Το σπιτάκι στην άκρη της γειτονιάς-διήγημα

Πόσο είχε αλλάξει η παλιά γειτονιά.Μεσολάβησαν πολλά χρόνια από τότε που έφυγα.Όλα τα παλιά χαμόσπιτα αντικαταστάθηκαν από καινούριες,μικρές πολυκατοικίες.Εκτός από εκείνο το μικρό σπιτάκι στο αδιέξοδο σοκάκι.Αυτό έμεινε απείραχτο.Δεν πουλήθηκε,δεν γκρεμίστηκε ,δεν αντικαταστάθηκε με κάποιο μοντέρνο κτίριο.Παρέμεινε στη θέση του,με την αυλή του μπροστά,να περιβάλλεται από τον παλιό,περίπου δίμετρο,τοίχο της.Εκεί στη σκιά,μακριά από τα φώτα και το ενδιαφέρον υπέμενε τη φθορά που ο χρόνος φέρνει στα ακατοίκητα κτίρια.

Ακατοίκητα;Ίσως.Όχι εντελώς όμως.Χθες το βράδυ,για λίγο έστω,η παλιά οικία φιλοξένησε κάποιον.Κάποιον που κατάφερε με ένα κρότο να ταράξει τη γειτονιά.Με τον κρότο που έκανε το πιστόλι με το οποίο τίναξε τα μυαλά του στον αέρα.Πόσο παράξενο.Γιατί κάποιος που δε ζούσε,όχι στη γειτονιά ούτε καν στην περιοχή,να επιλέξει αυτό το μέρος για να θέσει τέλος στη ζωή του;

Τις επόμενες μέρες ακολούθησε αυτό ακριβώς που ακολουθεί κάθε φορά που ένα γεγονός ταράζει την μονοτονία της καθημερινής μας ζωής όπως η πέτρα που πέφτει σε μια λιμνούλα.Ιστορίες,θεωρίες,κουτσομπολιά και πολλά ευφάνταστα και σκόρπια λόγια βρίσκονταν σε κάθε στόμα και αφορούσαν τον αυτόχειρα.Ποιος ήταν ,από που,είχε οικογένεια,είχε χρήματα,ήταν τρελός κλπ


Κανείς όμως δεν ασχολιόταν με το μέρος όπου έγινε η αυτοκτονία.Κανείς δεν είπε κουβέντα για το μικρό εγκαταλελειμμένο σπίτι που βρισκόταν σιωπηλό,μακριά από το προσκήνιο της ιστορίας λες και κρυβόταν.Το ενδιαφέρον και η φαντασία μου όλο και φούντωναν και το ερειπωμένο κτίριο άρχισε να καταλαμβάνει όλο και πιο κεντρική θέση στη σκέψη μου,άρχισε να με απασχολεί όλο και εντονότερα.Αποφάσισα να αρχίσω μια μικρή έρευνα.Για τους αρχικούς ιδιοκτήτες,τους μετέπειτα ένοικους,το πότε εγκαταλείφθηκε,τους τωρινούς(αν υπάρχουν)ιδιοκτήτες του.Δεν κατάφερα και πολλά πράγματα.Κανείς δεν ήξερε κάτι για όλα αυτά.Όλοι το θυμόνταν σαν ένα παρατημένο στη φθορά του χρόνου και του καιρού κτίσμα.Στο τέλος αποτάθηκα σε ένα παλιό συμμαθητή μου που εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα.Μου υποσχέθηκε πως θα ψάξει στα αρχεία της εφημερίδας μήπως και βρει τίποτα σχετικό.

Ο καιρός πέρναγε και το ανήλιαγο σπιτάκι έριχνε ολοένα πιο βαριά τη σκιά του στο μυαλό μου.Πολλές φορές έβλεπα παράξενα ή ενοχλητικά όνειρα σε σχέση με αυτό.Τα όνειρα δεν είχαν καμία συνοχή,κανένα νόημα.Μόνο ένα κοινό σημείο.Μια σκοτεινή σιλουέτα να κινείται γρήγορα μέσα στο παλιό σπίτι.Να ήταν άραγε απλά παιχνίδισμα της φαντασίας μου,που πλέον οργίαζε και κατά τη διάρκεια του ύπνου μου,ή μήπως υπήρχε κάτι άλλο πίσω από αυτά τα όνειρα;

Αποφάσισα να το ψάξω.Ένα βράδυ,μόλις θα σκοτείνιαζε για τα καλά,ώστε να μη με δει κανένα μάτι και με περάσουν για ακόμα πιο τρελό απ' ό,τι με είχανε,θα έμπαινα μέσα στο σπίτι και θα έψαχνα μήπως βρω κάποια παλιά φωτογραφία ή κάποιο παλιό έγγραφο.Τι ήταν αυτό που με μαγνήτιζε έτσι σε αυτό το ερείπιο δεν μπορούσα να καταλάβω.Έπαιρνα τις αποφάσεις μου σχεδόν μηχανικά πια.

Είχε μπει πια για τα καλά ο Νοέμβριος.Όλη μέρα έβρεχε και όπως φαινόταν η βροχόπτωση θα συνέχιζε και το βράδυ.Όλοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους.Η κατάλληλη βραδιά για μια εξερεύνηση.Χωρίς πολλά πολλά γλίστρησα μέσα στη βροχή και το σκοτάδι και μπήκα μέσα.

Τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι'αυτό που θα ακολουθούσε.Το σπίτι ήταν ολοσκότεινο.Μα ένα σκοτάδι τόσο πυκνό που έμοιαζε σχεδόν στέρεο.Η ατμόσφαιρα ήταν αφάνταστα αποπνικτική.Κάθε αναπνοή μου απαιτούσε  μεγάλο κόπο.Οι τοίχοι ήταν υγροί,καλυμμένοι με κάποιο είδος γλίτσας.Ψηλαφώντας έφτασα σε μια πόρτα ,την οποία μόλις έσπρωξα άνοιξε με έναν ανατριχιαστικό τριγμό."Πολύ κλισέ",σκέφτηκα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο.

Ξαφνικά αντιλήφθηκα κάτι περίεργο.Μέσα στο δωμάτιο δεν έφτανε κανένας ήχος από έξω.Ούτε η βροχή,ούτε ο άνεμος,ούτε τα σκυλιά της γειτονιάς.Τίποτα.Σαν να βρισκόμουν σε κάποιου είδους κενό ήχου.Επιπλέον συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καμία ιδέα για το πόση ώρα ήμουν μέσα στο σπίτι.Αισθανόμουν μια βαριά κούραση αλλά μπορούσα να ορκιστώ ότι δεν είχε περάσει πολύς χρόνος από τότε που μπήκα μέσα.

Ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά και προσπαθούσα να μην χάσω την ψυχραιμία μου κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό συνέβη.Μέσα στο σκοτάδι μου φάνηκε πως το δωμάτιο άρχισε να αλλάζει!Οι τοίχοι άρχισαν να επιμηκύνονται το ταβάνι να ψηλώνει ενώ το πάτωμα(αν μπορούσε να πει κανείς πάτωμα αυτό το απαίσιο δάπεδο) άρχισε να κατεβαίνει.Είχα πια την εντύπωση ότι ένας ολόκληρος κόσμος χώριζε το πάτωμα του δωματίου από το ταβάνι και εμένα από την πόρτα που πριν από λίγο-ήταν πράγματι πριν λίγο;-είχα περάσει.

Ένιωσα μια παρουσία στο χώρο.Όχι ακριβώς ένιωσα,θα τολμούσα να πω ότι την είδα.Μια σκοτεινή φιγούρα με μαύρα ρούχα.Όχι όμως απλό μαύρο.Αυτό το χρώμα ήταν σχεδόν ζωντανό.Το έβλεπα να κινείται!Τα μάτια μου είχαν συνηθίσει πια.Μπορούσα να διακρίνω και το πρόσωπό του.Πρόσωπο!Μπορεί να είχε το σχήμα ενός προσώπου,να είχε δυο τρύπες που έμοιαζαν με μάτια,κάτι σαν μύτη αλλά πρόσωπο δεν μπορούσες να το χαρακτηρίσει κανείς.Το πλάσμα με κοίταξε από κοντά και τότε ολόκληρο το σώμα μου πάγωσε,το μυαλό μου μούδιασε και το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν αυτό το κάτι σαν κραυγή που αντηχούσε μέσα στο κεφάλι μου.Προσπάθησα να ουρλιάξω με όλη μου τη δύναμη αλλά ενώ άνοιξα το στόμα μου δεν τα κατάφερα.Αυτό το πλάσμα ήταν σαν φτιαγμένο από ζωντανό σκοτάδι και πάγο.Μου ήρθε τότε μια τρελή σκέψη.Το πλάσμα που είχα μπροστά μου ήταν η προσωποποίηση του θανάτου!

Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν συνήλθα είχε ήδη ξημερώσει.Έφυγα τρέχοντας από το ερειπωμένο χαμόσπιτο.Έφτασα στο διαμέρισμά μου παγωμένος και κάτωχρος.Μια τρομερή φαγούρα στο πίσω μέρος των  πλευρών  μου με βεβαίωνε πως ήμουν ακόμα ζωντανός.Μόλις ηρέμησα λίγο και άναψα τον θερμοσίφωνα ,είδα ότι είχα μήνυμα στον τηλεφωνητή μου.Ήταν ο φίλος μου ο δημοσιογράφος:"Έψαξα λίγο αυτό το περίεργο σπιτάκι στη γειτονιά σου.Περίεργη υπόθεση.Δεν εμφανίζονται πουθενά τίτλοι ιδιοκτησίας ή κάποιος ένοικος.Έψαξα και σε φωτογραφίες αρχείου.Ακόμα και στην παλιότερη που βρήκα αυτό το σπίτι ήταν ερειπωμένο.Εν τω μεταξύ η αυτοκτονία τις προάλλες δεν ήταν μοναδική περίπτωση.Έχουν καταγραφεί πολλές αυτοκτονίες εκεί μέσα.Πάρα πολλές.Η τελευταία,μέχρι την προχθεσινή, ήταν πριν από καμιά τριανταριά χρόνια.Το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι όλα τα θύματα είχαν ένα σημάδι στο σώμα τους σαν ένα πυρακτωμένο χέρι να τους προκάλεσε εγκαύματα.Θα σε συμβούλευα να μην πας εκεί μέσα".

Έβαλα ένα ποτήρι κονιάκ να πιω για να συνέλθω.Αισθανόμουν σαν να είχε κολλήσει πάνω μου η γλίτσα και η μούχλα εκείνου του σπιτιού και αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο.Πήγα στην τουαλέτα και έβγαλα το πουκάμισό μου.Η φαγούρα είχε γίνει ακόμα πιο έντονη.Αφού ξύστηκα με μανία ,έκανα ένα ζεστό μπάνιο.Ξεκίνησα να ντύνομαι.Η φαγούρα όμως είχε γίνει ακόμα πιο έντονη.Πήγα στον καθρέφτη να δω τι ήταν αυτό που με έτρωγε.Το θέαμα με έκανε να χλωμιάσω  και να χάσω τη λαλιά μου.Στο πίσω μέρος του δεξιού μου πλευρού ήταν σαν έγκαυμα χαραγμένο ένα χέρι!