Η γελοιοτητα της εξουσίας

 

Αν δούμε τους υψηλούς αξιωματούχους όπως περιγράφονται στη Καινή Διαθήκη, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι Ευαγγελιστές δεν είχαν και την καλύτερη άποψη γι' αυτούς. 

Ο ένας πήγε και έσφαξε ο,τι πιτσιρίκι υπήρχε μη και του φάει τη βασιλεία. Πότε μετά από καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν αυτός πιθανότατα ή θα είχε αποδημήσει εις τόπον χλοερόν ή θα ήταν στα τελευταία του.

Ο άλλος έπλυνε τα χέρια του, φοβούμενος να αναλάβει την ευθύνη να πάρει μια απόφαση, θεωρώντας πως έτσι απάλλασσε τον εαυτό του από κάθε ευθύνη. 

Ο τρίτος, που μας ενδιαφέρει και σήμερα λόγω της ημέρας, υποσχέθηκε οποιοδήποτε δώρο του ζητούσε, σε μια κοπέλα η οποία ήταν όμορφη και κουνούσε ωραία το... σώμα της.

Οι άνθρωποι εξουσίας, μη πιάσουμε και τους αρχιερείς των φαρισαίων, περιγράφονται ως ανόητοι. Ως άνθρωποι φαιδροί, στα όρια της γελοιοτητας. 

Και βέβαια κάτι τέτοιο δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Η ιστορία είναι γεμάτη ποτάμια αίματος και αμέτρητες θυσίες ανθρώπων που προκλήθηκαν από αποφάσεις ανόητων τους οποίους ακολουθούσαν εξίσου βλακωδως λαοί ολόκληροι. Είτε επρόκειτο για εκστρατείες στην άλλη άκρη της γης είτε για οράματα κατάκτησης του κόσμου. 

Αλλά αν όλοι αυτοί είναι ανόητοι, τότε τι να πούμε για εμάς που λέμε ότι είμαστε χριστιανοί; Τι να πούμε για τους κληρικούς που θέλουμε πώς και πώς να αποκτήσουμε μια κάποια εξουσία είτε στην ενορία μας είτε σε ολόκληρη τη Μητρόπολη; Τι να πούμε για τους πιστούς που κυνηγούν θέσεις εξουσίας από την πολυκατοικία τους ως την εργασία τους; Πόσο ανόητοι είμαστε όλοι μαζί όταν ζητάμε από τους αξιωματούχους της πολιτείας να μας συνδράμουν; Από ποιους; Από αυτούς που μας περιέγραψαν πιο πάνω οι Ευαγγελιστές; 

Το κυνήγι της εξουσίας είναι μια ανοησία. Ο θαυμασμός των αξιωματούχων είναι μια ανοησία. Η τυφλή υποταγή σε αυτούς είναι ανοησία. Και κάποια στιγμή, ή θα μπει τέλος στον κύκλο αυτόν της ανοησιας ή θα μας οδηγήσει σε σκοτεινές αβυσσους.