Σήμερα η γιορτή της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων της, Ελπίδας, Πίστεως και Αγάπης(συγγνώμη αν κάνω λάθος τη σειρά αλλά δε πιστεύω σε σειρές και πρωτεία έτσι κι αλλιώς), στρέφει τη σκέψη μας στους μάρτυρες και τον αγώνα τους.
Αυτό το κείμενο όμως δε θα είναι ένα κήρυγμα για τους μάρτυρες. Δεν είναι καν κήρυγμα. Είναι ένα κείμενο για τους αγώνες αυτούς. Που δεν ασκούν βία, που δεν έχουν σκοπό να βλάψουν τον "αντίπαλο".
Θεωρώ πως η πιο ευγενής, η πιο υψηλή μορφή ενός τέτοιου αγώνα, είναι η απεργία πείνας. Αυτή η μορφή διαμαρτυρίας, εντελώς ειρηνική, θέτει σε κίνδυνο μόνο τον αγωνιζόμενο, δεν είναι καθόλου βίαιη ενώ εκθέτει πλήρως την αναλγησία και την αδιαφορία τόσο αυτού κατά του οποίου στρέφεται η διαμαρτυρία αλλά και την απροθυμία να βοηθήσουν όσων μπορούν αλλά μένουν άπραγοι.
Μια τέτοια διαμαρτυρία αυτές τις μέρες πραγματοποιείται στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, από τον πατέρα ενός εκ των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Το αίτημά του απόλυτα λογικό. Να γίνει εκταφή του γιου του ώστε να μπορέσει να μάθει από τι πήγε το παιδί του. Πώς σκοτώθηκε. Ο εισαγγελέας αρνείται. Η πολιτεία αδιαφορεί. Οι ισχυροί παράγοντες σφυρίζουν αδιάφορα. Εμείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου