Αδελφοί, τώρα η τελική σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου να ’ναι φεύγει, και η μέρα κοντεύει να ’ρθεί. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες κι οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας. Να δέχεστε όποιον έχει ασθενική πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του. Για παράδειγμα, ένας πιστεύει πως μπορεί να φάει απ’ όλα, ενώ κάποιος άλλος, που έχει ασθενική πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αυτός που τρώει απ’ όλα, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώει· κι εκείνος που δεν τρώει, ας μην κατακρίνει εκείνον που τρώει, γιατί ο Θεός τον έχει δεχτεί στην εκκλησία του. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν ξένο υπηρέτη; Μόνο ο Κύριός του μπορεί να κρίνει αν στέκεται ή όχι στην πίστη του, γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη να τον στηρίξει.
Η αποστολική περικοπή της Κυριακής της Τυρινής είναι αναμφίβολα το ιδανικότερο για να μας εισάγει στη περίοδο της νηστείας της Τεσσαρακοστής. Ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να ξεκινήσουμε τον αγώνα αυτής της περιόδου αφήνοντας το σκοτάδι και αγκαλιάζοντας το φως. Μας καλεί να προχωρήσουμε σε έστω μια προσωρινή μετάνοια, μία μετάνοια που έχει χρονικό ορίζοντα. Μας καλεί να αφήσουμε τις κακές μας συνήθειες, τα φαγοπότια, τα μεθύσια, τους τσακωμούς, τα κουτσομπολιά και όλα αυτά τα παρόμοια που...ομορφαίνουν τη ζωή μας και να ακολουθήσουμε έναν διαφορετικό, έναν φωτεινό τρόπο ζωής. Γιατί αυτό είναι η μετάνοια. Μετάνοια δε σημαίνει πως απλά λυπάμαι για κάτι κακό που κάνω, λέω μια συγνώμη, κάνω μια προσευχή και μετά από λίγο καιρό το επαναλαμβάνω. Μετάνοια σημαίνει πως κατανοώ σε βάθος το κακό που έχω στη ψυχή μου και στη ζωή μου, με συντρίβει το βάρος αυτού του κακού και στη συνέχεια, αφού αντιλαμβάνομαι ότι το βάρος είναι αβάστακτο ζητάω βοήθεια από το Χριστό, να έρθει και να με βοηθήσει να σηκώσω αυτό το βάρος ώστε να αλλάξω εντελώς τρόπο ζωής. Αυτό είναι μετάνοια. Και σε μια τέτοια μετάνοια μας καλεί η Εκκλησία από τη Δευτέρα, την Καθαρά Δευτέρα, για την περίοδο μέχρι το Πάσχα. Και ελπίζει πως αυτή η αλλαγή για πενήντα περίπου μέρες θα μαλακώσει και θα θέλξει τόσο πολύ την καρδιά και τη ψυχή μας ώστε να ζητήσουμε, μάλλον να επιζητήσουμε να διατηρήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής για ακόμα περισσότερο. Μέχρι κάποια στιγμή να καταφέρουμε να είμαστε άνθρωποι του φωτός όχι για πενήντα ή εκατό ή διακόσιες μέρες αλλά κάθε μέρα της ζωής μας.
Και συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος σε κάτι ακόμα σημαντικότερο. Μας λέει "Να δέχεστε όποιον έχει ασθενική πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του". Τι υπέροχη κουβέντα, τι σοφή συμβουλή και για τους Χριστιανούς που ξεκινούν τη περίοδο της νηστείας και κινδυνεύουν να δουν όλους τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι λόγω της κατάκρισης αλλά και για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε ένα κόσμο όπου η πόλωση συνεχώς και αυξάνεται και όπου η αντίθετη ή άλλη άποψη αντιμετωπίζεται σαν ένας άκρως επικίνδυνος εχθρός που πρέπει στη καλύτερη περίπτωση να περιθωριοποιηθεί ή στη χειρότερη να εξαφανιστεί ολοσχερώς. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες ακραίων κατηγοριών που εκτοξεύονται από τους ακόλουθους του ενός πολιτικού χώρου στους άλλους, από τους οπαδούς της μιας αθλητικής ομάδας σε αυτούς της άλλης(κι εδώ, αν μείνουν στις κατηγορίες πάλι καλά λέμε), από γείτονες, συγγενείς , φίλους. Και φυσικά πόσα και πόσα έχουμε ακούσει να προσάπτουν μέσα στο χώρο της Εκκλησίας οι πιστοί ο ένας στον άλλον. Αυτή τη μεγάλη γάγγραινα της πνευματικής και κοινωνικής ζωής επισημαίνει ο Απόστολος Παύλο πως πρέπει να θεραπεύσουμε ώστε να μη χρειαστεί να ακρωτηριαζόμαστε αργότερα.
Πώς όμως θα τα πετύχουμε όλα αυτά; Ή μάλλον γιατί δεν τα πετυχαίνουμε; Γιατί βρισκόμαστε να συζητάμε τα ίδια που συζητούσαμε πριν δύο χιλιάδες χρόνια περίπου; Γιατί αποτυχαίνουμε συνεχώς να κατανοήσουμε την αξία της σιωπής και το αποκαλυπτικό μεγαλείο της ησυχίας. Μας αρέσει να κάνουμε θόρυβο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με τα γλέντια, με τη ζωή μας, με τις κατηγορίες που εκτοξεύουμε. Φοβόμαστε πως αν δεν κάνουμε φασαρία θα μας ξεχάσει ο κόσμος ή θα μας θεωρήσει ανόητους ή αδαείς. Και δε βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε πως η φωνή του Θεού ακούγεται μόνο στην ησυχία. Και πως μπορούμε να την ακούσουμε μόνο όταν είμαστε σιωπηλοί. Πως μέσα στη σιωπή μας μπορούμε να αναμορφώσουμε τη ψυχή μας. Πως όταν επικρατεί ησυχία έρχεται η ξεκούραση και η δυνατότητα και η διάθεση για αλλαγή, για μετάνοια.
Το κάλεσμα σε νηστεία είναι πρωτίστως ένα κάλεσμα σε σιωπή και ησυχία. Σε παύση των λόγων, των φιλοσοφιών, των πολιτικών αντεγκλήσεων, της άγρας υποστηρικτών και οπαδών. Είναι ένα κάλεσμα σε εκκίνηση της προσευχής, του στοχασμού, της αυτοκριτικής, της διόρθωσης και τελικά της πίστης. Της πίστης σε Αυτόν που ενώ ήταν Θεός έγινε άνθρωπος, που ενώ ήταν αθώος σταυρώθηκε, που ενώ ήταν νεκρός αναστήθηκε. Και όλα αυτά όχι για να δοξαστεί αλλά για να μας δώσει την ευκαιρία που σήμερα μας προσφέρεται. Να αλλάξουμε ζωή και να βρούμε τη σωτηρία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου