Αν το αίμα σταματήσει

 

Μετά τη μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη ήρθε το τριήμερο του Καρναβαλιού. Μετά τις φωτιές οι σέλφι  από παραλίες και πανηγύρια. Φυσικά ακολούθησαν ανούσιες διαμάχες -διαδικτυακές φυσικά- για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ακολουθήσουν τριήμερα και σέλφι αυτά τα σημαντικά και τραγικά γεγονότα. 

Δε με νοιάζου καθόλου αυτές οι συζητήσεις. Θα μείνω όμως σε μια κουβέντα που γράφεται συχνά σε αυτές τις συζητήσεις, σε αυτούς τους τσακωμούς μάλλον. "Η ζωή συνεχίζεται". 

Και αν δεν συνεχιζόταν; Αν η επόμενη μέρα δεν ήταν σαν τις άλλες; Αν σταματούσε η ροή και έμεναν εκεί τα πράγματα; Τι θα γεννιόταν από κάτι τέτοιο; Τι συναισθήματα θα συσσωρεύονταν, ποιες πράξεις θα προκύπταν; Αν την επόμενη μέρα δεν γυρνούσαμε στις καθημερινές μας ασχολίες, τι θα γινόταν; 

Στις κηδείες γελάμε αλλά στη κηδεία δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε. Ο νεκρός δε θα σηκωθεί...συνήθως. Σε μια τραγωδία όμως με κρατική ευθύνη, το "η ζωή συνεχίζεται" πιο πολύ μοιάζει στο "δε βαριέσαι αδερφέ" παρά στο ότι πρόκειται για ένα ποτάμι που δε σταματά να κυλάει. 

Η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου σήψη, τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης όσο και σε επίπεδο λαού, ιδεών, ιδεολογιών, διαλόγου. Αν η ζωή...συνεχίσει να συνεχίζεται, θα συνεχίσει και η γάγγραινα να εξαπλώνεται. Αν σταματήσει το αίμα να κυλά για λίγο μπορεί κάποια όργανα να μην επηρεαστούν και να συνέλθει ο οργανισμός.

Μπορεί και όχι βέβαια...