Ηλίθιος, ο επίλογος

Ο ηλίθιος, αυτό το παράδοξο γέννημα της φύσης, αυτή η παραφωνία της δημιουργίας, αυτή η μορφή ζωής που γελά με τη θεωρία της εξέλιξης είναι αρχαίος αλλά και σύγχρονος. Είναι θρησκόληπτος μα μπορεί να είναι και άθεος. Μπορεί να ακούει μόνο την επιστήμη ή να είναι αφάνταστα προληπτικός. Μπορεί να είναι φιλελεύθερος μπορεί και αναρχικός. 

Ηλίθιοι βρίσκονται παντού, μολύνουν το χώρο και δηλητηριάζουν τη ζωή. Μοιάζουν πρόβατα μέχρι που δαγκώνουν με του λύκου την ορμή. Δεν αντιμετωπίζονται και δεν προλαμβάνονται. Μπορούν να σε βρουν ακόμα και στη μέση της Σαχάρας. Μπορεί να είναι δίπλα σου όταν επισκέπτεσαι τα Ιεροσόλυμα, όταν προσκυνάς στη Μέκκα ή όταν διαλογίζεσαι στο Θιβέτ. Είναι στη διπλανή θέση όταν βρίσκεσαι σε πύραυλο που έχει προορισμό κάποιο μακρινό πλανήτη. Είναι ασυμπτωματικοί και δεν εντοπίζονται μέχρι να είναι πολύ αργά. Εμβόλιο δεν υπάρχει, ούτε και θεραπεία. Ακόμα κι ο Θεός φαντάζει αδύναμος μπροστά στον ηλίθιο αφού ούτε κι Αυτόν ακούει.

Δεν ξέρω αγαπητέ αναγνώστη αν πιστεύεις και που πιστεύεις, σε θρησκεία, ιδεολογία ή κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν σε βοήθησε η σειρά αυτή των αναρτήσεων, δεν ξέρω αν έβγαλες κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Μπορείς να τα θυμάσαι αυτά που διάβασες, μπορείς και να τα ξεχάσεις. Ό,τι και να αποφασίσεις όμως, φυλάξου. Φυλάξου και να είσαι έτοιμος να τρέξεις. Γιατί ακόμα κι όταν κοιμάσαι ήσυχος στο κρεβάτι σου, να ξέρεις, πάντα ένας ηλίθιος καραδοκεί....