Το δεύτερο, ήταν μία μάνα τριών παιδιών. Την ώρα που έτρωγαν μετά την αλλαγή του χρόνου άρχισε να μιλάει χωρίς να βγαίνει νόημα. Στην αρχή γέλασαν όλοι αφού θεώρησαν πως ήταν κάποιο αστείο. Αυτό άλλαξε σύντομα καθώς δεν τους αναγνώριζε και συνέχισε να λέει ασύνδετα πράγματα.
Τρίτο περιστατικό, μια νεαρή κοπέλα, πολύ γλυκιά, έχασε κάποιον πολύ δικό της άνθρωπο. Αδερφό ή φίλο δε θυμάμαι. Την έφεραν αστυνομικοί σε κατάσταση σοκ, επαναλάμβανε πως "ο Τάδε ζει, θα έρθει, είναι καλά" και την έκαναν βόλτα οι αστυνομικοί πάνω κάτω στους διαδρόμους του νοσοκομείου μέχρι να την εξετάσει ο γιατρός.
Εκτός από τη δεύτερη περίπτωση δε ξέρω τι ήταν αυτό που ώθησε τους άλλους δύο ανθρώπους στο να ξεπεράσουν τα όριά τους.
Αυτό που ξέρω είναι ότι τα διάφορα θεολογικά τσιτάτα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον και με μια ευκολία στη γενίκευσή τους καταρρέουν μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα. Η ευκολία με την οποία κάποιος -εκπροσωπώντας την Εκκλησία εκείνη την ώρα είτε ως κληρικός είτε ως πιστός- λέει πως ο Θεός δε μας δίνει σταυρό μεγαλύτερο από αυτόν που αντέχουμε, θα ήταν γελοία αν δεν ήταν τόσο εξοργιστική.
Μία βόλτα σε ένα νοσοκομείο ή σε ένα ψυχιατρείο, θα κάνει πολλούς από αυτούς τους "σοφούς του γλυκού νερού" να προσέχουν τα λόγια τους την επόμενη φορά. Αν έχουν και λίγο παραπάνω μυαλό από αυτό που φαίνεται να κουβαλάνε, θα εξασκήσουν -σε τέτοιες καταστάσεις- την μεγάλη και σπουδαία αρετή της σιωπής. Αν δεν μπορούν να συμπονέσουν τουλάχιστον ας μη δουν μια τραγωδία, μια απελπισία, ως ευκαιρία για να επιδείξουν τη "βαθιά τους πίστη".
Η σωστή έκφραση, μάλλον μια πιο σωστή, θα ήταν ότι με τη βοήθεια του Θεού, ακόμα και τον πιο βαρύ σταυρό μπορούμε να σηκώσουμε. Αλλά και αυτή η έκφραση έχει την κατάλληλη ώρα που θα ειπωθεί. Ο πόνος -ειδικά του άλλου- είναι ένα μυστήριο το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με δέος και όχι με εύκολα γνωμικά που διαβάσαμε σε κάποιο βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου