Κανονικοί άνθρωποι

 

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σε ό,τι αφορά τους συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Και είναι ένα λάθος που κι εγώ το κάνω πολλές φορές αλλά και πολλοί άλλοι με τους οποίους συζητάω. 

Αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι κανονικοί άνθρωποι. Θεωρούμε πως σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε εμείς. 

Και κάνουμε το εξής σφάλμα. Λέμε: αν εγώ ήμουν στη θέση τους θα έκανα αυτό ή εκείνο ή το άλλο. Ή ακόμα χειρότερα - και γι ανα γίνω πιο συγκεκριμένος- λένε πολλοί: Πώς σκέφτεται η Καρυστιανού να βγει περιποιημένη(συνήθως όταν τους λέω πως έτσι πρέπει να βγαίνει και όχι αναμαλλιασμένη και κλαίουσα, ο αγώνας που ξεκίνησε χρειάζεται και εικόνα) και πώς σκέφτεται μια τέτοια στρατηγική. Ή γιατί ο Ρούτσι δε σκέφτεται ότι με την απεργία πείνας κάνει κακό στον εαυτό του αι δε θα κερδίσει κάτι ή διάφορα άλλα πράγματα για τον κάθε ένα, για τον Ασλανίδη, τον Πλακιά κλπ. 

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι όπως το εννοούμε εμείς. Από εκείνο το βράδυ της σύγκρουσης, που έχασαν παιδιά, αδέρφια, συζύγους, μανάδες, πατεράδες, έπαψαν να λειτουργούν όπως οι υπόλοιποι. Και με αυτά που ακολούθησαν, με το μπάζωμα, τις σορούς που παρέλαβαν όπως τις παρέλαβαν, με όλα αυτά που συνάντησα αργότερα, έχουν ξεπεράσει τα όρια που έχει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. 

Και κάτι ακόμα. Δεν χάθηκαν οι άνθρωποί τους σε κάποιο ατύχημα ή από κάποια ασθένεια σπάνια. Όχι ότι εκεί ο πόνος είναι μικρότερος αλλά έχεις κάποιες απαντήσεις τουλάχιστον. Χάθηκαν επειδή μια σειρά ανθρώπων, από τον σταθμάρχη ως τον υπουργό δεν έκαναν τη δουλειά τους υποτυπωδώς σωστά. Και όταν ζήτησαν απαντήσεις αντιμετώπισαν αδιαφορία, εμπόδια και χλεύη.  Αντιμετώπισαν εχθρότητα από ένα ολόκληρο σύστημα. Και αυτό τους ώθησε ακόμα παραπέρα. 

Δεν κάμπτονται αυτοί οι άνθρωποι πια. Δεν φοβούνται. Δεν σκέφτονται πιθανές συνέπειες όπως το κάνουμε εμείς, που στο κάτω κάτω, θα πάμε, θα συμπαρασταθούμε, θα γράψουμε ίσως κάτι και μετά θα πιούμε τον καφέ μας, θα φτιάξουμε το φαγητό μας, θα μιλήσουμε με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Αυτοί  οι άνθρωποι είναι πια πέρα από αυτά. Γι' αυτό κι εμείς και όσοι τους υποστηρίζουμε και όσοι τους βλέπουμε με καχυποψία και όσοι είμαστε εναντίον τους - πολύ δε περισσότερο οι άθλιοι πολιτικάντηδες και δημοσιογραφίσκοι που τους λοιδορούν - δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε. 

Τελικά σκέφτομαι, πως αυτοί είναι οι κανονικοί άνθρωποι κι εμείς απλές σκιασμένες εικόνες...