Ψιχάλα

 

Καθώς μελετούσα μετά μανίας βιβλία των Swedenborg, John Dee, Eliphas Levi, Hakim Bey, Murray Bookchin, Michael Lowy και William Blake(και -ναι- κάνω ξεδιάντροπα φιγούρα το εύρος των αναγνωσμάτων μου), ένας ήχος με ανάγκασε να σηκώσω το κεφάλι μου, να αφήσω την, όχι και πολύ αναπαυτική καρέκλα μου, και να βγω στο μπαλκόνι. 

Ήταν ο ήχος των πρώτων σταγόνων που έπεσαν -δε ήταν και πολλές- από τα σύννεφα που είχαν αρχίσει από το πρωί να μαζεύονται στον αττικό ουρανό. Χαζεύοντας τη βροχή - αγαπώ πολύ τις βροχές, ιδιαίτερα τις καλοκαιρινές - είδα στο δρόμο ένα ζευγάρι νεαρών σχετικά ανθρώπων να πηγαίνουν στο αυτοκίνητό τους. Ο νεαρός γύρισε και είπε στη κοπέλα: "Απαίσια αυτή η ψιχάλα. Ίσα για να λερώσει το αμάξι". 

Δεν ενοχλήθηκε από τη βροχή επειδή θα του χαλούσε τη βόλτα. Δεν τον πείραξε καν ότι το καλοκαίρι μια μικρή βροχή την ακολουθεί μια αίσθηση "βρασίματος" αφού λόγω της ζέστης το νερό εξατμίζεται και οι άνθρωποι αισθανόμαστε λίγο σαν λαχανικά στον ατμομάγειρα. Όχι. Τον πείραξε ότι θα του λεκιάσει το αμάξι. 

Κάπως έτσι συνοψίζεται η σχέση πολλών με τη φύση. Και σε αυτούς περιλαμβάνονται και αυτοί που σε κάθε ευκαιρία επιστρέφουν στα χωριά ή στα νησιά τους για να ξεκουραστούν εκεί μακριά από την εξαντλητική βουή και τσιμεντίλα της πόλης. Η φύση είναι καλή μέχρι να λερωθεί το αμάξι. Ή μάλλον, καλή είναι η φύση αλλά να μη μας λερώνει και το αμάξι. 

Τούτη η σχετικά αθώα φράση -και ξέρω ότι μπορεί να φανώ υπερβολικός σε κάποιους- έχει επεκτάσεις. Η φύση είναι καλή (τα φυσικά φαινόμενα είναι φύση) μέχρι να ενοχλήσει ή να προκαλέσει πρόβλημα σε κάποιο αντικείμενο που έχουμε στην κατοχή μας. 

Είναι καλή μέχρι να εμποδίσει την οικονομική μας ανέλιξη. Είναι καλή η φύση αρκεί αν μην μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη της χώρας. Σε μεγαλόπνοα σχέδια και έργα που θα φέρουν θέσεις εργασίας πχ εξορύξεις. Ή τόσο καλή ώστε να μη μας χαλάει την άνεση και να έχουμε καλό σήμα στο κινητό τις πέντε δέκα μέρες που θα πάμε να τη συναντήσουμε(η φύση καλό είναι να μένει μακριά από τον τόπο κατοικίας μας, ώστε να μη μας ενοχλεί).

 Τελικά τα πουλιά είναι καλά όσο δε μας κουτσουλάνε, τα ζώα είναι όμορφα αλλά το κυνήγι, ειδικά το παράνομο, είναι νόστιμο και πάει λέγοντας. Και μετά έρχονται οι φωτιές και όλοι αγαπάμε τα δάση που χάθηκαν, θρηνούμε τα ζωάκια που κάηκαν και τα ποτάμια που γέμισαν με στάχτες. 

Ποτέ όμως δεν τα αγαπήσαμε πραγματικά. Τα θέλαμε μονάχα σε γυάλα...