των τελευταίων.
Βέβαια υπάρχουν πολλοί, εντός της Εκκλησίας, λαϊκοί και κληρικοί που θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό επιχειρήματα για να πείσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε λογής γνώση: θεολογική, φιλοσοφική, νομική, πολιτική, κοινωνιολογική, αστροφυσική, ιατρική, κτηνιατρική, οικολογική, βιομηχανική...ε, καταλάβατε.
Από την άλλη, εγώ θυμάμαι το παρακάτω απόσπασμα από έναν άλλον υπερβολικό τύπο:
1. Ἄγε νῦν οἱ πλούσιοι, κλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπὶ ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις.
2. ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καὶ τὰ ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γέγονεν,
3. ὁ χρυσὸς ὑμῶν καὶ ὁ ἄργυρος κατίωται, καὶ ὁ ἰὸς αὐτῶν εἰς μαρτύριον ὑμῖν ἔσται καὶ φάγεται τὰς σάρκας ὑμῶν. ὡς πῦρ ἐθησαυρίσατε ἐν ἐσχάταις ἡμέραις.
4. Ἰδοὺ ὁ μισθὸς τῶν ἐργατῶν τῶν ἀμησάντων τὰς χώρας ὑμῶν ὁ ἀπεστερημένος ἀφ᾿ ὑμῶν κράζει, καὶ αἱ βοαὶ τῶν θερισάντων εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ εἰσεληλύθασιν.
5. ἐτρυφήσατε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν ἡμέρᾳ σφαγῆς.
6. κατεδικάσατε, ἐφονεύσατε τὸν δίκαιον· οὐκ ἀντιτάσσεται ὑμῖν.
Και μετάφραση:
1.Εμπρός τώρα εσείς οι πλούσιοι· κλάψτε και ολολύξτε για τις δυστυχίες που έρχονται επάνω σας.
2.Ο πλούτος σας σάπισε και τα ρούχα σας έγιναν φαγητό για το σαράκι.
3.Ο χρυσός σας και το ασήμι σας έχουν σκουριάσει, και η σκουριά τους θα σταθεί μαρτυρία εναντίον σας και θα φάει τις σάρκες σας σαν φωτιά. Θησαυρίσατε πλούτη για τις έσχατες ημέρες.
4.Δείτε: ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα χωράφια σας — και τον οποίον τους στερήσατε — φωνάζει, και οι κραυγές των θεριστών έφτασαν στα αυτιά του Κυρίου Σαβαώθ.
5.Ζήσατε μέσα σε απολαύσεις και σπατάλες πάνω στη γη· θρέψατε τις καρδιές σας σαν να ήταν ημέρα σφαγής.
6.Καταδικάσατε και σκοτώσατε τον δίκαιο· κι εκείνος δεν αντιστάθηκε σε σας.
Ιάκωβο Αδελφόθεο τον έλεγαν. Και ήταν λιγάκι άγιος εκτός από κομμάτι υπερβολικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου