Το μοίρασμα των λιγοστών

 

Η σημερινή περικοπή μας διηγείται το θαύμα των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Το θαύμα...Δεν είναι όμως το θαύμα αυτό που συνήθως νομίζουμε αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό, το οποίο είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά εμείς συνεχίζουμε να το αγνοούμε. 

Το θαύμα λοιπόν, δεν είναι ο πολλαπλασιασμός των λιγοστών τροφίμων και ο χορτασμός με αυτά τόσων χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό δεν ήταν το θαύμα. Ήταν το φυσικό επακόλουθο. 

Το θαύμα είναι ότι δέχτηκαν οι μαθητές του Ιησού να μοιραστούν τα λιγοστά τους τρόφιμα με όλον τον κόσμο. Και ότι ο κόσμος, όλο αυτό το πλήθος παρέμεινε στη θέση του περιμένοντας να μοιραστεί αυτά τα ελάχιστα που υπήρχαν. 

Το θαύμα τελικά ήταν το μοίρασμα. Και εκεί βρίσκεται η ουσία. Στην κοινότητα. Σε αυτή που μοιράζεται τα λίγα που έχει. Που φροντίζει τα μέλη της ανάλογα με τις ανάγκες τους. Που δεν ξεχωρίζει κάποιους που θα φάνε περισσότερο και κάποιους που θα φάνε λιγότερο. Γιατί η βάση αυτής της κοινότητας δεν είναι η δικαιοσύνη ή η ισοτιμία. Είναι η αγάπη. Η αγάπη δίνει ανάλογα με τις ανάγκες και όχι με κάποιο άλλο δίκαιο τρόπο υπολογισμού. 

Αυτό τον τρόπο μοιράσματος διατήρησαν οι Απόστολοι και στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Και αν και εξαιτίας ιστορικών και κοινωνικών εξελίξεων χάθηκε αυτός ο τρόπος ζωής, ίσως θα πρέπει, όσο ο κόσμος μας βουλιάζει σε μια αφάνταστη βαρβαρότητα, σε έναν ατομισμό και έναν ηδονισμό άνευ προηγουμένου, να αναστήσουμε εκείνο το κοινοτικό χριστιανικό πνεύμα και να κάνουμε ξανά ανθρώπινο αυτόν εδώ τον κόσμο. Αμήν.