Πνεύματα

 

Ἕνας γενικὸς κανόνας γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι νὰ μὴν ἐμπιστεύονται γιὰ κανέναν λόγο τὰ πνεύματα ὅταν ἐμφανίζονται μὲ αἰσθητὴ μορφή, νὰ μὴν ξεκινοῦν συζήτηση μαζί τους, νὰ μὴν τοὺς δίνουν καμιὰ προσοχή, νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἐμφάνισή τους ὡς ἕναν πολὺ μεγάλο καὶ πολὺ ἐπικίνδυνο πειρασμό. Ὅσο διαρκούν αὐτὲς οἱ ἐμφανίσεις, ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ κατευθύνει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ του πρὸς τὸν Θεὸ μὲ μιὰ προσευχὴ στὴν ὁποία θὰ Τοῦ ζητᾷ νὰ τὸν ἐλέησει καὶ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸν πειρασμό. Ἡ ἐπιθυμία νὰ δεῖ κανείς πνεύματα, ἡ περιέργεια νὰ μάθει τὰ πάντα γι’ αὐτὰ καὶ ἀπὸ αὐτά, εἶναι ἕνα σημάδι ὑπέρτατης ἀνοησίας καθὼς καὶ πλήρους ἄγνοιας τῶν παραδόσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχετικά μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή. Ἡ γνώση τῶν πνευμάτων ἀποκτᾶται τελείως διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι ὑποθέτει ὁ μὴ ἔμπειρος καὶ ἀπερίσκεπτος πειραματιζόμενος. Γιὰ τὸν μὴ ἔμπειρο ἡ ἀνοικτὴ κοινωνία μὲ τὰ πνεύματα ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη συμφορά, ἢ γίνεται αἰτία γιὰ τὶς μεγαλύτερες συμφορές.

π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ψυχή μετά τον Θάνατο, εκδ. Μυριόβιβλος