Προβληματισμοί περί ιερωσύνης β΄-Ενότητα ή αλήθεια;

Με τη προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με τις περί της ιερωσύνης απορίες έθιξα το θέμα κάπως γενικά.Λογικό,αφού είμαι μαθημένος(δεν με έμαθε κανείς τώρα που το σκέφτομαι,μόνος μου το ανέπτυξα)να γράφω με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια.Θαυμαστής της Λακεδαίμονος βλέπετε.Θα προσπαθήσω,λοιπόν,να αναφερθώ σε επιμέρους καταστάσεις ώστε να γίνω πιο σαφής σε αυτά που θέλω να πω.Τα οποία μπορεί να είναι και μπούρδες κι εγώ μέγιστος μπουρδολόγος.


Ας το προσπαθήσω.Δεν μου αρέσει καθόλου η απάθεια των παπάδων απέναντι σε καθημερινά περιστατικά αδικίας εντός της ενορίας τους.Εντός δηλαδή αυτού του μικρού περιβάλλοντος που,υποτίθεται,θα αποτελέσει τη μαγιά ώστε και το μεγαλύτερο κοινωνικό περιβάλλον να "νοστιμίσει".

Θα γράψω γι'αυτά που βρήκα στη δική μου ενορία.Βρήκα δυο τρεις ανθρώπους να αλωνίζουν κυριολεκτικά και να κανονίζουν ποιος θα ψέλνει ή και πόσο δυνατά θα ψέλνει,πού θα πηγαίνουμε ή δεν θα πηγαίνουμε για καφέ μετά τη λειτουργία και οι οποίοι είχαν γενικότερα μια συμπεριφορά μεγαλοτσιφλικά.

Βρήκα μια τοπική κοινωνία στην οποία ενώ όλοι βλέπουν το καλό και το κακό,κανείς δεν τολμά να πει τη γνώμη του υπέρ του πρώτου ενώ όλοι καλύπτουν το δεύτερο.

Βρήκα εμπορευματοποίηση των πάντων,επιδειξιομανία,εγωκεντρισμό απίστευτο.Και αυτά όχι σαν πτώσεις πρόσκαιρες με διάθεση προσπάθειας διόρθωσης(κάτι που υπήρχε στην προηγούμενη ενορία μου στη Λάρισα)αλλά σαν μόνιμες αυτοδικαιωμένες καταστάσεις.

Και βρήκα ανθρώπους να υποφέρουν από όλη αυτή την κατάσταση,ως εύκολα θύματα,σε βαθμό ψυχολογικής κατάρρευσης.Και βρήκα τους θύτες να χαίρουν εκτιμήσεως και σεβασμού.

Προφανώς και οι θύτες είναι και αυτοί θύματα του εαυτού τους αλλά αν κανείς δεν τους το πει πώς θα το καταλάβουν;Το αποτέλεσμα ήταν να στερεωθούν σε τέτοιες συμπεριφορές και το χάλι να διαιωνίζεται.

Ζήτησα λοιπόν συμβουλές για το πώς θα το αντιμετωπίσω το θέμα.Οι απαντήσεις που πήρα ποίκιλλαν από "το κοίτα τη δουλειά σου και άστους",στο "έτσι είναι αυτά τώρα" και στο πιο εκκλησιαστικό "μη διχαστεί η ενορία".

Θα σταθώ στην τελευταία απάντηση η οποία έχει και μια κάποια λογική.Τι πάει να πει αυτό;Βεβαίως δουλειά του παπά,μία από τις δουλειές του,είναι να κρατά ενωμένη την κοινότητα.Όμως,τελικά,μήπως βάζουμε την ενότητα πάνω και από αυτή την αλήθεια;Μπορούμε να αφήσουμε την ενοριακή ζωή να γίνει μέσω προβολής και ικανοποίησης αρχομανών τάσεων κάποιων;Αν αυτοί οι άνθρωποι που εκκλησιάζονται τακτικά δεν μιλούν ενάντια στην αδικία και συναναστρέφονται αυτούς που τη διαπράττουν,αποδίδοντάς τους  και τιμές ακόμα ποια η διαφορά από τους ειδωλολάτρες ή τους αλλόθρησκους;Και πως θα πειστεί κάποιος ότι στην Εκκλησία ακολουθούμε τον Χριστό πραγματικά;

Παραθεωρούμε πολλές φορές το γεγονός ότι ο Χριστός αναποδογύρισε τους πάγκους των εμπόρων στο Ναό για να δείξει τη δυσαρέσκειά του για το χάλι της κοινωνικοθρησκευτικής ζωής των Ιουδαίων,ότι οι Προφήτες στηλίτευσαν μέχρι την τελευταία τους πνοή πολλές φορές την αδικία και την ανομία των συμπατριωτών τους,οι οποίοι πρόσφεραν κατά τ'άλλα τις θυσίες τους στο Θεό.Ξεχνάμε την αντίδραση του Χρυσοστόμου απέναντι στην Αυτοκράτειρα για το οικόπεδο της χήρας;Και πολλά άλλα παρόμοια.

Δεν είναι λοιπόν κομμάτι των καθηκόντων του παπά να έρθει σε ρήξη με όλες αυτές τις καταστάσεις;Δεν είναι υποχρέωσή του.Και σήμερα δε ρισκάρουμε και τις ζωές μας.Το πολύ πολύ μια αλλαγή ενορίας.Δεν είναι απλά μια δικαιολογία να θέτουμε την ενότητα ως ύψιστο σκοπό;Και επιτρέπεται να αποδεχτούμε την αμαρτία για χάρη της ηρεμίας;

Αυτό καταθέτω ως προβληματισμό σε σχέση με τη στάση του παπά απέναντι στο ποίμνιό του και το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενα σχετικά με το θέμα που θα ασχολούνται και με πιο "πνευματικά" θέματα.Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί και τα παραπάνω τα θεωρώ εξόχως πνευματικά ζητήματα.