Προσεγγίσεις

 

Έχω μια ιδιοτροπία, πολλές έχω αλλά σε μία δίνω βάση τώρα, μάλλον από μικρή ηλικία, έτσι θυμάμαι τουλάχιστον, να μη βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σε συζητήσεις με καθηγητές, επιστήμονες, νομικούς, πολιτικούς, γενικά με αυτούς που αποτελούν την αφρόκρεμα μιας κοινωνίας. Αντιθέτως, μεγάλο ενδιαφέρον μου προκαλούσαν οι συζητήσεις με ψαράδες, κτηνοτρόφους, αγρότες, λιγότερο με οικοδόμους και εργάτες, αυτοί είχαν μια πιο "αστική" με την έννοια της ζωής της πόλης, οπτική της ζωής. Αλλά και πάλι προτιμούσα τους τελευταίους από τους καθηγητές και τους διανοούμενους. Τέλος πάντων ελπίζω να το πιάνετε το νόημα. Ομοίως και στην ιστορία, καθόλου δε μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον οι ήρωες, οι αυτοκράτορες, οι βασιλιάδες, οι σοφοί, οι στρατηλάτες και άλλων Μεγάλων αλλά πάντα με ενδιέφεραν τα στοιχεία της καθημερινής ζωής στις διάφορες εποχές και κοινωνίες. Είτε για την Αρχαία Ελλάδα, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο είτε για τη Γαλλία και την Αγγλία του 18ου και του 19ου αιώνα. Θεωρούσα πάντα πως μέσα από συζητήσεις με ανθρώπους από τις ομάδες που ενδεικτικά ανέφερα είτε διαβάζοντας όσες πληροφορίες υπάρχουν διαθέσιμες για την καθημερινότητα μπορούσα να πάρω σημαντικότερη γνώση από τα μεγάλα και σπουδαία γεγονότα και κείμενα, τις μεγάλες ιδέες και τις κρίσιμες μάχες. Θεωρώ ακόμα πως έχει μεγαλύτερη αξία η κουβέντα ενός βοσκού απάνω σε ένα βουνό παρά μια ολόκληρη διάλεξη ενός καθηγητή φιλοσοφίας σε μια αίθουσα αμφιθεάτρου. Δεν υποστηρίζω πως αυτό είναι το σωστό, αλλά είναι αυτός είναι ο δικός μου τρόπος προσέγγισης της ζωής. Και στην καθημερινή ανθρώπινη επαφή αλλά και στο πιο "ακαδημαϊκό" κομμάτι. Μπορεί να χάνω γνώση ή μπορεί και να μη σπαταλώ το χρόνο μου