Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν.

 Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν. Οικτρά πλανάται επίσης όποιος πιστεύει πως ο χριστιανισμός είναι το σχολείο της αδυναμίας και της κλάψας.

Να τι λέει γι' αυτό ο χριστιανός συγγραφέας Ζωρζ Μπερνανός, δίνοντας ένα μάθημα πρακτικού χριστιανισμού, ένα μάθημα θάρρους.: "Ο μόνος κίνδυνος που παραμονεύει έναν απελπισμένο άνθρωπο, όταν αντιμετωπίζει το μίσος ή την περιφρόνηση,  είναι να συγκινηθεί για τη δική του μοίρα".

Ο χριστιανισμός (έπρεπε να το ξέρει αυτό ο Ανρί ντε Μοντερλάν) είναι ιπποτισμός. Απαιτεί την ίδια ορμή, την ίδια καρτερικότητα, την ίδια αυτοκυριαρχία και σωστή συμπεριφορά, την ίδια απάθεια για ό,τι λέγεται και γίνεται, την ίδια προσπάθεια κάθε μέρα, την ίδια προπόνηση ακριβώς όπως σε κάθε άθλημα, ακριβώς όπως σε κάθε στρατιωτικό σύστημα, όπως σε κάθε ηθική τύπου bushido και τύπου γκρουπ(Σ. Πεγκύ, H. Frank)   

Μόνο που, επιπλέον, ο χριστιανισμός διακρίνεται από ευγένεια, την ευγένεια της καλοσύνης και της αγάπης. Ο χριστιανισμός, αυτή τη ψυχρότητα ή την αποστροφή του ιππότη ή του στωικού δεν την έχει. Η συνείδηση της ματαιότητας αυτού του κόσμου δεν έχει να κάνει με τη μελαγχολία, ενώ η περιφρόνηση, που πολλές φορές αντιμετωπίζει ο χριστιανός, δεν μπορεί να του στερήσει τη χαρά, μια χαρά που πηγάζει από ευφορία, την οποία δε μπορεί να γευτεί ο συνοφρυωμένος στωικός, ο πεισμωμένος πρωταθλητής, ο επιφυλακτικός γυμνοσοφιστής. 

Νικολάε Στάινχαρτ, Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος