Τα δώρα των καλικαντζάρων

 

Την ώρα του χριστουγεννιάτικου γεύματος, στη θεσσαλική μεριά του Ολύμπου, οι παππούδες απλώνουν μια κουρελού πλάι στο τζάκι, που πάνω της έχει πουρνάρια και μελιές πλεγμένα με σμαραγδένιο νήμα. Ρίχνουν μετά πάνω της οι γιαγιάδες δυο χούφτες αλάτι και λένε ένα τραγουδάκι για το κορίτσι που πέρασε κάτω από το δέντρο των καλικάντζαρων. Σε κάθε ρίζα άφηνε κι από ένα δάχτυλο για να απασχοληθούν τα καλικαντζάρια και το κορίτσι να μπορέσει να κλέψει τα πολύτιμα δώρα τους. Τα εγγόνια μαζεύονται πάνω στην κουρελού κρατώντας από ένα κάστανο στο χέρι και τα πετάνε ένα ένα μέσα στη φωτιά. Κατόπιν η μάνα βάζει τη σίτα μπροστά στο τζάκι και όλοι περιμένουν τα κάστανα να σκάσουν. Με το που ακουστεί το πρώτο, πάει ένα από τα αριστερόχειρα μέλη της οικογένειας κι ανοίγει την εξώπορτα με το καλό του χέρι, για να καλωσορίσει τον μπαρμπα-Χειμώνα. Φυσάει ο παγερός βοριάς απότομα και μπαίνει μέσα μια αγκαλιά χιόνι. Καμιά φορά όμως χώνεται μέσα κι ο ίδιος ο μπαρμπα-Χειμώνας, κουβαλώντας το σάκο με τα δάχτυλα του κοριτσιού που σύρθηκε κάτω από το δέντρο των καλικάντζαρων. Τότε είναι που τα παιδιά πρέπει να χωθούν κάτω από την κουρελού και να κλείσουν τα αυτιά τους στη συζήτηση που κάνουν οι μεγάλοι με τον Χειμώνα. Όποιο παιδί ακούσει την κουβέντα αποκτάει μια βαθιά λαχτάρα για τα ακριβοθώρητα δώρα των καλικάντζαρων και σύντομα μπαίνει μέσα στη σταχτοδόχο του τζακιού, απ’ όπου φτάνει στο δέντρο των καλικαντζάρων, αυτό που φυτρώνει μέσα απ’ τα πλευρά του δράκοντα. Τότε το ξεγράφουν το παιδί, γιατί ακόμη κι αν αφήσει τα δάχτυλα και καταφέρει να κλέψει τα δώρα, όταν επιστρέψει, έχει γίνει δρακοπαίδι και δεν θυμάται την ανθρώπινη οικογένειά του.

Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας - Χρυσόστομος Τσαπραϊλής - αντίποδες