Η ψυχή

 

Κατά τη γνώμη μου, η υπόθεση των Τεμπών είναι πλέον κάτι πολύ παραπάνω από την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό είναι το πρώτο, το κύριο, το φανερό. 

Θαρρώ πως η υπόθεση των Τεμπών είναι πια μια μάχη για την ψυχή τούτης της χώρας. Μάλλον για το ποια θα είναι η ψυχή αυτής της χώρας από εδώ και πέρα. 

Από τη μία είναι η ψυχή που νοιάζεται -ίσως και με κάποια πιο προσωπικά και ταπεινά κριτήρια μερικές φορές- που ζητά δικαίωση για τους νεκρούς και δικαιοσύνη για τους ζωντανούς. Που ονειρεύεται μια κοινωνία που θα λειτουργεί αλλιώς. Όχι μέσα από αδυσώπητο ανταγωνισμό και εκμετάλλευση αλλά από το άπλωμα του χεριού ως βοήθεια. Ώστε να μην ανέβουμε την όποια ανηφόρα σπρώχνοντας τον άλλον στο γκρεμό αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον. 

Και από την άλλη η κοινωνία της "κανονικότητας" και του βολέματος. Η οποία ακόμα κι όταν δε συμφωνεί με αυτά που βλέπει να εκτυλίσσονται, προτιμά να συμβιβαστεί στο όνομα μιας επίφασης ηρεμίας και συνέχειας. Γιατί; Γιατί έχει υποχρεώσεις, παιδιά να μεγαλώσει, μια καριέρα να κυνηγήσει. 

Ξέρετε ότι είμαι υπέρ της πρώτης κατηγορίας. Δεν κατηγορώ όμως όσους ανήκουν στη δεύτερη. Τους καταλαβαίνω. Αυτές οι σκέψεις περνούν κι από το δικό μου μυαλό. Όμως δε θα ήθελα να επικρατήσουν. Αρκετά χρόνια πορευθήκαμε με αυτή τη νοοτροπία. 

Το ξυπνητήρι είναι εκεί, έξω από τη Βουλή. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, έγραφα μεν διάφορα αλλά δεν είχα εμπλακεί πραγματικά στην υπόθεση. Τώρα, που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο -τον κ. Πάνο Ρούτσι- που κάνει τον αγώνα του, με την πιο ακραία μορφή, αυτή της απεργίας πείνας, και που τον βλέπω κάθε μέρα να χάνει δυνάμεις, βάρος, μυϊκή μάζα, αλλά να παραμένει ακλόνητος, σταθερός, γνωρίζοντας πως αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι στρέφουν αλλού το βλέμμα τους ή πως ψάχνουν αν βρουν τρόπο να εκμεταλλευτούν αυτόν τον αγώνα, θεωρώ πως το λιγότερο που οφείλουμε σε αυτόν τον άνθρωπο, όσοι συγκινούμαστε από τον αγώνα του, είναι να παλέψουμε για μία νέα κοινωνία. Διαφορετική. 

Για τον τρόπο που θα το κάνουμε αυτό...λοιπόν, ας το αφήσουμε ανοικτό το θέμα...