Αυτό που δε μου αρέσει στους κληρικούς(όχι σε όλους προφανώς) και είναι κάτι που για χρόνια έκανα κι εγώ, πέφτοντας σε αυτή τη λούμπα, είναι η υπερβολική σοβαρότητα-σοβαροφάνεια και καχυποψία ή και ο φόβος που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Από αυτό εξαιρούνται κάτι βλαμμένοι φανατικοί που έτσι κι αλλιώς έχουν το ακαταλόγιστο και λένε ό,τι προλάβουν. Αυτοί είναι άλλη κατηγορία, έχω ασχοληθεί και παλιότερα με τούτους. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι βγάζουμε μια κάπως θλιβερή εικόνα. Πασχίζουμε να βγάλουμε μια σοβαρή εικόνα-δε σκίζουμε κι από χιούμορ οι παπάδες- και έχουμε ένα ύφος λες και έχουμε φάει πολύ ρύζι κι έχουμε στουμπώσει. Τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά, λείπει η απαραίτητη ελαφρότητα, με αποτέλεσμα σε όποιο χώρο κι αν μπαίνουμε να χαλάμε την ατμόσφαιρα(το είχε πει και ο Αρχιεπίσκοπος κάποτε). Επιπλέον μπαίνουμε σε ένα γαϊτανάκι όπου προσέχουμε τι θα πούμε, πώς θα ερμηνευτεί αυτό που θα πούμε, ποιος θα το διαβάσει, πού και πώς θα το μεταφέρει κλπ. Έτσι σιγά σιγά υποκύπτουμε σε μια δηλητηριώδη μιζέρια η οποία απλώνεται σε όλη την ύπαρξή μας και μολύνει τα πάντα.
Όλα τα παραπάνω-τα οποία δεν τα υιοθετούμε από μόνοι μας οι κληρικοί, αλλά σε τέτοιου είδους συμπεριφορά μας ωθούν άλλοι κληρικοί, ο κόσμος που εκκλησιάζεται και ο καθένας έχει και μια ηλίθια εικόνα και απαίτηση για και από τον παπά, αλλά και τα πάμπολλα "εκκλησιαστικά" βιβλία που κυκλοφορούν και από τα οποία το 99% είναι για πέταμα- με ταλαιπώρησαν για πολλά χρόνια μέχρι που κάποια στιγμή, αφού κόντεψα να σκάσω αποφάσισα να επανέρθω σε εργοστασιακές ρυθμίσεις. Δεν έγινα παπάς για να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος ούτε για να φοβάμαι τι λέω, με ποιον και πως. Αυτά για σήμερα. Όταν μου ξανάρθει έμπνευση τα λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου