Ήττα

Θυμάμαι σαν ήμασταν νιοι και νιες, ήμασταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες ανθρώπων. Σε εκείνους που ήθελαν να πιάσουν την καλή και σε εκείνους που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήμουν στη δεύτερη ομάδα. Και μου έκανε εντύπωση ο κυνισμός -με τη σύγχρονη έννοια όχι τη φιλοσοφική- εκείνων που απάρτιζαν τη πρώτη ομάδα. 

Νομίζω πως τελικά,  είμαι τώρα πια σε μια ηλικία τέτοια και έχω φτάσει στην απαραίτητη ωριμότητα ώστε να παραδεχτώ πως η πρώτη ομάδα είχε δίκιο. Εμείς, η δεύτερη ομάδα, ούτε τον κόσμο αλλάξαμε ούτε δώσαμε την απαραίτητη σημασία στην δική μας ευδαιμονία. Κάναμε τελικά μια τρύπα στο νερό. 

Ίσως τελικά αυτό να εξηγεί και την κατάσταση στη χώρα γενικά. Όσοι ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο ηττήθηκαν ενώ εκείνοι που ήθελαν τη δική τους ευμάρεια προσαρμόζονται σε οποιοδήποτε σύστημα προκειμένου να το πετύχουν. 

Και όταν τα χρόνια περνάνε, αυτή η ήττα αρχίζει και βαραίνει περισσότερο. Και δεν υπάρχει πια χρόνος για συνθηκολόγηση. Μόνο για παράδοση. Είναι όμως η παράδοση επιλογή;

Όχι. Όσο υπάρχει έστω μια σταγόνα μπύρας που κυλάει σε κάποια pub ή όσο υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε Saxon και Motorhead πίνοντας Jack Daniels, δε θα παραδοθούμε! Θα συνεχίσουμε σαν άλλοι Δον Κιχώτες να εφορμούμε σε ανεμόμυλους για να σώσουμε τη Δουλτσινέα(έτσι την έλεγαν; Δε θυμάμαι) κι ας μη το γνωρίζει ότι κινδυνεύει. 

Και όταν πεθάνουμε με το καλό θα μπορέσουμε να πούμε λίγο πριν ξεψυχήσουμε πως μπορεί να αποτύχαμε αλλά -που να πάρει!- προσπαθήσαμε για κάτι καλύτερο από το τομάρι μας!