Περί συστημάτων

 

Πολλοί με ρωτάνε...καλά όχι πολλοί, επειδή ξέρουν πως οι απαντήσεις μου δεν είναι πάντα, εχμ, κομψά διατυπωμένες, αρκετοί όμως, με ρωτάνε ή και παραπονιούνται πώς/γιατί μπλέκω τον χριστιανισμό με την αριστερά ή ακόμα χειρότερα -όπως λένε- με την αναρχία. 

Συνήθως απαντώ με μια ερώτηση. Πώς γίνεται αυτοί να αναμειγνύουν τον χριστιανισμό με τον καπιταλισμό; 

Ναι, πολλοί αριστεροί και αναρχικοί διακηρύσσουν την αθεϊα τους, όχι όλοι, οι περισσότεροι. Από την άλλη ο καπιταλιστής την ζει την αθεϊα. Την πράττει ή την υποστηρίζει. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι κάπως σοκαριστικό για κάποιους αλλά είναι η αλήθεια. 

Όταν υποστηρίζεις τον καπιταλισμό στη μορφή που γνωρίζουμε, τότε υποστηρίζεις τις διακρίσεις με βάση τον πλούτο του καθενός, την ύπαρξη πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών έως και άπορων. Και δεν φτάνει η όποια φιλανθρωπία, με τη μορφή που γίνεται σήμερα, για να βγάλουμε αυτή την ευθύνη από πάνω μας. Μόνο η αναζήτηση ενός άλλου συστήματος και η αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό και τη λατρεία του Μαμωνά με τις ανισότητες που φέρνει μπορεί να το κάνει αυτό. 

Δε μιλάω ούτε για επαναστάσεις, ούτε για εξεγέρσεις, αυτά δε γίνονται από μεμονωμένα άτομα, απαιτούν συγκεκριμένες συνθήκες και δεν είναι για όλους. Μιλάω για τοποθέτηση απέναντι στη ζωή και στη πραγματικότητα που ζούμε(που πιθανόν θα γεννήσουν τις παραπάνω συνθήκες αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). 

Η αριστερά και η αναρχία, έστω θεωρητικά ζητούν να εξαλείψουν αυτά τα φαινόμενα. Και προφανώς μπορεί να δημιουργηθούν άλλα προβλήματα σε περίπτωση εφαρμογής των ιδεών αυτών αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα για την ανάρτηση τούτη. Είναι άλλη συζήτηση.  

Είναι σαν τη παραβολή του Χριστού που ο ένας γιος λέει στον πατέρα του ότι θα πάει στο χωράφι και δεν πηγαίνει ενώ ο άλλος ενώ αρνείται αρχικά στο τέλος πάει. 

Κάπως έτσι τα βλέπω τα πράγματα και ενώ ούτε αναρχικός ούτε αριστερός δηλώνω, θεωρώ προτιμότερα αυτά τα συστήματα από τον καπιταλισμό.