Να, λοιπόν, τι με δένει με την αναρχία.

 

Αλλά μπορούμε ν’ αγωνιστούμε, μπορούμε ν’ αμφισβητήσουμε, μπορούμε να οργανωθούμε στο περιθώριο, μπορούμε να καταγγείλουμε (όχι τις υπερβάσεις της εξουσίας, αλλά την ίδια την εξουσία!). Κι αυτό, μόνον η αναρχία το κηρύττει και το θέλει. Άρα, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά να προωθήσουμε το αναρχικό κίνημα και να το κάνουμε ν’ ακουστεί ευρύτερα. Σε αντίθεση προς ό,τι φαντάζονται ορισμένοι, μπορεί να υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο από άλλοτε. Οι περισσότεροι άνθρωποι, που αφήνονται στη δύναμη των πραγμάτων, που μαυρίζουν στον ήλιο, που ασκούν τρομοκρατία και αποβλακώνονται μπροστά στην τηλεόραση, κοροϊδεύουν τελείως τις πολιτικές ομιλίες και την πολιτική ζωή. Έχουν καταλάβει ότι δεν έχουν τίποτε να ελπίσουν απ’ αυτά. Και αντίστοιχα, έχουν απελπιστεί από τη γραφειοκρατική στελέχωση και από τις διοικητικές ταλαιπωρίες. Καταγγείλετε όλ’ αυτά, κι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα σας ακούσει. Μ’ άλλα λόγια και με λίγα λόγια: όσο περισσότερο η εξουσία/ ισχύς του κράτους και της γραφειοκρατίας αυξάνει, τόσο περισσότερο είναι αναγκαία η κατάφαση  προς την αναρχία, μοναδική και τελευταία άμυνα του ατόμου, δηλαδή του ανθρώπου.  Θα πρέπει, ακόμα, να ξαναβρεί η αναρχία τον δυναμισμό  και το θάρρος της, έχει λαμπρό μέλλον μπροστά της. Να, λοιπόν, τι με δένει με την αναρχία.

Ζακ Ελλύλ, Αναρχία και χριστιανισμός, εκδ. Νησίδες