Πρόβλημα;

 

Ναι ρε! Μ' αρέσει ο χειμώνας! Πρόβλημα; Ε; Πρόβλημα; Μ' αρέσει ο κρύος ο βοριάς, οι βροχές, τα χιόνια. 

Το καλοκαίρι τι να μου αρέσει; Οι παραλίες που είναι πνιγμένες στους ηλίθιους και τα κακομαθημένα τους που γκαρίζουν όλη την ώρα; Που πας να κάνεις μακροβούτι και προσεύχεσαι να έχουν μπορέσει τα παππούδια -και όχι μόνο- γύρω σου να έχουν κρατηθεί και να μην έχουν κατουρήσει μέσα στη θάλασσα; Ή τα "τοπικά φολκλοροκά πανηγύρια" με τους κακοφωνήδηδες που τραγουδάνε κάτι βλακείες συνοδεία κλαρίνου που στριγκλίζει περισσότερο κι από τη γειτόνισσά μου; Ή -το χειρότερο- που κόβει ένα σωρό κόσμος βόλτες ίσα ίσα για να μη μπορείς να περπατήσεις με έναν υποφερτό ρυθμό. 

Ενώ ο χειμώνας, ωραίος. Κλείνονται όλοι μέσα, οι μισοί πέφτουν κάτω με ιώσεις, ησυχάζει το κεφάλι σου. Ακόμα και οι γειτονιές είναι καλύτερες. Δεν ακούς το κάθε βλάκα να λέει την αποψάρα του στα μπαλκόνια και τα ανοικτά παράθυρα. Τα λένε σπίτι τους, με κλειστά παράθυρα και πόρτες και μένει η ανοησία εντός των τειχών. Άντε να τα γράφουν και στο facebook. Αλλά αυτό γίνεται και το καλοκαίρι. 

Και μη μου πει κανείς για τη χαζοχαρούμενη και με το ζόρι ψευτοεορταστική διάθεση της περιόδου των Χριστουγέννων. Μεγαλύτερη χαζοχαρούμενη διάθεση από το "ουου καλοκαιρινές διακοπές για πάντα" που τραγουδούσε κάποτε και ο Μότσαρτ της Ελλάδας Νίκος Καρβέλας δεν υπάρχει. 

Μόνο τα παγωτά αξίζουν από το καλοκαίρι. Γιατί; Γιατί παραπέμπουν στην πάγο, άρα στον χειμώνα. 

Και αν τελειώσω το κείμενο με το απόλυτο επιχείρημα. Το χειμώνα τρως παστουρμά και είσαι μια χαρά. Το καλοκαίρι τρως και σε κοιτάνε όλοι λες και μόλις μπήκες παράνομα στη χώρα από τη Βαγδάτη ή την Καμπούλ. 

Γι' αυτό λοιπόν κλείνω όπως ξεκίνησα. Ναι ρε! Μ' αρέσει ο χειμώνας! Πρόβλημα; Ε; Πρόβλημα;