Ναι, ομολογώ ότι δεν αντέχω τους ανθρώπους χωρίς χιούμορ. Και απορώ πως και αυτοί αντέχουν την ίδια τη ζωή.
Θα μου πείτε, αυτό το λες εσύ που έχεις αυτή την καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που κάνει τις γυναίκες να σε ερωτεύονται, τους άντρες να σε ζηλεύουν και τα ενδιάμεσα...δεν μας ενδιαφέρει γοα τα ενδιάμεσα. Να διαβάσετε άλλες σελίδες για τέτοια θέματα.
Και όμως, όπως έλεγα, κάτω από αυτό τον απαστράπτοντα μανδύα του σπινθηροβόλου χιούμορ και της απαράμιλλης γοητείας, είμαι ένας άνθρωπος ταπεινός, απλός και προσηνής.
Πονάω για τον συνάνθρωπό μου. Πονάω τους μετανάστες. Αυτούς τους λεχρίτες που έρχονται στη χώρα μου και εξαφανίζουν τα ήθη και τα έθιμα, που δε τρώνε κοκορέτσι και σπληνάντερο. Πονάω τον φτωχό συμπατριώτη μου. Ναι ρε. Τον πονάω. Όταν του πατάω το πόδι και δεν του ζητάω συγγνώμη. Σιγά μην είμαι και ευγενικός στον κάθε φτωχομπινέ.
Ακόμα και τις σεξουαλικές μειονότητες συμπονάω. Γι' αυτό και τους βοηθάω. Τους λέω τι ακριβώς να πάνε να κάνουν στα κρεβάτια τους.
Εκτιμώ τους πλούσιους. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, πρέπει να διαλέξεις ποιον θα ληστέψεις. Μια εκτίμηση χρειάζεται λοιπόν.
Επιπλέον είμαι και φυσιολάτρης. Μόλις δω ένα όμορφο δάσος ή μια μαγευτική παραλία αμέσως οραματίζομαι τα αρχιτεκτονικά θαύματα που θα μπορούσαν να κτιστούν εκεί.
Τέλος, δεν είναι αυτό το τέλος αλλά δε θέλω να σας κουράσω, αν και πώς να κουραστεί κάποιος να διαβάζει για την τελειότητα, είμαι και δημοκράτης. Γνήσιος, ανόθευτος, καθαρός δημοκράτης. Υπερασπίζομαι με πάθος και αυταπάρνηση το δικαίωμα του άλλου να συμφωνεί μαζί μου.
Αυτός είμαι κυρίες και κύριοι. Και κύρια της Νέας Αριστεράς που αρέσκεται στα ουδέτερα. Και στέκομαι μπροστά σας αποκεκαλυμμένος. Απλός, δωρικός, απέριττος. Χομπίστας(κλεμμένο από ταινία το τελευταίο. Αν δε ξέρετε την ταινία τότε είναι δικό μου).
Ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου! Σας αξίζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου