Κάθε στιγμή

 

Το σημερινό σημείωμα είναι αφιερωμένο σε ένα αγαπημένο μου θέμα, στον θάνατο. Όχι τον δικό μου. Των άλλων. Με τον δικό μου δε ασχολούμαι γιατί αργεί να έρθει, αν έρθει ποτέ, που αμφιβάλλω, καθώς δεν έχω σκοπό να πεθάνω ούτε τώρα κοντά αλλά ούτε και κάποια άλλη στιγμή. 

Κοιτάξτε, όχι για να σας χαλάσω τη διάθεση, μπορεί ακόμα και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και χασκογελατε ή σκέφτεστε τι βλακείες είναι αυτές που διαβάζετε, ο Χάρος να είναι πάνω από το κεφάλι σας και να μελετά τη λίστα του, ψάχνοντας μία θέση ακόμα κενή να βρει ώστε να χωρέσετε κι εσείς. Και επειδή τα ανεβάζω πρωί τα κείμενα που γράφω, φαντάζομαι πόσο ευχάριστη διάθεση σας έχω ήδη δημιουργήσει...

Αλλά τι είναι ο θάνατος τελικά; Μία φυσική κατάσταση όπως το κατούρημα ή ο ύπνος για να το κάνω πιο ποιητικό; Αποτέλεσμα κάποιας κοσμικής, συμπαντικής βλακείας που έκανε ο άνθρωπος στην αυγή της ύπαρξής του; Μια νέα αρχή ή ένα απόλυτο τέλος; Μήπως απλά μία επιστροφή στον αποστολέα; 

Ποιος νοιάζεται; Αυτό το ερώτημα απαντάται μόνο στους πεθαμένους και αυτοί είναι γνωστοί για την εχεμύθειά τους. Είναι αυτό που λέμε τάφοι όσον αφορά τα μυστικά που μαθαίνουν. Τα παίρνουν μαζί τους. Καταλάβατε φαντάζομαι...

Οπότε ποιο το νόημα αυτής της, γεμάτης μαύρο χιούμορ, ανάρτησης; Πρακτικά κανένα. Κουβέντα να γίνεται. Πάντως θα ήταν ακόμα πιο ολοκληρωμένη αν πέθαινα πριν την ανεβάσω και τώρα τη διαβάζετε ενώ είμαι πεθαμένος και κλείνω το κείμενο με την ευχή να τα πούμε σύντομα!

Εις το επανιδείν, λοιπόν!!!!