Κάποιος

 

Κάποτε συζητούσα με κάποιον παπά και μου είπε: "δεν καταλαβαίνουν μερικοί πως έγιναν κάποιοι επειδή τους χειροτόνησε η Εκκλησία". Τώρα, σε αυτό που είπε δεν είχε άδικο. Αλλά προφανώς και έχω μια ένσταση. 

Δε ξέρω τι σημαίνει γίνομαι κάποιος. Τι είναι ο κάποιος; Αυτός που δεξιώνεται σε κάποιο πανηγύρι υπουργούς και βουλευτές; Αυτός που του υποκλίνονται οι άνθρωποι λόγω σχήματος; Τι σε κάνει κάποιο; Οι γνωριμίες, ο σεβασμός που μοιάζει με φόβο; Αν αυτό εννοούμε ως κάποιος τότε, η Εκκλησία μάλλον κακό έκανε σε αυτούς που χειροτόνησε. 

Θα γράψω κάτι, με αρκετή δόση κεκαλυμμένης υπερηφάνειας. Κάποτε σε μια ενορία που ήμουν, ήρθε ο υποψήφιος δήμαρχος, ο οποίος ξέραμε όλοι ότι θα είναι και ο επόμενος δήμαρχος. Ήρθε λοιπόν στην εκκλησία και θέλησε να με χαιρετίσει. Ταυτόχρονα ήρθε και μια κοπέλα από ξένη χώρα, η οποία είχε κάποιο πρόβλημα με τα χαρτιά της και ψάχναμε να βρούμε κάποια άκρη. Ε, αφού χαιρέτισα τον μελλοντικό δήμαρχο, του είπα πως χάρηκα για τη γνωριμία, γύρισε στη κοπέλα και τη ρώτησα πώς τα πήγαινε με τα χαρτιά; Είδα πως παραξενεύτηκε ο δήμαρχος αφού θεώρησε ότι θα έπιανα περισσότερη κουβέντα μαζί του και όχι να τον αφήσω για μια ξένη. 

Μπορώ ακόμα να πω πως ο σεβασμός για εμένα δεν έχει μορφή υπόκλισης αλλά μορφή αγκαλιάς. Τι να την κάνεις την υπόκλιση; Δε κρύβει αγάπη μέσα του αυτό το πράγμα, φόβο μπορεί να κρύβει. Αγάπη όχι. Ακόμα και το χειροφίλημα, είναι είτε προϊόν μιας μακραίωνης παράδοσης, η οποία πάλι έναν φόβο κρύβει, ίσως μεταφυσικό, αλλά φόβο. Ενώ η αγκαλιά είναι πιο κοντά στη χριστιανική αγάπη, στον Κύριο που αποκαλεί φίλους τους μαθητές Του. 

Τελικά αισθάνομαι πού καλύτερα όταν με χαιρετούν στο δρόμο άστεγοι, ναρκομανής και περιφερόμενοι -δύσκολοι άνθρωποι όλοι αυτοί, μην έχουμε αυταπάτες- παρά μεγαλοπάράγοντες του τόπου...

Το θέμα δεν είναι να γίνουμε "κάποιοι", όπως το εννοεί η κοσμική ορολογία, το θέμα είναι να γίνουμε αυτοί που ο Χριστός θέλει να γίνουμε. 

Δεν ήταν αστείο το σημερινό κείμενο αν και ήθελα να βγει έτσι αλλά νομίζω πως είναι καλό. Αυτά και για σήμερα.