Blind Guardian - Mordred's Song

 

Η ψυχή

 

Κατά τη γνώμη μου, η υπόθεση των Τεμπών είναι πλέον κάτι πολύ παραπάνω από την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό είναι το πρώτο, το κύριο, το φανερό. 

Θαρρώ πως η υπόθεση των Τεμπών είναι πια μια μάχη για την ψυχή τούτης της χώρας. Μάλλον για το ποια θα είναι η ψυχή αυτής της χώρας από εδώ και πέρα. 

Από τη μία είναι η ψυχή που νοιάζεται -ίσως και με κάποια πιο προσωπικά και ταπεινά κριτήρια μερικές φορές- που ζητά δικαίωση για τους νεκρούς και δικαιοσύνη για τους ζωντανούς. Που ονειρεύεται μια κοινωνία που θα λειτουργεί αλλιώς. Όχι μέσα από αδυσώπητο ανταγωνισμό και εκμετάλλευση αλλά από το άπλωμα του χεριού ως βοήθεια. Ώστε να μην ανέβουμε την όποια ανηφόρα σπρώχνοντας τον άλλον στο γκρεμό αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον. 

Και από την άλλη η κοινωνία της "κανονικότητας" και του βολέματος. Η οποία ακόμα κι όταν δε συμφωνεί με αυτά που βλέπει να εκτυλίσσονται, προτιμά να συμβιβαστεί στο όνομα μιας επίφασης ηρεμίας και συνέχειας. Γιατί; Γιατί έχει υποχρεώσεις, παιδιά να μεγαλώσει, μια καριέρα να κυνηγήσει. 

Ξέρετε ότι είμαι υπέρ της πρώτης κατηγορίας. Δεν κατηγορώ όμως όσους ανήκουν στη δεύτερη. Τους καταλαβαίνω. Αυτές οι σκέψεις περνούν κι από το δικό μου μυαλό. Όμως δε θα ήθελα να επικρατήσουν. Αρκετά χρόνια πορευθήκαμε με αυτή τη νοοτροπία. 

Το ξυπνητήρι είναι εκεί, έξω από τη Βουλή. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, έγραφα μεν διάφορα αλλά δεν είχα εμπλακεί πραγματικά στην υπόθεση. Τώρα, που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο -τον κ. Πάνο Ρούτσι- που κάνει τον αγώνα του, με την πιο ακραία μορφή, αυτή της απεργίας πείνας, και που τον βλέπω κάθε μέρα να χάνει δυνάμεις, βάρος, μυϊκή μάζα, αλλά να παραμένει ακλόνητος, σταθερός, γνωρίζοντας πως αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι στρέφουν αλλού το βλέμμα τους ή πως ψάχνουν αν βρουν τρόπο να εκμεταλλευτούν αυτόν τον αγώνα, θεωρώ πως το λιγότερο που οφείλουμε σε αυτόν τον άνθρωπο, όσοι συγκινούμαστε από τον αγώνα του, είναι να παλέψουμε για μία νέα κοινωνία. Διαφορετική. 

Για τον τρόπο που θα το κάνουμε αυτό...λοιπόν, ας το αφήσουμε ανοικτό το θέμα...

THE GENTLE STORM - Shores Of India (OFFICIAL VIDEO)

 

Προφήτης Βαρούχ ο Δίκαιος

 

Σήμερα, ανάμεσα στους άλλους αγίους και αγίες του συναξαρίου, συναντάμε και το όνομα του προφήτη Βαρούχ. Το όνομά του σημαίνει ευλογημένος ενώ του δόθηκε και το προσωνύμιο "δίκαιος". Ήταν επίσης γνωστός ως φιλαλήθης και θαρραλέος. 

Ο Βαρούχ ήταν ακόλουθος του προφήτη Ιερεμία και όταν ο τελευταίος ήταν φυλακισμένος, ο Βαρούχ κατ' εντολή του έγραψε τις προφητείες του και τις διάβασε στο λαό σε μέρες νηστείας. Οι Εβραίοι της εποχής τον μίσησαν, και ο βασιλιάς και ο λαός, τόσο για το θάρρος όσο και για τον φιλαλήθη λόγο του.

Για να δούμε λοιπόν τα ονόματα που αναφέραμε. Ευλογημένος, δίκαιος, φιλαλήθης, θαρραλέος. Τέσσερα ονόματα αλληλοσυνδεόμενα και συγκοινωνούντα. Από το ένα φτάνεις στο άλλο. Πράγματι ο προφήτης Βαρούχ ήταν ευλογημένος. Ευλογημένος με την αίσθηση και την ευθύνη του δικαίου. Και τούτο τον όπλιζε με θάρρος ώστε να λέει την αλήθεια, όσο κι αν αυτή ήταν δυσάρεστη στα αυτιά ενός λαού και ενός βασιλιά που αρέσκονται να ακούει αυτά που θέλει. 

Και όποιος δυσαρεστεί τον κυβερνήτη και τη μάζα, ξέρουμε όλοι πως διακινδυνεύει και τη θέση του και την άνεσή του και τη ζωή του την ίδια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου: "Όποιος θελήσει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει". Ο προφήτης Βαρούχ προφανώς δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων. Ο προφήτης Βαρούχ μίλησε με θάρρος για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη απέναντι στον βασιλιά και τον λαό. Δεν είναι τυχαίο που αυτός προφήτεψε και την ενσάρκωση του Λόγου, του Ιησού Χριστού. 

Το καθήκον να λέμε την αλήθεια με θάρρος δεν έχει παρέλθει. Αποτελεί ακόμα υποχρέωση της Εκκλησίας, όλων μας δηλαδή, κληρικών και λαϊκών, και η άρνηση μιας τέτοιας υποχρέωσης(με τις όποιες δικαιολογίες χρησιμοποιούμε κάθε φορά), μιας τέτοιας ευθύνης, μας καθιστά όμοιους με τους ψευδοπροφήτες. 

Σήμερα, ο Χριστός λέει στον Πέτρο πως θα τον κάνει αλιέα ανθρώπινων ψυχών. Και αυτό θα γίνει με τον λόγο, λόγο αλήθειας και δικαιοσύνης που απευθύνεται με θάρρος σε έναν κόσμο που δε θέλει να ακούσει και ο οποίος προκειμένου να μην ακολουθήσει θα κρυφτεί πίσω από φιλοσοφικά, θεολογικά και πολιτικά τερτίπια. Και είναι στη δική μας προαίρεση το πού θα σταθούμε.

Nightwish - Nemo [OFFICIAL VIDEO]

 

Όλα κι όλα!

 

Όχι παιδιά, ως εδώ. Όλα κι όλα. Εγώ σε αυτό είμαι με την κυβέρνηση. 

Διότι δεν μπορεί να ταράζεται η κανονικότητα αυτής της προοδευμενης και προοδευτικής χώρας, τώρα που η ανάπτυξη είναι εδώ και μας κλείνει σαγηνευτικά το μάτι. Τώρα που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί πιάνουν πάτο!

Διότι θα γυρίσουν πίσω οι νεκροί; Όχι. Άρα γιατί κύριε κάνεις απεργία πείνας και αμαυρώνεις την εικόνα της χώρας και στας Ευρώπας; Γιατί; Γιατί δεν τιμάς όπως πρέπει, την ελληνική κουζίνα; Μήπως επειδή κατάγεσαι από άλλη χώρα; Χμμμ;

Και τελικά, τι σας φταίει η κυβέρνηση; Ο σταθμάρχης έφταιγε. Η κυβέρνηση τον έβαλε εκεί; Ναι! Ναι; Ε, καλά. Είχε μπει όμως με άλλη κυβέρνηση. Ως αχθοφόρος θα μου πείτε αλλά ετούτη η κυβέρνηση, τον τιμά τον σκληρά εργαζόμενο που έχει γνωστό βουλευτή του κόμματος. Ένα είναι. Μπλε και με πυρσό. Είχε κάποτε, δε ξέρω αν έχει ακόμα. Δε με νοιάζει.

Και γιατί καθυστερείτε τη δική με ένα σωρό αιτήματα και άλλα υπερβολικά; Δε θέτε να γίνει; Γιατί δε θετε; Η κυβέρνηση έχει φροντίσει για όλα. Αίθουσα, δικαστές που θα πάρουν την απόφαση που της αρέσει, τα ΜΜΕ που θα αναλάβουν να μας πείσουν ότι όλα έγιναν όπως πρέπει. Ούτε στο Λουξεμβούργο βρε τέτοια προετοιμασία! Κι εσείς δεν έρχεστε;

Και τέλος πάντων, ποιοι είστε βρε εσείς που θα αμφισβητήσετε ηθικά τέρατα - κυριολεκτικά - όπως ένας Άδωνις Γεωργιάδης, ο πρώτος που πούλησε επιστολή ιδιόχειρη του Χριστού και με αφιέρωση, ο Φλωρίδης, πύρινος υπουργός του ΠΑΣΟΚ κάποτε, πύρινος υπουργός της ΝΔ τώρα, η φωτιά μετράει... όπως ένας Πορτοσαλτε... αδέκαστος δημοσιογράφος, θαρραλέος ερευνητής, ένας σύγχρονος Πίκος Απικος! 

Όλα κι όλα. Η κυβέρνηση έχει δίκιο. Είναι ακέραιη και γι' αυτό βάλλεται από τους υποχθόνιους και μίζερους αριστερούς. Αυτά είχα να πω.  

Υγ. Το κείμενο είναι ειρωνικοτατο. Επειδή κυκλοφορούν και μπούφοι.

Within Temptation - Mother Earth

 

Φωνή

 

Από μικρή ηλικία μου έμαθαν να μη μιλάω. Μάλλον προσπάθησαν να μου το μάθουν. Γιατί πήρε αρκετό καιρό. Μου έμαθαν να μη μιλάω, κυρίως όταν η υπόθεση δεν αφορούσε εμένα. Να μη μιλάω όταν ο δάσκαλος αδικούσε το συμμαθητή μου, ο προϊστάμενος τον συνάδελφό μου(ανάθεμα κι αν ήξερα εκείνη την εποχή τι είναι ο προϊστάμενος και τι ο συνάδελφος), αν ο αστυνομικός ήταν αγενής σε έναν φίλο μου(οφείλω να ομολογήσω ότι όσες φορές με σταμάτησαν αστυνομικοί για εξακρίβωση ήταν ευγενέστατοι, ειδικά στη Λάρισα με εξαίρεση έναν που πήγε να τραβήξει όπλο...) γενικά όταν υπήρχε αδικία που αφορούσε άλλον και ο άδικος ήταν ισχυρός. 

Ήταν και το πρώτο μάθημα που έσβησα από τον σκληρό μου δίσκο όταν μεγάλωσα κάπως. Κράτησα τις κουβέντες της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου, πολύ θεοσεβούμενη γυναίκα, χμμ, πάρα πολύ θα έλεγα, η οποία μου έλεγε όταν τη ρωτούσα τι να κάνω σε κάποιες περιπτώσεις: "ό,τι θα έκανε ο Χριστούλης. Εμείς χριστιανοί είμαστε, αυτό που θα έκανε ο Χριστός κι οι άγιοι θα κάνουμε". 

Δεν μπορώ να πω ότι βάδισα τηρώντας ακριβώς αυτά τα λόγια. Προσπάθησα. Ποτέ δεν άφησα φίλο ή φίλη ανυπεράσπιστους, ποτέ δεν έκανα φιλίες με βάση κάποιο συμφέρον και ποτέ δεν "συμμάχησα" με κάποιον ανώτερο εις βάρος κάποιου συναδέλφου. Ή τουλάχιστον όχι συνειδητά. Και ποτέ δε δέχτηκα να κάνω παρέα με κάποιον που μιλούσε άσχημα για φίλο ή φίλη μου μόνο και μόνο για να έχω περισσότερες "γνωριμίες"

Μεγαλώνοντας -κι αφού η γιαγιά μου είχε φύγει πια- έγινα πιο προσεκτικός στα παραπάνω. Πιο ομιλητικός όταν κάποιον αδικούσαν, πιο προσεκτικός σε τυχόν έστω και ασυνείδητη "σύμπραξη", πιο αδιάφορος για τις επιπτώσεις. 

Μέχρι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αρκετά ώστε να καταλαβαίνουν οι κόρες μου. Από τότε δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Όταν κάποιος αδικείται φωνάζω, μιλάω, απαιτώ. Δεν με νοιάζουν καθόλου οι συνέπειες, οι οποίες θα επηρεάσουν μοιραία και τα παιδιά (η γυναίκα μου αντέχει, με έχει παντρευτεί άλλωστε), γιατί ακριβώς αυτό πρέπει να μάθουν. Ότι η αδικία είναι ο εχθρός μας και την πολεμάμε όπως και όσο μπορούμε, όπου και να τη βρούμε. 

Ξέρετε, δεν θέλω να δω τις κόρες μου πλούσιες ή με καλές δουλειές ή επιτυχημένες. Μακάρι να γίνει κάτι από αυτά αλλά δεν είναι αυτό που με καίει. Θέλω να τις δω ανθρώπους καλούς, ανθρώπους που να νοιάζονται. Και αυτό μόνο με παράδειγμα μαθαίνεται. Και φυσικά καλό θα είναι να εξοικειωθούν και με την ιδέα ότι αυτή η στάση ζωής έχει και συνέπειες. 

Δε μπορώ να μη μιλήσω. Δεν μπορώ να μη μεταφέρω αιτήματα όταν κρίνω πως υπάρχει λόγος. Δεν μπορώ να κάτσω στη μεριά μου και να μη μπλεχτώ ώστε να συνεχίσω να ζω ήσυχα τη ζωή μου. Γιατί αυτή πια δε θα είναι η ζωή μου...

Συγγνώμη για το αυτοαναφορικό του κειμένου αλλά πρώτον καλό είναι να ξέρετε ποιανού τα κείμενα διαβάζετε και με ποιον ανταλλάζετε πέντε κουβέντες στα σχόλια. Άλλωστε πολύ μου αρέσει να γράφω για τον εαυτό μου!!!

Rammstein - Amerika (Official Video)

 

Νόμος και δικαιοσύνη

 

Κάποτε, στην επαρχία του Αγίου Νικολάου π, κάποιος καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο. Λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο ίδιος ο άγιος έπιασε το χέρι του δημιου και σταμάτησε την εκτέλεση.

Όταν, την εποχή του Μ. Βασιλείου ο φοροεισπράκτορας του Αυτοκράτορα πήγε να επιβάλλει άδικους φόρους, ο Μέγας Βασίλειος τον σταμάτησε και μετά από έντονη διαφωνία και απειλές εκ μέρους του αξιωματούχου, ο τελευταίος έφυγε άπραγος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ξεσήκωσε ολόκληρη την Κωνσταντινούπολη όταν η αυτοκράτειρα προσπάθησε να αρπάξει το οικόπεδο μιας χήρας. 

Τιμή Αγίων η μίμηση Αγίων έλεγε ο όσιος Παΐσιος και αυτή είναι η απάντηση απέναντι στο δίλημμα, ψευδές και πονηρό κατά τη γνώμη μου, δικαιοσύνη ή νομιμότητα. 

Είναι επίσης η απάντηση, στο πού βρίσκεται η θέση ενός κληρικού όταν κάποιος πολίτης, κάποιος άνθρωπος, πολεμά να βρει το δίκιο του.

Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα κατά τη γνώμη μου. Ο Χριστός είπε αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα (το νόμισμα που του έδειξαν), να τα δώσετε στον Καίσαρα και ότι ανήκει στον Θεό να το δώσετε στον Θεό. 

Οι νόμοι φτιάχνονται από τον Καίσαρα, από το κράτος, είναι γραμμένοι από ισχυρούς και αυτούς εξυπηρετούν. Η δικαιοσύνη όμως είναι κάτι που έχει δοθεί από τον Θεό και αποτελεί βασικό στοιχείο της Βασιλείας Του. 

Μη μας μιλάτε άλλο λοιπόν για νόμους, για διατάξεις και παραγράφους. Δε θέλουμε τέτοιου είδους νομιμότητα. Θέλουμε δικαιοσύνη, η οποία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

"Ο νόμος ουδέποτε έκανε τους ανθρώπους ούτε στο ελάχιστο δικαιότερους και,μέσω του σεβασμού τους γι'αυτόν,ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι αναδεικνύονται καθημερινά σε φορείς αδικίας" μας λέει ο σπουδαίος Αμερικάνος φιλόσοφος Ντ. Θορώ και ζούμε ακριβώς αυτό στη χώρα μας. Ο σεβασμός στον νόμο να μας αναδεικνύει σε φορείς αδικίας. 

Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με τον νόμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με την πολιτεία και το κράτος. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε με τους αδικημένους. Με όποιον τρόπο μπορούμε. Είτε μας φαίνεται λίγο είτε μας φαίνεται πολύ αυτό που τελικά θα κάνουμε, θα πούμε, θα γράψουμε.

Daron Malakian and Scars On Broadway - Lives (Official Video)

 

Κανονικοί άνθρωποι

 

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σε ό,τι αφορά τους συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Και είναι ένα λάθος που κι εγώ το κάνω πολλές φορές αλλά και πολλοί άλλοι με τους οποίους συζητάω. 

Αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι κανονικοί άνθρωποι. Θεωρούμε πως σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε εμείς. 

Και κάνουμε το εξής σφάλμα. Λέμε: αν εγώ ήμουν στη θέση τους θα έκανα αυτό ή εκείνο ή το άλλο. Ή ακόμα χειρότερα - και γι ανα γίνω πιο συγκεκριμένος- λένε πολλοί: Πώς σκέφτεται η Καρυστιανού να βγει περιποιημένη(συνήθως όταν τους λέω πως έτσι πρέπει να βγαίνει και όχι αναμαλλιασμένη και κλαίουσα, ο αγώνας που ξεκίνησε χρειάζεται και εικόνα) και πώς σκέφτεται μια τέτοια στρατηγική. Ή γιατί ο Ρούτσι δε σκέφτεται ότι με την απεργία πείνας κάνει κακό στον εαυτό του αι δε θα κερδίσει κάτι ή διάφορα άλλα πράγματα για τον κάθε ένα, για τον Ασλανίδη, τον Πλακιά κλπ. 

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι όπως το εννοούμε εμείς. Από εκείνο το βράδυ της σύγκρουσης, που έχασαν παιδιά, αδέρφια, συζύγους, μανάδες, πατεράδες, έπαψαν να λειτουργούν όπως οι υπόλοιποι. Και με αυτά που ακολούθησαν, με το μπάζωμα, τις σορούς που παρέλαβαν όπως τις παρέλαβαν, με όλα αυτά που συνάντησα αργότερα, έχουν ξεπεράσει τα όρια που έχει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. 

Και κάτι ακόμα. Δεν χάθηκαν οι άνθρωποί τους σε κάποιο ατύχημα ή από κάποια ασθένεια σπάνια. Όχι ότι εκεί ο πόνος είναι μικρότερος αλλά έχεις κάποιες απαντήσεις τουλάχιστον. Χάθηκαν επειδή μια σειρά ανθρώπων, από τον σταθμάρχη ως τον υπουργό δεν έκαναν τη δουλειά τους υποτυπωδώς σωστά. Και όταν ζήτησαν απαντήσεις αντιμετώπισαν αδιαφορία, εμπόδια και χλεύη.  Αντιμετώπισαν εχθρότητα από ένα ολόκληρο σύστημα. Και αυτό τους ώθησε ακόμα παραπέρα. 

Δεν κάμπτονται αυτοί οι άνθρωποι πια. Δεν φοβούνται. Δεν σκέφτονται πιθανές συνέπειες όπως το κάνουμε εμείς, που στο κάτω κάτω, θα πάμε, θα συμπαρασταθούμε, θα γράψουμε ίσως κάτι και μετά θα πιούμε τον καφέ μας, θα φτιάξουμε το φαγητό μας, θα μιλήσουμε με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Αυτοί  οι άνθρωποι είναι πια πέρα από αυτά. Γι' αυτό κι εμείς και όσοι τους υποστηρίζουμε και όσοι τους βλέπουμε με καχυποψία και όσοι είμαστε εναντίον τους - πολύ δε περισσότερο οι άθλιοι πολιτικάντηδες και δημοσιογραφίσκοι που τους λοιδορούν - δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε. 

Τελικά σκέφτομαι, πως αυτοί είναι οι κανονικοί άνθρωποι κι εμείς απλές σκιασμένες εικόνες...

Monster Magnet - Ego, The Living Planet

 

Κείμενο οφειλόμενο για τον απεργό πείνας κ. Πάνο Ρουτσι

 

Λοιπόν, δεν ήξερα αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο. Κυρίως επειδή περιέχει και κάποια στοιχεία αυτοπροβολής. Από την άλλη, ούτε να μη γράψω τίποτα το θεωρώ σωστό. Στην πραγματικότητα, δεν θεωρώ σωστό ότι δεν γράφω κάθε μέρα και κάτι για το θέμα. 

Την απεργία πείνας του κ.Πάνου Ρουτσι την παρακολουθώ από την πρώτη σχεδόν μέρα, καθημερινά, από κοντά. Βρίσκομαι κάθε μέρα στο Σύνταγμα για πέντε, δέκα λεπτά, για μισή ώρα, αναλόγως των συνθηκών. 

Παρένθεση. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ο οποίος δεν ξέρω τι δουλειά έκανε ή κάνει και τι μόρφωση έχει, αλλά αν μιλήσει κανείς λίγο μαζί του θα καταλάβει πως είναι καλύτερα να μιλάς με έναν τέτοιο άνθρωπο παρά με δέκα ακαδημαϊκούς. Πιο πολλά θα αποκομίσεις.

Δεν τα γράφω αυτά για να μου πει κανείς μπράβο. Πολλοί εκεί μου έχουν πει κάτι ανάλογο. Η απάντηση είναι η ίδια. Δε γίνεται να δίνουμε συγχαρητήρια στο αυτονόητο. Και για εμένα είναι αυτονόητο ότι, από τη στιγμή που η απεργία πείνας λαμβάνει χώρα στα όρια της ενορίας μας, η θέση μου είναι εκεί. Θα προτιμούσα να το έβλεπαν και άλλοι έτσι αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται την ιερωσύνη όπως μπορεί και όπως καταλαβαίνει και πράττει ανάλογα. 

Υπάρχει μία στήριξη από τον κόσμο, συγκινητική ώρες ώρες, αλλά όχι τέτοια που θα προκαλέσει αλλαγές. 

Θεωρώ πως η κυβέρνηση με τους γυμνοσαλιαγκες των ΜΜΕ - δύο εκ των οποίων θαυμάσαμε σε δύο κανάλια, το μεγάλο του ΠΑΟ και ένα μικρό και μάλλον αμελητέο - να ρίχνουν άφθονο δηλητήριο χωρίς καμία επίπτωση, χωρίς κάποιο τίμημα να πληρώσουν, έχουν πείσει αρκετούς από τους έτσι κι αλλιώς ευπιστους και έτοιμους να πειστούν ψηφοφόρους τους.

Βλέποντας την εξέλιξη της κατάστασης του Πάνου Ρουτσι, δεν μπορώ παρά να μην αισθανθώ οργή. Οργή για την αδιαφορία του κράτους, για την δήθεν υποστήριξη των κομμάτων. Αλήθεια πιστεύει κανείς αυτά που λένε για αδυναμία παρέμβασης; Αστεία πράγματα. Όταν συλλαμβάνονται τα μπουμπούκια τους πολύ άνετα παρεμβαίνουν. 

Δεν είμαι υπέρ της βίας. Με συγκινούν αγωνιστές όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Γκάντι, ο Τσο Μαν Σικ. Αλλά πραγματικά, βλέποντας την αδιαφορία, τον κυνισμό, την έπαρση των κυβερνώντων και των υποστηρικτικών τους, δε θα καταδίκαζα ένα βίαιο ξέσπασμα.

Όπως και να έχει, ελπίζω αυτό το άθλιο πτώμα που κάθεται και σαπίζει και ονομάζεται ελληνική κοινωνία να σηκωθεί. Να φωνάξει, να βροντήξει τις πόρτες του Κοινοβουλίου (μεταφορά είναι αυτό, μη μου πει κανείς βλακείες). 

Υπάρχει ένας άνθρωπος που λιώνει. Επειδή του αρνούνται κάτι που έχει, θεωρώ , κάθε δικαίωμα να ζητά. Την εκταφή του παιδιού του. Πέρα από τις νομικές ακροβασιες και γελοιοτητες, δε βλέπω γιατί να μην επιτραπεί η εκταφή ώστε να ησυχάσει ο άνθρωπος. 

Τέλος στα θετικά. Πολλά παιδιά πηγαίνουν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους. Ελπίζω ότι αυτά θα αποτελέσουν μία καλή μαγιά για το αύριο.

Αυτές οι σκέψεις για ένα θέμα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

Υγ. Μία από αυτές τις μέρες γνώρισα και την κ.Καρυστιανου. Μιλήσαμε λίγο. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από μερικούς παλιάτσους δημοσιογράφους και κάμποσα γελοία τρολ για να την καταβάλουν. 

Blue Oyster Cult - Black Blade

 

Κάτι πάει στραβά...

 

Εντάξει, δεν είναι ότι δεν το ξέρουμε αλλά εδώ παραγίνεται πια το κακό. Ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δικαιοσύνη το ξέρουμε αλλά τα τελευταία γεγονότα είναι ακόμα πιο ενδεικτικά της κατάστασης. 

Είχαμε λοιπόν το καλοκαίρι τη σύλληψη νεαρών ατόμων στην Πάτρα, για εμπρησμό. Τρεις -αν δεν κάνω λάθος- ο ένας αποφυλακίστηκε πιο γρήγορα, οι άλλοι δύο "παιδεύτηκαν" παραπάνω. Και οι τρεις ήταν εθελοντές πυροσβέστες. Και οι τρεις συσχετίστηκαν με τον αντιεξουσιαστικό χώρο ενώ ο πρωθυπουργός και ένας υπουργός της κυβέρνησης(ναι, ο γνωστός, ποιος άλλος) σχεδόν πανηγύριζαν πως δήθεν αποκάλυψαν μια τρομερή "συνωμοσία της φωτιάς" εναντίον αυτής της υπέροχης ομάδας που υποτίθεται ότι κυβερνά και πασχίζει για το καλό αυτού του τόπου. Φυσικά τα ΜΜΕ γιγάντωσαν όσο μπορούσαν την υπόθεση. Παρά τις εκθέσεις τις πυροσβεστικής αλλά και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων(ανάμεσά τους ένας μοναχός, τον οποίο βοήθησε ο ένας από τους τρεις κατηγορούμενους) η δικαιοσύνη διέταξε την προφυλάκιση των δύο. Η δε τοπική κοινωνία πήρε μια καλή δόση δολοφονίας χαρακτήρων των παιδιών αυτών, μια επιχείρηση ενορχηστρωμένη 'η έστω επικροτούμενη "άνωθεν". Αυτοί οι άνθρωποι συνελήφθησαν, κατηγορήθηκαν, εξευτελίστηκαν για να κρυφτεί η ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει μια πυρκαγιά σχεδόν εντός αστικού ιστού. 

Από την άλλη έχουμε την ακατανόητη άρνηση της εισαγγελίας να επιτρέψει την εκταφή των σωμάτων δύο θυμάτων του εγκλήματος  των Τεμπών. Δεν ξέρω από νομική, δε θέλω και να μάθω, αλλά δε βλέπω καμία λογική στην άρνηση αυτού του αιτήματος ειδικά από τη στιγμή που προέρχεται από τους γονείς των παιδιών. Δεν καταλαβαίνω γιατί να εμμένει η εισαγγελία σε μια τέτοια απόφαση η οποία εντείνει την άποψη πως κάτι προσπαθούν να κρύψουν. Φτάσαμε στο σημείο ένας γονιός, ο Πάνος Ρούτσι να κάνει απεργία πείνας για να του επιτραπεί η εκταφή του παιδιού του, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή του. Απάντηση σε όλα αυτά; Αδιαφορία. 

Σε μια κανονική χώρα θα υπήρχε έντονη αντίδραση από την κοινωνία σε αυτά τα φαινόμενα. Η Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες δεν είναι κανονική χώρα και η κοινωνία της δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια. Αυτή τη στιγμή είμαστε ένα συνονθύλευμα ανθρώπων στο οποίο κυριαρχούν διάφοροι τύποι κατσαπλιάδων και ψευδοτσιφλικάδων.

Για την ανυπαρξία της Εκκλησίας, του κλήρου μάλλον, τι να πω. Έχουμε περιχαρακωθεί στα συμφέροντα, στα διοικητικά καθήκοντα, στον μικρόκοσμό μας και στην κακομοιριά μας. Πιθανόν να υπάρχει και κάποιος φόβος. Αυτή είναι η αλήθεια. Δυσάρεστη υποθέτω για πολλούς αλλά αυτή είναι η εικόνα. Μπορεί να κάνω λάθος. Μάλλον ελπίζω να κάνω λάθος. Μέχρι τώρα η Εκκλησία έχει φωνή μόνο για ομοφυλόφιλους και περιουσιακά. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής αυτού του πράγματος. Δεν σαπίζουμε μόνο οικονομικά, παραγωγικά και δημογραφικά. Αλλά και πνευματικά και ηθικά. Και το προτεκτοράτο δε φεύγει απ' τον πάτο, που έλεγε και ο Καλαμίτσης.

Κυριακή μετά του Σταυρού

 «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει.. Όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά χάσει την ψυχή του; Ή τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για την ψυχή του; Γιατί όποιος ντραπεί εμένα και τη διδασκαλία μου, και ο Υιός του ανθρώπου θα αισθανθεί ντροπή γι’ αυτόν, όταν θα έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους… Υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, που δε θα γευτούν θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η Βασιλεία του Θεού».

Η αποφασιστικότητα είναι το θέμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο κάθε αγώνας, πολιτικός, κοινωνικός, επαγγελματικός, απαιτεί αποφασιστικότητα. Πολύ περισσότερη αποφασιστικότητα απαιτεί ο πνευματικός αγώνας. Γιατί αυτός ο τελευταίος περιλαμβάνει όλους τους άλλους. Ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει πνευματικό αγώνα και που αλλάζει ολόκληρη τη ζωή του, μοιραία αλλάζει και την στάση σε όλα τα άλλα θέματα. Άρα ένας τέτοιος δρόμος εκτός από πνευματικός είναι και κοινωνικός και πολιτικός και επαγγελματικός και εθνικός.

Γι' αυτό η ανάληψη ενός τέτοιου αγώνα, ενός τέτοιου σταυρού πρέπει να γίνεται ελεύθερα. Μόνο με τη θέλησή μας μπορούμε να σηκώσουμε τέτοιο βάρος. Γιατί εκείνη τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε μια τέτοια πορεία, στρεφόμαστε κατά της ίδιας της ζωής μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στρεφόμαστε εναντίον της άνεσής μας, των συνηθειών μας, των διασκεδάσεων και της κοινωνικότητάς μας. Όλα αυτά θα αλλάξουν δραματικά. Και φυσικά όλοι ή σχεδόν όλοι, θα προσπαθήσουν αν μας μεταπείσουν, να μας πείσουν να παραμείνουμε όπως ήμασταν γιατί σπάνια ο κόσμος καταλαβαίνει την πνευματική προσπάθεια. 

Ιδιαίτερα αν όλα αυτά τα κάνουμε στο όνομα του Χριστού. Αν αρχίσουμε μια προσπάθεια στο όνομα μιας ιδεολογίας, μιας φιλοσοφίας, μιας ομάδας ακόμα, θα βρούμε πολλούς υποστηρικτές και ελάχιστους που θα προσπαθήσουν να μας ανακόψουν. Αν όμως το κάνουμε στο όνομα του Χριστού θα δούμε ότι πολλοί θα βρεθούν να μας κοροϊδέψουν, να μας λοιδορήσουν, να μας γελοιοποιήσουν. Γι' αυτό και ο Κύριος μας υπενθυμίζει: " όποιος ντραπεί εμένα και τη διδασκαλία μου, και ο Υιός του ανθρώπου θα αισθανθεί ντροπή γι’ αυτόν, όταν θα έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους". 

Ο σταυρός που θα σηκώσουμε αν το αποφασίσουμε είναι βαρύς. Μόνο με τη χάρη του Κυρίου γίνεται ελαφρύς. Κι αυτή η ελάφρυνση μπορεί να έρθει νωρίς ή αργά στη ζωή μας. Αυτό δεν μας απασχολεί. Μας απασχολεί μόνο ένα. Αν αποφασίσουμε να αναλάβουμε αυτόν τον αγώνα, αυτή την άρση του σταυρού, να είμαστε έτοιμοι για όλες τις δυσκολίες και να μην τα παρατήσουμε ποτέ παρά την κούραση και τις απογοητεύσεις. Γιατί έτσι μπορεί να χάσουμε αυτό που αποκαλούμε ζωή αλλά θα κερδίσουμε την πραγματική ζωή.

Karn Evil 9 - Emerson, Lake & Palmer

 

Όχι άλλη γκρίνια

 

Δεν καταλαβαίνω γιατί όλο γκρινιάζουμε σε αυτή τη χώρα. όπως μας υπενθυμίζουν πολύ συχνά πολιτικοί, νοσταλγοί του παλιού καλού καιρού με τις ανοιχτές πόρτες και τις ζεστές καρδιές, και άλλοι διάφοροι τύποι, έχουμε τον καλύτερο ήλιο παγκοσμίως. Πιθανότατα να έχουμε τον μοναδικό ήλιο. Οι άλλες οι χώρες είναι βυθισμένες στο σκοτάδι. Αν προσέξετε τις φωτογραφίες που δείχνουν κάτι ηλιόλουστες μέρες, θα παρατηρήσετε πως είναι ψηφιακά επεξεργασμένες. Γιατί αυτοί μόνο νύχτα βλέπουν. Κάνουν το αντίθετο από το κόλπο με τη μαύρη ταινία που έκαναν στα παλιά κινηματογραφικά ελληνικά που έκαναν τη μέρα νύχτα. Γιατί στην Ελλάδα δε κάνει κρύο και δε νυχτώνει ποτέ. Στον υπόλοιπο κόσμο δε ξημερώνει ποτέ.

Επιπλέον κάθε φορά που κάτι δε σας αρέσει στη χώρα να θυμάστε το εξής, το οποίο σίγουρα θα σας το θυμίσει κάποιος που ανήκει τις παραπάνω ομάδες. Στην Αφρική τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Επίσης στην Αφρική, μπορεί να έχουν ήλιο, αλλά όχι καλής ποιότητας γι' αυτό και οι άνθρωποι εκεί μαυρίζουν τόσο. Αυτή θεωρία συγκρούεται σαφώς με την προηγούμενη ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με ήλιο, με πολιτισμό, με μουσική, με Γωγώ Τσαμπά και Έφη Θώδη(νομίζω πως αυτό ισχύει πραγματικά), αλλά στην πραγματικότητα αφήνεται η ξεκάθαρη υπόνοια - όσο ξεκάθαρη μπορεί να είναι μια υπόνοια- πως ο αφρικανικός ήλιος είναι κακής ποιότητας γιατί είναι ήλιος-μαϊμού. Ελπίζω να πιάσατε το κάπως ρατσιστικό υπονοούμενο γιατί και απ' αυτά έχουν πολλά οι παραπάνω ομάδες πολιτών. 

Και όχι μόνο αυτά. Έχομε φραπέ, φρέντο καπουτσίνο και εσπρέσσο, τσίπουρο και ούζο, κοκκινέλι και ρετσίνα. Πού θα τα βρείτε αλλού αυτά; Πουθενά. Κι όμως εσείς γκρινιάζετε γιατί θέλετε κάτι παράξενα πράγματα, πρόοδο, ανάπτυξη, κάτι ισότητες και δικαιοσύνες. Να σας θυμίσω -πριν το κάνουν οι άλλοι- ότι τέτοια δεν έχει ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία ούτε και η Κούβα. Η Βόρεια Κορέα μπορεί να έχει και να τα κρατά κρυφά μαζί με τα πυρηνικά. Μη με ρωτήσετε τι δεν έχουν αυτές οι χώρες που το έχει η Ελλάδα από τα παραπάνω, δικαιοσύνη ή καφέ γιατί δε μπορώ να σας απαντήσω, δεν έχω καταλάβει σε ποιο αναφέρονται. 

Επίσης μας αγαπάει ο Θεός, η Παναγία, ο Χριστός, ο Δίας και ο Όσιρις. Μη με ρωτάτε γιατί αγαπάνε εμάς και όχι τους άλλους. Είναι σαν τα θεωρήματα των μαθηματικών. Τα ακούς, τα μαθαίνεις και πας να γράψεις θεωρία μπας και πιάσεις κανέναν βαθμό μέσα στον χείμαρρο άχρηστων πράξεων και εξισώσεων που μαθαίνουμε στα μαθηματικά. Που μαύρη η ώρα και η στιγμή που ανακαλύφθηκαν και που μπήκαν στο σχολικό πρόγραμμα, μέχρι το ΤΕΙ με παίδεψαν. 

Γενικά η χώρα μας είναι η καλύτερη. Και αν δεν είμαστε στη κορυφή του σύμπαντος είναι επειδή το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας. Εναντίον του ορυκτού και πνευματικού μας πλούτου. Μαζί πάνε αυτά, από εδώ ξεκίνησαν όλα, από εμάς τα έκλεψαν θα έτρωγαν βελανίδια οι άλλοι χωρίς εμάς και δε θα είχαν γνωρίσει και ποτέ τον ΛεΠα. Πού τον θυμήθηκα τώρα...

Λοιπόν...παραλήρημα τέλος. Ελπίζω να διασκεδάσατε. Αν όχι, δε με νοιάζει καθόλου, εγώ το διασκέδασα όσο έγραφα.

Led Zeppelin - Achilles Last Stand

 

Φθινοπωρινές ωδές

 

Τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα, ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, ο αέρας δροσερός και όλα θυμίζουν φθινόπωρο. Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή, από τότε που ξέμπλεξα με το σχολείο και τους καθηγητές και τα μαθήματα. 

Θυμάμαι από μικρός άκουγα πως όταν τελειώσω από το σχολείο και πιάσω δουλειά, θα μου λείψει, όπως θα μου λείψουν και τα χρόνια εκείνα. Ποτέ δε μου έλειψαν. Όχι μόνο τα σχολικά χρόνια, με τους ημίτρελους καθηγητές που έκαναν μάθημα με όσους πήγαιναν φροντιστήριο ή με όσους "τα ήξεραν" ή με τους γονείς που έκαναν διαγωνισμό βαθμών και έθεταν ως όρο να ξεπεράσω τους βαθμούς των ξαδερφών μου(είχα την ατυχία να έχω δύο κοντά στην ηλικία μου) ή την ανόητη επιθυμία για "πτυχίο" χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιο πτυχίο και ποια η κλίση του παιδιού και άλλα πολλά παλαβά της εποχής. 

Δε μου έλειψαν ποτέ ούτε τα φοιτητικά χρόνια που ήταν πιο ελεύθερα και πιο...εμ...χαοτικά. Στην πραγματικότητα εκείνα ήταν εντελώς χαμένα χρόνια. Δεν έμαθα κάτι που θα το χρησιμοποιήσω ποτέ, θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει καλύτερα αλλά πάνε αυτά, πέρασαν. 

Και μη νομίζετε ότι έπιασα και καμιά φοβερή δουλειά. Αποθηκάριος σε φαρμακαποθήκη ήμουν, ξυπνούσα στις 4 κάθε πρωί, για να είμαι στη στάση 6 παρά. Μέχρι να πιω καφέ και να πάρω μπρος ήθελα λίγη ώρα. 

Το φθινόπωρο λοιπόν, ήταν και παραμένει η αγαπημένη μου εποχή. Αυτή η μελαγχολία που υπάρχει σε όλο το περιβάλλον, η φύση -όπου μπορούμε να τη δούμε δηλαδή στην Αθήνα- θέτει τον ρυθμό και οι άνθρωποι ακολουθούμε. Αλλά και όταν ήμουν στα Κύθηρα, το φθινόπωρο, όταν οι τουρίστες αποχωρούσαν και τα μαγαζιά έκλειναν είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά. 

Επιπλέον το φθινόπωρο, η πραγματική έναρξη της χρονιάς, ως αρχή έχει και πολλές προοπτικές. Πιθανότατα να ακυρωθούν όλες. Αλλά δεν έχει σημασία. Και μόνο που υπάρχουν, δημιουργούν ένα ενδιαφέρον. 

Το καλύτερο; Τώρα που φθινοπωριάζει πετούν όλο και περισσότερες κουρούνες πάνω από το σπίτι μου. Και, ένας χαρούμενος τύπος σαν κι εμένα δε θα μπορούσε παρά να ευχαριστιέται στο κρώξιμο των κορακοειδών. Σε αυτά τα τελευταία δεν συμπεριλαμβάνονται οι γείτονές μου. Το δικό τους κρώξιμο δεν είναι του γούστου μου...

Rainbow - I Surrender

 

Αυτοκυριαρχία και αναρχισμός

 

"Όποιος είναι κύριος του εαυτού του, όποιος εξακριβώσει την ορμή που αυτός θέλει να είναι και η οποία είναι η ζωή του, αυτός είναι για μένα κάποιος που δεν έχει αφέντη, ένας ελεύθερος, ένας ανεξάρτητος, ένας αναρχικός". 

Ωστόσο η αυτοκυριαρχία αυτή, εμπεριέχει ένα είδος μεταφυσικής αυτοθυσίας που συνδέεται συχνά με τη μυστικιστική εμπειρία. Για τον Landauer, ο αναρχισμός είναι η πνευματική λύτρωση και η αναγέννηση της ανθρωπότητας, αυτή, όμως, που πρώτα περνά  μέσα από το τρικύμισμα της ψυχής του ατόμου. Η ηθική της προεικόνισης, η οποία είναι τόσο σημαντική στον αναρχισμό, αποτελεί ένα πνευματικό και πολιτικό εγχείρημα. Ορισμένες φορές είναι ασαφής και προσιτή μόνο με μια μυστικιστική εμπειρία, παρά σαν κάτι που μπορεί να αρθρωθεί ως ένα λογικό όραμα για τις κοινωνικές σχέσεις: "Μόνο όταν η αναρχία θα γίνει για αυτούς ένα σκοτεινό και βαθύ όνειρο αντί να είναι όπως τώρα ένας με αφηρημένο τρόπο εφικτός κόσμος, τότε το ήθος και το πράττειν τους θα γίνουν ομοιότροπα".

Saul Newman - o αναρχο-μυστικισμός του Gustav Landauer και η κριτική της πολιτικής θεολογίας - εκδ. Firebrand

Αποχή και ιδιώτευση

 

Η αποχή πράγματι μπορεί να είναι μία πολιτική δήλωση. Απαιτούνται όμως και κάποιες προϋποθέσεις. 

Αν ως αποχή εννοούμε απλά την άρνηση να πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή των εκλογών, τότε αυτό δεν είναι πολιτική κίνηση. Είναι μία απλή έκφραση της αδιαφορίας και της ιδιώτευσής μας. Και αυτή ακριβώς η αποχή βολεύει ένα διεφθαρμένο σύστημα καθώς δεν έχει καμία επίπτωση, ενώ αφήνονται οι εκλογές κυρίως στους κομματικούς στρατούς. Οι εκλογές άλλωστε γίνονται κάθε τέσσερα, άντε τρία, χρόνια.

Η αποχή για να έχει κάποια πολιτική ή κοινωνική ουσία, προϋποθέτει συμμετοχή και δράση. Συμμετοχή σε όλους τους αγώνες, δηλαδή σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, άλλες εκδηλώσεις, παρουσία στον δημόσιο διάλογο, με όποιον τρόπο κλπ. 

Ακόμα προϋποθέτει ανάληψη κάποιας μορφής δράσης ενάντια σε κάθε αδικία, ανισότητα, εκμετάλλευση.

Όποιος κάνει όλα αυτά, ναι, μπορεί να αρνηθεί να ψηφίσει κάποιο κόμμα που αποτελεί μέρος ενός σαθρού συστήματος. Όποιος όμως απλά δεν πάει να ψηφίσει και δεν κάνει κάτι από τα παραπάνω, τότε μην βαυκαλίζεται ότι απέχει και ότι στέλνει κάποιο μήνυμα. Απλά ιδιωτεύει.

Wishbone Ash - Warrior

 

Το πλοίο των ανόητων

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι ενός πλοίου έγιναν τόσο υπερόπτες με τη ναυτοσύνη τους, τόσο γεμάτοι ύβρη και τόσο εντυπωσιασμένοι με τον εαυτό τους, που τρελάθηκαν. Έστριψαν το πλοίο βόρεια και έπλευσαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνα κομμάτια πάγου , και συνέχισαν να πλέουν βόρεια σε όλο και πιο επικίνδυνα νερά, με μοναδικό σκοπό να δώσουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να επιδείξουν ολοένα και πιο λαμπρά επιτεύγματα ναυτοσύνης.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα άρχισαν να αισθάνονται όλο και πιο άβολα. Άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους και να παραπονιούνται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.

«Να με τσακίσει το κατάρτι», είπε ένας ικανός ναύτης, «αν αυτό δεν είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ. Το κατάστρωμα γλιστράει από τον πάγο· όταν είμαι στη βάρδια, ο αέρας κόβει το σακάκι μου σαν μαχαίρι· κάθε φορά που μαζεύω το μπροστινό πανί, παγώνουν σχεδόν τα δάχτυλά μου· και το μόνο που παίρνω είναι πέντε άθλια σελίνια το μήνα!»

«Εσύ νομίζεις ότι περνάς άσχημα!» είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα από το κρύο. Οι γυναίκες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν τόσες κουβέρτες όσες οι άντρες. Δεν είναι δίκαιο!»

Ένας Μεξικανός ναύτης παρενέβη: «¡Chingado! Παίρνω μόνο τα μισά από τα μεροκάματα των Άγγλων ναυτών. Χρειαζόμαστε άφθονο φαγητό για να κρατηθούμε ζεστοί σε αυτό το κλίμα, και δεν παίρνω το μερίδιό μου· οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερα. Και το χειρότερο είναι ότι οι ύπαρχοι μου δίνουν πάντα εντολές στα αγγλικά αντί για τα ισπανικά».

«Έχω περισσότερους λόγους να παραπονεθώ από οποιονδήποτε άλλον», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει τα πατρογονικά μου εδάφη, δεν θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο, εδώ ανάμεσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα έκανα απλώς κανό σε μια ωραία, ήρεμη λίμνη. Αξίζω αποζημίωση. Τουλάχιστον, ο καπετάνιος θα έπρεπε να με αφήσει να οργανώσω ένα παιχνίδι ζαριών για να βγάλω κάποια χρήματα».

Ο λοστρόμος πήρε τον λόγο: «Χθες ο πρώτος ύπαρχος με αποκάλεσε ‘αδερφή’ απλώς και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να με βρίζουν γι’ αυτό!»

«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που τους κακομεταχειρίζονται σε αυτό το πλοίο», παρενέβη μια φιλόζωη επιβάτης, με τη φωνή της να τρέμει από αγανάκτηση. «Μα την αλήθεια, την περασμένη εβδομάδα είδα τον δεύτερο ύπαρχο να κλωτσάει δύο φορές τον σκύλο του πλοίου!»

Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Τρίβοντας τα χέρια του αναφώνησε:

«Όλα αυτά είναι απλά φρικτά! Είναι ανήθικο! Είναι ρατσισμός, σεξισμός, σπισισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: Ίσες αμοιβές για τον Μεξικανό ναύτη, υψηλότερες αμοιβές για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσες κουβέρτες για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα να παίρνει πίπες όποιος θέλει, και όχι άλλη κλωτσιά στον σκύλο!»

«Ναι, ναι!» φώναξαν οι επιβάτες. «Ορίστε!» φώναξε το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις! Πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας!»

Ο καμαρότος καθάρισε τον λαιμό του.

«Εχμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους να παραπονιέστε. Αλλά μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε το πλοίο και να κατευθυνθούμε πίσω προς τα νότια, γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα ναυαγήσουμε, και τότε τα μεροκάματά σας, οι κουβέρτες σας, και το δικαίωμά σας να παίρνετε πίπες δεν θα σας χρησιμεύουν σε τίποτα, γιατί θα πνιγούμε όλοι».

Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία, γιατί ήταν μόνο ο καμαρότος.

Ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι, από τη θέση τους στο επίστεγο, παρακολουθούσαν και άκουγαν. Τώρα χαμογέλασαν και έκλεισαν το μάτι μεταξύ τους, και με μια χειρονομία του καπετάνιου ο τρίτος ύπαρχος κατέβηκε από το υπερώο, περπάτησε με άνεση προς το σημείο όπου είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα, και άνοιξε δρόμο ανάμεσά τους. Έβαλε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε ως εξής:

«Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν συμβεί κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε καταλάβει πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Είμαστε άνθρωποι καλής θέλησης και θέλουμε να σας φερθούμε σωστά. Αλλά —λοιπόν— ο καπετάνιος είναι μάλλον συντηρητικός και εμμένει στις συνήθειές του, και ίσως χρειαστεί να τον πιέσετε λίγο προτού κάνει ουσιαστικές αλλαγές. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν διαμαρτυρηθείτε έντονα—αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε κανέναν από τους κανόνες του πλοίου—θα ξεκολλούσατε τον καπετάνιο από την αδράνειά του και θα τον αναγκάζατε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα για τα οποία παραπονιέστε τόσο δίκαια».

Αφού είπε αυτά, ο τρίτος ύπαρχος επέστρεψε προς το επίστεγο. Καθώς έφευγε, οι επιβάτες και το πλήρωμα φώναζαν από πίσω του: «Μετριοπαθής! Μεταρρυθμιστής! Καλούλης-φιλελεύθερος! Τσιράκι του καπετάνιου!» Ωστόσο, έκαναν ό,τι είπε. Συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί μπροστά από το επίστεγο, φώναξαν προσβολές στους αξιωματικούς, και απαίτησαν τα δικαιώματά τους: «Θέλω υψηλότερες αμοιβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας», φώναξε ο ικανός ναύτης. «Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες», φώναξε η γυναίκα επιβάτης. «Θέλω να παίρνω τις εντολές μου στα ισπανικά», φώναξε ο Μεξικανός ναύτης. «Θέλω το δικαίωμα να οργανώσω ένα παιχνίδι ζαριών», φώναξε ο Ινδιάνος ναύτης. «Δεν θέλω να με αποκαλούν αδερφή», φώναξε ο λοστρόμος. «Όχι άλλη κλωτσιά στον σκύλο», φώναξε η φιλόζωη. «Επανάσταση τώρα», φώναξε ο καθηγητής.

Ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για αρκετά λεπτά, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους, γνέφοντας και χαμογελώντας ο ένας στον άλλο σε όλη τη διάρκεια. Στη συνέχεια, ο καπετάνιος προχώρησε μπροστά στο επίστεγο και, με μια μεγάλη επίδειξη καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι το μεροκάματο του ικανού ναύτη θα ανέβαινε στα έξι σελίνια το μήνα· το μεροκάματο του Μεξικανού ναύτη θα ανέβαινε στα δύο τρίτα του μεροκάματου ενός Άγγλου ναύτη, και η εντολή να μαζέψει το μπροστινό πανί θα δινόταν στα ισπανικά· οι γυναίκες επιβάτες θα λάμβαναν μία ακόμη κουβέρτα· στον Ινδιάνο ναύτη θα επιτρεπόταν να οργανώσει ένα παιχνίδι ζαριών τα βράδια του Σαββάτου· ο λοστρόμος δεν θα αποκαλούνταν αδερφή, εφόσον έπαιρνε πίπες αυστηρά ιδιωτικά· και ο σκύλος δεν θα κλωτσιόταν, εκτός αν έκανε κάτι πραγματικά άτακτο, όπως το να κλέψει φαγητό από την κουζίνα.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα πανηγύρισαν αυτές τις παραχωρήσεις ως μια μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί, ένιωθαν και πάλι δυσαρεστημένοι.

«Έξι σελίνια το μήνα είναι ένα ψίχουλα, και ακόμα παγώνουν τα δάχτυλά μου όταν μαζεύω το μπροστινό πανί», γκρίνιαξε ο ικανός ναύτης. «Ακόμα δεν παίρνω τις ίδιες αμοιβές με τους Άγγλους, ούτε αρκετό φαγητό για αυτό το κλίμα», είπε ο Μεξικανός ναύτης. «Εμείς οι γυναίκες ακόμα δεν έχουμε αρκετές κουβέρτες για να κρατηθούμε ζεστές», είπε η γυναίκα επιβάτης. Το υπόλοιπο πλήρωμα και οι επιβάτες εξέφρασαν παρόμοια παράπονα, και ο καθηγητής τους παρακινούσε.

Όταν τελείωσαν, ο καμαρότος πήρε τον λόγο— πιο δυνατά αυτή τη φορά, ώστε οι άλλοι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν:

«Είναι πραγματικά απαίσιο που ο σκύλος τρώει κλωτσιές επειδή έκλεψε λίγο ψωμί από την κουζίνα, και που οι γυναίκες δεν έχουν ίσες κουβέρτες, και που ο ικανός ναύτης έχει παγωμένα δάχτυλά· και δεν βλέπω γιατί ο λοστρόμος δεν πρέπει να παίρνει πίπες αν το θέλει. Αλλά κοιτάξτε πόσο πυκνά είναι τώρα τα παγόβουνα, και πώς ο άνεμος φυσάει όλο και πιο δυνατά! Πρέπει να γυρίσουμε αυτό το πλοίο πίσω προς τα νότια, γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια, θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε».

«Ω ναι», είπε ο λοστρόμος, «Είναι πραγματικά φρικτό που συνεχίζουμε να πλέουμε βόρεια. Αλλά γιατί να πρέπει να συνεχίσω να παίρνω πίπες κρυφά; Γιατί να με αποκαλούν αδερφή; Δεν είμαι τόσο καλός όσο όλοι οι άλλοι;»

«Το να πλέουμε βόρεια είναι απαίσιο», είπε η γυναίκα επιβάτης. «Αλλά δεν βλέπετε; Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να κρατηθούν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα!»

«Είναι απολύτως αλήθεια», είπε ο καθηγητής, «ότι το να πλέουμε προς τον βορρά προκαλεί μεγάλες δυσκολίες σε όλους μας. Αλλά η αλλαγή πορείας προς τα νότια θα ήταν μη ρεαλιστική. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση».

«Κοιτάξτε», είπε ο καμαρότος, «Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις τρελούς εκεί πάνω στο υπερώο να κάνουν του κεφαλιού τους, θα πνιγούμε όλοι. Αν ποτέ βγάλουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχήσουμε για τις συνθήκες εργασίας, τις κουβέρτες για τις γυναίκες, και το δικαίωμα να παίρνεις πίπες. Αλλά πρώτα πρέπει να γυρίσουμε αυτό το σκάφος. Αν μερικοί από εμάς συγκεντρωθούμε, κάνουμε ένα σχέδιο, και δείξουμε λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται  πολλοί από εμάς—έξι ή οκτώ θα ήταν αρκετοί. Θα μπορούσαμε να επιτεθούμε στο επίστεγο, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς στη θάλασσα, και να γυρίσουμε το πλοίο προς τα νότια».

Ο καθηγητής ύψωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: «Δεν πιστεύω στη βία. Είναι ανήθικο».

«Είναι πάντα ανήθικο να χρησιμοποιείς βία», είπε ο λοστρόμος.

«Φοβάμαι τη βία», είπε η γυναίκα επιβάτης.

Ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι παρακολουθούσαν και άκουγαν όλη την ώρα. Με ένα σήμα από τον καπετάνιο, ο τρίτος ύπαρχος κατέβηκε στο κύριο κατάστρωμα. Πήγε ανάμεσα στους επιβάτες και το πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι υπήρχαν ακόμα πολλά προβλήματα στο πλοίο.

«Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο», είπε, «Αλλά πολλά μένουν να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για τον ικανό ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο Μεξικανός ακόμα δεν παίρνει τις ίδιες αμοιβές με τους Άγγλους, οι γυναίκες ακόμα δεν έχουν τόσες κουβέρτες όσες οι άντρες, το παιχνίδι ζαριών του Ινδιάνου το βράδυ του Σαββάτου είναι μια ευτελής αποζημίωση για τα χαμένα εδάφη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο που πρέπει να παίρνει πίπες κρυφά, και ο σκύλος ακόμα τρώσει κλωτσιές κατά καιρούς».

«Πιστεύω ότι ο καπετάνιος πρέπει να πιεστεί ξανά. Θα βοηθούσε αν όλοι εσείς κάνατε άλλη μια διαμαρτυρία—αρκεί να παραμείνει μη βίαιη».

Καθώς ο τρίτος ύπαρχος περπατούσε πίσω προς την πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα τον έβρισαν από πίσω του, αλλά παρ' όλα αυτά έκαναν ό,τι είπε και συγκεντρώθηκαν μπροστά από το επίστεγο για άλλη μια διαμαρτυρία. Έβριζαν και φώναζαν και κουνούσαν τις γροθιές τους, και μάλιστα πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (το οποίο εκείνος απέφυγε επιδέξια).

Αφού άκουσαν τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι συγκεντρώθηκαν για μια συνάντηση, κατά τη διάρκεια της οποίας έκλειναν το μάτι και χαμογελούσαν πλατιά ο ένας στον άλλο. Στη συνέχεια, ο καπετάνιος προχώρησε μπροστά στο επίστεγο και ανακοίνωσε ότι ο ικανός ναύτης θα έπαιρνε γάντια για να κρατάει τα δάχτυλά του ζεστά, ο Μεξικανός ναύτης θα λάμβανε μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του μισθού ενός Άγγλου ναύτη, οι γυναίκες θα λάμβαναν άλλη μια κουβέρτα, ο Ινδιάνος ναύτης θα μπορούσε να οργανώνει ένα παιχνίδι ζαριών τα βράδια του Σαββάτου και της Κυριακής, στον λοστρόμο θα επιτρεπόταν να παίρνει πίπες  δημόσια μετά το βράδυ, και κανείς δεν θα μπορούσε να κλωτσήσει τον σκύλο χωρίς ειδική άδεια από τον καπετάνιο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα ήταν ενθουσιασμένοι με αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί, ένιωθαν και πάλι δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες παλιές δυσκολίες.

Ο καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να θυμώνει.

«Ε, βλάκες!» φώναξε. «Δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι ύπαρχοι; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για τις κουβέρτες και τα μεροκάματα και το κλώτσημα του σκύλου, ώστε να μην σκεφτείτε τι πραγματικά συμβαίνει με αυτό το πλοίο—ότι πηγαίνει όλο και πιο βόρεια και θα πνιγούμε όλοι. Αν έστω και λίγοι από εσάς συνέλθετε, συγκεντρωθείτε, και επιτεθείτε στο επίστεγο, θα μπορούσαμε να γυρίσουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τους εαυτούς μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για μικρά, ασήμαντα ζητήματα όπως οι συνθήκες εργασίας και τα παιχνίδια ζαριών και το δικαίωμα να παίρνετε πίπες».

Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξοργίστηκαν.

«Ασήμαντα!!» φώναξε ο Μεξικανός, «Εσύ νομίζεις ότι είναι λογικό να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού ενός Άγγλου ναύτη; Είναι αυτό ασήμαντο;»

«Πώς μπορείς να αποκαλείς το παράπονό μου ασήμαντο;» φώναξε ο λοστρόμος. «Δεν ξέρεις πόσο ταπεινωτικό είναι να σε αποκαλούν αδερφή;»

«Το κλώτσημα του σκύλου δεν είναι ένα 'μικρό, ασήμαντο ζήτημα'!», ούρλιαξε η φιλόζωη. «Είναι άκαρδο, σκληρό και βάρβαρο!»

«Εντάξει, τότε», απάντησε ο καμαρότος. «Αυτά τα ζητήματα δεν είναι ασήμαντα. Το κλώτσημα του σκύλου είναι σκληρό και βάρβαρο και είναι ταπεινωτικό να σε αποκαλούν αδερφή. Αλλά σε σύγκριση με το πραγματικό μας πρόβλημα—σε σύγκριση με το γεγονός ότι το πλοίο ακόμα κατευθύνεται βόρεια—τα παράπονά σας είναι ασήμαντα, γιατί αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι».

«Φασίστα!» είπε ο καθηγητής.

«Αντεπαναστάτη!» είπε η γυναίκα επιβάτης. Και όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα παρενέβησαν, ο ένας μετά τον άλλο, αποκαλώντας τον καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έδιωξαν και επέστρεψαν στο να γκρινιάζουν για τα μεροκάματα, και για τις κουβέρτες για τις γυναίκες, και για το δικαίωμα να παίρνουν πίπες, και για το πώς μεταχειρίζονταν τον σκύλο. Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια, και μετά από λίγο συνετρίβη ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.

Ted Kaczynski

Ship of Fools

https://theanarchistlibrary.org/library/ted-kaczynski-ship-of-fools

Απεργία πείνας

 

Σήμερα η γιορτή της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων της, Ελπίδας, Πίστεως και Αγάπης(συγγνώμη αν κάνω λάθος τη σειρά αλλά δε πιστεύω σε σειρές και πρωτεία έτσι κι αλλιώς), στρέφει τη σκέψη μας στους μάρτυρες και τον αγώνα τους. 

Αυτό το κείμενο όμως δε θα είναι ένα κήρυγμα για τους μάρτυρες. Δεν είναι καν κήρυγμα. Είναι ένα κείμενο για τους αγώνες αυτούς. Που δεν ασκούν βία, που δεν έχουν σκοπό να βλάψουν τον "αντίπαλο". 

Θεωρώ πως η πιο ευγενής, η πιο υψηλή μορφή ενός τέτοιου αγώνα, είναι η απεργία πείνας. Αυτή η μορφή διαμαρτυρίας, εντελώς ειρηνική, θέτει σε κίνδυνο μόνο τον αγωνιζόμενο, δεν είναι καθόλου βίαιη ενώ εκθέτει πλήρως την αναλγησία και την αδιαφορία τόσο αυτού κατά του οποίου στρέφεται η διαμαρτυρία αλλά και την απροθυμία να βοηθήσουν όσων μπορούν αλλά μένουν άπραγοι. 

Μια τέτοια διαμαρτυρία αυτές τις μέρες πραγματοποιείται στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, από τον πατέρα ενός εκ των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Το αίτημά του απόλυτα λογικό. Να γίνει εκταφή του γιου του ώστε να μπορέσει να μάθει από τι πήγε το παιδί του. Πώς σκοτώθηκε. Ο εισαγγελέας αρνείται. Η πολιτεία αδιαφορεί. Οι ισχυροί παράγοντες σφυρίζουν αδιάφορα. Εμείς;

Deep Purple - Solitaire

 

Περί συστημάτων

 

Πολλοί με ρωτάνε...καλά όχι πολλοί, επειδή ξέρουν πως οι απαντήσεις μου δεν είναι πάντα, εχμ, κομψά διατυπωμένες, αρκετοί όμως, με ρωτάνε ή και παραπονιούνται πώς/γιατί μπλέκω τον χριστιανισμό με την αριστερά ή ακόμα χειρότερα -όπως λένε- με την αναρχία. 

Συνήθως απαντώ με μια ερώτηση. Πώς γίνεται αυτοί να αναμειγνύουν τον χριστιανισμό με τον καπιταλισμό; 

Ναι, πολλοί αριστεροί και αναρχικοί διακηρύσσουν την αθεϊα τους, όχι όλοι, οι περισσότεροι. Από την άλλη ο καπιταλιστής την ζει την αθεϊα. Την πράττει ή την υποστηρίζει. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι κάπως σοκαριστικό για κάποιους αλλά είναι η αλήθεια. 

Όταν υποστηρίζεις τον καπιταλισμό στη μορφή που γνωρίζουμε, τότε υποστηρίζεις τις διακρίσεις με βάση τον πλούτο του καθενός, την ύπαρξη πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών έως και άπορων. Και δεν φτάνει η όποια φιλανθρωπία, με τη μορφή που γίνεται σήμερα, για να βγάλουμε αυτή την ευθύνη από πάνω μας. Μόνο η αναζήτηση ενός άλλου συστήματος και η αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό και τη λατρεία του Μαμωνά με τις ανισότητες που φέρνει μπορεί να το κάνει αυτό. 

Δε μιλάω ούτε για επαναστάσεις, ούτε για εξεγέρσεις, αυτά δε γίνονται από μεμονωμένα άτομα, απαιτούν συγκεκριμένες συνθήκες και δεν είναι για όλους. Μιλάω για τοποθέτηση απέναντι στη ζωή και στη πραγματικότητα που ζούμε(που πιθανόν θα γεννήσουν τις παραπάνω συνθήκες αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). 

Η αριστερά και η αναρχία, έστω θεωρητικά ζητούν να εξαλείψουν αυτά τα φαινόμενα. Και προφανώς μπορεί να δημιουργηθούν άλλα προβλήματα σε περίπτωση εφαρμογής των ιδεών αυτών αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα για την ανάρτηση τούτη. Είναι άλλη συζήτηση.  

Είναι σαν τη παραβολή του Χριστού που ο ένας γιος λέει στον πατέρα του ότι θα πάει στο χωράφι και δεν πηγαίνει ενώ ο άλλος ενώ αρνείται αρχικά στο τέλος πάει. 

Κάπως έτσι τα βλέπω τα πράγματα και ενώ ούτε αναρχικός ούτε αριστερός δηλώνω, θεωρώ προτιμότερα αυτά τα συστήματα από τον καπιταλισμό. 

Το αγκίστρι

 

Γι' αυτό είναι γραμμένο: "Η αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο και δύσκολη σαν τη κόλαση". Ο θάνατος χωρίζει την ψυχή από το σώμα, αλλά η αγάπη διαχωρίζει τα πάντα από την ψυχή - δεν ανέχεται τίποτα που να μην είναι του Θεού. Όποιος πιαστεί σ' αυτό το δίχτυ, όποιος βαδίζει σ' αυτόν τον δρόμο, οτιδήποτε και να κάνει, διέπεται από ενότητα - είτε κάνει κάτι είτε δεν κάνει τίποτε. Κι όμως το ελάχιστο που πράττει ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πιο πολύτιμο και πιο επωφελές για τον ίδιο και για τους άλλους ανθρώπους- και πλέον ευχάριστο για τον Θεό - από όλα τα έργα που κάνουν άλλοι, οι οποίοι, αν και είναι απαλλαγμένοι από αμαρτήματα, είναι κατώτεροί του ως προς την αγάπη. Η ανάπαυσή του είναι πιο χρήσιμη από τα έργα κάποιου άλλου. Να προσέχετε λοιπόν γι' αυτό το αγκίστρι, ώστε να πιαστείτε. Διότι όσο πιο γερά πιαστείτε, τόσο περισσότερο ελεύθεροι θα είστε. 

Είθε Εκείνος που είναι ο Ίδιος Αγάπη να μας βοηθήσει να πιαστούμε και να ελευθερωθούμε. Αμήν. 

Μάιστερ Έκχαρτ - Η Πνευματική Διάσταση των Γραφών - εκδ. Πύρινος Κόσμος

Grateful Dead - "Terrapin Station"

 

Άγιος Βησσαρίων

 

Ο Άγιος Βησσαρίων, αρχιεπίσκοπος Λαρίσης, είναι ο άγιος που τιμάται σήμερα. Στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, σε δύσκολους καιρούς, ο Άγιος διακρίθηκε για το κοινωνικό του έργο, τη φιλανθρωπική δραστηριότητα και κυρίως την απελευθέρωση χριστιανών αιχμαλώτων, ενώ ιδιαίτερη μέριμνα έδειξε για τους φτωχούς.

Διακρίθηκε όμως και για κάτι επιπλέον. Το χτίσιμο γεφυρών. Ως γεφυροποιός εμπνεύστηκε αρκετά γεφύρια: στον Πορταϊκό ποταμό της ιδιαίτερης πατρίδας του Πόρτας Παναγιάς, στη Σαρακίνα της Καλαμπάκας, στον Πηνειό ποταμό (και με τα δύο επικοινωνεί η πεδινή Θεσσαλία με την ορεινή),τη γέφυρα Κοράκου στον Αχελώο (που συνδέει Θεσσαλία με Ήπειρο), το πρώτο γεφύρι της Πλάκας (που ενώνει Τζουμέρκα με Άρτα και Γιάννενα).

Οι γέφυρες είναι μια παρακαταθήκη με διπλή υπόσταση. Πέρα από το κοινωνικό όφελος που προσέφεραν εκείνη την εποχή, οι γέφυρες έχουν και πνευματική σημασία.

Οφείλουμε να ρίχνουμε γέφυρες παντού. Γέφυρες που θα ενώσουν την παράδοση με την πρόοδο, τους ντόπιους με τους ξένους, γέφυρες που θα συμφιλιωνουν τους εχθρούς, γέφυρες που θα ενώσουν ή τουλάχιστον θα φέρουν τις κοινωνικές τάξεις κοντά καταπολεμώντας την αδικία και τον φθόνο, τελικά γέφυρες που θα ενώσουν τη Γη με τον Ουρανό.

Αυτή είναι η κληρονομιά του Αγίου που γιορτάζουμε σήμερα και είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να λειτουργώ στη μνήμη ενός Λαρισαίου Αγίου αφού από αυτή τη Μητρόπολη ξεκίνησα και την πορεία μου στην ιερωσύνη.

Scorpions - Fly to the Rainbow

 

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Σήμερα, μια που η λειτουργία με την τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και της προσκύνησής του τραβάει σε μάκρος, καλό είναι τα όποια κηρύγματα να είναι σύντομα.

Αυτό το καιρό, διάφορα δυσάρεστα γεγονότα μας έχουν στεναχωρήσει ως σώμα της Εκκλησίας. Οργανωμένο έγκλημα, εκβιασμοί, αρχαιοκαπηλία, αναστάτωση σε μοναστήρια είναι κάποια από αυτά. Αναρωτιούνται πολλοί, λοιπόν, γιατί γίνονται αυτά;

Η απάντηση είναι εδώ, μπροστά μας. Στο Σταυρό που έχουμε στολίσει και που θα προσκυνήσουμε.

Βλέπετε, ο Σταυρός είναι σύμβολο θυσίας και αγάπης και σωτηρίας. Ο Θεός αγάπησε τόσο τον άνθρωπο ώστε να στείλει τον Υιό Του να θυσιαστεί ώστε με την Ανάστασή Του να δώσει την ευκαιρία στον άνθρωπο να βρει τη σωτηρία του.

Κάποιοι όμως, ιδίως από την τάξη του κλήρου και πιο συχνά από τον ανώτερο όπως λέμε κλήρο - ή που έχουν βλέψεις να βρεθούν εκεί - κοιτάζοντας τον Σταυρό, βλέπουν χρυσάφι, εξουσία, εναγκαλισμούς με πολιτικούς, με επιχειρηματίες και - γιατί όχι; - και με τον υπόκοσμο.

Έχουν πολλοί την απορία πώς σταύρωσαν οι Φαρισαίοι τον Χριστό αφού ήξεραν, δεν μπορεί να μην το είχαν καταλάβει, ότι ήταν πράγματι ο Μεσσίας. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος παπάς βάζει πολιτικό μέσο για να πάρει μία θέση. Με τον ίδιο τρόπο που εκβιάζει. Που πουλάει κειμήλια. Που ορεγεται περιουσίες είτε με νόμιμο είτε με άλλους τρόπους. Δεν είναι διαφορετικά πολύ αυτά. Ο κληρικός που τα διαπράττει δεν είναι απλά επίορκος, δεν πέφτει απλά - όλοι πέφτουμε - αυτός που χρησιμοποιεί την ιερωσύνη με τέτοιο τρόπο διαπράττει βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, γιατί από εκεί έρχεται η ιερωσύνη. 

Όταν ο Σταυρός από σύμβολο αγάπης, θυσίας, προσφοράς και ελπίδας γίνεται σύμβολο εξουσίας, πλουτισμού ή μεγαλοπρέπειας, αυτά είναι τα αποτελέσματα.

Φεύγοντας σήμερα από τη λειτουργία, να μη πάρουμε μαζί μας μονάχα βασιλικό. Να πάρουμε και τη διάθεση να αφήσουμε το κυνήγι της δύναμης και του πλούτου. Να πάρουμε τη διάθεση να σηκώσουμε, όχι μόνο τον δικό μας σταυρό αλλά και του διπλανού μας. Σήμερα ας κάνουμε μια νέα αρχή, τόσο στην πνευματική όσο και στην κοσμική ζωή μας. Οι οποίες δεν είναι και τόσο ξεχωριστές όσο νομίζουμε.

Amon Duul II - Archangels Thunderbird

 

Λάσπη

 

Και βέβαια θα έχεις φαινόμενα τέτοια. Κληρικούς να μπλέκονται σε παράνομες υποθέσεις, να διαπλέκονται με πολιτικούς και άλλα πολλά. Πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν. 

Από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν την Εκκλησία ως πεδίο επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης, ειδικά όταν η πολιτεία το προωθεί και το ενισχύει αυτό το φαινόμενο, θα υπάρξουν και αυτοί που δε θα αρκεστούν στην νόμιμη οδό. 

Αυτός λοιπόν που μπήκε στον κλήρο για εξουσία γιατί να διστάσει να χρησιμοποιήσει μαφιόζικες μεθόδους και πολιτικές γνωριμίες για να το πετύχει; Αν κάποιος θέλει να αποκτήσει πλούτο, τι τον σταματά από το να πουλήσει κάποια κειμήλια; 

Και γιατί να μην το κάνουν; Όταν υπάρχουν "αποδεκτοί" τρόποι να πλουτίσει κάποιος μέσα στην Εκκλησία(πέρα δώθε λειψάνων, δημιουργία κύκλων ακολούθων που κάνουν προσωπικά δώρα -δε μιλάω για πουκάμισα και παπούτσια, κληρονομιές ενοριτών κλπ) γιατί να μην προχωρήσει κάποιος παραπέρα; Αν είναι επιτρεπτό ή και επιθυμητό σε κάθε ενορία όταν πατάει το πόδι του δήμαρχος, βουλευτής ή υπουργός να τρέχουν οι κληρικοί να του στρώσουν χαλιά και να πιάσουν γνωριμία γιατί κάποιος να μην αξιοποιήσει αυτές τις γνωριμίες με πιο έντονο τρόπο; 

Αυτό που θέλω να πω -όσο πιο σύντομα γίνεται- είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι σε αυτούς τους λίγους κληρικούς που το παρακάνουν και περνάνε σε αξιόποινες πράξεις. Αυτοί πάντα υπήρχαν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχε καθαιρέσει κάτι δεκάδες κληρικούς διαφόρων βαθμίδων όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Το πρόβλημα -το πραγματικό- είναι στην ευρύτερη νοοτροπία που υπάρχει στον κλήρο. Όταν οι κληρικοί θεωρούν ότι μπορούν και πρέπει να ζουν πλουσιοπάροχα(κινητά, ακίνητα, ταξίδια, αυτοκίνητα, μύδια στρείδια κι αστακούς) και η Διοικούσα Εκκλησία αφήνει "αποδεκτούς τρόπους" για να γίνεται αυτό -και την ίδια ώρα διδάσκει ολιγάρκεια, πτωχεία κλπ- είναι φυσικό να βρεθούν κληρικοί που θα κάνουν διάφορα και πέρα από τα επιτρεπτά. Που και τα επιτρεπτά σηκώνει κουβέντα κατά πόσο είναι πράγματι τέτοια.

Δεν είναι θέμα του ενός. δύο, τριών δέκα επίορκων. Είναι θέμα νοοτροπίας που κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε σιγά σιγά στη λάσπη μέχρι που κάποια στιγμή δε θα μπορούμε να βγούμε. 

Αυτά τα ολίγα...

Αρκεί να ξυπνήσει στις ανθρώπινες ψυχές η χριστιανική αγάπη

 

Αρκεί να ξυπνήσει στις ανθρώπινες ψυχές η χριστιανική αγάπη και τότε, αυτόματα, χωρίς καμία πάλη, η παλιά τάξη θα καταρρεύσει και θα δημιουργηθεί ένα νέο περιβάλλον ευδαιμονίας, θα διαμορφωθούν οι αναγκαίες συνθήκες προκειμένου οι άνθρωποι να υλοποιήσουν αυτά που, καιρό τώρα, επιτάσσουν ο νους και η καρδιά τους,

Οι άνθρωποι καταναλώνουν την ενέργειά τους για να πραγματοποιήσουν κάθε λογής έργα τα οποία, αφενός, αποσκοπούν στην ικανοποίηση αποκλειστικά υλικών αναγκών και, αφετέρου, δεν έχουν καμία ηθική νομιμοποίηση, με αποτέλεσμα να συσκοτίζουν εντέλει την κρίση του ατόμου· εάν διοχέτευαν έστω το ένα εκατοστό τούτης της ενέργειας προκειμένου να κρίνουν με νηφαλιότητα την κατάστασή τους και να εκπληρώνουν αυτά που τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, τότε - πολύ πιο άμεσα και απλά απ' ό,τι φανταζόμαστε - θα επικρατούσε η βασιλεία των ουρανών, όπως Εκείνος ορίζει, και οι άνθρωποι θα έβρισκαν την ευτυχία, όπως έχει προαναγγελθεί.

Λέων Τολστόι, Αβίαστη Δράση, εκδ. Ροές

Gentle Giant - Nothing At All

 

Σοβαρότης...

 

Ε, αυτά είναι! Αν παίρνεις τόσο πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, και αυτά που πιστεύεις κατ' επέκταση, καταλήγεις να τσακώνεσαι για μια δολοφονία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στην οποία εμπλέκονται δύο άτομα που δεν ξέρουν καν την ύπαρξή σου και που δε θα έδιναν δεκάρα αν εσύ ήσουν το θύμα κάποιας δολοφονίας. 

Μετά προσπαθείς να διαμορφώσεις έναν λόγο τέτοιο, ο οποίος και τις απόψεις σου να δικαιολογεί αλλά και την εικόνα που έχεις φτιάξει για τον εαυτό σου να μη χαλάει. 

Εδώ ας είμαστε ειλικρινείς. Τα κοινωνικά μέσα σε ωθούν να δημιουργήσεις μια περσόνα. Ακόμα κι αν υπογράφεις με το πραγματικό σου όνομα. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι πραγματικά αυτός που γράφει ένα κείμενο. Εγώ μπορεί να μιλάω για πτωχεία κλπ και να είμαι κάθε μέρα με επιχειρηματίες και λοιπούς πλούσιους και να παίρνω προσωπικά δωράκια. Ο άλλος μπορεί να λέει ότι είναι αναρχικός και να κόβει κλήσεις για τη δημοτική αστυνομία ή τη τροχαία. Ο τρίτος μπορεί να δηλώνει νεοφιλελεύθερος και στην πραγματικότητα...εντάξει, εκεί δεν έχει νόημα να πεις ψέματα, πρέπει να είσαι ντιπ χαζός για να παριστάνεις τον νεοφιλελεύθερο χωρίς να είσαι. 

Έτσι, λοιπόν, προσπαθεί ο καθένας και άποψη να εκφράσει και εικόνα να διατηρήσει. Επειδή όπως είπα, παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Θα χρειαστεί να αναφέρει κάτι ψυχολογικό ή επιστημονικό για να διατηρήσει μια βαρύτητα. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι επιστήμονες είναι πλήρως ανεπηρέαστοι - όταν πρόκειται να μιλήσουν επιστημονικά για ένα θέμα βεβαίως - από την πηγή των εσόδων τους. Δηλαδή από την άποψη που θέλει να ακουστεί αυτός που χρηματοδοτεί τα προγράμματα αλλά και τους επιστήμονες τους ίδιους.  

Έτσι θα πει ένα σωρό τέτοιες πάρλες προκειμένου να δικαιολογήσει... μια πολιτική δολοφονία ας πούμε. Κάποιος άλλος θα χρησιμοποιήσει θρησκευτικά κείμενα, ένας τρίτος φιλοσοφικά τσιτάτα και πάει λέγοντας. Προκειμένου να στηρίξουμε την εικόνα μας, τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν πολλές επιλογές. 

Με τον ίδιο τρόπο ένας νεοναζί θα γίνει αθώος μάρτυρας, διασφαλίζοντας πάντα την διατήρηση της εικόνας και της σοβαρότητας αυτού που εκφέρει άποψη. Αυτή δε πρέπει σε καμία περίπτωση να διαρραγεί. 

Βέβαια, κανείς ή λίγοι αντιλαμβάνονται πως αργά ή γρήγορα οι μάσκες πέφτουν. Ειδικά στα κοινωνικά μέσα που ο καθένας μπορεί να κάνει δέκα αναρτήσεις το λεπτό. Και κάποια στιγμή θα φανεί τι είναι ο καθένας, σε ένα βαθμό τουλάχιστον. 

Τώρα, αν με ρωτούσατε εμένα - που στερούμαι πλήρως σοβαρότητας και αδιαφορώ ολοκληρωτικά για οποιαδήποτε μορφή  επιστημονικής ή άλλης κατοχυρώσεως -για το τελευταίο και πιο πολυδιαφημισμένο περιστατικό στις ΗΠΑ, τη δολοφονία του τύπου που ήταν κάτι σαν σύμβουλος του Τραμπ, θα σας έλεγα ότι ένας τύπος μιλούσε υπέρ της οπλοκατοχής κα του δικαιώματος να πυροβολούν οι πολίτες μέχρι που ένας πολίτης πυροβόλησε αυτόν. Ο οποίος πολίτης ήταν προφανώς διαταραγμένος αφού πιστεύει πως μπορεί να καταργήσει τη βιολογία με δικαστικές αποφάσεις και νομοθετήματα που θα υποχρεώνουν όσους ξέρουν πως κάποιος είναι άντρας να τον αποκαλούν γυναίκα. Τόσο απλά.

Manfred Mann's Earth Band - Father Of Day, Father Of Night

 

Ιερεμιάδα

 

Όχι, ο κόσμος αυτός δεν είναι για εμένα. Αν είναι εύκολο ας κάνει μια στάση για να κατέβω. Ένας κόσμος που χαιρόμαστε όταν δολοφονείται κάποιος επειδή δε μας αρέσουν οι απόψεις του δεν χρειάζεται να υπάρχει. Ένας κόσμος που μια 23χρονη μαχαιρώνεται από έναν ημίτρελο ο οποίος δεν έπρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερος αλλά παρ' όλα αυτά κυκλοφορούσε μη και θιχτεί κανένα δικαίωμά του δεν είναι ανάγκη να συνεχίσει να γυρίζει μέσα στο σύμπαν. Ένας κόσμος που κάποιος σκοτώνει παιδάκια σε μια εκκλησία και η πρώτη κίνηση της δικαιοσύνης είναι να του αναγνωρίσει το δικαίωμα να αποκαλείται με το φύλο με το οποίο αυτοπροσδιορίζεται δεν με ενδιαφέρει. 

Ένας κόσμος που τα ισχυρά κράτη μπορούν απλά να σκοτώνουν τους εχθρούς τους για όσο χρόνο θέλουν διαπράττοντας σφαγές ή γενοκτονία ανενόχλητα, που καταλαμβάνουν και  κατέχουν τμήματα άλλων κρατών και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα, δε χρειάζεται να απασχολεί τις ακτίνες του ηλίου. Ένας κόσμος που οι άνθρωποι σκοτώνουν υπουργούς και άλλους πολιτικούς με την ελπίδα ότι έτσι θα ζήσουν καλύτερα είναι ένας κόσμος που δεν αξίζει μια καλύτερη ημέρα. 

Ένας κόσμος που οι άνθρωποι είτε πανηγυρίζουν είτε ψάχνουν τρόπους να δικαιολογήσουν όλα τα παραπάνω ανάλογα με τις ιδεολογικές, θρησκευτικές και λοιπές οπαδικές προτιμήσεις τους ή που ψάχνουν σε αυτά το πολύτιμο καύσιμο για να εξαπλώσει τη φωτιά του μίσους τους, οδηγείται μαθηματικά προς μια μεγαλύτερη ακόμα αιματοχυσία.  Και τότε δε θα ψάχνουμε δικαιολογίες ή πανηγυρισμούς. Απλά κάποια κρυψώνα θα ψάχνουμε αλλά δεν θα υπάρχει πια μέρος να κρυφτούμε...

Van Der Graaf Generator - Man-Erg

 

Το γενέθλιο της Θεοτόκου

 

Το γεγονός που γιορτάζουμε σήμερα είναι η γέννηση της Θεοτόκου. Οι γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, άνθρωποι εξαιρετικά ευσεβείς, ήταν στείροι. Μετά από πολλή προσευχή, ο Θεός τους έδωσε παιδί, ένα κοριτσάκι, το οποίο έμελλε να μνημονεύεται στους αιώνες ως η Θεοτόκος. 

Έτσι, δε λύθηκε μόνο η φυσική στειρότητα του ζευγαριού αυτού αλλά και η στειρότητα όλου του ανθρώπινου γένους. Το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία μας, μπήκε σε εφαρμογή. 

Τούτη η γιορτή δεν είναι μια γιορτή από την οποία θα αποκομίσει κανείς κάποια ηθικά διδάγματα. Δε θα βρει πρότυπα συμπεριφοράς, αν και η ευσέβεια των Ιωακείμ και Άννης είναι τέτοιο πρότυπο, ούτε κάποιο ηθικό δίδαγμα. 

Είναι μια γιορτή ελπίδας και αγάπης. Ο Θεός καταργεί την τάξη της φύσης για να γεννηθεί η Παναγία και να ξεκινήσει η επαναπροσέγγιση Θεού και ανθρώπου. 

Όλα γίνονται μυστικά μεν, μπροστά στα μάτια όλων δε. Έτσι λειτουργεί πάντα ο Θεός. Μπροστά σε όλους μας αλλά φανερά μόνο σε λίγους. 

Τούτη η γιορτή εορτάζεται με κλειστά τα μάτια του σώματος και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.  Μια διαδικασία, όχι και τόσο εύκολη στους καιρούς μας. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε να το κάνουμε.

Al Di Meola - Mediterranean Sundance

 

Κυριακή προ της Υψώσεως

 Εἶπεν ὁ Κύριος: «Κανένας δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανό παρά μόνο ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, καί πού εἶναι στόν οὐρανό. Ὅπως ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τό χάλκινο φίδι στήν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὥστε ὅποιος πιστεύει σ΄ αὐτόν νά μή χαθεῖ ἀλλά νά ζήσει αἰώνια. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογενῆ τοῦ Υἱό, γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ΄ αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια. Γιατί ὁ Θεός δέν ἔστειλε τόν Υἱό του στόν κόσμο γιά νά καταδικάσει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος δι΄ αὐτοῦ».

Η σημερινή περικοπή, μια Κυριακή πριν από την Ύψωση του Σταυρού, είναι εξόχως διαφωτιστική...για όσους θέλουν να καταλάβουν. 

Όλη η σκληρή γλώσσα των τιμωριών και των φρικτών βασανιστηρίων αποδυναμώνεται μπροστά στα λόγια του ίδιου του Κυρίου..."Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογενῆ τοῦ Υἱό, γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ΄ αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια. Γιατί ὁ Θεός δέν ἔστειλε τόν Υἱό του στόν κόσμο γιά νά καταδικάσει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος δι΄ αὐτοῦ". 

Όλη η δικονομική διδασκαλία που υιοθετήθηκε από τη δυτική επίδραση του Ιερού Αυγουστίνου, πηγαίνει... περίπατο. Ο Θεός δρα από αγάπη και μόνο. Στέλνει τον Υιό Του να σταυρωθεί ώστε να μπορέσει να λυτρωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία και τον θάνατο. 

Και τι ζητά για αντάλλαγμα; Τίποτα. Πολλοί θεωρούν πως ο Θεός ζητά από εμάς κάτι για την σωτήρια θυσία. Όμως δε ζητά τίποτα. Ο Θεός δε μας ζητά να αλλάξουμε ζωή επειδή σταυρώθηκε. Εμείς όσο Τον πλησιάζουμε δεν μπορούμε παρά να αλλάξουμε ζωή. Ή, ακόμα, προσπαθούμε να αλλάξουμε ζωή για να Τον πλησιάσουμε. Οι δύο αυτές κινήσεις είναι αλληλένδετες συνήθως. 

Ο Θεός δεν είναι ένας δικαστής ή ένας νομικός που ζυγίζει πράξεις, τιμωρίες και επιβραβεύσεις. Ο Θεός είναι πατέρας που αγαπά και συγχωρεί. 

Και αφού έτσι είναι ο Θεός, αφού έτσι έζησε και δίδαξε ο Χριστός, έτσι οφείλει να είναι και η Εκκλησία. Όχι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός αποδόσεως κάποιου είδους δικονομικής δικαιοσύνης αλλά εκείνος ο θεανθρωπινος οργανισμός που γνωρίζει την ουράνια δικαιοσύνη. Και η ουράνια δικαιοσύνη είναι όπως μας λέει ο Χριστός, ο μόνος που γνωρίζει τον Ουρανό αφού είναι ο μόνος που κατέβηκε από τον Ουρανό, γεμάτη αγάπη και συγχώρεση. 

Και όπως ο Κύριος, παραιτήθηκε κάθε εξουσίας και οδηγήθηκε στον Σταυρό, οφείλει και η Εκκλησία, όλοι μας, κλήρος και λαός, να αποκοπουμε από κάθε εξουσία και να αφήσουμε την αγάπη να μας καθοδηγεί.

Θα πει κάποιος, δεν υπάρχει καμία τιμωρία δηλαδή; Και βέβαια υπάρχει. Η μεγαλύτερη και η βαρύτερη δυνατή. Η απομάκρυνση από τον Θεό. Η άρνηση της αγάπης Του, που ισοδυναμεί με την παράδοση στον θάνατο. Αυτή όμως είναι μια τιμωρία που την επιλέγει και την επιβάλλει μόνος του ο τιμωρούμενος.

Dixie Dregs -Hereafter

 

Οδηγός προσευχής

 

Αντί άλλου κειμένου, σήμερα θα καταγράψω την καθιερωμένη προσευχή μου. Με αυτόν τον τρόπο και θα δείξω μία κατεύθυνση, τρόπον τινά, στους φιλακολουθους και διψωντες για προσευχή χριστιανούς, ενώ ταυτόχρονα θα αφήσω παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές που θα αναζητήσουν έναν πιο σταθερό τρόπο επικοινωνίας με το υπερβατικό:

Μεγαλε, 

συγγνώμη αλλά σκατα τα έχεις κάνει. Δηλαδή, πραγματικά χάλια. Θα έλεγα ότι τα έκανες σαν τα μούτρα Σου αλλά πρώτον θα ήταν ασέβεια και δεύτερον δεν ξέρω τα μούτρα σου. Κι αυτό το κατ' εικόνα, δε βοηθάει να βγάλω συμπέρασμα. Άλλοι είναι κακασχημοι, άλλοι όμορφοι, έχεις κάτι ασχημοασουλουπωτους να κυκλοφορούν και κάτι άλλους πολύ περιποιημένους. 

Τέλος πάντων. Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι δεν είναι κατάσταση αυτή. Οι καλοί πεθαίνουν νέοι και οι ηλίθιοι ευημερούν. Αν δεν με πιστεύεις, στείλε ένα αγγελάκι στη γειτονιά μου, να το ξεναγήσω και να Σε ενημερώσει. Ή να σε εξαγριώσει. Γιατί ακόμα και Εσύ θα εξαγριωθεις. 

Και δεν αντιλέγω, ανθρώπινη ελευθερία, εμείς τα κάναμε μαντάρα στον μέγιστο βαθμό. Και δε γίνεται να έχουμε ένα κατακλυσμό κάθε τρεις και λίγο ώστε να καθαρίζουν σωλήνες και λούκια.

Αλλά έχει παραγινει το πράγμα. Δεν υπάρχει αρουραίος και ποντικας, δεν εννοώ τα ζωάκια, που να μη περνάει ζάχαρη εις βάρος των πιο -ας πούμε - σχετικά κανονικών ανθρώπων. Σε επίπεδο διαπροσωπικό και διεθνές! 

Να μη μακρηγορώ. Αν θες δώσε μου μια περίοδο τη διοίκηση, να δεις πώς γίνεται η δουλειά. Πώς θα τα ρυθμίσω όλα! Πες στον Βελ, να ανάψει τα καζάνια σε φουλ θέρμανση, να προσλάβει μερικά διαβολακια παραπάνω, γιατί θα του στείλω πελατεία. Και μεγάλωσε και το πορθμείο του Αχέροντα. Θα χρειαστεί. 

Σε δύο, τρία χρονακια, θα είναι η Γη σαν να πέρασε κατακλυσμό με αποφρακτικό σωληνώσεων. Καλή δουλειά και καθαρή. Και δε ζητάω τίποτα για αμοιβή. Μόνο να επιλέξω εγώ προσωπικά τα αιώνια βασανιστήρια μερικών μερικών.

Και πριν κλείσω. Γιατί με έχεις κάνει τόσο αγαπησιαρη; Πραγματικά, γιατί; Και τόσο γλυκό; Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. 

Κύριε, δε σου ζητώ πολλά. Να 'μουνα θεός για λίγο, που έλεγε κι ο Πάριος και να μην αφήσω κανένα κατακάθι να ησυχάσει ούτε δευτερόλεπτο στον αιώνα των αιώνων, 

Αμήν.

Υγ. Αφού Εσύ είσαι το αφεντικό, μήπως να έδινες και καμιά αύξηση; Γιατί αν περιμένω από τα εδώ αφεντικά, θα πεθάνω στην ψάθα....