Ο θάνατος μέσω της προόδου

Η βιομηχανική επανάσταση ήταν ουσιαστικά και το πιο θανατηφόρο πλήγμα που έφερε ο Δυτικός "πολιτισμός" στην ανθρωπότητα. Είναι μάλιστα το χειρότερο αφού συνοδεύτηκε με μεγάλες και εντυπωσιακές ανακαλύψεις και εντυπωσιακά τεχνολογικά άλματα. 

Η ζωή του ανθρώπου έγινε ευκολότερη, αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής, προϊόντα παράγονται μαζικά, ασθένειες εξαλείφθηκαν και δημιουργήθηκε η εικόνα ότι έτσι οδεύουμε στον επίγειο παράδεισο. 

Ο οποίος όμως είναι μάλλον μακριά. Ο άνθρωπος περιορίστηκε σε εργασία με περιορισμένες, τυποποιημένες κινήσεις, με την πρόοδο της τεχνολογίας η κατάσταση θα γίνει χειρότερη, η επαφή με τη φύση μειώθηκε αν δε διακόπηκε και τελείως, ψυχικά νοσήματα εμφανίστηκαν και το περιβάλλον μετατράπηκε σε αντικείμενο άκρατης και χωρίς όρια εκμετάλλευσης με αποτέλεσμα την καταστροφή του. Αργή, βασανιστική και σχεδόν αναπόφευκτη. 

Πάνω στο ετοιμοθάνατο σώμα της φύσης ήρθε η μεταβιομηχανική εποχή να αποτελειώσει τη δουλειά με τις δήθεν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εξίσου καταστροφικές όπως οι ανεμογεννήτριες και ακόμα ακριβότερες, γεγονός που μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. 

Η φάκα στήθηκε, λοιπόν, το τυρί ήταν πράγματι λαχταριστό, η ανθρωπότητα το δάγκωσε και τώρα αργοπεθαίνει στη φάκα που η ίδια έφτιαξε. Η δυτική εκδοχή της αλλά και η ανατολική δε δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει με βιασύνη σε αυτόν τον δρόμο.