Οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας ούτε σιωπούν ούτε ακούν. Αντίθετα τους διακρίνει μια ακατάσχετη φλυαρία. Μιλάνε σαν ειδήμονες για τα πάντα, ακόμα και( ή μάλλον κυρίως) για πράγματα για τα οποία καμία πραγματική γνώση δεν έχουν. Συνήθως παπαγαλίζουν κακότεχνα ό,τι τους δίνεται έτοιμο ως μασημένη τροφή από κομματικούς μηχανισμούς, media, αυτόκλητους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ακόμα και από αρθρογράφους, ημιδιασημότητες και άλλους.
Δημιουργείται έτσι μια τεράστια οχλοβοή στην οποία ο άνθρωπος χάνει τελικά κάθε ευκαιρία αυτόνομης ή ανεξάρτητης σκέψης. Κι όμως αυτό φαίνεται να το προτιμούν οι περισσότεροι. Και είναι λογικό. Βλέπετε στη σιωπή δύο πράγματα μπορούν να ακουστούν. Το ένα είναι είναι η φωνή της ψυχής του καθενός. Και αυτή δε φτιασιδώνεται ούτε με ρούχα ούτε με αυτοκίνητα ούτε με κινητά ούτε με ο,τιδήποτε άλλο χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε την προς τα έξω εικόνα μας. Η φωνή της ψυχής μας είναι που μας αποκαλύπτει ποιοι είμαστε πραγματικά και φανερώνει όλα αυτά που πασχίζουμε να κρύψουμε. Και αυτό είναι κάτι που οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν το αντέχουμε. Όσο για το δεύτερο που μπορεί να ακούσουμε. Αυτό είναι η φωνή του Θεού. Αλλά αυτή είναι πολύ σιγανή και δεν την πιάνουν όλα τα αυτιά και πού ανυπόφορη σε περίπτωση που θα την πιάσουν. Γιατί ενώ η φωνή της ψυχής φανερώνει ποιοι είμαστε, η φωνή του Θεού μας δείχνει ποιοι φτιαχτήκαμε να είμαστε αλλά αποτύχαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου