https://bitterwinter.org/between-swedenborg-theosophy-and-lemuria-malcolm-de-chazal-mauritian-painter-and-writer/
του Massimo Introvigne
Παραδόξως, γράφω από τον Μαυρίκιο ένα άρθρο για μια εξαιρετική τοπική μορφή, τον Malcolm de Chazal (1902–1981), του οποίου οι πίνακες εκτίθενται αυτή την περίοδο (μέχρι τις 19 Ιανουαρίου 2025) στο Παρίσι, στη Halle Saint Pierre. Στο κοντινό νησί Ρεϊνιόν, ωστόσο, έχει ανοίξει μέχρι το τέλος του 2024 μια άλλη έκθεση αφιερωμένη σε έναν εσωτεριστή συγγραφέα, που αποτελεί σημαντικό μέρος της εσωτερικής ιστορίας του Chazal, τον Jules Hermann (1845–1924).
Ο Malcolm de Chazal γεννήθηκε στο Vacoas του Μαυρικίου στις 12 Σεπτεμβρίου 1902, δέκατο τρίτο παιδί ενός δικηγόρου που καταγόταν από αριστοκρατική γαλλική οικογένεια, η οποία είχε μετακινηθεί στον Μαυρίκιο τον 18ο αιώνα. Ο Malcolm συγγένευε με τον François de Chazal de la Geneste (1731–1796), ο οποίος είχε μετακινηθεί στον Μαυρίκιο από την Οβέρν. Το αν ο Malcolm ήταν άμεσος απόγονός του αμφισβητείται, αλλά ανήκαν στην ίδια μεγάλη οικογένεια.
Το ζήτημα έχει ενδιαφέρον επειδή ο François ήταν θρυλική φιγούρα για τις πραγματικές ή φημολογούμενες εσωτερικές του συνδέσεις. Φημολογείται ότι υπήρξε μαθητής του Κόμητος του Σαιν-Ζερμέν (?–1784), πρώιμος τέκτονας και ροδοσταυρίτης, και ότι πειραματίστηκε με τον «lapis animalis» του γερμανικού Χρυσού Ροδοσταυρικού Σταυρού, μια αλχημική τεχνική που υποτίθεται ότι μπορούσε να μετατρέψει ένα πέτρινο ζώο σε ζωντανό ον και αντιστρόφως. Ο Malcolm αρχικά απέρριπτε τις φήμες για τον πρόγονό του, μέχρι που πείστηκε, μέσω αλληλογραφίας με τον Γάλλο εσωτεριστή René Guénon (1886–1951), να τις αποδεχτεί ως αληθινές.
Πιο τεκμηριωμένη είναι η σύνδεση του Malcolm de Chazal με την Εκκλησία του Swedenborg, που ιδρύθηκε μετά τον θάνατο του Σουηδού μυστικιστή Emanuel Swedenborg (1668–1772), βασισμένη στις ιδέες του. Ο θείος του Malcolm, Edmond de Chazal (1809–1879), ήρθε σε επαφή με τη «Νέα Εκκλησία» μέσω ενός άσημου ζωγράφου, του Louis-Émile Michel, ο οποίος είχε ασπαστεί τον Swedenborgισμό χάρη στον George Herbert Poole, καθηγητή αγγλικής φιλολογίας. Ο Poole είχε προσχωρήσει στη Νέα Εκκλησία στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας και δίδαξε στον Μαυρίκιο μεταξύ 1846 και 1850, κερδίζοντας μερικούς προσήλυτους. Όμως μόνο όταν ο φτωχός Michel γνώρισε τον πλούσιο Edmond de Chazal δρομολογήθηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν το 1859 στην ίδρυση της «Εταιρείας της Νέας Ιερουσαλήμ» στον Μαυρίκιο. Μέχρι το 1863 αριθμούσε 75 μέλη και είχε αποκτήσει αμφιλεγόμενη φήμη για τις δηλητηριώδεις επιθέσεις της κατά της Καθολικής Εκκλησίας. Ένας ναός Swedenborgian χτίστηκε στο Port-Louis (κατεδαφίστηκε το 2023) και ακολούθησε ένας στο Curepipe, ο οποίος υπάρχει ακόμη και λειτουργεί.
Ο πρώτος ιστορικός που έδωσε προσοχή στη Νέα Ιερουσαλήμ του Μαυρικίου ήταν ο Jean-François Mayer (συνιδρυτής του CESNUR, μητρικού οργανισμού του «Bitter Winter») στη διδακτορική του διατριβή που εκδόθηκε το 1984. Τα παιδιά του Edmond de Chazal ήταν μεταξύ των ιδρυτών της Νέας Εκκλησίας στη Λωζάνη.
Και ο Malcolm ήταν μέλος της Νέας Εκκλησίας, αλλά εδώ η ιστορία περιπλέκεται, παρότι το έργο του Christophe Chabbert Malcolm de Chazal, l’avenir perdu (2001) έριξε λίγο φως. Η οικογένεια τον έστειλε να σπουδάσει Μηχανική Ζάχαρης στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, στις ΗΠΑ, ώστε να εργαστεί στις φυτείες του νησιού. Όταν επέστρεψε, απογοητεύτηκε βλέποντας ότι οι προοδευτικές ιδέες του για την οικονομία δεν έγιναν αποδεκτές από το συντηρητικό περιβάλλον των γαιοκτημόνων. Έμεινε ενεργός στην πολιτική, συμμετέχοντας στους αγώνες για την ανεξαρτησία του νησιού και κατεβαίνοντας υποψήφιος (ανεπιτυχώς), αλλά προτίμησε μια ήσυχη εργασία στην τηλεφωνική εταιρεία του Μαυρικίου, απ’ όπου αποσύρθηκε το 1957 για να αφοσιωθεί στη συγγραφή.
Από το 1940 άρχισε να γράφει τόμους με κρυπτικούς και παραδοξολογικούς αφορισμούς, που προκάλεσαν αίσθηση τόσο στον Μαυρίκιο όσο και στη Γαλλία. Ο André Breton (1896–1966), πατέρας του Σουρεαλισμού, τον χαιρέτισε ως μεγάλο σουρεαλιστή συγγραφέα και τον σύστησε σε κορυφαίους Γάλλους δημιουργούς, όπως τον Georges Braque (1882–1963), που του πρότεινε να μετατρέψει τους αφορισμούς του σε ζωγραφική. Έτσι, χωρίς καλλιτεχνική εκπαίδευση, ξεκίνησε να ζωγραφίζει το 1950, στα 48 του, και από το 1958 αυτοπροσδιοριζόταν ως επαγγελματίας ζωγράφος.
Το 1947, το Sens Plastique (περισσότεροι από 2.000 αφορισμοί) ανακηρύχθηκε στο Παρίσι αριστούργημα του Σουρεαλισμού και εκδόθηκε από τον Gallimard, με προώθηση του σημαντικού διανοούμενου Jean Paulhan (1884–1968).
Όμως η αυξανόμενη φήμη του Malcolm έφερε στο φως τις Swedenborgικές του συνδέσεις. Το επόμενο βιβλίο του στον Gallimard, La Vie filtrée (1949), αποκάλυπτε πιο καθαρά τις πνευματικές του τάσεις. Αυτό οδήγησε στην «αφοριστική» απόρριψή του από τον άθεο Breton, που τον κατηγόρησε ότι προωθούσε τη θρησκεία μέσα από τα βιβλία του —βαρύ αδίκημα σε ορισμένους γαλλικούς κύκλους. Ο Gallimard έσπασε το συμβόλαιό του, και για είκοσι χρόνια δεν ξαναεκδόθηκε στη Γαλλία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγραψε στον Paulhan υποβαθμίζοντας τις θρησκευτικές και εσωτερικές του συνδέσεις, ισχυριζόμενος ότι υπήρξε μέλος της Νέας Εκκλησίας μόνο ως το 1927 και ότι οι ιδέες αυτές δεν επηρέασαν το έργο του. Δεν ήταν ανειλικρινής: πράγματι δεν ανήκε πια σε καμία εκκλησία. Παρέμενε όμως βαθιά ενδιαφερόμενος για τον εσωτερισμό και ήδη από το 1947 αλληλογραφούσε με τον Guénon. Οι Breton και Paulhan δεν τον πίστεψαν. Έτσι αποκλείστηκε από τον Σουρεαλισμό και την παρισινή πρωτοπορία και δημοσίευε μόνο στον Μαυρίκιο. Με την απόσταση, αυτό του χάρισε ελευθερία να αφεθεί πλήρως στην εσωτερική του έμπνευση.
Μέσα από τον φτωχό ποιητή του Μαυρικίου Robert Edward Hart (1891–1954), τον οποίο στήριξε οικονομικά, γνώρισε το έργο του συμβολαιογράφου της Ρεϊνιόν και εσωτεριστή συγγραφέα Jules Hermann (1845–1924), στον οποίο είναι αφιερωμένη η έκθεση στη Ρεϊνιόν. Ο Hermann, επηρεασμένος από θεοσοφικά κείμενα, έγραψε γύρω στο 1900 το Les Révélations du Grand Océan (δημοσιεύθηκε το 1927), όπου υποστήριζε ότι η Ρεϊνιόν και ο Μαυρίκιος ήταν απομεινάρια της Λεμουρίας, με τους ογκόλιθους τους να είναι γλυπτά Λεμούριων γιγάντων.
Οι θεωρίες του Hermann έγιναν γνωστές και στον Μαυρίκιο και στη Ρεϊνιόν, και τη δεκαετία του 1950 ο Malcolm τις αγκάλιασε με ενθουσιασμό. Απαλλαγμένος από τη γαλλική ορθολογιστική ορθοδοξία, έβλεπε παντού στον Μαυρίκιο απομεινάρια της Λεμουρίας, ιδιαίτερα γύρω από την αγαπημένη του Curepipe. Το 1951 εξέδωσε το εσωτερικό μυθιστόρημα Petrusmok, ενώ αργότερα έγραψε το θεατρικό επιστημονικής φαντασίας Le Concile des poètes, με θεοσοφικό κέντρο μια μυστική πόλη στο Θιβέτ.
Όσοι απεχθάνονταν τον εσωτερισμό του τον κατηγορούσαν για αφέλεια ή και έλλειψη ανδρισμού, καθώς δεν είχε γνωστά παιδιά. Αυτός απαντούσε ότι ασκούσε ταντρική «ερωτική εγκράτεια», πιστεύοντας ότι η ενέργεια ανυψώνεται στο κεφαλικό τσάκρα.
Ο Malcolm ήταν δύσκολη προσωπικότητα. Το 1962 έκαψε έργα του, φοβούμενος την εμπορευματοποίηση. Απέρριψε βραβεία, λέγοντας ότι μόνο το Νόμπελ θα δεχόταν. Παραποιούσε σκόπιμα στοιχεία της ζωής του και προειδοποιούσε πως δεν ήθελε να γραφτεί η βιογραφία του. Υπήρξε ένας ανυπότακτος ιδιοφυής—που πιθανόν πέθανε, την 1η Οκτωβρίου 1981, χωρίς να έχει βρει ολοκληρωτικά τον σκοπό του.
.jpg)
