Λογιστικής ανάγνωσμα

 

Θα σας πω όσο γίνεται πιο σύντομα γιατί αντιπαθώ τη λογιστική. Όχι μόνο επειδή έπρεπε να τη σπουδάσω χωρίς να έχω κανένα ενδιαφέρον και αυτό γεννά μια κάποια αντίδραση αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύει το μυαλό όπως διδάσκεται. Έστω όπως διδασκόταν όταν ήμουν εγώ φοιτητής. Παρένθεση. Στη λογιστική πέρασα λόγω του ηλίθιου συστήματος των πανελληνίων επειδή έγραψα σχεδόν 20 στην ιστορία. Πήγα στη σχολή επειδή όνειρο των γονιών μου ήταν ένα πτυχίο, ένα γραφείο, πολλά λεφτά και γυναίκες(από όλα αυτά τίποτα δεν με ενδιέφερε, όχι σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον)-και θεωρούσαν πως μέσω της λογιστικής θα τα αποκτούσα- κι επειδή εγώ ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι για να βρω την ησυχία μου. Κλείνει η παρένθεση. Η σύνδεσή της με το ισχύον χρηματοοικονομικό σύστημα, αφού αντικείμενο έχει τη λειτουργία αυτού του συστήματος και όχι την αναζήτηση νέων συστημάτων, και η επικέντρωσή της στο κέρδος δημιουργεί και την ανάλογη νοοτροπία σε αυτούς που διδάσκουν και σε αυτούς που διδάσκονται. Ο τρόπος σκέψης που προωθείται, επικεντρώνεται στη μείωση του κόστους και την αύξηση του κέρδους. Οπότε το συμφέρον, της εταιρείας, του οργανισμού και τελικά του ατόμου(όχι του ανθρώπου, του ατόμου) αποκτά κεντρική θέση στη σκέψη του σπουδαστή. Αφού λοιπόν το κέρδος επικρατεί τι γεννά; Τον ατομικισμό. Αν θέλετε να δείτε γιατί αυξήθηκε ο ατομισμός στην εποχή μας, δείτε πόσοι στην ηλικία μου σπούδασαν σε σχολές λογιστικής, διοίκησης επιχειρήσεων κλπ. Προφανώς δεν έγιναν όλοι ατομικιστές, αλλά η επιρροή είναι φανερή και η αναλογία της αύξησης όσων σπούδασαν σε τέτοιου είδους οικονομικές σχολές(στο λύκειο μας είχαν πιπιλίσει το μυαλό με αυτές τις σχολές και την επαγγελματική αποκατάσταση που θα προσέφεραν) με την εδραίωση του ατομικισμού στην (έτσι και αλλιώς ατομικιστική σε μεγάλο βαθμό έστω και κεκρυμμένα) ελληνική κοινωνία. Το "μην ανακατεύεσαι, θα μπλέξεις" σύνθημα των γονιών μας αποκτά κύρια θέση και υπόσταση στην επαγγελματική και καθημερινή μας σκέψη. Ο 18χρονος που θα έπρεπε να έχει ως όραμα την αλλαγή του κόσμου, τον αγώνα κατά των αδικιών κλπ μεταλλάσσεται σε ένα καθαρά συμφεροντολογικό ον σε βαθμό -στις σχολές αυτές- πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη αφού εκεί διδάσκεται αποκλειστικά η επίτευξη κέρδους. Αυτά τα ολίγα περί λογιστικής...

ΥΓ. Με τα παραπάνω δεν τα βάζω με όσους σπουδάσανε λογιστική. Θα ήταν σαν να τα βάζω με τον εαυτό μου. Δεν έχει νόημα. Το γράφω επειδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κακό συνήθειο να παίρνουν πολύ σοβαρά τις επιλογές τους και να θεωρούν πως έχουν απόλυτη ισχύ για όλους. Άλλωστε σαν λογιστής μπορεί να σκέφτεται κάποιος που δεν έχει σχέση με τη λογιστική ενώ κάποιος που είναι χρόνια λογιστής μπορεί να έχει μια πολύ πιο οικουμενικό και ανθρωπιστικό τρόπο σκέψης 

ΥΓ2. Κάμποσες φορές μου λένε πως κάποια από αυτά που γράφω είναι πολύ προσωπικά και εκτίθομαι και λοιπά. Δεν με φοβίζει η έκθεση και δεν με ενδιαφέρει. Ούτε αν συμφωνούν πολλοί μαζί μου ή αν με διαβάζουν πολλοί. Το γράψιμο είναι τρόπος έκφρασης και όχι τρόπος διασημότητας ή έστω απόκτησης φίλων. Και προφανώς όταν γράφει κάποιος θα εκτεθεί. Μεγάλη δουλειά. Δεν έχω τέτοιου είδους φοβίες. Μόνο μία. Μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μα τον Τουτατή!!