Ξίφος

 

Ό προφήτης Άμως εἶπε πώς προφήτης εἶναι αὐτός μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μοιράζεται τίς σκέψεις Του καί πού ὄχι μόνον δέχεται τίς σκέψεις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σάν γνήσιος προφήτης, τίς διακηρύσσει, τίς ζεῖ, γίνεται μάρτυράς τους, μεταμορφώνεται σέ πράξη τοῦ Θεοῦ. Καί στήν Ἐκκλησία καλούμαστε νά κάνουμε ἀκριβῶς αὐτό, νά ἀποτελέσουμε μιά πράξη τοῦ Θεοῦ καταμεσής τοῦ κόσμου. Αὐτή εἶναι ἡ ἰδιαίτερη δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας, πράγμα πού σημαίνει ὅτι σέ ὅλους τούς τομεῖς (πολιτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό, ἐκπαιδευτικό) ὁ ρόλος τῶν χριστιανῶν ἔχει μιά ἰδιαιτερότητα, πού τόν καθιστᾶ διαφορετικό ἀπό ὅλες τίς ἄλλες λειτουργίες τοῦ κόσμου: εἶναι μιά πράξη τοῦ Θεοῦ καί ὡς τέτοια μπορεῖ νά εἶναι σέ ἁρμονία μέ καθετί πού προχωρᾶ. Μία ἀπό τίς χριστιανικές ὑποχρεώσεις εἶναι ἀκριβῶς αὐτή: νά εἴμαστε ὄχι μόνο ἡ «μικρά ζύμη» ἐντός τοῦ φυράματος, ἀλλά καί τό ξίφος πού διαχωρίζει τό σκοτάδι ἀπό τό φῶς, τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμμα, τόν θάνατο ἀπό τή ζωή, τόν Θεό ἀπό τόν Σατανᾶ· νά εἴμαστε τό πρόσκομμα, τό σκάνδαλο, ἡ ἀδιάκοπη πρόκληση, ἡ συνεχής μαρτυρία πώς δέν ἀναζητᾶμε τό βασίλειο τοῦ θηρίου, δέν ἀποδεχόμαστε μιά ἁρμονία βασισμένη στήν ἀποστασία, δέν θέλουμε μιά δικαιοσύνη πού ἀρνεῖται τή θεία δικαιοσύνη, μιά ἀλήθεια πού ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς προσωπικῆς ἀλήθειας («Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια») κ.ο.κ.

Anthony Bloom, Προασευχή και Αγιότητα, εκδ. Εν Πλω