Κοίμηση της Θεοτόκου

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, πάντα με κάνει να σκέφτομαι τον θάνατο. Τον θάνατο των ανθρώπων, των εθνών, του περιβάλλοντος, του σύμπαντος ολόκληρου. 

Οι άνθρωποι πεθαίνουμε, τα έθνη εξαφανίζονται, ζώα και φυτά χάνονται, αστέρια ολόκληρα σβήνουν. 

Και μπροστά σε αυτή τη νομοτέλεια, αντί για απελπισία, γεννιέται ελπίδα. Γεννιούνται άνθρωποι και ζώα, νέα αστέρια δημιουργούνται, φυτά φυτρώνουν σε σημεία που κανείς δε περίμενε. 

Για όσους πιστεύουμε όμως, δεν υπάρχει μόνο αυτό. Υπάρχει η Ανάσταση. Ο Χριστός έγινε ο πρώτος των κεκοιμημένων για να μας οδηγήσει όλους στην Ανάσταση. Και σε αυτό δεν έχουμε ή δεν πρέπει να έχουμε μόνο μια ακαθόριστη ελπίδα. Έχουμε βεβαιότητα. Βεβαιότητα ότι ο Κύριος δεν ψεύδεται και ότι θα αναστηθούμε μαζί Του εφόσον και ζούμε μαζί Του. 

Ο θάνατος παραμένει οδυνηρός. Ολόκληρη η εξόδιος ακολουθία το φανερώνει αυτό. Φανερώνει όμως και κάτι άλλο. Πως το φως του Χριστού διαλύει το σκοτάδι του θανάτου. Η θλίψη του αποχωρισμού παραμένει, η προσμονή της επανένωσης την απαλύνει. 

Όπως και με τη Κοίμηση της Θεοτόκου. Η θλίψη των Αποστόλων απαλύνεται από τη μετάσταση της Θεοτόκου στους Ουρανούς, στα χέρια του Κυρίου. 

Ναι, πράγματι, τούτη η γιορτή είναι ένα Πάσχα του καλοκαιριού.