Ένα δυστύχημα που ποτέ δε θα ξεχαστεί

 

Είχα μια συζήτηση με έναν συμμαθητή μου πρόσφατα, σχετικά με το θέμα των Τεμπών. Οπότε είπα να γράψω ένα κειμενάκι, πλήρες μιας και συνήθως γράφω λίγες μόνο προτάσεις όταν γράφω για το θέμα, που να περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις σκέψεις μου για τι θέμα. 

Ας το πάρουμε από την αρχή. Υπάρχει προφανής διάθεση συγκάλυψης. Αν το προτιμάτε όχι και πολύ βαθιάς διερεύνησης. Θέλετε το διαβόητο πια μπάζωμα που υπουργοί έβγαιναν και έλεγαν τη μία πως έγινε γιατί υπήρχαν τραυματίες που ούρλιαζαν από κάτω(στην πραγματικότητα έγινε όταν είχαν απομακρυνθεί ακόμα και οι νεκροί, μια εβδομάδα μετά), ότι έγινε για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στις γραμμές(το μπάζωμα έγινε στην από κάτω των γραμμών μεριά, υπάρχουν οι φωτογραφίες), μία γιατί υπήρχε κίνδυνος έκρηξης γιατί από κάτω πέρναγαν καλώδια και ένα σωρό άλλες βλακείες που λένε οι μαθητές στο σχολείο όταν τους πιάνει ο δάσκαλος να έχουν κάνει μια ζημιά και πάνω στον πανικό τους και επειδή δεν πρόλαβαν να συνεννοηθούν, λένε ό,τι τους κατεβαίνει για να δικαιολογηθούν. Υπάρχουν οι δικαστικοί, εισαγγελείς κλπ οι οποίοι έδειξαν μια μεγάλη βραδύτητα ή και απροθυμία στο να ελέγξουν τις καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων. Ένα χρόνο μετά στάλθηκε από την Αθήνα στη Λάρισα γραπτή εντολή να ελεγχθούν για να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Ένα χρόνο μετά και με εντολή από την εισαγγελέα(δε θυμάμαι ακριβώς τη θέση της, αν ήταν Γενική Εισαγγελέας ή του Αρείου Πάγου ή όπως στα κομμάτια λέγονται μεταξύ τους) της Αθήνας. Δε συζητάμε για τις μονταρισμένες συνομιλίες που δόθηκαν στα μέσα ώστε να υποστηριχτεί το αφήγημα ότι φταίει μόνο το ανθρώπινο λάθος και δεν το έψαξαν καθόλου. Ούτε για τους σκληρούς δίσκους από τον ΟΣΕ που κι αυτούς ένα χρόνο μετά τους πήραν ή για τα όσα έγιναν στην εξεταστική της Βουλής και το άρον άρον κλείσιμο των εργασιών της χωρίς να εξεταστούν σημαντικοί μάρτυρες αλλά και πριν σταλεί η δικογραφία. Ούτε για τους τόνους χώματος από το σημείο του δυστυχήματος που μεταφέρθηκαν σε ιδιωτικό χώρο με ό,τι στοιχεία υπήρχαν εκεί, ούτε για ένα βαγόνι που χάθηκε, πολύ φυσιολογικό κι αυτό και δε χρήζει εισαγγελικής παρέμβασης, ούτε για το άγνωστο φορτίο του άλλου τρένου, ούτε για την αδιευκρίνιστη αιτία της έκρηξης και τη φωτιάς που σκότωσαν τόσους ανθρώπους. Ίσως να φταίει πως στο μπαρ του επιβατικού τρένου σέρβιραν πολύ δυνατό εσπρέσσο και εξερράγη αυτός. Όλα αυτά μπορεί να τα δικαιολογήσει κάποιος. Σίγουρα. Και τον Ιούδα μπορούμε να δικαιολογήσουμε. Και τον Εφιάλτη.

Με ρώτησε ο συμμαθητής και πολύ καλός μου φίλος, αν πιστεύω ότι θα δικαιωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Η άποψή μου είναι πως σε δικαστήριο στην Ελλάδα(αμφιβάλλω και για τα ευρωπαϊκά αλλά εγώ είμαι και καχύποπτος και αντικαθεστωτικός τύπος) δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να δικαιωθούν εκτός κι αν κατέβει ο Θεός με τίποτα στρατιές αγγέλων και πει βρείτε τους ενόχους. Τότε ίσως να γίνει κάτι. Και αυτό δεν το πιστεύω επειδή θεωρώ διεφθαρμένους ή ευάλωτους σε πιέσεις τους δικαστικούς. Καθόλου. Αλλά επειδή θεωρώ το ίδιο το σύστημα, το ίδιο το νομικό πλαίσιο διεφθαρμένο από τη δημιουργία του. Οι νόμοι ενός αστικού κράτους είναι πολύπλοκοι ώστε να μη μπορεί να τους καταλαβαίνει ο κόσμος, όχι για να υπάρχει ανάγκη για νομικούς και δικαστές|(οι οποίοι έτσι κι αλλιώς θα χρειάζονταν) αλλά για να προστατεύονται οι ισχυροί, οι κυβερνώντες και οι φίλοι τους, όταν πιάνονται με το αρνί στη πλάτη. Έτσι είναι σε όλες τις χώρες, σε άλλες περισσότερο σε άλλες λιγότερο και στη δική μας πλήρως και ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει περίπτωση όχι να αποδοθούν ευθύνες νομικές σε υπουργό για το δυστύχημα/έγκλημα των Τεμπών αλλά ούτε καν θα απαγγελθεί κάτι που να μοιάζει με  κατηγορητήριο. Ο μόνος υπουργός που μπήκε φυλακή ήταν ο Τσοχατζόπουλος και αυτός αφού είχε γεράσει, είχε απομονωθεί και είχε χάσει όλες τις επαφές του με την εξουσία. Αυτό τα λέει όλα. Πάντως, όση δυσπιστία έχω για τους νόμους, τόση εμπιστοσύνη έχω στη δικαιοσύνη(όχι τα δικαστήρια). Αυτή πάντα αποδίδεται και με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Άλλωστε είναι παρήγορη και πολύ ευχάριστη σαν έκπληξη, η απροθυμία του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου να ξεχάσει και αυτό το γεγονός...

Τα κόμματα. Πέρα από το κυβερνών και τους υποστηρικτές του(όχι όλους ευτυχώς) που έχουν επιδοθεί σε μια διαδικασία λασπολογίας για συγκεκριμένα πρόσωπα από τους συγγενείς(κάνανε θέμα τη μία όλη κι όλη σημαία της Παλαιστίνης που βρέθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο), και κάποιους υποστηρικτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης που βρίσκουν μια ευκαιρία να εκτονωθούν εναντίον του πρωθυπουργού, τα ίδια τα κόμματα έδειξαν από μικρή ως ελάχιστη προθυμία να στηρίξουν τη προσπάθεια αυτών των ανθρώπων. Αν εξαιρέσουμε τη πρώτη ομιλία της Καρυστιανού στο ευρωκοινοβούλιο. Ίσως περίμεναν να ενταχθούν οι συγγενείς των θυμάτων σε κάποιο κόμμα ή να καπελώσουν όλες τις δράσεις του συλλόγου και αφού δε μπόρεσαν, το παράτησαν το θέμα; Ίσως να είναι και κάτι πιο βαθύ; Ποιος ξέρει, με τα κόμματα πάντα να περιμένεις και να υποθέτεις το χειρότερο...

Τελευταίο. Ενστάσεις για τον Σύλλογο και για την κα Καρυστιανού ή οποιονδήποτε άλλο μπορούν να έχουν μόνο όσοι είναι συγγενείς των θυμάτων. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν αν καταλάβουν τι σημαίνει να επιβιβάζεται ένα αγαπημένο σου(το πιο αγαπημένο ίσως) πρόσωπο σε ένα τρένο, για το οποίο λίγο καιρό πριν ο υπεύθυνος υπουργός ωρυόταν στη Βουλή ότι είναι απολύτως ασφαλές παρά τις καταγγελίες των συνδικαλιστών του ΟΣΕ, για να πάει για τις σπουδές του ή για τη δουλειά του, και να στο γυρίζουν όχι απλά νεκρό αλλά να μη στο γυρίζουν καν σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτό δε μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν το ζήσει, έχω συνομιλήσει με γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους σε πιο "λογικές" συνθήκες και δεν μπορώ να τους καταλάβω, πόσο μάλλον σε αυτή τη περίπτωση. Γι' αυτό και συζητάμε ανοησίες για πολιτικές βλέψεις, για οικονομικά κέρδη, για αυτοπροβολές και άλλα τέτοια. Σας το υπογράφω. Όσο κι αν θεωρώ τον Έλληνα γονιό τον πιο ακατάλληλο πανευρωπαϊκά να μεγαλώνει παιδιά, δεν μπορούν να βρεθούν σε όλη την Ελλάδα πάνω από δύο γονείς που θα θεωρούσαν τον χαμό του παιδιού τους μια τέτοια ευκαιρία.  Γι' αυτό ας κοπούν οι βλακείες. Ειδικά από όσους έχουμε παιδιά και δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει...

 Αυτές πάνω κάτω οι απόψεις μου, οι καθόλου αντικειμενικές για το θέμα, αφού το θεωρώ ως μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Όχι τόσο για αυτό καθαυτό το δυστύχημα, έχουμε δει και θα δούμε κι άλλα τέτοια στη χώρα είναι σίγουρο, αλλά για όσα ακολούθησαν μετά...