Επιστροφή της μαγείας

 

Καμιά φορά κοιτάζω γύρω μου τα εναπομείναντα κομμάτια φύσης στην Αθήνα. Δεν είναι και πολλά. Πηγαίνω σε έναν μικρό χείμαρρο κοντά στο σπίτι μου και χαζεύω τις νυχτερίδες που πετάνε εκεί. Ένα μικρό ρυάκι είναι που κακόπαθε για πολλά χρόνια και που σήμερα ένα ελάχιστο κομμάτι του είναι ορατό. 

Η καταστροφή της φύσης της Αθήνας, αποτέλεσμα κυρίως της νοοτροπίας που ενεφύσησε για πολλά χρόνια και της πολιτικής που ακολούθησε ο Κων. Καραμανλής, ο Εθνάρχης όπως ονομάστηκε από το εγχώριο σύστημα, είναι ενδεικτική και του τρόπου (μη) σκέψης μας. Η φύση είναι ένας εχθρός που πρέπει να τιθασευτεί, ή να υποδουλωθεί ή να εξαφανιστεί. Η συνεχής ανοικοδόμηση, οι οικισμοί μέσα σε δάση, το κυνήγι -ειδικά το παράνομο- ή και το ψάρεμα με δυναμίτη είναι χαρακτηριστικά ενός άθλιου και εξαθλιωμένου λαού. Σημειωτέον πως αυτά όλα ήταν εκφάνσεις του τρόπου που ο άνθρωπος βλέπει τη φύση σε εποχές "καλές" για την Ελλάδα και όχι σε καιρό πλήρους παράλυσης και παρακμής όπως αυτή που βιώνουμε τώρα. Και δεν είναι τυχαίο που καταλήξαμε στο οξύ δημογραφικό πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Όταν γίνεσαι εχθρός της φύσης, κι αυτή δε θα σε βοηθήσει να πολλαπλασιαστείς.

Υπάρχει άραγε λύση; Δεν ξέρω. Μόνο μια ιδέα που μου ήρθε μια μέρα την ώρα που λειτουργούσα κάπου εκτός Αθηνών. Αφήστε τη μαγεία να επιστρέψει στη γη. Η απομάγευσή της μας οδήγησε εδώ και θα μας οδηγήσει σε ακόμα χειρότερα. Ας γεμίσουν τα ποτάμια ξανά με νεράιδες και τα δάση με στοιχειά. Ας έχει κάθε ξωκλήσι κι ένα δικό του θρύλο. Ας αναμετρηθούν ξανά άγιοι και δράκοντες. Ας τρέξουν και πάλι καλικάντζαροι γύρω από τις πηγές, Ας τρομάξουν όλα αυτά από τον ήχο του φτερουγίσματος των αγγέλων. 

Στεγνώσαμε και τη φύση με τον ορθολογισμό μας, την τεμαχίσαμε, την καταναλώσαμε με βουλιμία. Την αφήσαμε ένα νεκρό ντεκόρ, χωρίς ζωή, χωρίς ψυχή. Καιρός είναι να δώσουμε πίσω σε τούτο το πληγωμένο κορμί την πνοή του. Να το αφήσουμε να γιατρέψει τις πληγές που εμείς του προκαλέσαμε. Να το αφήσουμε να μεγαλώσει ξανά...