Κοσμάς και Δαμιανός, Άγιοι Ανάργυροι εξ Ασίας

 

Οι Άγιοι Ανάργυροι μου αρέσουν πολύ. Όλοι οι Άγιοι Ανάργυροι. Έχουμε τρία ζεύγη Αγίων Αναργύρων. Σήμερα γιορτάζουν οι Κοσμάς και Δαμιανός από την Ασία. 

Εμπνεόμενοι από την πίστη τους, προσέφεραν τη γνώση τους στους συνανθρώπους τους αφιλοκερδώς και γι' αυτό ονομάστηκαν Ανάργυροι. 

Δε χρησιμοποίησαν την γνώση τους ούτε για να γίνουν πλούσιοι ούτε για να κερδίσουν κάποια κοινωνική επιρροή ούτε για να αποκτήσουν και να ασκήσουν κάποιου είδους εξουσία. Ειδικά οι συγκεκριμένοι, όταν οι άνθρωποι που θεραπεύονταν γυρνούσαν για να τους ευχαριστήσουν τους απαντούσαν με ένα χωρίο της Αποκάλυψης: "όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων"(Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12)

Δε θα προχωρήσω σε συγκρίσεις με σύγχρονες καταστάσεις. Κάτι τέτοιο είναι γελοίο κατά τη γνώμη μου και ομοιάζει με εκείνο το επιχείρημα που συγκρίνει Αγίους ή και τον Χριστό το ίδιο με τους κληρικούς για να δείξει πόσο κακοί είναι οι τελευταίοι. Οπότε θα ήταν πολύ εύκολο να δείξω τώρα πόσο κακοί είναι οι σημερινοί γιατροί. Δεν είναι. Και δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Άλλες τελείως οι σημερινές συνθήκες με τις τότε. Για πιστούς και απίστους.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι το αίσθημα προσφοράς που είχαν οι Άγιοι Ανάργυροι. Η ουσία της γιορτής είναι να ξυπνήσουμε στις ψυχές των χριστιανών, αυτών που έρχονται και εκκλησιάζονται αρχικά το αίσθημα προσφοράς στον πλησίον, το οποίο βρίσκεται σε ύπνωση, πλακωμένο από τόνους εγωισμού και ατομικισμού. 

Έτσι, μόνο έτσι, αποδίδεται πραγματικά τιμή σε αγίους όπως ο Κοσμάς και ο Δαμιανός. 

Ivan Shopov & Avigeya - Eno Lyo

 

Ταξινομήσεις

 

Ζούμε μια ζωή παράλογη, εντελώς παράλογη, εξωφρενική, κι αυτά δεν είναι μόνο λόγια, κάποιο ρητορικό σχήμα, μια υπερβολή, αλλά η απλή διαπίστωση του τι συμβαίνει. Τις προάλλες, ειχα την ευκαιρία να επισκεφτώ δύο μεγάλα ιδρύματα για ψυχικά αρρώστους, κι αποκόμισα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε άσυλα που έχτισαν άνθρωποι ψυχικά ασθενείς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μια γενικευμένη, πανδημική μορφή τρέλας, προκειμένου να περιθάλπουν ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από διάφορε μορφές τρέλας, με συμπτώματα όμως που δε μοιάζουν μ' αυτά της πανδημικής. Όλες αυτές οι ποικίλες μορφές τρέλας χωρίζονται σε κατηγορίες, καθώς εκείνοι που έχουν καταληφθεί από την πανδημική τρέλα διακρίνουν πληθώρα από υπομορφές και υποδιαιρέσεις. Έτσι έχουμε την ταξινόμηση των Γκυλαίν, Τσέλλερ, Γκρίζινγκερ, Κραφφτ-Έμπινγκ, Μορέλ, Μάυνερτ, Λουί, Μανιάν, Κρέπελιν, Μορσέλλι, Κλούστον, Χακ Τιουκ, Κόρσακοφ, Ιγκνάτιεφ και πολλών πολλών άλλων. Όλοι τους εμφανίζονται διχασμένοι, υποστηρίζοντας μάλιστα αλληλοαντικρουόμενες απόψεις. Κάθε ψυχίατρος ορίζει τις δικές του ψυχονευρώσεις, μανίες, παράνοιες και διάφορες vesaniae, κατατονικές και άλλες, την psychopathia degenerativa και λοιπές ψυχοπάθειες. Σε γενικές γραμμές, όπως αναφέρει στο σύγγραμμά του ένας επιστήμονας, όσον αφορά τις περισσότερες ψυχώσεις δεν έχει βρεθεί ακόμα το παθογνωμικό και ανατομοπαθολογικό υπόστρωμά τους (sic), γι' αυτ'ο και δεν μπορεί να γίνει ακριβής ταξινόμησή τους.

Όσο για τις υπάρχουσες ταξινομήσεις, η μόνη χρησιμότητά τους είναι να τις αποστηθίζουν οι φοιτητές και, στις εξετάσεις, ν' απαντούν χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια που ακούνε και απ' τους καθηγητές τους ούτως ώστε να πάρουν το πτυχίο τους και χάρη σ' αυτό να διοριστούν σ' ένα πόστο μ' απολαβές που υπερβαίνουν 20, 30. 50 φορές το μισθό ενός εργάτη, ο οποίος κάνει μια δουλειά αναμφίβολα ωφέλιμη φια την κοινωνία.Ουσιαστικά, υπάρχει μόνο μία σαφής και κατανοητή ταξινόμηση των ψυχικά ασθενών: αυτή με τη βάση με την οποία τοποθετούνται στις ανάλογες πτέρυγες των νοσοκομείων και η οποία καθορίζει το είδος της μεταχείρισης που τυγχάνουν. Έτσι λοιπόν διακρίνονται στους:

α. ανήσυχους(παλιότερα ονομάζονταν βίαιοι)

β. μετρίως ανήσυχους

γ. ήσυχους

δ. υποκείμενα πειραμάτων

Η ίδια ακριβώς ταξινόμηση ισχύει και για το τεράστιο πλήθος ανθρώπων που έχουν κυριευτεί απ' την τρέλα του λεγόμενου πολιτισμού της εποχής μας. 

Λέων Τολστόι, Περί Τρέλας, εκδ. Ροές

Λάθη

Οι περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από υπερβολική σοβαρότητα. Έχουν φτιάξει ένα σοβαρότατο προσωπείο και φοβούνται να κινηθούν χωρίς αυτό μη και δεν τους πάρουν στα σοβαρά και οι υπόλοιποι. Για κάποιο λόγο θεωρούν πως είναι κάτι πολύ σημαντικό να τους πάρουν οι άλλοι στα σοβαρά, ακόμα κι όταν οι άλλοι είναι εντελώς γελοίοι. 

Καθηγητές, γιατροί, δικηγόροι, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, δικαστικοί, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί και κληρικοί δίδαξαν τόσους και τόσους αιώνες στους ανθρώπους τη σημασία του να σε παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά. 

Τελικά, αυτό που έγινε είναι ότι ο καθένας παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Τις απόψεις του, τη γνώμη του, την οπτική του, τα σχόλιά του. Όλα αυτά -ασήμαντα στην πραγματικότητα, χαμένα σε ωκεανούς απόψεων, γνωμών, σχολίων κλπ- αποκτούν στη σκέψη του αφάνταστη σοβαρότητα και βαρύτητα. Θαρρεί πως κατέχει τη γνώση των γνώσεων, τη ματιά που αποκαλύπτει τα κρυφά νοήματα, τη σκέψη που ανοίγει νέα σύνορα. Δυστυχώς γι' αυτόν και για τους υπόλοιπους που βρίσκονται κοντά, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Όλα όσα νομίζει πως κατέχει  είναι τόσο κοινότυπα και αστεία όσο και όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που έχουν την ίδια στάση. Τελικά ο  ίδιος παραμένει ένα απειροελάχιστα μικρό πλάσμα σε ένα αχανές σύμπαν μπλεγμένο στις ψευδαισθήσεις μεγαλείου του που ο ίδιος έφτιαξε.

Οι άνθρωποι αυτοί φυσικά φοβούνται τη περίπτωση να έχουν κάνει λάθος. Και επειδή φοβούνται τόσο πολύ τα λάθη τους τελικά τα αρνούνται. Και πέφτουν συνεχώς σε νέα και μεγαλύτερα λάθη, αφού αυτός που δεν αναγνωρίζει τα λάθη του και δεν αλλάζει τρόπο σκέψης και πράξης μοιραία διαπράττει συνεχώς περισσότερα και μεγαλύτερα σφάλματα. 

Η αναγνώριση των λαθών μας είναι ένα μικρό βήμα για να απελευθερωθούμε από το δίχτυ της σοβαροφάνειάς μας. Αναγνωρίζοντάς τα, σταδιακά θα αρχίσουμε να χαλαρώνουμε το σφιχτό μανδύα σοβαροφάνειας που μας περιβάλλει -και τον οποίο εμείς πρώτοι τυλίξαμε τόσο σφιχτά γύρω μας- και θα αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τη ζωή και τον κόσμο όπως πρέπει. Με την ελαφρότητα η οποία είναι απαραίτητη όταν ασχολούμαστε με πολύ σοβαρά θέματα...

Irfan - Day to Pray

 

Απαισιόδοξος

 

Είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Όσοι με γνωρίζουν, μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Κάποιοι παραξενεύονται. Με ρωτάνε αν -σαν κληρικός- επιτρέπεται να είμαι απαισιόδοξος. 

Πρώτα απ' όλα να γράψω κάτι για την απαισιοδοξία. Δεν πρόκειται για μιζέρια ή βαθιά στενοχώρια σε μόνιμη βάση. Ο απαισιόδοξος και χαίρεται και γελά. Ίσα ίσα. Ο απαισιόδοξος, επειδή έχει αυτή την οπτική, ευχαριστιέται και χαίρεται τις στιγμές εκείνες που φέρνουν χαρά, χαμόγελο, ευτυχία, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. Αν το τράβαγα περισσότερο, θα μπορούσα να πω πως μόνο ο απαισιόδοξος χαίρεται πραγματικά. Με μεγάλη δόση υπερβολής το γράφω αυτό. 

Δεν είναι λοιπόν ότι είμαι βυθισμένος στη μιζέρια. Ούτε κι ότι είμαι σε κατάσταση απελπισίας. Καμία σχέση δεν έχουν αυτά με την απαισιοδοξία. Απλά ο απαισιόδοξος δεν ενστερνίζεται την σύγχρονη άποψη -η οποία έχει επιβληθεί στον δυτικό κυρίως κόσμο- πως πρέπει να είμαστε χαζοχαρούμενοι και να χαμογελάμε σαν ηλίθιοι ή να λέμε "αφού έχουμε την υγειά μας όλα καλά θα πάνε". Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι και μεγάλη ανοησία. 

Η απαισιοδοξία είναι η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης. Είτε αυτή είναι η κατάσταση των διεθνών εξελίξεων είτε των εθνικών οικονομικών συνθηκών (απλά παραδείγματα είναι αυτά), είτε για συνθήκες της προσωπικής ζωής του καθενός. Δε σημαίνει αυτό ότι βλέπει ένα αδιέξοδο, έναν τοίχο αδιαπέραστο όπου θα πέσει επάνω του και θα συνθλιβεί. Ο απαισιόδοξος απλά βλέπει τις δυσκολίες, τα λάθη, τα στραβοπατήματα που έρχονται και προετοιμάζεται όσο είναι δυνατόν. 

Αυτά τα λίγα για σήμερα...Θα έλεγα και καλημέρα αλλά είμαι πολύ απαισιόδοξος για την εξέλιξη κι αυτής της ημέρας(ναι, οι απαισιόδοξοι κάνουμε και αστεία, έχουμε χιούμορ αν και λίγο μαύρο)!

Novembre - Your Holocene

 

28η Οκτωβρίου

 

Τώρα, σκεφτόμουν τι να γράψω για τη σημερινή ημέρα. Οι εθνικές γιορτές με δυσκολεύουν... ίσως επειδή δεν είμαι κανένας ηρωικός τύπος ή ίσως επειδή δεν είμαι και τόσο πατριώτης. Τουλάχιστον με την ευρεία έννοια του πατριωτισμού. 

Δεν με αφήνει ασυγκίνητο το έπος των αλβανικών βουνών όπου οι Έλληνες στρατιώτες κατανίκησαν τους Ιταλούς και τους Αλβανούς συμμάχους τους. Και θαυμάζω, εντυπωσιάζομαι από τον ηρωισμό που έδειξαν.

Από την άλλη, δε βλέπω κάποια ενότητα εθνική που θα πρέπει να μας εμπνεύσει αυτή η μέρα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία τέτοια ενότητα όσο αυξάνονται οι κοινωνικές διακρίσεις και αδικίες. 

Ακόμα ακόμα, δε βλέπω τον λόγο που σήμερα αυτή η γιορτή δεν θα έπρεπε να λειτουργεί ως υπενθύμιση του παραλογισμού του πολέμου. Γιατί να μη σκεφτούμε την απώλεια τόσων νέων ανθρώπων στα πεδία των μαχών. Είτε μάχονταν επειδή υπερασπίζονταν τα εδάφη της πατρίδας τους είτε επειδή είχαν "μαγευτεί" από μία ιδεολογία που υποσχόταν μεγαλεία ψευδή, θεμελιωμένα πάνω στο αίμα των εχθρών.  

Δεν θα γράψω λοιπόν κάτι ηρωικό σήμερα. Ούτε για τη μεταφορά της γιορτής της Παναγίας από τη 1η στην 28η Οκτωβρίου για να συμπέσει με μια εθνική γιορτή. Κάτι που δεν μπορώ να πω πως με αναπαύει. Ένα έχω να γράψω για την Θεοτόκο. Σίγουρα έκλαψε για όλους τους νεκρούς νέους ανθρώπους που χάθηκαν στις μάχες ενός παράλογου πολέμου...

16 Horsepower - Haw

 

Βίας το ανάγνωσμα

 

Το είδα σε κάποια ΜΜ"Ε"...επίθεση του Ρουβίκωνα στον Σ.Κέλλα. Πρώτον, τον κ. Κέλλα τον συμπαθώ. Τον έχω γνωρίσει, είναι πολύ καλός αναισθησιολόγος και πραγματικά εραστής της πολιτικής. Από την άλλη, είναι υφυπουργός ενός υπουργείου που ταλανίζεται από ένα τεράστιο σκάνδαλο και επομένως οφείλει να σηκώσει και το ανάλογο βάρος. Επιπλέον το ξεδίπλωμα ενός πανό και τα τρικάκια από πού κι ως πού θεωρούνται βία; Η εξαφάνιση ενός ολόκληρου τομέα είτε επειδή υιοθετήθηκαν λάθος πολιτικές είτε επειδή φαγώθηκαν όλα τα χρήματα, αυτό είναι βία. Και για να το συνδέσω με τη Κρήτη. Η βία που ασκεί ο Βορίδης -και κάθε Βορίδης- ζημιώνοντας τόσο πολύ ολόκληρο παραγωγικό τομέα της χώρας, είναι πολλαπλάσια της βίας που άσκησαν μερικοί θερμοκέφαλοι του ακροαριστερού ή του αναρχικού χώρου. Η έλλειψη σεβασμού που δείχνει ο Βορίδης και κάθε Βορίδης στα παιδιά των αγροτών, των εργαζομένων που θα αναγκαστούν να δουλέψουν 13ωρα, των οικογενειών που πλήττονται από την ακρίβεια σε είδη πρώτης ανάγκης, ενοίκια και ενέργεια είναι πολύ πιο αισχρής μορφής από αυτή που επέδειξαν οι...αυγορίπτες! 

Υγ. Η κυβέρνηση με χίλιους δυο τρόπους διέλυσε κάθε κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Έχει όμως απέναντί της πια, κοινωνική αντιπολίτευση. Και επειδή η κοινωνία αντιμετωπίζει πολύ χειρότερη πίεση από την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση(οι βουλευτές δεν σκάνε για την ακρίβεια, οι πολίτες πάλι στριμώχνονται πολύ ή από τη "δικαιοσύνη"), οι αντιδράσεις της δε θα περιοριστούν σε κάποια έντονη ομιλία στη Βουλή ή με ελεγχόμενες συγκεντρώσεις. Θα καταφύγουν κάποιες φορές και σε πιο έντονες αντιδράσεις ώστε να ισορροπήσουν τη κρατική βία η οποία πνίγει τις ζωές τους. Έτσι, η κυβέρνηση επέλεξε την πολιτική κυριαρχία αλλά θα έχει να κάνει με αντιδράσεις απρόβλεπτες κάποιες φορές.

Seether - Careless Whisper

 

Στη χώρα των Γαδαρηνών

 

O Ιησούς περνώντας από τη χώρα των Γαδαρηνών συνάντησε έναν δαιμονισμένο. Ο δαιμονισμένος αυτός, ταλαιπωρημένος από τα δαιμόνια, έμενε στα μνήματα. Ο Ιησούς θεράπευσε τον δαιμονισμένο, έδιωξε τα δαιμόνια, τα οποία βρήκαν καταφύγιο σε μια αγέλη χοίρων, οι οποίοι μόλις τα δαιμόνια μπήκαν μέσα τους έτρεξα και γκρεμίστηκαν στη λίμνη και πνίγηκαν. 

Ας εξετάσουμε λίγο τα στοιχεία αυτά. Ο δαιμονισμένος ζούσε στα μνήματα. Κοντά στους νεκρούς. Γιατί όποιος απομακρύνεται από τον Θεό δεν αντέχει τη ζωή. Θέλει να βρίσκεται κοντά στον θάνατο γιατί αυτόν ακολουθεί έτσι κι αλλιώς. 

Τα δαιμόνια ζήτησαν από τον Ιησού να μπουν στο κοπάδι των χοίρων. Και Αυτός το επέτρεψε. Πρώτον για να μη γίνει σύγχυση περί τίνος επρόκειτο, να μη θεωρήσει κανείς πως ο δαιμονισμένος είχε κάποια ασθένεια που τον έκανε να φέρεται έτσι. Να γνωρίζουν όλοι όσοι ήταν παρόντες πως ήταν δαίμονες αυτοί που τον βασάνιζαν. 

Δεύτερον για να δείξει πόσο έξω από τη φύση και τη ζωή είναι πια οι δαίμονες και όσοι τους ακολουθούν και πράττουν τα έργα του κακού. Τα ζώα δεν αυτοκτονούν. Το ένστικτο επιβίωσης πάντα επικρατεί. Κι όμως οι χοίροι, που υποτίθεται πως ήταν και μιαρά ζώα σύμφωνα με τον Νόμο των Εβραίων, μόλις αντιλήφθηκαν πως οι δαίμονες μπήκαν μέσα τους προτίμησαν να γκρεμιστούν στη λίμνη και να πνιγούν. Ούτε η ίδια η φύση δεν άντεξε την παρουσία τους. 

Και τέλος ας μιλήσουμε και λίγο για τους κατοίκους της πόλης. Μόλις πληροφορήθηκαν τη θεραπεία του δαιμονισμένου φοβήθηκαν και ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει. Γιατί ο Χριστός, χωρίς να πει λέξη τους ξεμπρόστιασε. Την εκτροφή των χοίρων, την εγκατάλειψη του συνανθρώπου τους που χρειαζόταν βοήθεια και τέλος κάτι που δε φαίνεται με τη πρώτη ματιά. Πιθανόν τα έργα των Γαδαρηνών, ο τρόπος ζωής τους, να ήταν αυτά που  υπαγορεύει ο διάβολος. Γνώριζαν πως ήταν κι αυτοί υπεύθυνοι για τον δαιμονισμένο συμπολίτη τους και γι' αυτό τον εγκατέλειψαν στις ερημιές και τα μνήματα. Οι άνθρωποι αντέχουμε τα πάντα, εκτός από το να φανερώσει κάποιος πόση σαπίλα και σκοτεινιά κρύβουμε πραγματικά μέσα μας. 

Η θεραπεία του δαιμονισμένου δεν είναι μια ιστορία για να φανταζόμαστε σκηνικά ταινιών τρόμου ούτε για να κάνουμε επιδεικτικά εξορκισμούς ώστε να μαζεύουμε οπαδούς. Είναι μια ευκαιρία για να εξετάσουμε τα έργα μας και την πραγματικότητα που κρύβουμε μέσα μας. Να καταλάβουμε πόσο αφύσική είναι η κατάστασή μας και να ζητήσουμε το φως του Κυρίου να μας διορθώσει.

Manchester Orchestra - The Silence

 

Παρακμή

 

Οι μύγες και οι κατσαρίδες  θεωρούνται μιαρά έντομα επειδή οι πρώτες τρέφονται από περιττώματα και οι δεύτερες συχνάζουν στις αποχετεύσεις και τους υπονόμους. Όμως και τα περιττώματα εμείς τα παράγουμε και τις αποχετεύσεις εμείς τις γεμίζουμε. Οι υψηλές θεολογίες καταρρέουν κάθε φορά που ένας κληρικός υποκλίνεται δουλικά στον κάθε πολιτικό ή προσπαθεί να κερδίσει κάποια μεγάλη δωρεά. Οι μεγάλοι και κατάφορτοι ναοί μας κληροδότησαν και μεγάλη πτώση. Ένας πονηρός κλέφτης καμιά φορά αρπάζοντας κάτι πολύτιμο, μας χτυπά ένα κουδουνάκι αφύπνισης για τη ματαιότητά και τη ματαιοδοξία μας,  μα εμείς αλλάζουμε απλά πλευρό. Όταν η Εκκλησία κόπτεται καθώς λέει για την οικογένεια μα σωπαίνει στην αύξηση του ωραρίου και την μείωση των μισθών, δεν μιλάει για οικογένεια ανθρώπων αλλά μάλλον για οικογένειες άυλων πνευμάτων. Κάθε φορά που σηκώνουμε στις εκκλησίες τη σημαία του έθνους, κατεβάζουμε τον Παγκόσμιο Σταυρό. Πιο φλύαροι και από τους σοφιστές γινόμαστε και σε αυτό δε φταίνε οι μύγες...

Michael Kiwanuka - Cold Little Heart

 

Αντίσκηνα και τσαντίρια

 

Ένας πρωθυπουργός, μια κυβέρνηση, φέρεται σαν κακιασμένη πεθερά μετά το γάμο του γιου της που δεν ενέκρινε. Νοικοκυραίοι και εθνικόφρονες ανατριχιάζουν μετά τη νίκη που πέτυχε ένας ξένος με το "τσαντίρι" του. Αναστατώνεται η ησυχία των πάντα σιωπηλών, εκείνων που δεν μιλάνε μη τυχόν και χάσουν τα κεκτημένα τους.  

Κι εγώ χαμογελάω. Χαμογελάω πονηρά. Γιατί από μικρός προτιμούσα τα τσαντίρια και τις σκηνές από τους κίονες και τα αετώματα που προσπαθούσαν να με μάθουν να θαυμάζω. Χαμογελάω σκεπτόμενος πως μπορεί ένα αντίσκηνο να πετύχει εκεί που δεν πέτυχαν άλλα και άλλα σύμβολα επαναστατικά. Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή.

Leonard Cohen - You Want It Darker

 

Η ιερή κτίση

 

Αν δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι πράγματι δημιουργία του Θεού και αν στη συνέχεια δεχτούμε ακόμα ότι ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο φύλακα και διαχειριστή και υπεύθυνο για την κτίση, τότε πώς μπορούμε να λέμε ότι πιστεύουμε σε αυτόν τον Θεό την ώρα που συνεισφέρουμε στην καταστροφή αυτού του δώρου που μας έδωσε να φυλάμε;

Και τώρα δε θα κάνω κριτική μόνο στο καπιταλιστικό μοντέλο εκμετάλλευσης του πλανήτη και δε θα γράψω μόνο για τις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν η βιομηχανία, η εκμετάλλευση πόρων, το διαδίκτυο(το ψηφιακό οικοσύστημα ευθύνεται για περίπου 3–4% των παγκόσμιων εκπομπών CO₂, ποσοστό παρόμοιο με αυτό της αεροπορίας — και συνεχώς αυξάνεται) κλπ. 

Θα γράψω και για τη μικρότερης κλίμακας καταστροφή. Αυτή που προκαλούν η χρήση ΙΧ, το κυνήγι(παράνομο και νόμιμο), τα σκουπίδια που παράγουμε, η υπερκατανάλωση, τα ταξίδια και άλλες δραστηριότητες. 

Η αποϊεροποίηση της φύσης όπως τη ζούμε από τη βιομηχανική επανάσταση κι έπειτα, έχει οδηγήσει και στην λανθασμένη εντύπωση πως ο πλανήτης μας είναι ένα μεγάλο πιάτο φαγητό από το οποίο μπορούμε να τρώμε ασταμάτητα και χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση. 

Και τελικά -απευθυνόμενος στο κομμάτι εκείνο των ανθρώπων που υποστηρίζουμε πως πιστεύουμε στον Θεό- τι ακριβώς θα απολογηθούμε, πώς το φανταζόμαστε, όταν θα σταθούμε μπροστά του;

HIM - Wings of a Butterfly

 

Ο πλούτος όταν παύει να είναι πλούτος είναι αρετή

 

Συχνά πυκνά, γίνεται κουβέντα στην Εκκλησία -σχεδόν κουβέντα δηλαδή, αυτά τα θέματα λίγους απασχολούν- για τον πλούτο και τους πλούσιους και τη θέση τους στην Εκκλησία. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όταν διάβασα ένα κήρυγμα, σε μια από τις ενορίες που έχω περάσει, παραθέτοντας αποσπάσματα από ομιλίες των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και τους πλούσιους. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου θετικές, αυτό φτάνει. 

Ακόμα και σε μια συζήτηση με άλλον κληρικό δεν έβγαλα άκρη αφού αυτός επέμενε - το λέω λίγο απλά- πως οι πατέρες ήταν υπερβολικοί στο θέμα του πλούτου. 

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ήμουν υπερβολικός. Ο πλούσιος δεν πάει στην κόλαση και ο πλούτος δεν είναι κακός. Αντιθέτως. Αν ο πλούσιος λειτουργεί ως διαχειριστής του πλούτου που του εμπιστεύτηκε ο Θεός και βοηθά τους συνανθρώπους του που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί και φροντίζει να μοιράζεται αυτός ο πλούτος, τότε ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ορθάνοιχτος. Και μάλιστα το μέσο για να τον διανύσει είναι η ίδια η περιουσία του. 

Μόνο που -όπως καταλαβαίνουμε- στην παραπάνω περίπτωση, ο πλούτος δε θα παραμείνει πλούτος κατά πάσα πιθανότητα...Οπότε έχουμε διαμοιρασμό του πλούτου -όπως λέει στο Ευαγγέλιο άλλος ένας υπερβολικός τύπος, Ιησούς λεγόταν- και τελικά, την εξαφάνισή του. Γιατί ο Χριστός δεν αρκείται στο να δίνουν οι πλούσιοι τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι στους φτωχούς την ώρα που τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές των τελευταίων.

Βέβαια υπάρχουν πολλοί, εντός της Εκκλησίας, λαϊκοί και κληρικοί που θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό επιχειρήματα για να πείσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε λογής γνώση: θεολογική, φιλοσοφική, νομική, πολιτική, κοινωνιολογική, αστροφυσική, ιατρική, κτηνιατρική, οικολογική, βιομηχανική...ε, καταλάβατε. 

Από την άλλη, εγώ θυμάμαι το παρακάτω απόσπασμα από έναν άλλον υπερβολικό τύπο: 

1. Ἄγε νῦν οἱ πλούσιοι, κλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπὶ ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις.

2. ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καὶ τὰ ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γέγονεν,

3. ὁ χρυσὸς ὑμῶν καὶ ὁ ἄργυρος κατίωται, καὶ ὁ ἰὸς αὐτῶν εἰς μαρτύριον ὑμῖν ἔσται καὶ φάγεται τὰς σάρκας ὑμῶν. ὡς πῦρ ἐθησαυρίσατε ἐν ἐσχάταις ἡμέραις.

4. Ἰδοὺ ὁ μισθὸς τῶν ἐργατῶν τῶν ἀμησάντων τὰς χώρας ὑμῶν ὁ ἀπεστερημένος ἀφ᾿ ὑμῶν κράζει, καὶ αἱ βοαὶ τῶν θερισάντων εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ εἰσεληλύθασιν.

5. ἐτρυφήσατε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν ἡμέρᾳ σφαγῆς.

6. κατεδικάσατε, ἐφονεύσατε τὸν δίκαιον· οὐκ ἀντιτάσσεται ὑμῖν.

Και μετάφραση: 

1.Εμπρός τώρα εσείς οι πλούσιοι· κλάψτε και ολολύξτε για τις δυστυχίες που έρχονται επάνω σας.

2.Ο πλούτος σας σάπισε και τα ρούχα σας έγιναν φαγητό για το σαράκι.

3.Ο χρυσός σας και το ασήμι σας έχουν σκουριάσει, και η σκουριά τους θα σταθεί μαρτυρία εναντίον σας και θα φάει τις σάρκες σας σαν φωτιά. Θησαυρίσατε πλούτη για τις έσχατες ημέρες.

4.Δείτε: ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα χωράφια σας — και τον οποίον τους στερήσατε — φωνάζει, και οι κραυγές των θεριστών έφτασαν στα αυτιά του Κυρίου Σαβαώθ.

5.Ζήσατε μέσα σε απολαύσεις και σπατάλες πάνω στη γη· θρέψατε τις καρδιές σας σαν να ήταν ημέρα σφαγής.

6.Καταδικάσατε και σκοτώσατε τον δίκαιο· κι εκείνος δεν αντιστάθηκε σε σας.

Ιάκωβο Αδελφόθεο τον έλεγαν. Και ήταν λιγάκι άγιος εκτός από κομμάτι υπερβολικός.

Οι κινήσεις του Ιμπραήμ Τραορέ - Frexit και Παναφρικανισμός

 

Το πλήρες άρθρο(σχέσεις με τη Ρωσία κλπ) εδώ: https://moderndiplomacy.eu/2025/10/14/burkina-fasos-move-towards-strategic-autonomy-under-ibrahim-traores-leadership/

---Η πρώτη σημαντική πράξη του Τραορέ, μετά την κατάληψη της εξουσίας, ήταν να απαιτήσει την αποχώρηση των γαλλικών δυνάμεων από την περιοχή του Σαχέλ της Αφρικής, τον Ιανουάριο του 2023. Αυτό ήταν σύμφωνο με την συσσωρευμένη οργή της περιοχής κατά των γαλλικών στρατευμάτων που αναπτύχθηκαν εδώ και μια δεκαετία στην περιοχή, τα οποία ήταν αναποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της τζιχαντιστικής εξέγερσης. Ένας προς έναν, το Μάλι, η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας, ακόμη και το Τσαντ , κάποτε βασικοί πυλώνες της περιφερειακής αντιτρομοκρατικής συμμαχίας της Γαλλίας, διέκοψαν τους στρατιωτικούς δεσμούς με το Παρίσι και απέλασαν τις δυνάμεις του. Η εκστρατεία κατά της Γαλλίας του Τραορέ, μαζί με τους ομολόγους του στη Συμμαχία των Κρατών του Σαχέλ, απηχεί παρόμοιες κινήσεις του Ασίμι Γκοϊτά του Μάλι και του Αμπντουραχαμάνε Τσιάνι του Νίγηρα. Η Ακτή Ελεφαντοστού και η Σενεγάλη είναι οι τελευταίες σε έναν αυξανόμενο αριθμό αφρικανικών εθνών που επανεξετάζουν τις σχέσεις τους με τη Γαλλία.

Ενόψει του Frexit της Μπουρκίνα Φάσο, ο Τραορέ κάλεσε τους Αφρικανούς «να αγωνιστούν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και να αποαποικιοποιήσουν τις αντιλήψεις τους». Η Συμμαχία των Κρατών του Σαχέλ(The Alliance of Sahel States) κατηγόρησε τη γαλλική κυβέρνηση ότι προσπαθεί να καλύψει τις «νεοαποικιακές της τάσεις». Οι δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν καταδικάσει σε μεγάλο βαθμό τον σχηματισμό του AES και τις ενέργειές του. Η Δύση βλέπει την περιοχή του Σαχέλ ως ένα νέο πεδίο μάχης για γεωπολιτική επιρροή, με την Κίνα και τη Ρωσία να ανταγωνίζονται για έναν μεγαλύτερο ρόλο.

---Ο Παναφρικανισμός, ένα κίνημα που υποστηρίζει την αφρικανική ενότητα, την αυτοδιάθεση και την αντίσταση στον αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ρητορικής και των πολιτικών του Τραορέ.  Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του το 2023 , προέτρεψε τους ηγέτες να «σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες που χορεύουν κάθε φορά που οι ιμπεριαλιστές κινούν τα νήματα». Οι υποστηρικτές του τον θεωρούν ως αναβιωτή της «Αφρικανικής Αναγέννησης», παρόμοιο με τους Νκρούμα, Λουμούμπα ή Σανκάρα - ηγέτες που δολοφονήθηκαν ή εκδιώχθηκαν για παρόμοια ανυπακοή. 

Τα σχόλια του Εμανουέλ Μακρόν φέτος τον Ιανουάριο, με τα οποία σε αντίθεση με την προηγούμενη υπόσχεσή του να τερματίσει τη Françafrique (ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την άτυπη αλλά ισχυρή επιρροή που άσκησε η Γαλλία στις πρώην αποικίες της), υπονόησε ότι χώρες όπως το Μάλι, η Μπουρκίνα Φάσο και ο Νίγηρας δεν έδειξαν ευγνωμοσύνη για τη στρατιωτική εμπλοκή της Γαλλίας στο Σαχέλ, έχουν πυροδοτήσει εντάσεις. 

Τα σχόλια του Μακρόν προκάλεσαν κριτική για την μη αναγνώριση των τεράστιων θυσιών που έκανε η Αφρική για τη Γαλλία κατά τη διάρκεια των Παγκοσμίων Πολέμων και των αποικιακών συγκρούσεων. Ιστορικά αρχεία και αναφορές αποκαλύπτουν μαρτυρίες αντίστασης απέναντι στα αντανακλαστικά του αποικιοκρατισμού στην Αφρική.  Αφού οι αφρικανικές αποικίες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους τη δεκαετία του 1960, η Γαλλία πάγωσε τις στρατιωτικές συντάξεις, επικαλούμενη το χαμηλότερο κόστος διαβίωσης στην Αφρική. Ενώ ένας Γάλλος βετεράνος του στρατού λάμβανε 690 ευρώ το μήνα το 2006 (περίπου 850 δολάρια τότε), ένας στρατιώτης από την υποσαχάρια Αφρική ή τη Βόρεια Αφρική λάμβανε περίπου 61 ευρώ. 

Ανεξάρτητα από την αφηγηματική ανάλυση και τις δυτικές ανησυχίες για επικείμενη γεωπολιτική αστάθεια που τροφοδοτείται από τις αλλαγές στην εξωτερική πολιτική στην περιοχή, η άνοδος της απαίτησης για στρατηγική αυτονομία και εθνικοποίηση των πόρων στην Αφρική θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την έναρξη της επίδειξης της Παναφρικανικής ανυπακοής της Αφρικής ενάντια στις μακροχρόνιες  στενόμυαλες αφηγήσεις εθνικισμού. 

The Sisters of Mercy - This Corrosion

 

Απλότητα

 

Προσπαθώντας να σκεφτώ δυο λόγια για τον άγιο Γεράσιμο και για την αγία Ματρώνα, δύο εκ των ασκητών αγίων που τιμούμε σήμερα, διάβασα κάποια σύντομα κείμενα για τους βίους τους. 

Οι δυο τους είχαν ένα κοινό. Κάτι που συναντάμε και σε πολλούς άλλους αγίους βέβαια. Και οι δύο διακρίνονταν για την απλότητά τους. Έζησαν την μοναχική και ασκητική ζωή όσο πιο απλά γινόταν.

Θα μου πει κάποιος, γίνεται ασκητική και μοναχική ζωή χωρίς απλότητα; Μια καλή ερώτηση είναι αυτή που μπορούμε να την απευθύνουμε σε πολλούς μοναχούς είτε σε μοναστήρια είτε εκτός. 

Όπως και σε πολλούς κληρικούς. Γιατί ακόμα κι όταν ο κληρικός είναι έγγαμος και ζει σε μια πόλη, σε ένα χωριό, η ζωή του πρέπει να διακρίνεται από αυτή την απλότητα. όχι σε ασκητικό βαθμό αλλά και πάλι, η απλότητα είναι κύριο σημείο και συστατικό της ζωής ενός κληρικού. Ή -για να ακριβολογούμε- θα πρέπει να είναι. 

Και αυτό, καλό είναι να  αντανακλάται και στη θεία λειτουργία. Να μη τη μετατρέπουμε σε ένα σόου με ακριβά καλοσιδερωμένα άμφια, πομπώδεις κινήσεις και μακρόσυρτες φωνητικές επιδείξεις. Στη λειτουργία, στη στιγμή που ο ουρανός και η γη συναντώνται, την ώρα που η μαχώμενη και η θριαμβεύουσα  Εκκλησία συμπροσεύχονται, καλό είναι να υπάρχει από μέρους μας και απλότητα και ταπεινότητα, τιμώντας έτσι το πραγματικό μεγαλείο της στιγμής και να μη προσπαθούμε μέσω επιδείξεως να στρέψουμε την προσοχή επάνω μας. 

Αυτή η μέρα είναι μια καλή ευκαιρία να στοχαστούμε πάνω στην απλότητα. Να την κάνουμε κύριο στοιχείο της ζωής μας. Της πνευματικής και της κοσμικής. Και να εγκαταλείψουμε τα στοιχεία ψευτοπίστεως που μας έχουν κληροδοτήσει ή επιβάλλει άνθρωποι ρηχοί. Γιατί τελικά σημασία έχει αυτό που ο Χριστός θέλει από εμάς. Και αν δίδαξε κάτι ο Κύριος, αυτό ήταν η απλότητα.

Πρακτικός Ιδεαλισμός

 

Δεν είμαι οραματιστής. Λέω πως είμαι πρακτικός ιδεαλιστής. Η θρησκεία της Μη βίας δεν είναι μόνο για τους σοφούς και τους αγίους, παρά και για τους απλούς ανθρώπους. Η Μη βία είναι ο νόμος του Είδους μας, όπως η βία είναι ο νόμος του κτήνους. Το πνεύμα κοιμάται μες στο κτήνος, και δεν έχει νόμο άλλο από τη φυσική ρώμη. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου απαιτεί υπακοή σε νόμο ανώτερο - στη δύναμη του πνεύματος. 

Τόλμησα λοιπόν να φέρω στην Ινδία τον αρχαίο νόμο της αυτοθυσίας. Η Σάτυαγκράχα και τα παρακλάδια της - η Μη-συνεργασία και η πολιτική αντίσταση- δεν είναι παρά νέα ονόματα για το Νόμο του Πόνου. Οι σοφοί Ρίσι, που ανακάλυψαν το νόμο της Μη βίας ανάμεσα στη βία, ήταν μεγαλοφυέστεροι του Νεύτωνα, πολεμιστές σπουδαιότεροι του Ουέλλινγκτον. Γνώρισαν οι ίδιοι τα όπλα, τα χρησιμοποίησαν και συνειδητοποίησαν πόσο άχρηστα ήταν, διδάσκοντας σ' έναν κουρασμένο κόσμο ότι η σωτηρία του δε θά 'ρθει από τη βία αλλά απ' τη Μη βία.

*Νόμος του Πόνου: δεν πρόκειται για "αλγολαγνεία", παρά για τον Πόνο ως έμμονο στοιχείο, οντολογικά προσδιοριστικό του Είδους. Διακρίνεται και κάποια βουδδιστική επιρροή

**Ρίσι: Μυθικοί σοφοί, θεϊκά όντα της προϊστορίας, ραψωδοί, ερμηνευτές και συστηματοποιοί των ύμνων της Ριγκ-βέντα, ασκητές, ερημίτες.

Μαχάτμα Γκάντι - Επανάσταση Χωρίς Βία - Gutenberg

Anathema - Dreaming Light

 

Κυριακή Ιθ (Γ Λουκά)

 

Ο προφήτης Ιωήλ - τον τιμούμε σήμερα-  απευθυνόμενος στους Εβραίους της εποχής του, μιλώντας μετά από Θεία Έμπνευση και προειδοποιώντας τους για μια επερχόμενη τιμωρία τους καλεί σε μετάνοια. Σε αλλαγή τρόπου σκέψης και πράξης. Χρησιμοποιεί μάλιστα την εξής φράση: (Ιωήλ, Β' 12-13). Και τώρα, λέει ο Κύριος και Θεός σας: Επιστρέψτε με μετάνοια σ' εμένα με όλη σας την καρδιά, με νηστεία και με δάκρυα μετανοίας. Σχίστε τις καρδιές σας από πόνο μετανοίας και συναίσθηση της ενοχής σας, και όχι τα ενδύματά σας. Επιστρέψτε στον Κύριο και Θεό σας, διότι αυτός είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.

Από το παραπάνω απόσπασμα ας επικεντρωθούμε στο εξής: Σχίστε τις καρδιές σας από πόνο μετανοίας και συναίσθηση της ενοχής σας, και όχι τα ενδύματά σας. Παράξενο, ε; Έρχεται μια μεγάλη καταστροφή και ο προφήτης δίνει σημασία σε αυτό το πράγμα; 

Καθόλου. Ο Χριστός ήταν πάντα από πολύ ως εξαιρετικά ήπιος απέναντι στους αμαρτωλούς. Ανεξάρτητα από το αμάρτημα, ποτέ μα ποτέ δε κατακεραύνωσε κανέναν, δεν έδιωξε και δεν απέρριψε κανέναν. Εκτός από ένα αμάρτημα. Την υποκρισία. 

Τους Φαρισαίους για την υποκρισία τους τους απηύθηνε τα "ουαί". Η άδεια στους εμπόρους να μετατρέπουν τον Ναό σε εμπορικό κέντρο κι αυτό υποκρισία ήταν. Η υποκρισία -όπως και η αδιαφορία για τον πλησίον- ήταν τα μόνα αμαρτήματα στα οποία έδειξε αποστροφή ο Χριστός. 

Το ίδιο έκανε και ο προφήτης Ιωήλ. Προειδοποίησε τους Εβραίους ώστε η μετάνοιά τους να είναι πραγματική και να αφορά την καρδιά τους και όχι επιφανειακή, επιδεικτική η οποία να αγγίζει μόνο την εξωτερική τους εμφάνιση. 

Και αυτό αφορά και εμάς τους σημερινούς χριστιανούς. Είναι απαράδεκτο για εμάς να σχηματίζουμε άποψη για κάποιον από τα ρούχα ή από το χτένισμά του. Από τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι υπάρχει στην καρδιά του καλύτερα να σιωπήσουμε. 

Γνώρισα κάποτε έναν κληρικό, ο οποίος έλεγε για τους νέους που έβλεπε στο μετρό και το απαράδεκτο -κατ' αυτόν- ντύσιμό τους και πως αυτό το ντύσιμο δείχνει ένα πνευματικό κενό κλπ. Και θυμήθηκα πόσες φορές τέτοιοι νέοι και νέες, με τέτοια ντυσίματα, και σεβασμό πραγματικό έχουν δείξει στην ιδιότητά μου- στο μετρό, στο λεωφορείο, στον δρόμο που περπατάω - αλλά και με πραγματικό ενδιαφέρον έχουν ασχοληθεί με προβλήματα των άλλων ανθρώπων. Κάτι που δεν μπορεί εύκολα να λεχθεί για μεγάλο αριθμό κληρικών και μάλιστα προβεβλημένων...

Γι' αυτό η προειδοποίηση του προφήτη Ιωήλ έχει σήμερα μεγαλύτερη βαρύτητα από ποτέ. όπως παρακμάζει η κοινωνία μας έτσι παρακμάζει και η εκκλησιαστική και πνευματική ζωή μας. Να προσέχουμε αυτό το καρκίνωμα που μπορεί να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια για μία εν Χριστώ ζωή. Να μην αφήσουμε το ζιζάνιο της υποκρισίας να ριζώσει μέσα μας. 

Δεν είναι εύκολο. Αλλά ας κάνουμε την προσπάθειά μας και ο Χριστός σίγουρα θα μας συνδράμει. 

Cult of Luna - Three Bridges

 

Συμβολή

 

Πάνω απ' όλα εμείς οι χριστιανοί πρέπει να παραδεχτούμε πως ελλείψει πίστεως έχουμε συμβάλει με τα λόγια μας και τις πράξεις μας, με τη σιωπή μας και τις παραλείψεις μας, στην παρούσα κατάσταση αδικίας.

Από τη διακήρυξη της 36ης Επισκοπικής Συνόδου του Περού(1969)

(Michael Lowy, Θρησκεία -Ρομαντισμός -Ουτοπία, εκδ. ΕΡΑΣΜΟΣ

Σπόιλερ

 

Το πιο χρήσιμο εργαλείο που πρέπει να έχει κάποιος όταν πρόκειται να ξεκινήσει κουβέντα με άλλους ανθρώπους είναι ωτοασπίδες. Για τον υπολογιστή μια μάσκα ύπνου. Από αυτές που βάζουν στα μάτια.

Υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω που πρώτον παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους -και άρα τις απόψεις και τις ιδέες τους- δεύτερον, είναι σίγουροι πως έχουν εντρυφήσει σε όλα τα κοινωνικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά  και θεολογικά προβλήματα αυτού του κόσμου και φυσικά έχουν τις απαντήσεις και τις κατάλληλες μεθόδους να φέρουν τα πράγματα στη σωστή πορεία, και τρίτον και σημαντικότερον, βλέπουν αυτά που οι υπόλοιποι αδυνατούν αν δουν και ως εκ τούτου γνωρίζουν και την κατάληξη των πραγμάτων.

Εκ μέρους των υπολοίπων, των λίγων που δεν έχουμε αυτές τις ικανότητες έχω να απευθύνω μία παράκληση: Μη μας λέτε τις επόμενες σκηνές ή το τέλος. Θέλουμε να δούμε το έργο με την ησυχία μας!

Υγ. Όποιοι γράφουν πως "αν είχα κι εγώ(βάλτε ό,τι θέλετε) όπως ο/η/οι (βάλτε ό,τι θέλετε) κι εγώ θα έκανα επανάσταση", μόνο τον εαυτό τους κοροϊδεύουν. Δε θα κάνατε επανάσταση. Τα ίδια που κάνετε και τώρα θα κάνατε. Θα γράφατε ανοησίες στο διαδίκτυο νομίζοντας πως είναι βαθιές φιλοσοφίες και κρυμμένες αλήθειες. Και θα συνεχίζατε αδιάφορα και φοβισμένα τη ζωή σας...όπως κι εμείς οι υπόλοιποι.

Nick Cave & The Bad Seeds - Henry Lee ft. P.J Harvey

 

Θέμα ψυχολογίας!

 

Κι εγώ είμαι υπέρ της τάξης και της ευπρέπειας! Υπέρ των σιδερωμένων ρούχων, των κατωσέντονων που είναι σαν διάδρομος αεροδρομίου. Των περιποιημένων κήπων. Χωρίς αγριόχορτα και ζιζάνια. Και με τα πουλιά στα κλουβάκια τους. Να κελαηδάν από εκεί μέσα. Να μην πετάνε αυθαίρετα και άτακτα δεξιά και αριστερά τιτιβίζοντας και κουτσουλώντας. Και με τις γάτες τις αδέσποτες κάτι πρέπει να γίνει. Τους σκύλους θα τους πυροβολήσουμε μάλλον. 

Και ναι. Ο στρατός θα πρέπει να φυλάει τα μνημεία. Όλα. Άλλωστε μια στρατιωτική ιστορία την έχουν όλα. Κάπου θα τη βρούμε την άκρη. Αφού έτσι κι αλλιώς στα "εθνικά θέματα" η κυβέρνηση τούτη τα θαλάσσωσε. Το μόνο που κάνει καλά είναι υποκλίσεις. Τι θα κάνει ο στρατός; Στα μνημεία λοιπόν. 

Θα βγαίνουν και οι μεταθέσεις πιο εύκολα. Αντί για Έβρο, Λήμνο κλπ θα είναι Ακρόπολη, Νεκρομαντείο Αχέροντα, Μαντείο των Δελφών, Ροτόντα, Κάστρο Ναυπάκτου κλπ...

Και εδώ που τα λέμε και με τα ονόματα των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών έχει δίκιο η κυβέρνηση. Αυτός που τα έγραψε, ποιος ήταν; Ήξερε καλλιγραφία; Είχε περάσει έστω από την Ελληνική Αγωγή; Είχε αγοράσει βιβλία από τον Άδωνι; Άρα σβήσιμο. 

Άσε που μας θυμίζουν και ένα άσχημο γεγονός και μας χαλάνε τη διάθεση για βόλτες και ψώνια. Εντάξει σε αυτό φταίνε και οι τιμές που είναι πολύ υψηλές και οι μισθοί που είναι πολύ χαμηλοί. Αλλά και η κυβέρνηση τι να σου κάνει; Με τα συμφέροντα των μεγαλοκαρχαριών θα τα βάλει; Αφού κι αυτοί τέτοιοι είναι. Επομένως τι θα κάνει; Θα σβήσει τα ονόματα για να  μας φτιάξει τη διάθεση. 

Άλλωστε είναι όλα θέμα διάθεσης όπως είπε και ο φιλόσοφος - υπουργός υγείας. Δεν είστε φτωχοί βρε. Μίζεροι είστε. Δε σας φτάνουν τα λεφτά όχι λόγω δυσαναλογίας τιμών-μισθών αλλά λόγω κακής ψυχολογίας. Έτσι είναι στην εποχή μας. όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Με την επιστήμη θα τα βάλουμε;

Pelican - A Delicate Sense of Balance

 

Τάξη και ευπρέπεια

 

Δεν ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο αυτές τις ημέρες. Το "όποιος δεν είναι μαζί μας απόλυτα, είναι εχθρός μας", μια νοοτροπία που δεν γνωρίζει πλέον κανέναν φραγμό και δεν εξαιρεί κανέναν; Η ευκολία και η σιγουριά των λύσεων που προτείνονται δεξιά κι αριστερά για την κάθε περίπτωση, για το κάθε θέμα; Ότι οι ισχυροί δεν δέχονται να ακούσουν καμία διαμαρτυρία, την ειρωνεύονται, την υποβαθμίζουν και κωφεύουν επιδεικτικά; Ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί μόνο μετά από απεργία πείνας; Πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που κάθε μέρα μετατρέπεται σε χώρο;  Μάλλον τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι η τόσο θερμή υποστήριξη της ευπρέπειας, της ευταξίας και του "συγυρίσματος"...Και αυτά τα σφιγμένα κοστούμια τους....

Poets of the Fall - Late Goodbye

 

Οι μουσικοί του δρόμου

Λατρεύω τους μουσικούς του δρόμου. Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν αλλά μία επανάληψη ποτέ δεν έβλαψε. 

Οι μουσικοί του δρόμου είναι άνθρωποι ανεξάρτητοι. Ελεύθεροι. Παίζουν τη μουσική τους και ξεδιπλώνουν το όποιο ταλέντο τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν περισσότερο από τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Αυτοί οι καλλιτέχνες δε χρειάζονται μεσάζοντες. Δε καλοπιάνουν στελέχη δισκογραφικών ούτε καναλιών. Δεν μπλέκουν με μαγαζιά και μαγαζάτορες, γενικά δεν έχουν καμία σχέση με όλο το σύστημα. Είναι οι πραγματικοί δερβίσηδες της μουσικής. Οι γνήσιοι ασκητές του μουσικού πενταγράμμου.

Ελευθερία και τέχνη! Τι μαγικός συνδυασμός! Τι υπέροχος!

Φαντάζομαι πως κάποιοι από αυτούς θα ήθελαν μια μεγαλύτερη αναγνώριση και άνεση. Αλλά δεν την επιδιώκουν μέσω ενός συστήματος που ανεβοκατεβάζει όποιον και όποια αυτό θέλει με θολά κριτήρια. Όχι. Είναι αυτοί, οι κιθάρες ή το σαξόφωνο ή το βιολί και ένας λογαριασμός στο youtube η το instagram η όπου αλλού. 

Και αυτό είναι κάτι που και με μαγεύει και το θαυμάζω!!

Psychonaut - The Fall of Consciousness

 

Κυριακή ΙΗ (Δ Λουκά)

 

Από τη σημερινή αποστολική περικοπή κρατάω την εναρκτήρια πρόταση: "Τέκνον Τίτε, εἶναι ἀξιόπιστα τὰ λόγια αὐτά, καὶ αὐτὰ θέλω νὰ διαβεβαιώνῃς, ὥστε νὰ φροντίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπίστεψαν εἰς τὸν Θεὸν νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα διὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπόφευγε μωρὰς συζητήσεις, γενεαλογίας, ἔριδας καὶ φιλονεικίας διὰ τὸν νόμον, διότι εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιαι."

Αυτά είναι τα αξιόπιστα λόγια του Αποστόλου Παύλου. Όσοι πιστεύουν στον Θεό να κάνουν καλά έργα και να μην σπαταλούν χρόνο σε ανόητες συζητήσεις για γενεαλογίες ή σε μάταιους τσακωμούς για τον νόμο. Τα λόγια, είναι αέρας. Σήμερα ακούγονται, αύριο ξεχνιούνται. Είναι εύκολα και με μικρό ή καθόλου αποτέλεσμα.  

Οι πράξεις είναι που μετράνε. Τα καλά έργα. Και αυτά είναι όσα γίνονται με μία και μόνο αιτία, για έναν και μόνο λόγο: την αγάπη. Εκεί κρέμεται όλος ο νόμος είπε ο Χριστός, αυτή θα είναι και το κριτήριο της Ημέρας της Κρίσεως. 

Και όταν λέμε αγάπη δεν εννοούμε εκείνη τη γλυκερή δήθεν ευπρέπεια, την δουλική ευγένεια, τις αγκαλίτσες και τα φιλάκια. Εννοούμε τη συμπαράσταση στους αδύναμους, την στήριξη στους φτωχούς, την φιλοξενία στους ξένους. Η αγάπη δεν είναι μια χλιαρή παθητική κατάσταση αλλά μια δυναμική κίνηση προς αυτούς που έχουν ανάγκη. Δεν ασκούμε αγάπη στον ισχυρό που καταπιέζει τον αδύναμο. Η αγάπη η πραγματική εκφράζεται με τη συμπαράστασή μας στον αδικημένο. 

"Ἂς μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων εἰς ἐπειγούσας ἀνάγκας, διὰ νὰ μὴν εἶναι ἄκαρποι." κλείνει η επιστολή του αποστόλου Παύλου που διαβάζουμε. Αυτό να κοιτάξουμε κι εμείς. Καλά έργα. Τις αναλύσεις τις βαθιές και πολύπλοκες, τους τσακωμούς, τις ίντριγκες, τις γνωριμίες, τους συμβιβασμούς και τους υπολογισμούς ας τους αφήσουμε σε άλλους. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί σε αυτόν τον κόσμο, υπερβολικά πρόθυμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους στα λόγια. 

Εμείς ας επικεντρωθούμε σε πράξεις αγάπης. Αυτές θα είναι τελικά το μόνο κριτήριο όταν σταθούμε μπροστά στον Κύριο

MONO - Yearning

 

Αγώνας...

 

Η απραξία, κρυμμένη είτε πίσω από τη φιλοσοφία και τον αναχωρητισμό είτε ενδεδυμένη το ένδυμα του κυνισμού είναι πάντα στην ουσία της δειλία και σύμπραξη με τον ισχυρό. Όταν ηττάται η δειλία/απραξία δεν της μένει να κάνει άλλο τίποτα παρά να μειώσει την αξία της πράξης. Του αγώνα. Απαξιώνοντας όμως τον αγώνα, για τον οποίο αισθάνεται πέρα από αντιπάθεια -επειδή την αποκαλύπτει όπως πραγματικά είναι- και ζήλεια, απαξιώνει την ίδια τη ζωή. Επειδή αυτό είναι τελικά η ζωή. Αγώνας. 

"Για τα έργα μόνο να νοιάζεσαι, ποτέ για τους καρπούς τους. Κίνητρό σου να μην είναι ο καρπός του έργου, μα ούτε κι η προσκόλληση σου να είναι στην απραξία. Σταθερός να εκτελείς τα έργα εγκαταλείποντας κάθε προσκόλληση και μένοντας ίδιος και στην επιτυχία και στην αποτυχία." λέει ο Κρίσνα στη Μπαγκαβάτ Γκίτα, το ιερό βιβλίο των ινδουιστών. Ο αγώνας δε γίνεται καν για το αποτέλεσμα. Ο αγώνας γίνεται επειδή η ζωή είναι αγώνας. Και η απραξία είναι θάνατος.

Και αυτός είναι που πρέπει να ηττηθεί. Αυτός ο έσχατος και πανίσχυρος εχθρός του ανθρώπου, που φαίνεται να θριαμβεύει ολοκληρωτικά μα γνωρίζει ήττες πολλές από την Ανάσταση του Κυρίου κι έπειτα. Όμως, ο θάνατος και οι οπαδοί του, οι οπαδοί της απραξίας και του συμβιβασμού θα κάνουν αυτό που έκαναν και τότε οι οπαδοί του θανάτου. Θα προσπαθήσουν είτε να κρύψουν είτε να μειώσουν είτε να αμαυρώσουν την αξία του αγώνα. Την αξία της ίδιας της ζωής. 

Γι' αυτό όταν συναντάμε αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς τους έτσι κι αλλιώς ηττημένους, να μη θυμώνουμε. Μπορούμε να λυπόμαστε ή να προσπερνάμε με χιούμορ. Και να συνεχίσουμε να περπατάμε με ψηλά το κεφάλι. Γιατί αυτό είναι αγώνας. Αυτό είναι ζωή. Να περπατάς με το κεφάλι σου ψηλά. 

Οι εξελίξεις τρέχουν...

 

https://edromos.gr/toyrmpokatastasi/

O εξαίρετος κ. Πορτοσάλτε έκανε λόγο για «τσαντηροκάσταση» αναφερόμενος στην απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, στάζοντας όση χολή (και ρατσιστικό λόγο) μπορούσε για τέτοιες «παθογένειες» και «λαϊκισμούς».

Εμείς θα σημειώσουμε ότι συνέπεσαν πολλά γεγονότα μαζί, που λειτουργούν επιταχυντικά προς ορισμένες εξελίξεις και αναδιαμορφώσεις: δηλώσεις Δένδια και Σαμαρά υπέρ του αιτήματος του απεργού πείνας∙ παρουσία του αρχιεπισκόπου στο Σύνταγμα∙ τριγμοί μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο και επίρριψη ευθυνών στον Μάκη Βορίδη στην εξεταστική του ΟΠΕΚΕΠΕ∙ ταξίδι της κας Λάουρα Κοβέσι και δηλώσεις της για το Σύνταγμα της χώρας και την παρεμπόδιση να διωχθούν πολιτικά πρόσωπα∙ παραίτηση Τσίπρα από βουλευτικό αξίωμα και σπρώξιμό του από ολιγάρχες και πρεσβείες να αναλάβει ρόλο∙ δημοσκοπήσεις που δείχνουν έναν κατήφορο για τη Ν.Δ., αν και χωρίς ορατό αντίπαλο προς στιγμήν∙ έντονες αποδοκιμασίες προς κυβερνητικούς παράγοντες όπου αυτοί παρουσιάζονται∙ κινητοποιήσεις αγροτών και κτηνοτρόφων για επιδοτήσεις που κόβονται λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ∙ υποχώρηση της κυβέρνησης και της δικαστικής εξουσίας μπροστά στην κατακραυγή για το δίκαιο αίτημα του Πάνου Ρούτσι∙ ρεζίλεμα από τη στάση για το καλώδιο και κρίση στις σχέσεις Αθήνας-Λευκωσίας∙ αναμονή άφιξης της κας Κίμπερλυ.

Όλα αυτά, και άλλα που «τρέχουν», μοιάζουν να ενεργοποιούν διαδικασίες οι οποίες θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Θα παρθούν πρωτοβουλίες, θα κινηθούν διεργασίες, θα αποφασιστούν εξελίξεις. Φαίνεται ότι εισερχόμαστε σε μια υπερβολικά ενεργή, φορτωμένη, αγχωτική για το πολιτικό σύστημα κατάσταση. Σε μια εντατική, επιταχυνόμενη, χαοτική φάση. Ο ρυθμός γίνεται πιο γρήγορος, πιο έντονος και οδηγεί σε πολύ γοργές εξελίξεις

Πρόκειται για ένα βασικό χαρακτηριστικό της συγκυρίας. Πιθανά να παίξουν σημαντικό ρόλο και οι πιέσεις από τον γεωπολιτικό αναδασμό στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Επειδή αλλάζουν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί, οι συμμαχίες και οι αντιμαχίες είναι σε δοκιμασία, ορισμένες δυνάμεις παζαρεύουν με τρίτες μεγάλες δυνάμεις έντονα ενάντια σε άλλες. Βρισκόμαστε σε έναν ταραγμένο κόσμο και κοντά (ή μέσα) σε ένα από τα θερμά του επίκεντρα.

Περίεργη κατάσταση: Ο Τραμπ, κολλητός του σιωνιστή χασάπη Νετανιάχου, εμφανίζεται σαν ειρηνοποιός που διεκδικεί το Νόμπελ Ειρήνης (τελικά το Νόμπελ δίνεται σε «προσωπικότητα» της αντιπολίτευσης στη στοχοποιημένη από τον Τραμπ Βενεζουέλα – μια ακόμη πιο επιθετική επιλογή). Ταυτόχρονα η παγκόσμια πλειοψηφία εμφανίζεται στον ΟΗΕ υπέρ ενός Παλαιστινιακού κράτους, αλλά οι Παλαιστίνιοι αφήνονται εντελώς μόνοι τους, αφού όλοι υποστηρίζουν το σχέδιο Τραμπ…

Ο Πούτιν, μέχρι χθες καταζητούμενος από διεθνές δικαστήριο κι αφού συναντήθηκε με Τραμπ στην Αλάσκα, στην πρόσφατη συνάντηση του Φόρουμ του Βαλντάι (29/9-2/10/25) έκανε μια σημαντική παρατήρηση για τη διεθνή κατάσταση όπως αυτή εξελίσσεται: «Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει ότι ζούμε σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Θα έλεγα μάλιστα ριζικά. Φυσικά, κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει πλήρως το μέλλον. Ωστόσο, αυτό δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό. Όπως έχει δείξει ο χρόνος και τα πρόσφατα γεγονότα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για οτιδήποτε. […] Τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο. Οι εξελίξεις μπορούν να πάρουν διαφορετικές κατευθύνσεις. Πολλά εξαρτώνται από την ακρίβεια, την ορθότητα, τη συνέπεια και τη στοχαστικότητα των ενεργειών κάθε συμμετέχοντα στη διεθνή επικοινωνία. Ωστόσο, σε αυτόν τον αχανή χώρο είναι επίσης εύκολο να χαθεί κανείς και να χάσει τον προσανατολισμό του, κάτι που, όπως βλέπουμε, συμβαίνει αρκετά συχνά».

Αυτές οι διαπιστώσεις –αλλά και μεθοδολογικές συστάσεις– που κάνει ο Πούτιν έχουν μια σημασία, ακόμα και για μια χώρα μικρή ή μεσαία όπως είναι η Ελλάδα. Η περιδίνηση στην οποία βρισκόμαστε εσωτερικά, το ωρίμασμα όρων για μια πολιτική-κοινωνική κρίση και για μια νέα χρεοκοπία (παρά τις διθυραμβικές εξαγγελίες των εγχώριων υπηρετών του μεταπρατισμού), επιβάλλουν να έχουμε μια συνολική ματιά και να αντιλαμβανόμαστε συσχετισμούς και δυναμικές.

Οι εξελίξεις και η επιτάχυνσή τους σχετίζονται με όλα τα παραπάνω. Αλλά πρέπει να συλλάβουμε το γεγονός της δυσπιστίας, της δυσαρέσκειας, της οργής που νοιώθει το μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και την εχθρότητά του προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση, κόμματα, κοινοβούλιο, δικαστική εξουσία, ΜΜΕ). Ακόμα, η πίεση για αναδιαμορφώσεις και αλλαγές του σκηνικού τροφοδοτούνται από αυτό που γίνεται αισθητό σαν «δημοκρατορία» και «μαφιοκατάσταση». Στα 6 χρόνια διακυβέρνησης Ν.Δ.-Μητσοτάκη όλα αυτά έχουν γίνει καθεστώς, έχουν μονιμοποιηθεί και γιγαντωθεί. Αποτέλεσμα: η εκποίηση της χώρας προχωρά εκθετικά και υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι για την ίδια την εθνική υπόσταση, αφού μετατρέπεται σε αποικία με πολλά κυριαρχικά δικαιώματα υπό αμφισβήτηση. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι εξελίξεις οδηγούν σε μια διάλυση…

Δεν είναι στιγμή για πανηγυρισμούς κάθε είδους. Πυκνά, καταιγιστικά γεγονότα και εξελίξεις θα θέσουν διλήμματα και θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα, μάλλον σε αρνητική κατεύθυνση.

Είναι αναγκαίο ένα μεγάλο κοινωνικό-πολιτικό ρεύμα ή εγχείρημα που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με θετικό τρόπο, σε θετική κατεύθυνση, το Υπαρξιακό Πρόβλημα της Ελλάδας. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις∙ δεν υπάρχουν Μεσσίες∙ δεν μπορούμε να περιμένουμε σωτηρία από μια ξένη δύναμη. Πρέπει να ανοίξουμε δρόμο, τον δικό μας ελληνικό δρόμο, με επίγνωση, ρεαλισμό και με ορίζοντα την Ελλάδα που θέλουμε!

ULVER | A Memorable Fancy 4, Plates 17 - 20

 

Ο κυνηγός της γλάστρας

 

Είπα ότι δε θα γράψω άλλο κείμενο για την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι αλλά νομίζω πως πρέπει να κάνω μια εξαίρεση και να διηγηθώ τα παρακάτω: 

Που λέτε, πήγα χθες από το Σύνταγμα, στο χώρο που γινόταν η απεργία, έτσι σαν βετεράνος στρατιώτης που επισκέπτεται το πεδίο μάχης, στο οποίο κάποτε πολέμησε. Και αφού νίκησε ο δικός του στρατός τώρα κάνει επιθεώρηση. Εκεί που καθόμουν και φούσκωνα το στήθος μου όπως κάθε παλιός στρατιώτης (που μπορεί απλά να μετέφερε εφόδια στη μάχη αλλά θεωρεί τον εαυτό του στρατηγό πια) πρόσεξα μια κίνηση περίεργη. 

Ενώ όλα ήταν όπως έπρεπε - τα ονόματα των θυμάτων, τα λουλούδια, τα κεράκια κλπ - ένας τύπος περιφερόταν σαν αρουραίος σε αποθήκη σιτηρών. Τον πλησίασα εκεί που ήταν γονατισμένος και σκάλιζε μια γλαστρούλα με ένα φυτό που δε μπόρεσα να αναγνωρίσω - πράγμα καθόλου παράξενο αφού μπερδεύω τον βασιλικό, με τον άνηθο και τη τριανταφυλλιά. 

Ήταν γύρω στα εξήντα αλλά από τις γρήγορες και νευρικές κινήσεις του νόμισα πως ήταν νεότερος. "Τι κάνεις εδώ ρε φίλε;" τον ρώτησα απορημένος, λες και κοιτούσα πίνακα αφηρημένης τέχνης. Εκείνος με μια χορευτική κυκλική κίνηση που θύμιζε έμπειρο δάσκαλο καποέιρα και ζεϊμπέκικου στάθηκε αυτοστιγμεί στα πόδια του.

"Μπράβο ο μπάρμπας" σκέφτηκα κοιτώντας το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του. 

Κοιτάξτε, εδώ που τα λέμε ο τύπος ήταν κάπως κακάσχημος. Μια μίξη Μουστάκα και Χατζηχρήστου για να καταλάβετε. Προφανώς τον εντυπωσίασε προς ώρας το ευθυτενές της σωματικής στάσης μου και το πανέμορφο απαστράπτον πρόσωπό μου αφού με κοίταξε για λίγο χωρίς να μιλά.

Μετά την προσωρινή του έκπληξη και αφού συνειδητοποίησε ότι είμαι παπάς μου είπε συνωμοτικά: "Πάτερ, κάπου εδώ τα έχει κρυμμένα. Είμαι σίγουρος"!

Τον κοίταξα κάπως σαστισμένος. "Ποια; Τι μπορεί να έχει κρύψει κάποιος σε μια γλάστρα; Και ποιος είναι αυτός;" τον ρώτησα. 

"Ο απεργός! Αποκλείεται να μην έτρωγε. Το είπε ο Άδωνις, το λέγανε οι δικοί μας στο fb, αποκλείεται να στεκόταν μετά από 23 μέρες. Εδώ έχει τα φαγητά. Κάτι θα έχει μείνει. Βοήθησέ με" μου απάντησε με ύφος συνωμοτικό. 

"Βρε αδερφέ. Δε νομίζω να βρεις τίποτα και η απεργία πείνας έχει λήξει. Επιπλέον, πόσα θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα στη γλάστρα, πέρα από ένα κουτί καραμέλες; Μη κουράζεσαι άδικα. Άσε που νομίζω πως τα έκρυβε η Ζωή στο κυλικείο της Βουλής. Είδα και τον Κασσελάκη να κρατάει τσίλιες". 

"Λες;" είπε και άστραψαν ταυτόχρονα τα μάτια του και μια κονκάρδα που απεικόνιζε τον Άδωνι αγκαλιά με τον Βορίδη και τον Φλωρίδη. "Μα πώς θα τα βρω; Πώς θα μπω εκεί μέσα να βρω τα φαγητά και να τους ξεμπροστιάσω;"

Κανονικά θα σταματούσα το δούλεμα εδώ, εκείνη όμως η κονκάρδα πολύ με ιντρίγκαρε. "Πήγαινε" του είπα, "ο φρουρός είναι δικός μου θα σε μπάσει μέσα. Ξεμπρόστιασέ τον τον απατεώνα! Κοίτα στο σταχτοδοχείο πάνω στον πάγκο. Φήμες λένε πως εκεί έβαζαν τα κοντοσούβλια ο Φάμελλος με τον Κουτσούμπα και τον Βελόπουλο".

Τα μάτια του γούρλωσαν. Το βλέμμα του έλαμψε. Έφυγε με φούρια φωνάζοντας "ευχαριστώ". Δεν ξέρω τι απέγινε. Αλλά ο φρουρός μου χρωστάει μεγάλη χάρη για τη παράσταση που μάλλον του προσέφερα.

Υγ. Η ιστορία είναι εντελώς φανταστική, δεν πήγα καν στο Σύνταγμα χθες. Θα μπορούσε όμως να είναι και αληθινή με βάση τα όσα διαβάζω δεξιά και αριστερά...

Dead Can Dance - The Lotus Eaters

 

Εκεί στο Σύνταγμα

 

Εκεί στο Σύνταγμα γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που καμία σχέση δεν είχαν μεταξύ τους. Από άλλο υπόβαθρο ο καθένας, με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, οικονομική κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, κοσμοθεωρίες, όλες -μα όλες- οι ηλικίες κλπ. 

Μη φανταστεί κανείς ότι εκεί ήταν μια συγκέντρωση αριστερών ή αναρχικών οι οποίοι στήριξαν τον κ. Πάνο Ρούτσι. Καμία σχέση. Προφανώς και ο συγκεκριμένος χώρος είχε έντονη παρουσία. Αλλά εκεί, μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μαζεύτηκε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Με τα προτερήματα και τα χάλια που κουβαλάει. 

Η περιπέτεια αυτή, ο αγώνας αυτός του κ. Ρούτσι είναι θεωρώ σημείο καμπής για την κοινωνία μας. Οι 23 ημέρες που πέρασαν ήταν ένα ξυπνητήρι, μάλλον ένα ηλεκτροσόκ. Πίστευα και πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία είναι ένα πτώμα που περιφέρεται. Και όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος και πως μέχρι τη τελευταία ημέρα πίστευα ότι τίποτα καλό δε θα έβγαινε. 

Και έκανα λάθος. Και χαίρομαι που έκανα λάθος. Και ο κ.Ρούτσι δικαιώθηκε και η κοινωνία μας έδειξε πως έχει σφυγμό ακόμα. Και όχι μόνο αυτό. Έδειξε ότι έχει μέλλον. Αν έβλεπε κανείς πόσα νεαρά παιδιά, μαθητές σχολείων, γυμνασίων, λυκείων, φοιτητές, πέρασαν από εκεί και μίλησαν, αγκάλιασαν, έκλαψαν και έμειναν με τον Πάνο Ρούτσι, θα καταλάβει πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι αυριανοί πολίτες πολύ πιθανόν, να είναι διαφορετικοί. 

Δε θα κλείνουν το στόμα τους επειδή φοβούνται. Επειδή έχουν παιδιά και πρέπει να τα ζήσουν, οπότε θα καταπιούν το ο,τιδήποτε. Δε θα είναι αδιάφοροι άνθρωποι, που θα ασχολούνται μόνο με τα εισοδήματά τους. Δεν θα είναι φανατικοί οπαδοί κάποιας ιδεολογίας αλλά πραγματικοί φίλοι της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αδελφοσύνης. 

Γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι είδαν από κοντά έναν άνθρωπο, αδύναμο, άγνωστο, φτωχό, να τα βάζει με ένα ολόκληρο σύστημα - μπορώ να σας πω ιστορίες για ανθρώπους που παρακολουθούσαν τον κάθε έναν που πλησίαζε, για ανθρώπους που ήθελαν να προκαλέσουν διενέξεις ενώ το τι γραφόταν στο διαδίκτυο το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Και τον είδαν να το λυγίζει αυτό το σύστημα. 

Όχι μόνο το είδαν, το έζησαν. Ε, αυτές οι εμπειρίες, διαμορφώνουν χαρακτήρα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτά τα παιδιά που του πήγαιναν ζωγραφιές, που του έλεγαν ένα σωρό όμορφα λόγια, που του έσφιξαν το χέρι και τον αγκάλιασαν δε μπορεί να μην κρατήσουν κάτι. 

Τούτος ο αγώνας είναι κομβικό σημείο. Και στο μέλλον θα είναι και σημείο αναφοράς. Δεν το ελπίζω απλά, πλέον το πιστεύω. 

Υγ. Αν κάποιος έχει μιλήσει με τον Πάνο Ρούτσι, ξέρει πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να χειραγωγηθεί από κανέναν. Και απέχει πολύ από τον "αφελή ή χαζούλη" που ήθελαν τα τρολ της κυβέρνησης να τον παρουσιάσουν. Πανέξυπνος και συγκροτημένος άνθρωπος και γλυκύτατος. 

Υγ2. Αναφέρω δεύτερη φορά την ομάδα Μέχρι Τέλους. Ο,τι πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο έχει να παρουσιάσει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Αξίζει όποιος περνά από το Σύνταγμα να σταθεί λίγο και να μιλήσει μαζί τους. Θα αποκομίσει πολλά οφέλη. 

Υγ3. Κάτι άλλο σημαντικό: Κανένας "μεγάλος και σπουδαίος" της ελληνικής κοινωνίας δεν έκανε την εμφάνισή του. Ούτε καλλιτέχνης ούτε πρύτανης, ούτε επιστήμονας, ούτε επιχειρηματίας. Ένας από την αφρόκρεμα δε βρέθηκε; Αν υπήρξαν -σίγουρα θα υπήρξαν- κάποιες εξαιρέσεις, να με συγχωρήσουν αλλά έγινε φανερό πως υπάρχει χάος...

Υγ4. Μου άρεσε η παρουσία του Στ. Κασσελάκη. Διακριτικός τις περισσότερες φορές αλλά παρών.

Υγ5. Τελευταίο κείμενο για το θέμα. Αν και θα μπορούσα να γράφω για καιρό.

Peter Heppner - Was bleibt? (Offizielles Musikvideo) ft. Joachim Witt

 

23 μέρες...

 

Τις 23 αυτές μέρες γράφτηκε ιστορία. Αυτές όμως οι 23 ημέρες, δεν θα έπρεπε να έχουν υπάρξει ποτέ. Αυτή τραγωδία δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί ποτέ. Αυτός ο σαδιστικός βασανισμός των συγγενών των θυμάτων δε θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ. 

Το κράτος δεν έχει κανένα μα κανένα δικαίωμα να βάζει τους πολίτες του απέναντι. Πόσω μάλλον πολίτες που βιώνουν μια τέτοια τραγωδία για την οποία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το κράτος αυτό είναι υπεύθυνο. 

Δεν θα έπρεπε να συρθούν όσοι σύρθηκαν να υποστηρίξουν έναν πατέρα, απεργό πείνας, στο δικαίωμά του να κάνει εκταφή και όποιες εξετάσεις θέλει στο παιδί του για να του φύγει και η παραμικρή αμφιβολία για την αιτία θανάτου. 

Τέλος δεν θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε για την άδεια εκταφής ενός νέου ανθρώπου. Εκεί όμως έχουμε φτάσει σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη. Δυο γονείς να πανηγυρίζουν την άδεια εκταφής του παιδιού τους. 

Ναι, ήταν μια νίκη η χθεσινή. Σε μια μάχη που δε θα έπρεπε ποτέ να δοθεί...

Με κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του πατέρα που αναζητά την αιτία θανάτου του παιδιού του από δημοσιογράφους μεγάλου καναλιού, από υπουργούς, με τρολ στο διαδίκτυο να γράφουν τα πιο αισχρά σχόλια που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινο μυαλό, από βαλτούς που πήγαιναν στο χώρο της απεργίας πείνας, του ιερού αυτού χώρου, για να δημιουργήσουν εντάσεις και διενέξεις και με άλλα πολλά. 

Παρ' όλα αυτά η νίκη είναι νίκη. Και αυτή ανήκει στους δύο γονείς, τον Πάνο και τη Μιρέλλα, στον Δημήτρη Οικονομόπουλο που στάθηκε σαν αδερφός δίπλα τους και στην ομάδα των νεαρών ανθρώπων του Μέχρι Τέλους. Και ήταν τιμή μου που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους...

LORD OF THE LOST - One Last Song

 

Ένα κείμενο εκρηκτικού μίσους!

 

Επιτέλους θα γράψω σήμερα ένα κείμενο στο στυλ που μου αρέσει...Θα ξεκινήσω υπενθυμίζοντας πως σας μισώ όλους επειδή είστε άνθρωποι. Εκτός από μερικούς τους οποίους αντιπαθώ σε πολύ μεγάλο βαθμό. 

Μετά από τούτη τη συγκινητική - για όλους μας θέλω να πιστεύω- εξομολόγηση, ας μπω στο θέμα της ανάρτησης. 

Σε κάποιες χώρες του κόσμου έχουν υπουργούς. Αυτοί είναι συνήθως περιορισμένης αντίληψης, βαρετοί άνθρωποι, οι οποίοι σούρθηκαν μέσω κομματικών μηχανισμών στα υψηλά κλιμάκια και με αποφάσεις τους καταφέρνουν να καταστρέψουν ό,τι καλό έχουν χτίσει οι άνθρωποι της χώρας τους. Οι αποφάσεις αυτές συνήθως υπαγορεύονται από κάτι λιμοκοντόρους οι οποίοι εκπροσωπούν τα λεγόμενα συμφέροντα ή αγορές. Στις χώρες του δυτικού κόσμου οι αποφάσεις είναι λιγότερο καταστροφικές επειδή η αποικιοκρατία ήταν πολύ κερδοφόρα επιχείρηση και κράτησε μέχρι τώρα τις χώρες αυτές. 

Και μιλώντας για αποικιοκρατία, στην Αφρική υπάρχει το φαινόμενο των προφητών. Κάποιοι τύποι αυτοανακηρύσσονται προφήτες και λένε τι φέρνει το μέλλον. Αυτοί οι τύποι είναι αρχηγοί κοινοτήτων θρησκευτικών, συνήθως προτεσταντικών αλλά όχι μόνο, και αυξάνουν τον κόσμο που τους ακολουθεί μόλις το γυρίζουν στη προφητεία. Φυσικά δεν πετυχαίνουν ποτέ οι προφητείες τους αλλά κάπως τα γυρνάνε και τα φέρνουν πάντα τούμπα τα πράγματα.

Στην Ελλάδα, χώρα που δεν ήταν αποικιοκρατική αλλά μάλλον αποικία, και που οι αποφάσεις των υπουργών -οι οποίοι είναι ακόμα πιο βαρετοί και ανόητοι από τους ομολόγους τους σε άλλες χώρες της Δύσης- είναι ακόμα πιο καταστροφικές, έχουμε έναν συνδυασμό. Υπουργούς-προφήτες. Τούτοι έχουν ένα φοβερό χάρισμα. Μπορούν να προφητέψουν το πρωί, τις αποφάσεις που θα πάρει η δικαιοσύνη - αυτή που είναι ανεξάρτητη- το απόγευμα! Δυσκολεύονται λίγο να προβλέψουν άλλα πράγματα. Πότε θα πέσουν οι ζάχαρες στη χώρα, πότε θα πάει ζβιιιν η οικονομία της χώρας και άλλα τέτοια μικρά. Μιλάνε συνήθως σε φιλικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, και συνήθως μιλάνε αισχρά για άλλους ανθρώπους(συνήθως πολιτικούς αντιπάλους, απεργούς πείνας που ζητάνε εκταφή των παιδιών τους για να μάθουν από τι σκοτώθηκαν, άλλους συγγενείς θυμάτων κρατικών εγκλημάτων, γιατρούς και νοσηλευτές που βλέπουν το ΕΣΥ να καταρρέει κλπ), ενώ λατρεύουν να διασπείρουν ψεύδη για οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε και μετά να ανακαλούν ή και να μην ανακαλούν. Αναλόγως της αντίδρασης του κόσμου. 

Το ακόμα καλύτερο στοιχείο είναι ότι τέτοιους τύπους, βρίσκονται άνθρωποι -πολλοί-  που τους ψηφίζουν, τους βάζουν στη Βουλή, τους σπρώχνουν σε πιο υψηλά αξιώματα και τους παρακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια. Και όταν σε μια χώρα οι ηλίθιοι ξεπερνούν το αναλογικά επιτρεπτό όριο μέσα στο οποίο δεν επηρεάζουν σοβαρά τη λειτουργία της κοινωνίας, η χώρα μετατρέπεται σε... Ελλάδα.

Είναι όμορφο να ζεις σε μια τέτοια χώρα. Με τον ήλιο, τη θάλασσα, τα νησιά, τα βουνά, όλους τους ηλίθιους που πάνε και μας φορτώνουν άλλους πιο ηλίθιους και εκείνους του ηλίθιους που νομίζουν πως είναι σοφοί! Τι όμορφα! Όμορφη Ελλάδα!

The End Of Science - You Are Dead

 

Δεν είναι θέμα κομματικό

 

Η υποστήριξη στον απεργό πείνας τον κ. Πάνο Ρούτσι - και συγγνώμη αν σας κουράζω - μπορεί να είναι πράξη πολιτική, μπορεί να είναι πράξη ηθική, φιλοσοφική, μπορεί να είναι και πράξη πίστεως. Κομματική δεν είναι και όποιοι έχουν τέτοια κίνητρα, κακώς τα έχουν. Αν και θεωρώ πως την κομματική διάσταση την μεγεθύνουν διάφοροι αδιάφοροι υπουργίσκοι. 

Δεν υποστηρίζουμε - όσοι το κάνουμε - την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι επειδή θέλουμε ντε και καλά να πέσει η κυβέρνηση. Αν πέσει, έπεσε, αν όχι, η ζωή θα συνεχιστεί. Αδιάφορο στην ουσία. Του συμπαραστεκόμαστε και κάνουμε γνωστή όσο μπορούμε την υποστήριξή μας επειδή είναι δικαίωμα του γονιού να κάνει ο,τιδήποτε περνά από το χέρι του, όσο αχρείαστο και περιττό κι αν φαίνεται στους μεγάλους κρατικούς λειτουργούς, για να μάθει από τι σκοτώθηκε το παιδί του. 

Τον υποστηρίζουμε γιατί η ακραία μορφή αγώνα που επέλεξε, αυτή που βάζει σε κίνδυνο την υγεία και ίσως τη ζωή του, έχει μια ιερότητα, η οποία θεωρούσαμε πως είχε από καιρό χαθεί στην υπνωτισμένη κοινωνία μας.

Ακόμα ακόμα, επειδή μας συγκινεί ο αγώνας ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα κράτος εχθρικό προς κάθε πολίτη - και αυτό το έχουμε κακώς συνηθίσει πια- αλλά ιδιαίτερα απέναντι σε πολίτες των οποίων τα παιδιά, τα αδέρφια, οι σύζυγοι, χάθηκαν εξαιτίας των παραλείψεων και της διαφθοράς αυτού του ίδιου του κράτους. 

Και τελικά, ναι. Αυτός ο άνθρωπος, ο φτωχός, ο μεροκαματιάρης, τα βάζει με βαθύπλουτους και πανίσχυρους ανθρώπους, και τους κάνει να χάνουν τον ύπνο τους, χωρίς να σηκώσει καν το χέρι του. Χωρίς να κάνει τη παραμικρή επιθετική ή απειλητική ενέργεια. Απλώς και μόνον, αρνούμενος να δεχθεί τροφή. 

Καταλαβαίνω πως πολλοί διαβάζοντας όλα αυτά, το μόνο που σκέφτονται είναι: "βλακείες, τη κυβέρνησή μας θέλουν αν ρίξουν". Αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα και του δικού τους τρόπου σκέψης. Επιπλέον το να θέλει κάποιος να πέσει αυτή η κυβέρνηση, δεν είναι πάντα κομματικό ζήτημα ούτε καν ιδεολογίας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοια εδάφη...

We Lost the Sea - A Dance with Death

 

Συμβιβασμός...

 

Για το σημερινό κήρυγμα δυσκολεύτηκα πολύ. Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω και κυρίως αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γράψω. Μοιάζει να μην έχει νόημα να μιλάς θεολογικά για υψηλά νοήματα, όπως η αγάπη στους εχθρούς, όταν μια κοινωνία ολόκληρη, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του εκκλησιαστικού και θεολογικού κόσμου της χώρας μας σιωπά εκεί που δεν πρέπει να σιωπήσει, ενώ είναι λαλίστατη εκεί που είναι περιττά τα λόγια. 

Τι να πω για την αγάπη στους εχθρούς, όταν η αρχή της ευαγγελικής περικοπής έχει πάει περίπατο. Συμπεριφέρσου στους άλλους όπως θες να συμπεριφέρονται σε σένα, μας λέει ο Κύριος. Ποια είναι η συμπεριφορά μας; Τι δείχνει η Εκκλησία, όπως την εννοούμε στις συνηθισμένες συνομιλίες μας. σήμερα; Τίποτα. Αδιαφορία και συμβιβασμό. 

Ποιος όμως συμβιβασμός μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον θεό και στα είδωλα, μας ρωτά ο απόστολος Παύλος. Δηλαδή ποια συνύπαρξη μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα; Ανάμεσα στην αγάπη και την αδιαφορία; Ανάμεσα στην φιλανθρωπία και το συμφέρον; 

Καμία. Και η σιωπή, αυτό το χρυσό όπλο σοφίας, πολλές φορές χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον συμβιβασμό αυτό. Ονομάζουμε σιωπή την ανίερη αυτή συνύπαρξη. 

Μη μου ζητάτε να μιλήσω για το Ευαγγέλιο σήμερα. Μη μου ζητάτε καν να ακούσω κάποιον άλλον που θα μιλήσει για το Ευαγγέλιο σήμερα. Που θα μιλήσει και θα πει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό για το οποί πρέπει να μιλήσει. Για την αθλιότητα που διαδραματίζεται δίπλα μας. 

Όχι άλλα λόγια για το Ευαγγέλιο. Δείξτε μου κάποιον που να ζει το Ευαγγέλιο. Δείξτε μου κάποιον που να πάσχει με τους αδύναμους και τους αδικημένους. Δείξτε μου έναν τέτοιον άνθρωπο και να κάτσουμε να τον ακούσουμε όλοι μαζί. Αλλά μη μου ζητάτε να ακούω ανούσια λόγια ούτε να ανεχτώ άλλο πια βολικές σιωπές. Καλή Κυριακή να έχουμε.

The Gathering - Strange Machines

 

Όταν η άρνηση γίνεται νόμος.

Θαρρώ- και σίγουρα ξεκινώντας με τέτοιο ρήμα τράβηξα την προσοχή σας- πως η κυβέρνηση...συγγνώμη λάθος...η δικαιοσύνη δε δίνει άδεια εκταφής, αυτή που τόσο επίμονα ζητά ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι αλλά και άλλοι συγγενείς των θυμάτων, για ένα λόγο που δε συζητείται. Και δεν πρόκειται ούτε για την πιθανή ύπαρξη χημικών στα οστά αλλά ούτε καν για την ακόμα πιθανότερη ανάμειξη οστών και λειψάνων διαφορετικών ανθρώπων. 

Όλα αυτά, η κυβέρνηση, η οποία είναι ταυτόσημη με το σύστημα "δικαιοσύνης" -ας μη κρυβόμαστε, με την ίδια γλώσσα μιλάνε οι ανακοινώσεις τους - μπορεί να τα δικαιολογήσει. Έχει το απαραίτητο σύστημα δημοσιογράφων, μιντιαρχών, επιστημόνων και διαφόρων προθύμων, οι οποίοι εύκολα θα γελοιοποιηθούν για χάρη του πρωθυπουργού και των συνεργατών του. 

Ο λόγος της άρνησης, ακόμα και μετά την δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει στη κοινωνία(ναι, μέχρι εκεί φτάνει, τη δυσαρέσκεια, ούτε αναβρασμός είναι ούτε οργή), είναι διαφορετικός. Είναι η εμπέδωση της αντίληψης ότι όσο υπάρχει αυτή η κυβέρνηση, θα γίνεται αυτό που θέλει αυτή. Αυτή άλλωστε είναι και η γραμμή που βγάζει προς τα έξω, ο υπουργός υγείας παίζοντας ξεδιάντροπα το ρόλο του γελωτοποιού του βασιλιά, ουσιαστικά. Δε γίνεται τυχαία ρεζίλι στα κανάλια. Επίτηδες το κάνει. 

Αυτό που λέει η κυβέρνηση στον κ. Ρούτσι και στην κοινωνία όλη, είναι ότι μπορεί να έχεις ένα δίκαιο αίτημα, μπορεί να φτάνεις στα άκρα για να γίνει δεκτό, αλλά εμείς όσο δε θέλουμε να το πραγματοποιήσουμε θα στο αρνούμαστε. Χωρίς καμία αιτιολόγηση. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή συναισθηματισμό. Το αρνούμαστε απλά επειδή έτσι θέλουμε. Και αν το κάνουμε αυτό σε έναν απεργό πείνας, φανταστείτε τι θα κάνουμε στα άλλα αιτήματα. 

Για τούτο είναι και αναγκαία η έντονη αντίδρασή μας. Όχι μια τυφλή βίαιη αντίδραση -αυτό πολύ θα βόλευε τη κυβέρνηση φέρνοντας πίσω πολλούς συντηρητικούς πολίτες που τρομάζουν με εικόνες χάους- αλλά με ένταση, επιμονή και υπομονή. Μια τέτοια ειρηνική αντίδραση απαιτεί δέσμευση και διάθεση θυσίας. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Όπως και να έχει, πρέπει να υπάρξει άμεση και έντονη έκφραση της αντίθεσής μας σε αυτό που πάει να μας επιβληθεί. 

Δεν μου αρέσει να γράφω πολιτικά και κοινωνικά. Αυτά τα θέματα όσο και αν νομίζουν πολλοί που με γνωρίζουν το αντίθετο, δεν είναι τα αγαπημένα μου. Είναι μια έκφανση των αναζητήσεων μου στη μυστική θεολογία της Εκκλησίας και στο μυστικό βίωμα άλλων θρησκειών. Το πως και το γιατί, θα προτιμούσα να μην το αναλύσω στο παρόν κείμενο καθώς θα χανόταν το παραπάνω κυρίως νόημα. 

Όμως, δε μπορεί κανείς να βλέπει αυτό που εκτυλίσσεται στη χώρα μας σήμερα και να μην υψώνει τη φωνή του -το ελάχιστο είναι αυτό- απέναντι σε αυτή τη χυδαιότητα και τον κυνισμό με τον οποίο η εξουσία συνθλίβει κάθε τρόπο σκέψης που δεν έχει ως κέντρο του τον άκρατο ατομισμό ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί έναν αδυσώπητο συμφεροντολογικό τρόπο ύπαρξης και πορείας. 

Όσοι δε μιλούν, όσοι δεν αντιτίθενται, θεσμοί, διανοούμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος με την όποια έννοια -θρησκευτική, φιλοσοφική - είναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό συνένοχοι της σήψης η οποία διαχέεται στη κοινωνία μας και τα αποτελέσματα της δε ξέρουμε πόσο μοιραία θα σταθούν. 

Βάρυνε το κείμενο, θα προτιμούσα να γράψω κάτι χιουμοριστικό αλλά οι καιροί δεν το επιτρέπουν...