Ο νοσοκομειακός θάνατος είναι τώρα ενδημικός. Την περασμένη εικοσιπενταετία το επί τοις εκατό ποσοστό των Αμερικανών που πεθαίνουν στο νοσοκομείο αυξήθηκε κατά 33%. Το επί τοις εκατό ποσοστό των νοσοκομειακών θανάτων σε άλλες χώρες αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Ο θάνατος χωρίς την παρουσία γιατρού φέρνει στο μυαλό χοντροκεφαλιά, προνόμιο ή συμφορά. Το κόστος των τελευταίων ημερών ενός πολίτη έχει αυξηθεί κατά 1.200%, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς – πολύ ταχύτερα από όσο το κόστος της συνολικής υγειονομικής περίθαλψης. Συγχρόνως, τουλάχιστον στις Η.Π.Α., οι δαπάνες της κηδείας έχουν σταθεροποιηθεί· ο ρυθμός αυξήσεώς τους συμβαδίζει με την άνοδο του γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή. Η πιο περίπλοκη φάση των καταληκτικών τελετουργιών εκτυλίσσεται τώρα γύρω από τον ετοιμοθάνατο ασθενή και, υπό τον ιατρικό έλεγχο, έχει διαχωριστεί από την τελετή της κηδείας και της ταφής των υπολειμμάτων του. Μ’ αυτή τη μετατόπιση των υψηλών δαπανών από τον τάφο στον θάλαμο του νοσοκομείου, που αντανακλά τη φρίκη ενός θανάτου χωρίς την παρουσία γιατρού, ο ασφαλισμένος πληρώνει για να συμμετάσχει στις επικήδειες τελετές που γίνονται για εκείνον τον ίδιο.
Ιβάν Ίλιτς - Ιατρική Νέμεση, η απαλλοτρίωση της υγείας - εκδ. Νησίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου