Βαδίζοντας επί των υδάτων

  

Στη σημερινή περικοπή, ο Ιησούς βαδίζει πάνω στην ταραγμένη λίμνη. Ο Πέτρος, ενθουσιώδης όπως πάντα ζητά από τον Χριστό να τον καλέσει ώστε να περπατήσει κι αυτός πάνω στο νερό. Και πράγματι το κάνει για λίγο. Τα κύματα όμως τον τρομάζουν και ζητά από τον Χριστό να τον σώσει. Όπως και γίνεται.

Ο ενθουσιασμός είναι καλός. Είναι μια κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσαμε. Όμως όταν μόνο αυτός μας ωθεί, όταν δεν βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί και κυρίως όταν δεν προετοιμάζουμε την καρδιά μας, ο ενθουσιασμός αυτός αποδεικνύεται πρόβλημα. Γιατί εξανεμίζεται και μένουμε να πνιγόμαστε, όχι στα ταραγμένα νερά της καθημερινότητας αλλά σε μια κουταλιά νερό. 

Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε —στην πίστη, στην κοινωνία, στην εργασία, ακόμη και στην πολιτική— χρειάζεται να οπλιστούμε: με θάρρος που μας δίνει δύναμη, με υπομονή που μας ριζώνει, και με αγάπη που τα ενώνει και τα δύο. Θάρρος χωρίς αγάπη γίνεται σκληρότητα· υπομονή χωρίς αγάπη γίνεται αδράνεια· μόνο η αγάπη τα δένει σε σύνολο ζωοποιό.

Αυτό είναι ένα σημείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που πρέπει να δούμε, πίσω από το εντυπωσιακό του βαδίσματος στο νερό. Πώς θα αποφύγουμε να γίνουμε ζηλωτές χωρίς επίγνωση, ενθουσιώδεις χωρίς προετοιμασία, θρησκευόμενοι χωρίς πίστη. Και πώς θα αποφύγουμε να πνιγούμε στα νερά της οργής, της παρόρμησης και της αναπόφευκτης δειλίας που τα ακολουθεί