Γέννηση

 

Όλη η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μια αμφισβήτηση και ένα ξεπέρασμα των παλαιών νόμων. 

Ο Ιωσήφ αψηφά τον παλαιό νόμο και δεν παραδίδει τη Μαρία για λιθοβολισμό όταν τη βρίσκει έγκυο πριν την αγγίξει. Μάλιστα, ακόμα και πριν ο άγγελος εμφανιστεί στο όνειρό του, σκεφτόταν να τη φυγαδεύσει. Και δέχεται να γίνει ο προστάτης και αυτής και του μικρού Ιησού, γνωρίζοντας τα σχόλια που πιθανόν να αντιμετώπιζε. 

Οι Τρεις Μάγοι ξεπερνούν τις δικές τους δοξασίες και πεποιθήσεις και ακολουθούν το Άστρο της Βηθλεέμ για να βρουν τον Βασιλιά των Βασιλέων. Αγνοούν και τον βασιλιά Ηρώδη και δεν επιστρέφουν για να τον ενημερώσουν για το μέρος που βρήκαν τον Ιησού.

Οι Άγγελοι αγνοούν τα ψεύτικα μεγαλεία των ανθρώπων. Δεν αποκαλύπτουν τη γέννηση του Χριστού ούτε σε φιλοσόφους ούτε σε πλούσιους ούτε σε επιστήμονες ούτε σε αξιωματούχους. Καλούν τους απλούς βοσκούς να προσκυνήσουν πρώτοι τον σαρκωμένο Λόγο. 

Όλα τα παλιά ξεπερνιούνται. Νόμοι, πεποιθήσεις, κοινωνικές συνήθειες, αξιώματα. 

Η κατεδάφιση του βασιλείου του Σατανά ξεκινά από τις ανθρώπινες συμβάσεις. Η Γέννηση του Χριστού είναι ό,τι και η ζωή, η διδασκαλία, ο θάνατος και η Ανάστασή Του. Μια ανεπανάληπτη επανάσταση. 

Και η απόπειρα να Τον κάνουμε ακίνδυνο, γλυκερό, τυποποιημένο και τακτοποιημένο θρησκευτικά, πνευματικά και κοινωνικά δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μια  μεγάλη αποτυχία...

«Η Παρθένος σήμερον»

 

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2025/12/blog-post_279.html#more

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Ανάμεσα στα αριστουργήματα της βυζαντινής υμνογραφίας, το κοντάκιο «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει» του Ρωμανού του Μελωδού καταλαμβάνει ξεχωριστή θέση. Ο Ρωμανός, που έζησε τον 6ο αιώνα και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους υμνογράφους της Εκκλησίας, συνδύαζε θεολογική παιδεία, ποιητική ευαισθησία και πνευματική εμπειρία. Το συγκεκριμένο κοντάκιο δεν είναι απλώς ένας ύμνος χαράς για τη Γέννηση του Χριστού· αποτελεί μια θεολογική σύνθεση όπου συμπυκνώνεται ολόκληρο το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως.

Ο ύμνος αρχίζει με τον στίχο: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει». Η λέξη «σήμερον» δεν δηλώνει μόνο χρονική στιγμή, αλλά το «αιώνιο παρόν» της θείας οικονομίας. Για την Εκκλησία, κάθε εορτή είναι γεγονός που υπερβαίνει τον χρόνο· ό,τι τελέστηκε μία φορά στην ιστορία, βιώνεται αενάως στη λατρεία. Έτσι, η Παρθένος «σήμερον» τίκτει· το θαύμα της Ενανθρωπήσεως δεν ανήκει στο παρελθόν, αλλά γίνεται παρόν σε κάθε θεία λειτουργία, σε κάθε πιστό που αποδέχεται τον Χριστό ως Σωτήρα.

Ο Χριστός χαρακτηρίζεται «ὑπερούσιος», δηλαδή πέρα από κάθε δημιουργημένη φύση και ουσία. Ο Θεός, ο άναρχος και απρόσιτος, δέχεται να σαρκωθεί, να γίνει βρέφος. Αυτή η αντίθεση —ο απρόσιτος γίνεται προσιτός, ο αχώρητος χωρείται— αποτελεί τον πυρήνα της χριστιανικής θεολογίας. Όπως γράφει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «ὁ ἄναρχος ἀρχὴν λαμβάνει καὶ ὁ ἄπειρος περιορίζεται», φανερώνοντας ότι η θεία αγάπη εκδηλώνεται με την εθελούσια ταπείνωση του Θεού.

Συνεχίζοντας, ο Ρωμανός γράφει: «Καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει». Το σπήλαιο, ένα ταπεινό και ακάθαρτο της φύσεως καταφύγιο, γίνεται τόπος υποδοχής του Δημιουργού. Η ύλη αγιάζεται, ο κόσμος μεταμορφώνεται σε ναό. Ο υμνογράφος μ’ αυτόν τον τρόπο προβάλλει τη θεολογία της Μεταμορφώσεως: ο Θεός δεν ήρθε να καταδικάσει την κτίση, αλλά να την ανακαινίσει. Η γη, που από τον Αδάμ είχε γνωρίσει τη φθορά, τώρα προσφέρει το σπήλαιο ως θρόνο στον Βασιλέα της δόξης.

Η εικόνα της ουράνιας και επίγειας δοξολογίας ακολουθεί: «Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι, Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι». Ο Ρωμανός συνθέτει με απλότητα αλλά και θεολογική ακρίβεια τη συμπαντική χαρά της Γεννήσεως. Οι άγγελοι, οι πνευματικές δυνάμεις, ενώνουν τη φωνή τους με τους ποιμένες – ανθρώπους απλούς και ταπεινούς. Από την άλλη, οι σοφοί Μάγοι, οδηγημένοι από το άστρο, αναζητούν τον νεογέννητο Χριστό. Μέσα από αυτά τα δύο άκρα – την απλότητα και τη γνώση – ο Ρωμανός εκφράζει ότι ο Χριστός αποκαλύπτεται σε όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως, μόρφωσης ή καταγωγής. Όλοι μπορούν να Τον αναζητήσουν και να Τον προσκυνήσουν.

Ο ύμνος καταλήγει με τον στίχο: «Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός». Εδώ συμπυκνώνεται η σωτηριολογική διάσταση της Γεννήσεως. Ο Θεός δεν ενσαρκώνεται για να φανερώσει απλώς τη δόξα Του, αλλά «δι᾿ ἡμᾶς» — για τη λύτρωση του ανθρώπου. Το «Παιδίον νέον» είναι ταυτόχρονα ο «πρὸ αἰώνων Θεός», ο ίδιος που δημιούργησε τον κόσμο. Αυτή η αντίθεση κορυφώνει το μυστήριο: στην ταπείνωση ενός βρέφους κρύβεται η παντοδυναμία του Δημιουργού. Ο υμνογράφος μάς καλεί να βλέπουμε πέρα από τα φαινόμενα· να αντικρίζουμε μέσα στη φάτνη την άπειρη αγάπη που ενανθρώπησε για την σωτηρία μας.

Το μήνυμα του Ρωμανού παραμένει ζωντανό και επίκαιρο: ο Θεός δεν έρχεται επιβλητικά, αλλά σιωπηλά· δεν ζητά δύναμη, αλλά προσφέρει αγάπη. Η Παρθένος τίκτει, η γη προσφέρει το σπήλαιο, ο ουρανός ψάλλει· και ο άνθρωπος καλείται να ανοίξει την καρδιά του, ώστε ο Χριστός να κατοικήσει σε αυτήν.

Trans-Siberian Orchestra - First Snow (Official Audio w/ Narration)

 

Η Αναζήτηση των Χριστουγέννων

πίνακας της Kelly Latimore

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αναζήτησης περισσότερο από κάθε άλλη. Είναι μία γιορτή του δρόμου, αφού όλοι οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στον δρόμο συνεχώς και σε μια διαρκή αναζήτηση. 

Ο Ιωσήφ και η Μαρία, αρχικά βρίσκονται στον δρόμο και αναζητούν ένα μέρος για να μπορέσει η Μαρία να γεννήσει. Και λίγο αργότερα θα βρεθούν ξανά στον δρόμο, προς την Αίγυπτο αυτή τη φορά, αναζητώντας καταφύγιο για να μην τους βρει ο Ηρώδης. 

Οι Τρεις Μάγοι, οι Τρεις Σοφοί της Ανατολής,  βρίσκονται στον δρόμο αναζητώντας, με τη βοήθεια του Άστρου της Βηθλεέμ, τον Μεγάλο Βασιλέα που θα γεννηθεί σε ταπεινό μέρος ώστε να του δώσουν τα δώρα τους και να τον τιμήσουν. 

Οι βοσκοί που βρίσκονταν εκεί κοντά και αυτοί αναζητούν τον Θείο Βρέφος που οι άγγελοι τους ειδοποίησαν πως γεννήθηκε εκεί κοντά. 

Αλλά και ο Ηρώδης, μια που τον αναφέραμε πριν, κι αυτός τον επικίνδυνο σφετεριστή του θρόνου του ώστε να τον φονεύσει πριν ενηλικιωθεί.

Όλοι κάτι αναζητούν σε αυτή τη γιορτή. Και αυτό το κάτι -είτε τόπος είναι είτε παιδί είτε εχθρός- συνδέεται άρρηκτα με τον Χριστό. Είναι ο Χριστός. Κάποιοι Τον ζητούν ως πρόσωπο θεϊκό και κάποιοι ως πρόσωπο επικίνδυνο. Κάποιοι θα καταλάβουν ποιος είναι Αυτός που γεννήθηκε στο σπήλαιο και κάποιοι όχι. Άλλοι θα διατηρήσουν στη μνήμη τους και την καρδιά τους για πάντα τον Χριστό, κάποιοι θα Τον ξεχάσουν και κάποιοι θα Τον μισήσουν.

Και εμείς λέμε πως αναζητούμε τον Χριστό. Αλλά ως τι; Ως θεάνθρωπο, ως κάποιον σοφό, ως κάποιον επικίνδυνο και εχθρικό; Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε. Ας πάρουμε μιαν ανάσα και ας θυμηθούμε ότι Αυτός, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, γεννήθηκε σε μια σπηλιά και τον ζέσταναν τα ζώα με τις ανάσες τους, πρώτοι Τον τίμησαν οι ταπεινοί και αγράμματοι βοσκοί. έγινε πρόσφυγας στα πρώτα του χρόνια επειδή ο πεφωτισμένος βασιλιάς της περιοχής τον κυνηγούσε να τον σκοτώσει, μεγάλωσε ως ο γιος ενός απλού ξυλουργού και αργότερα κατηγορήθηκε πως συναναστρεφόταν με πόρνες, τελώνες και άλλους αμαρτωλούς.

Τώρα αφού τα σκεφτήκαμε όλα αυτά, ας αναρωτηθούμε ξανά. Πράγματι αναζητούμε τον Χριστό; Ή μήπως αναζητούμε έναν άλλον Χριστό που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας;

Οι Καλικάντζαροι!!!

 

https://stilida.com/politistika/i8i-e8ima/autoi-einai-kalikantzaroi/

Είναι δαιμονικά όντα, που κατά τη λαϊκή αντίληψη, έρχονται στη γη και ενοχλούν κατά τις νύχτες τους ανθρώπους, από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Θεοφάνεια. Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος. 

Οι καλικάντζαροι, έρχονται από κάτω από τη γη, όπου ολόκληρο το χρόνο, προσπαθούν με τσεκούρι, πριόνια κ.λ.π. να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη. Κόβουν-κόβουν, μέχρι που έχει μείνει πολύ λίγο ακόμα, αλλά τότε έρχονται τα Χριστούγεννα και λένε “χάιστε να πάμε πάνω στη γη και θα πέσει μοναχό του”. Ανεβαίνουν λοιπόν πάνω στη γη και τα Θεοφάνεια που γυρίζουν, βλέπουν το δέντρο ολάκερο, ακέραιο, άκοπο. Και πάλι κόβουν και πάλι έρχονται τα Χριστούγεννα, και όλο απ’ την αρχή.

Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.

Είναι γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως «Καλικάντζαροι» (Πανελλαδική κοινή ονομασία), «καρκάντζαλοι», «καρκάντζαροι», «λυκοκάντζαροι», «καλκατζόνια», «καλκάνια», «καλιτσάντεροι», «σκαλικαντζέρια», «σκαντζάρια», «τζόγιες», «καλοκυράδες», «βερβελούδες», «κωλοβελόνηδες» κ.ά.

Οι καλικάντζαροι δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «παγανοί», «αερικά», «ξωτικά», «παρωρίτες», «τσιλικρωτά», «καλιοντζήδες», «πλανήταροι», «κατσιάδες», «κάηδες», «καλισπούδηδες», «καημπίλιδες», «σιβότες» και «σιφώτες», «χρυσαφεντάδες» και που γενικά εμφανίζονται και συμπεριφέρονται ως καλικάντζαροι.

Σύμφωνα με μια θεωρία οι καλικάντζαροι προήλθαν από τους κανθάρους. Κάνθαροι ή καλικάντζαροι κατ’ ευφημισμό ήταν βλαπτικά κολεόπτερα για τους αγρούς και για τ’ αμπέλια. Ύστερα εμφανίστηκαν σαν δαιμόνια με μορφή κανθάρων. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους οι μεταμφιεσμένοι και άλλα στοιχεία κυρίως παλαιά, προστέθηκαν και μεταπλάστηκαν στα σημερινά δαιμόνια τους καλικάντζαρους.

Άλλη θεωρία υποστηρίζει την άποψη πως οι καλικάντζαροι προέρχονται από τις αρχαίες κήρες δηλ. τις ψυχές των νεκρών. Σύμφωνα με άλλους οι καλικάντζαροι παρουσιάζουν ομοιότητες με τους ελληνικούς Σατύρους.

Υπάρχει κι άλλη άποψη. Επειδή οι δώδεκα μέρες του Δωδεκαημέρου προστέθηκαν για να εναρμονιστεί ο σεληνιακός με τον ηλιακό χρόνο θεωρήθηκαν μέρες εμβόλιμες, μη κανονικές. Κατά το διάστημα αυτό επέρχεται μια αναστάτωση στην τροχιά του χρόνου. Σ’ αυτή την αλλαγή παρουσιάζονται μυστηριώδη όντα ενοχλητικά ή βλαπτικά. Τέτοιοι είναι οι καλικάντζαροι που αντιπροσωπεύουν τους Δαίμονες της βλαστήσεως. Η βλάστηση αρχίζει να οργιάζει αυτή την εποχή. Σε τέτοια ανάστατη εποχή βρίσκουν ευκαιρία και οι Νεκρικοί Δαίμονες (που σχετίζονται με τους Βλαστικούς Δαίμονες, να επιφαίνονται πάνω στη γη. Εμφανίζονται δηλαδή οι νεκρικές ψυχές σαν Δαίμονες.

Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, μαυριδεροί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, με τρίχες σε όλο τους το σώμα, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια τράγου ή γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι  αλλά και σαν «μικροί σατανάδες», άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία.Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Είναι κακομούτσουνοι και σιχαμένοι.Καθένας από τους καλικάντζαρους έχει κι από ένα κουσούρι. Κουτσοί, στραβοί, μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους.

Μεταξύ τους είναι διχόγνωμοι, φιλόνικοι και έτσι δεν μπορούν να κάνουν μέχρι το τέλος καμιά δουλειά κι όλα τα αφήνουν στη μέση. Είναι κακά και πονηρά όντα και δεν μπορούν να κάνουν κακό στους ανθρώπους, αλλά μόνο να τους πειράξουν, ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν αφού θεωρούνται μωροί και ευκολόπιστοι. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι τα περιπαίζουν και τα βρίζουν και τα λεν σταχτοπόδηδες, σταχτιάδες, κατρουλήδες κ.λ.π.

Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν.

Αλίμονο σε κείνον που θα πρέπει να βγει τη νύχτα και να πάει σε μακρινή δουλειά κυρίως έξω απ’ το χωριό. Τα πνεύματα αυτά παρουσιάζονται μπροστά του με διάφορες μορφές για να τον εκφοβίσουν ή να τον βλάψουν. Λέγεται ότι ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν τη νύκτα και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι ερωτηθούν. Οι καλικάντζαροι φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των καλικάντζαρων. Τους καλούς χορευτές τους ανταμείβουν.

Την παραμονή των Χριστουγέννων, έρχονται απ’ έξω απ’ το χωριό και περιμένουν να σμίξει η μέρα με τη νύχτα για να μπουν μέσα. Έρχονται τις νύχτες του δωδεκαήμερου και μπαίνουν στα σπίτια από τις καπνοδόχους, απ΄ όπου μπορούν να μαγαρίσουν την κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, σκορπούν το αλεύρι ή την τέφρα από το τζάκι που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση. Γι’ αυτό και τα τζάκια εκείνες τις μέρες είναι αναμμένα και έχουν πολύ φωτιά, γιατί τη φωτιά οι καλικάντζαροι τη φοβούνται πολύ. Αν καμιά φορά μπει κάποιος καλικάντζαρος στο σπίτι οι νοικοκυρές το κυνηγάνε με πυρωμένα δαυλιά. Όταν όμως συλλάβουν κανένα από τους καλικάντζαρους τον δένουν και τον υποχρεώνουν να μετρήσει τις τρύπες του κόσκινου!

Προκειμένου βέβαια οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα!

Λένε πως μερικοί από τους καλικάντζαρους έχουν στη ράχη τους από φυσικού τους μια κούνια αγκαθερή και σ’ αυτήν βάνουν όσα παιδιά αρπάζουν και τα κουνούν για να ματώνουν τα παιδιά απ’ τ’ αγκάθια και να πίνουν αυτοί το αίμα. Συνήθως δεν αφήνουν μαλλί πάνω στη ρόκα οι νοικοκυρές αυτές τις μέρες, γιατί οι καλικάντζαροι, έρχονται και προσπαθούν να γνέσουν κι αυτοί, το στρίβουν το πετάνε, το μπερδεύουν κι έτσι το μαλλί είναι για πέταμα.

Όταν οι νοικοκυρές έψηναν τηγανίτες ή άλλα σκευάσματα στο τηγάνι από αλεύρι, οι καλικάντζαροι ανέβαιναν στην καπνοδόχο και άπλωναν το χέρι τους ως κάτω στην εστία (γιατί μπορούσαν να απλώνουν και να μακραίνουν τα χέρια τους και τα πόδια τους όσο ήθελαν) και ζητούσαν ή βουτούσαν ότι υπήρχε στο τηγάνι ή στη θράκα.

Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βάτραχοι, φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου.

Αλλά η πιο προσφιλής τροφή για τους καλικάντζαρους ήταν το χοιρινό κρέας και κυρίως το παστό του (το πάχος), το οποίο όταν ψηνόταν και έπεφτε στην ανθρακιά, σκορπούσε μια πολύ ευώδη και πολύ ευάρεστη μυρωδιά. Γι’ αυτό οι νοικοκυραίοι σκέπαζαν το χοιρινό με σπαραγγιά. Το σπαράγγι όταν είναι τρυφερό είναι πολύ νόστιμο και τρώγεται, όταν όμως μεγαλώσει γίνεται πολύ σκληρός αγκαθωτός θάμνος και γι’ αυτό σκέπαζαν το χοιρινό για να μην πλησιάζουν οι καλικάντζαροι. Με σπαράγγια επίσης σκέπαζαν και τα λουκάνικα και οτιδήποτε είχαν ετοιμάσει που είχε σαν πρώτη ύλη το χοιρινό.

Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια. Γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, ή όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει.

Τα αποτρεπτικά μέσα που λαμβάνονται κατά των Καλικάντζαρων διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:

Α) Πράξεις χριστιανικής λατρείας: Το σημείο του Σταυρού στην πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού. Ο Αγιασμός των σπιτιών και μάλιστα τη παραμονή των Φώτων. Ακόμη η απαγγελία του «Πάτερ ημών….» (τρις).

Β) Επωδές: όπως ξύλα, κούτσουρα, δαυλιά καμένα που όταν ακούσουν οι καλικάντζαροι φεύγουν.

Γ) Μαγικές πράξεις: Κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες (παλιοτσάρουχου), εμφανή επίδειξη χοιρινού οστού, χαϊμαλιά πίσω απ’ την πόρτα, το μαυρομάνικο μαχαίρι, το αναμμένο δαυλί.

Την ημέρα των Φώτων ο παπάς περνάει και αγιάζει τα σπίτια. Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν κατά τον αγιασμό των σπιτιών φωνάζουν σε ρυθμό:

«Φεύγετε να φεύγωμε

τι έρχεται ο τρελόπαπας

με την αγιαστούρα του

και με τη βρεχτούρα του.

Μας άγιασε μας έβρεξε

και μας, μας εκατέκαψε!»

 

Με την αναχώρηση των καλικάντζαρων, η στάχτη από το τζάκι μαζεύεται και το τζάκι καθαρίζεται. Η στάχτη πετιέται σε μέρος που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κανένα λόγο (αλυσίβα, λίπασμα κ.λ.π.)

Πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών και των οικιών της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες. Επίσης καθαρίζονται και τα κόπρια των ζώων από τα κατώγια και οι άνθρωποι πλένονται, το εικονοστάσι καθαρίζεται, αλλάζει το νερό στο καντήλι κ.λ.π. γιατί οι καλικάντζαροι πέρα από τα προβλήματα που έχουν προξενήσει στους νοικοκυραίους έχουν μαγαρίσει και όλους τους χώρους.

Ο καθένας από τους καλικαντζάρους έχει και κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει . Από αυτό το χαρακτηριστικό ο λαός μας τους έδωσε και τα ονόματά τους . Είναι  ως επί το πλείστον λέξεις σύνθετες και αστείες .

Αυτοί λοιπόν είναι οι καλικάτζαροι!

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΑΤΑΧΑΝΑΣ – ΠΕΡΙΔΡΟΜΟΣ

Ο Καταχανάς  τρώει διαρκώς και τα πάντα . Ρεύεται και βρομάει απαίσια .Ο Περίδρομος είναι ο άλλος  φαταούλας της παρέας .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΓΑΡΑΣ

Ο Μαγάρας έχει μια κοιλιά σαν τούμπανο και αφήνει βρομερά αέρια πάνω στα φαγητά των ανθρώπων .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΛΑΓΑΝΑΣ

Ο Μαλαγάνας  θέλει πολύ προσοχή γιατί ξεγελάει τα  παιδιά με γλυκόλογα και έτσι καταφέρνει να τους παίρνει τα γλυκά .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΝΤΡΑΚΟΥΚΟΣ

Μαντρακούκος ή Πρώτος ή Κουτσός .Αυτός ο αρχικαλικάντζαρος  την ημέρα κρύβεται στις μάντρες και τη νύχτα βγαίνει και πειράζει τις γυναίκες που περπατούν στο δρόμο . Είναι κοντόχοντρος , τραγοπόδαρος , καραφλός , ασχημομούρης , πιο πολύ απ’ τους άλλους και πολύ επικίνδυνος .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΨΟΜΕΣΙΤΗΣ

Ο Κοψομεσίτης είναι κουτσός κα καμπούρης και πιο πολύ απ’ όλους τους  άλλους καλικάντζαρους του αρέσουν οι τηγανίτες με το μέλι .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΛΑΠΕΡΔΑΣ

Του Μαλαπέρδα του αρέσει να κατουράει και στα φαγητά την ώρα που μαγειρεύονται . Γι’ αυτό όσες νοικοκυρές τον ξέρουν φροντίζουν να κλείνουν καλά το καπάκι της κατσαρόλας τους.

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΩΛΟΒΕΛΟΝΗΣ

Ο Κωλοβελόνης είναι μακρύς σαν μακαρόνι κι έτσι μπορεί εύκολα να περνάει από τις κλειδαρότρυπες κι από τις τρύπες του κόσκινου . Είναι ιδιαίτερα σβέλτος και γρήγορος στις κινήσεις του . Λένε πως ίσως ο Κωλοβελόνης να έχει ουρά που καταλήγει σε βέλος

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΓΟΥΡΛΟΣ

Ο Γουρλός έχει τα μάτια του τεράστια σαν αυγά και πεταμένα έξω . Φυσικά δεν του ξεφεύγει τίποτα .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΑΡΩΡΙΤΗΣ

Ο Παρωρίτης έχει μύτη σαν προβοσκίδα και πολύ μαλακή . Εμφανίζεται λίγη ώρα πριν λαλήσει ο πετεινός , αξημέρωτα , κι έχει μανία να παίρνει τις φωνές των ανθρώπων .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΟΣ

Κατσικοπόδαρος ή Κατσιποδιάρης ή Μέγας Καλικάντζαρος .Η μεγαλειότητά του είναι φαλακρός και κασιδιάρης κι έχει ένα κατσικίσιο ποδάρι . Είναι κακορίζικος , ελεεινός και γρουσούζης. Όπου βάλει το κατσικίσιο του ποδάρι φέρνει καταστροφή .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΛΑΝΗΤΑΡΟΣ

Ο Πλανήταρος πλανεύει τους ανθρώπους γιατί μπορεί να μεταμορφώνεται  σε  ζώο ή σε κουβάρι .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ

Ο Κουλοχέρης είναι σαραβαλιασμένος , μ’ ένα χέρι κοντό κι ένα μακρύ , κι όλο μπερδεύεται και πέφτει κάτω.

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΨΑΧΕΙΛΗΣ

Του Κοψαχείλη τα δόντια είναι τεράστια και κρέμονται έξω από τα χείλη του . Του αρέσει να κοροϊδεύει τους παπάδες και γι αυτό φορά συνήθως ένα ψεύτικο καλυμμαύκι .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΒΑΤΡΑΚΟΥΚΟΣ

Ο Βατρακούκος είναι θεόρατος και ολόιδιος βάτραχος .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΗΣ

Ο Τρικλοπόδης έχει χταποδίσιο χέρι που το χώνει παντού και σκουντουφλάνε πάνω του οι άνθρωποι . Του αρέσει πολύ να μπερδεύει τις κλωστές από το πλεχτό της γιαγιάς .

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΑΓΑΝΟΣ

Παγανός ή Πρώτος ή Μεγάλος .

Η αφεντιά του είναι κουτσός . Λένε μάλιστα πως τον κούτσανε μια κλωτσιά από το γαϊδούρι της Μάρως , μιας χωριατοπούλας που την κυνηγούσε κάποτε ο Παγανός  για να την κάνει γυναίκα του , αλλά αυτή κρύφτηκε στα σακιά με το αλεύρι που είχε φορτωμένα στο γαϊδούρι της και κατάφερε να του ξεφύγει . Ο Παγανός  έτρεξε μανιασμένος κοντά στο γαϊδούρι και την έψαχνε . Το ζωντανό τότε τρόμαξε τόσο πολύ που άρχισε να κλωτσάει . Μια δυνατή φαίνεται πως έφαγε ο Παγανός και σακατεύτηκε . Ο Παγανός λατρεύει τη στάχτη και γι’ αυτό τρυπώνει από τις καμινάδες . Φοβάται όμως πιο πολύ απ’ όλους τους Καλικάντζαρους  τη φωτιά και γι’ αυτό οι νοικοκύρηδες φροντίζουν να μη σβήσει κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου . Ρίχνουν μάλιστα και αλάτι που κάνει θόρυβο όταν πέσει στη φωτιά , για να τον τρομάξουν ακόμα περισσότερο.

ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΣΤΑΒΟΛΑΙΜΗΣ

Το χαρακτηριστικό του Στραβολαίμη είναι ότι στριφογυρνάει διαρκώς σα σβούρα το κεφάλι του .

Blackmore's Night - God Rest Ye Merry Gentlemen

 

Γκρινιαραίοι και γκρινιάρισσες!

 

Όσοι γκρινιάζετε με τις γιορτές των Χριστουγέννων, τις μουσικές, τις οικογενειακές συγκεντρώσεις(καλά, εδώ σας δίνω ένα ελαφρυντικό, ούτε κι εμένα μου αρέσουν), τα τραπέζια και όλα τα άλλα, να ξέρετε τούτο: Αν ένας κοιλαράς τύπος κόβει στο σαλόνι σας και τρώει τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες σας, κουβαλώντας μια μεγάλη τσάντα με πράγματα στη πλάτη του, δεν είναι ο Άη Βασίλης που σας φέρνει δώρα. Είναι απλά ένας κλέφτης και σας παίρνει ό,τι πράγματα αξίας έχετε στο σπίτι. 

Σιγά μην ερχόταν σε σας ο Άη Βασίλης με τα μούτρα που κάνετε. Ούτε τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων δεν σας καταδέχονται. Ούτε καν το φάντασμα του συνεργάτη του Σκρουτζ. Ακόμα και ο Ντόναλντ(το πιάσατε; Σκρουτζ, Ντόναλντ, Ντίσνευ και παράλληλη νύξη για τον Αμερικάνο Πρόεδρο...σκίζω σήμερα!!!) έχει καλύτερες δουλειές να κάνει από το να σας επισκεφτεί. 

Μας έχει φάει η γκρίνια και ο κυνισμός σε αυτή τη χώρα. Δε φτάνει που ψηφίσατε Μητσοτάκη(για το γούρι της νέας χρονιάς τον ανέφερα) και δεν διαβάσατε το βιβλίο του Αλέξη θέλετε και ουσιώδη Χριστούγεννα!

Myrkur - Bonden og Kragen

 

Ανάσα

 

Νομίζω πως αυτές οι δύο μέρες, πριν να ξεσπάσει για τα καλά η τρέλα της εορταστικής περιόδου, είναι μια καλή και ίσως τελευταία ευκαιρία για να βρούμε λίγο χρόνο, δύο λεπτά ίσως, ώστε να μπορέσουμε να σωπάσουμε. Να σταματήσουμε να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να διαβάζουμε. Να ακούσουμε μόνο τους ήχους που μας περιβάλλουν. Ή έστω έναν μόνο ήχο. Ένα πουλί που κελαηδάει σε κάποιο κλαδί ή και σε κάποιο κλουβί. Τον αέρα που φυσά ή τη βροχή που πέφτει(αν βρέχει εκείνη την ώρα). Να πάρουμε μια ανάσα. Και μετά να συνεχίσουμε. Αυτή η μικρή παύση, ενός ή δύο λεπτών, μπορεί να μας οπλίσει με δυσανάλογη ενέργεια για τις ημέρες που έρχονται. Σαν μια κάψουλα βιταμινών που θωρακίζει τον οργανισμό μας.

Βέβαια, ότι χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο πριν τις ημέρες των γιορτών και επομένως -θα ήταν λογικό- της ξεκούρασης, δείχνει πως τούτος ο κόσμος είναι κάπως ζαβός...

Οδηγίες χρήσης της σελίδας

 

Βασικές οδηγίες για να παρακολουθήσετε τη σελίδα:

- Να έχετε χιούμορ και να καταλαβαίνετε από χιούμορ. Ιδιώς το μαύρο χιούμορ

-Να είστε έξυπνοι(ξέρω πως οι περισσότεροι αυτό πιστεύετε για τον εαυτό σας, δεν ισχύει)

-Να είστε ευγενικοί αλλά όχι πολύ, με μέτρο

-Να μην είστε ξερόλες. Αυτό το δικαίωμα το έχω μόνο εγώ σε αυτή τη σελίδα

-Να μη με πρήζετε με ό,τι βλακεία έχετε στο κεφάλι σας(επίσης αποκλειστικά δικό μου δικαίωμα εδώ πέρα)

-Να θυμάστε ότι αυτή η σελίδα δεν είναι σελίδα κατήχησης ή κηρύγματος. Έχει και τέτοια αλλά δεν είναι μόνο τέτοια. 

-Να έχετε χιούμορ και να καταλαβαίνετε από χιούμορ, το επαναλαμβάνω

-Να γνωρίζετε ότι δεν ασχολούμαι με θεωρίες συνωμοσίας, τις βαριέμαι. 

-Να γνωρίζετε ότι δεν ψάχνω όλη μέρα και όλη νύχτα τον αντίχριστο. Τον Χριστό ψάχνω αλλά του κρύβομαι κιόλας.

-Να μην είστε ορθολογιστές

-Να σας αρέσουν οι ταινίες τρόμου(προαιρετικά)

-Να μη σας αρέσουν τα μπουζούκια, τα κλαρίνα και οι ζουρνάδες(επίσης προαιρετικό)

-Αυτά. Αν θυμηθώ κάτι άλλο, δεν θα το γράψω. Θα το κρατήσω για έκπληξη.

Laibach - Tanz mit Laibach

 

Κυριακή προ των Χριστουγέννων

 

Φτάσαμε αισίως στα Χριστούγεννα. Λίγες μόλις ημέρες μας χωρίζουν πια από την ημέρα που γιορτάζουμε την Γέννηση του Κυρίου μας. 

Θα μπω στο θέμα κατευθείαν. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος. Ο άσαρκος Λόγος ντύθηκε την ανθρώπινη φύση. Ώστε να λυτρώσει και να αγιάσει τα ανθρώπινα. 

Συχνά παραπονιόμαστε εμείς "οι της Εκκλησίας" πως χάνεται το νόημα των Χριστουγέννων με τα στολίδια, τα πολύχρωμα φωτάκια, τα δώρα, τα τραπέζια και τα γλέντια. Πως δεν υπάρχει Χριστός σε αυτά. Και...κάνουμε μεγάλο λάθος. 

Δεν είναι τυχαίο πως την Κυριακή προ της Γεννήσεως διαβάζουμε στην ευαγγελική περικοπή όλη την ανθρώπινη γενεαλογία του Ιησού. 

Ο Χριστός υπάρχει σε όλα τα ανθρώπινα...Κοιτάξτε, θα ήμουν ο πρώτος που θα έσπευδε να γιορτάσει με έναν εντελώς άυλο και μυστικό τρόπο αυτή τη γιορτή. Και θα καταπατούσα το πραγματικό της νόημα. Θα καταδίκαζα το ανθρώπινο και θα το μείωνα. Και επομένως θα μείωνα και αυτή την ίδια τη Γέννηση. 

Ο Χριστός λοιπόν, βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Στις μουσικές, στα φώτα, στα δώρα, στην πιο συχνή -ακόμα κι αν είναι επιτηδευμένη αυτές τις ημέρες- έκφραση της καλοσύνης με ευχές και φιλανθρωπίες. Στα γιορτινά τραπέζια. 

Ξέρετε από πού λείπει; Από εκεί που Τον διώχνουμε εμείς. Από τον στολισμό που κάνουμε για να εντυπωσιάσουμε τους γείτονες. Από το τραπέζι που θα στρώσουμε για να κάνουμε επίδειξη της ποικιλίας των τροφίμων που μπορούμε να αγοράσουμε. Από το δώρο που θα δώσουμε ως απόδειξη της καλύτερης οικονομικής μας κατάστασης. Και κυρίως: λείπει από τη φιλανθρωπία η οποία στερεύει μετά τα Φώτα. 

Θέλουμε εμείς οι Χριστιανοί τον Χριστό κέντρο των Χριστουγέννων; Ας αφήσουμε τη γκρίνια, τη κλάψα και την αφ' υψηλού κριτική και απλά -όλα είναι απλά στη πίστη μας- ας Tον αφήσουμε να φανεί εμείς πρώτοι. Όχι κατεβάζοντας τα μούτρα ή αποφεύγοντας τις γιορτές και τα δώρα. Αλλά εισάγοντας σε όλα αυτά την αγάπη. Την αγάπη που είναι ο ίδιος ο Χριστός. 

Διατηρώντας την εορταστική ατμόσφαιρα και μετά τις γιορτές. Όπως λάμπουν τα στολίδια και φωτίζουν τα λαμπιόνια έτσι ας φωτίζουμε και εμείς με τις πράξεις την υπόλοιπη χρονιά. Όπως παίζουν οι χαρούμενες μουσικές, έτσι κι εμείς ας φέρνουμε τέτοιες μελωδίες στις καρδιές των συνανθρώπων μας. Όπως μοιραζόμαστε δώρα, ας μοιραστούμε και τα πιο λίγα, τα πιο απλά που έχουμε τον υπόλοιπο χρόνο. Όπως χαιρόμαστε στα τραπέζια μας, έτσι να χαιρόμαστε και τέτοια χαρά να φέρνουμε με την πίστη μας. 

Τότε, τα Χριστούγεννα θα είναι μια μυστική, πνευματική γιορτή. Τότε ο Χριστός θα είναι παρών. Τότε θα γιορτάζουμε τη συνεχή Γέννησή Του.

sunn O))) - Eternity's Pillars

 

Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου

 

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ήταν ένας από τους Αποστολικούς Πατέρες. Η παράδοση λέει ότι ήταν το παιδί που κράτησε στην αγκαλιά του ο Χριστός ως παράδειγμα αθωότητας. Επίσης όταν τον κατασπάραξαν τα λιοντάρια στην αρένα, αυτή ήταν η τιμωρία του επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα των Ρωμαίων, λέγεται πως άφησαν άθικτη την καρδιά του και πως όταν την έσκισαν βρήκαν μέσα γραμμένη με χρυσά γράμματα τη φράση: «Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἔρως τῆς ψυχῆς μου». 

Πέρα από αυτές τις παραδόσεις αξίζει να σταθούμε στην επιστολή του Αγίου προς του Χριστιανούς της Ρώμης, οι οποίοι είχαν ήδη πληρώσει τον Ρωμαίο αξιωματικό ώστε να αφήσει τον Άγιο Ιγνάτιο ελεύθερο και να γλιτώσει το μαρτύριο που τον περίμενε. Ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος απάντησε με το μνημειώδες: «Γράφω σε όλες τις Εκκλησίες και δίνω εντολή σε όλους ότι εγώ, με τη θέλησή μου, πεθαίνω για τον Θεό, εφόσον βέβαια εσείς δεν με εμποδίσετε. Σας παρακαλώ, μη μου δείξετε άκαιρη καλοσύνη. Αφήστε με να γίνω τροφή των θηρίων, μέσω των οποίων είναι δυνατό να φτάσει κανείς στον Θεό. Είμαι σιτάρι του Θεού και αλέθομαι από τα δόντια των θηρίων, για να βρεθώ καθαρός άρτος του Χριστού.»

Εδώ θα μπορούσαμε να σταθούμε και να γράψουμε τόμους επί τόμων αναλύοντας την απάντηση αυτή. Να πούμε για την άκαιρη καλοσύνη, για όσους φαινομενικά μας βοηθούν κάνοντας τη ζωή μας ευκολότερη αλλά τελικά μας κάνουν κακό αφού δε μας επιτρέπουν έτσι να προκόψουμε και να ωριμάσουμε πνευματικά. Και αυτό αφορά μια πλειάδα προσώπων και πραγμάτων. Από τους γονείς, τους φίλους μέχρι και την τεχνολογία και τα διάφορα εργαλεία που μας προσφέρει. 

Το πιο σημαντικό όμως είναι το κλείσιμο. "Είμαι σιτάρι του Θεού και αλέθομαι από τα δόντια των θηρίων, για να βρεθώ καθαρός άρτος του Χριστού". Αυτή και μόνο η φράση είναι όλη η θεολογία μας μόνη της. Είμαστε σιτάρι του Θεού. Και οι δυσκολίες μας αλέθουν ώστε να γίνουμε καθαρός άρτος του Χριστού. Τα δόντια των θηρίων, οι λόγχες των στρατιωτών, τα βασανιστήρια των Τούρκων, οι διωγμοί και οι φυλακίσεις σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική αλλά και οι κοροϊδίες και οι προκλήσεις που δέχονται οι Χριστιανοί, ειδικά σε εορταστικές περιόδους στις πιο "πολιτισμένες" χώρες του κόσμου. Ακόμα και οι καταστάσεις που περιγράφονται στην Αποκάλυψη και εκείνοι οι διωγμοί που θα περάσουν οι Χριστιανοί που θα ζουν τότε.  Και όχι μόνο αυτά. Οι αμαρτίες μας, τα πάθη μας, οι φόβοι, οι απογοητεύσεις και οι στενοχώριες μας, όλα αυτά αν τα αφήσουμε και τα αξιοποιήσουμε σωστά, αλέθουν την ψυχή μας έτσι ώστε να παραχθεί ο καθαρός άρτος τους Χριστού. 

Ο Άγιος Ιγνάτιος δεν φοβήθηκε μπροστά στα θηρία. Ήξερε πως να διαχειριστεί πνευματικά αυτή τη κατάσταση εκείνος που όταν λειτουργούσε έβλεπε αγγέλους να γεμίζουν το Άγιο Βήμα. Εμείς δεν είμαστε σε τέτοια πνευματικά ύψη. Έχουμε όμως παραδείγματα μυριάδες σαν και αυτό του Αγίου Ιγνατίου. Παραδείγματα που μας στηρίζουν και μας ενθαρρύνουν στην προσπάθειά μας να φτάσουμε κι εμείς στην αγιωσύνη. Γιατί τι σπουδαιότερο υπάρχει από το να γίνουμε καθαρός άρτος του Χριστού;

YOB - Adrift in the Ocean

 

Έρχονται τα Χριστούγεννα

 

Τα Χριστούγεννα είναι ήδη προ των πυλών. Η μεγάλη γιορτή του χρόνου καταφτάνει. Πολλοί κουβεντιάζουν για την εκκοσμίκευση της γιορτής, άλλοι για την εμπορευματοποίηση, άλλοι βρίσκουν ευκαιρία να προκαλέσουν τους πιστούς και να κάνουν φασαρία γύρω από το όνομά τους, άλλοι πασχίζουν να βάλουν και μια ταξική πινελιά στη γιορτή, άλλοι απλά ετοιμάζουν τα τραπέζια και τέλος κάμποσοι κλείνουν χειμερινά θέρετρα και μαγαζιά ενώ ποτέ δε λείπουν και εκείνοι που θα έχουν την εκκλησία στο κέντρο αυτών των ημερών. 

Τελικά ο καθένας θα πράξει όπως νομίζει και όπως αισθάνεται. Και ίσως αυτό να είναι και η ομορφιά της περιόδου αυτής. Πως ο καθένας θα κάνει αυτό που του ταιριάζει. 

Αντί να καθόμαστε και να σπαταλάμε τον χρόνο μας για το τι είναι ή δεν είναι αυτή η γιορτή, για το πώς θα πρέπει να γιορτάζεται ή να βιώνεται -λες και μας έβαλε κανένας πρόκριτους στο κεφάλι του- ας αφήσουμε να κυλήσουν τούτες οι μέρες γιορτινά. Όπως και αντιλαμβάνεται κανείς το "γιορτινά".

Και τέλος πάντων ας μη προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε αυτά που εμείς θεωρούμε σωστά σε όλο τον κόσμο και ας πρήζουμε τα συκώτια των άλλων με τη "σοφία" μας. Ας περάσουμε όπως εμείς θεωρούμε σωστό τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο και αν εμπνεύσουμε και άλλους, έχει καλώς. Αν όχι, δε πειράζει. Θα έχουμε κάνει αυτό που αισθανόμαστε. 

Dymna Lotva - Ідзі І Глядзі (Come And See)

 

Ιδεολογία

Το παρατηρώ καιρό τώρα. Πολλοί άνθρωποι, προβάλλουν την ιδεολογία τους ως αγώνα για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη αλλά τελικά απλά κρύβουν τον φθόνο και την μισανθρωπία τους. Δε θέλουν ισονομία στη διαχείριση αγαθών και πλούτου αλλά απλά να στερήσουν αυτά από εκείνους που έχουν παραπάνω. Δε θα ασχοληθώ με αυτούς που έχουν παραπάνω, πως τα απέκτησαν και πως τα διαχειρίζονται, τα έχω γράψει πολλές φορές. 

Ο Γκάντι έλεγε πως ο σοσιαλισμός απαιτεί ηθική καθαρότητα και τελειότητα. Προφανώς δε μπορεί να υπάρξει τελειότητα αλλά η επαγρύπνηση θα πρέπει να είναι συνεχής προς αυτή τη κατεύθυνση ώστε η ιδεολογία να μην καταλήξει σκέτο προκάλυμμα της κακίας που κρύβουμε μέσα μας. 

Το μίσος είναι δηλητήριο. Αργά η γρήγορα, ακόμα και η ελάχιστη ποσότητά του, θα επηρεάσει όλο τον οργανισμό. Ακόμα κι αν υπάρχουν καλές προθέσεις αυτές θα καταλήξουν σε πράξεις διαβολικές τελικά. 

Μόνο κίνητρο για την υιοθέτηση ή και την δημιουργία μια ιδεολογίας είναι η αγάπη. Η αγάπη για τους ανθρώπους. όχι η αγάπη για την πρόοδο, όχι η αγάπη για το κέρδος όχι η αγάπη για την ισότητα ή οποιοδήποτε άλλη έννοια. Γιατί ακόμα και ο πιο ευγενής στόχος αν πάρει τη θέση του ανθρώπου, καταλήγει να μοιάζει πολύ με στυγνή δικτατορία. 

Harakiri For The Sky - Us Against December Skies

 

Δεσμά

 

Πολύ συχνά παγιδευόμαστε. Σε έναν τόπο, σε ένα κομμάτι γης,  σε ένα σπίτι. Μας παγιδεύουν εκεί οι ίδιες οι αναμνήσεις μας. Αναμνήσεις των προσώπων που κάποτε ζούσαν εκεί. Και κάθε τι παλιό που αφαιρείται, κάθε τι που ήταν δικό τους, μας πληγώνει αλλά και μας παγιδεύει ακόμα περισσότερο. Θεωρούμε πως εμείς είμαστε η τελευταία ανάμνηση αυτών των προσώπων σε εκείνο το μέρος. Πως πρέπει να μείνουμε και να διατηρήσουμε αυτή την ανάμνηση. 

Τι μεγάλη παγίδα! Οι αναμνήσεις δεν βρίσκονται εκεί, όπως τα αγαπημένα μας πρόσωπα δε βρίσκονται ούτε στο σπίτι ούτε στον τόπο όπου έζησαν. Δε βρίσκονται πια ούτε στον τάφο. Εκεί είναι κάποια απομεινάρια. 

Οι άνθρωποί μας είναι μαζί μας. Έχουν τον χώρο που τους έχουμε δώσει στην καρδιά μας. Και όπου κι αν βρεθούμε τους κουβαλάμε μαζί. Δε χρειάζονται φωτογραφίες, τοίχους ή κομμάτια γης για να κρατάμε την επαφή μας. 

Τα σπίτια γκρεμίζονται, οι κήποι μαραίνονται, τα δέντρα κόβονται, οι φωτογραφίες θαμπώνουν ή και σκίζονται. Οι άνθρωποί μας όμως δε βρίσκονται σε αυτά. Ούτε και οι αναμνήσεις μας. Αυτοί  βρίσκονται στη καρδιά μας και μας ακολουθούν όπου κι αν πάμε. Μέχρι να συναντηθούμε ξανά.

the abyss inside us - lullaby

 

Άγιος Μόδεστος

 

Ο Άγιος Μόδεστος, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, θεωρείται προστάτης των οικόσιτων ζώων. Υπάρχουν πολλές σχετικές παραδόσεις στη χώρα μας για τη γιορτή του. Το πιο συνηθισμένο είναι να διαβάζεται ευχή στα ζώα και να ραντίζονται με αγιασμό. 

Η σύνδεση των Αγίων με τα ζώα είναι γνωστή αλλά δεν έχει κεντρική θέση στη σκέψη πολλών χριστιανών στις μέρες μας. Δείγμα και αυτό της παρακμής της θεολογικής μας σκέψης. Αφήνεται έτσι χώρος να δράσουν διάφορες ψευδοπνευματικότητες που τελικά οδηγούν σε μια ζωολατρία. 

Ο Άγιος Μόδεστος, ο Άγιος Μάμας, ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης, ο Άγιος Δαβίδ Γκαρεντζέλι και άλλοι είχαν μια σχέση με τα ζώα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προπτωτική. Τα ζώα ζητούσαν την ευλογία τους και την βοήθειά τους αλλά και αυτά με τη σειρά τους τους συντρόφευαν και τους βοηθούσαν όταν χρειαζόταν. 

Με την πάροδο των αιώνων, την αστικοποίηση των κοινωνιών -και επομένως ακόμα και της πίστης- με την αδιαφορία και την παρακμή της θεολογικής σκέψης, η σχέση αυτή ακολούθησε τον βιομηχανικό τρόπο. Έγινε σχέση καταναλωτή - προϊόντος. 

Δεν λέω μόνο για την τροφή μας. Αυτό είναι κάτι αναγκαίο. Αλλά τα ζώα θανατώνονται για τη γούνα τους, για τις "ζημιές" που προκαλούν αλλά και για λόγους δεισιδαιμονίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θανατώνουν κάποιο ζώο επειδή θεωρούν πως φέρνει κακοτυχία. Βλέπετε, όταν η πίστη στον Θεό ατονεί, τη θέση της παίρνει η πίστη σε ο,τιδήποτε βλακώδες. Αστρολογίες, μαντείες, δεισιδαιμονίες κλπ. 

Η πιο χυδαία μορφή αυτής της παρακμής είναι το κυνήγι. Το κυνήγι όταν γίνεται από τους Βουσμάνους της Αφρικής είναι ζήτημα επιβίωσης και διαχείρισης του περιβάλλοντος. Γιατί αυτοί έτσι τρέφονται.  Όταν γίνεται από καλοθρεμένους δυτικούς όμως, είτε ως χόμπι είτε ως "σπόρ", δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξωτερίκευση των συμπλεγμάτων καταπιεσμένων ανθρώπων με ελλιπή προσωπικότητα και μικρή αυτοεκτίμηση. Αυτά προσπαθούν αν θεραπεύσουν σκοτώνοντας ζώα. Πολλές φορές το συνδυάζουν και με πώληση αυτών των ζώων. 

Η Εκκλησία και σε αυτό το κομμάτι δυσκολεύτηκε. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε πως δεν κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια εγκύκλιος -πριν από καμιά δεκαριά χρόνια περίπου, ίσως παραπάνω- απαγορεύει το κυνήγι στους κληρικούς, ενώ έχω δει μητροπολίτη μικρού νησιού, να χρησιμοποιεί διάφορα "κόλπα" ώστε να μειώσει τις φορές που πηγαίνουν για κυνήγι λαϊκοί συνεργάτες του. Πέρα από τη γκρίνια του!

Έτσι λοιπόν, ένα από τα ξεχασμένα κομμάτια της θεολογίας μας είναι και η σχέση μας με τα ζώα. Η υγιής σχέση, όχι αυτή που θα βάλει τα ζώα στη θέση του ανθρώπου, αυτό είναι οικτρή αποτυχία πνευματική και κοινωνική, η σχέση που θα φέρει ισορροπία και όχι παράνοια. Αξίζει να την αναζητήσουμε. Είναι ένα "ταξίδι" με μεγάλο ενδιαφέρον. 

Αχμέτ αλ Αχμέτ

 

Ας μιλήσουμε για τον τύπο τούτο που βρίσκεται ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο της Αυστραλίας. Είναι ο Αχμέτ αλ- Αχμέτ, από το Ιντλίμπ της Συρίας και ζει στην Αυστραλία πολλά χρόνια, έχει δύο παιδιά και είναι μανάβης στο επάγγελμα. Επίσης είναι ο άνθρωπος που σταμάτησε τον έναν από τους δύο Πακιστανούς(πατέρας και γιος ήταν αυτοί) που άνοιξαν πυρ σε παραλία όπου είχαν μαζευτεί Εβραίοι της Αυστραλίας για να γιορτάσουν το Χάνουκα. Ο Αχμέτ δεν ήταν ήρωας. Δεν είχε εμπειρία από όπλα. Δεν είχε πιθανότατα καμιά συμπάθεια για τους Εβραίους. Έπραξε όμως όπως ο Καλός Σαμαρείτης. Βλέποντας ανθρώπους να δολοφονούνται δε σκέφτηκε τη ζωή του ή την οικογένειά του. Απλά όρμηξε σε έναν ομόθρησκό του και έσωσε κάμποσους αλλόθρησκους. Τι κάνει έναν απλό άνθρωπο, ήρωα; Τίποτα. Μια στιγμή.

ΥΓ. Κι ενώ φαντάζομαι ότι κάποιοι θα μιλάνε για το υπαρκτό πρόβλημα του ισλαμικού φονταμενταλισμού, θα ψάχνουν παράλληλα κάποιο "στοιχείο" για να μας πουν πως ο Αχμέτ δεν υπάρχει και είναι fake news.

YΓ2. Οι δύο φανατικοί είχαν τα όπλα νόμιμα παρά την αυστηροποίηση που έχει γίνει στον νόμο οπλοκατοχής στην Αυστραλία. Η νόμιμη κατοχή, δε λέει απολύτως τίποτα. Το όπλο παραμένει επικίνδυνο

ΥΓ3. Όχι, όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι ήρωες όπως δεν είναι και τρομοκράτες. Η γενίκευση είναι ένα επικίνδυνο όπλο στα χέρια ηλιθίων. Δείτε λιγότερα

Eldamar - Akt I; First Sight of a New Realm...

 

Διαδρομή διπλής κατεύθυνσης

 

Και έρχεται η στιγμή που έχουμε κάθε διάθεση να συγχωρήσουμε, να απαλλαγούμε από το βάρος που κουβαλάμε έχοντας αντιπαράθεση ή στενοχώρια ή θυμό με κάποιον άλλον. Αλλά ο άλλος δεν θέλει να τον συγχωρέσεις. Δεν περνά καν από το μυαλό του να ζητήσει συγγνώμη. Τι γίνεται τότε; 

Θα ήταν εύκολο και θα παρουσιαζόμουν πολύ πνευματικός άνθρωπος αν χρησιμοποιούσα κάποιο απόσπασμα από διδαχές των Ασκητών της Ερήμου, λέγοντας πως εμείς πρέπει να ζητάμε συγγνώμη ακόμα και όταν φταίμε και πως έτσι θα ξεκλειδώσουμε και την καρδιά του άλλου. 

Δεν θα το κάνω όμως. Η χρήση τέτοιων διδαχών με τρόπο σχεδόν συνθηματικό δεν οικοδομεί πνευματικά αλλά μπορεί -αντιθέτως- να κάνει ζημιά. 

Η ζωή μας, εμάς των καθημερινών ανθρώπων, δεν είναι κομμάτι της φιλοκαλίας δυστυχώς. Αυτά είναι πολύ καλά για την Έρημο και τους ασκητές αλλά στη δική μας καθημερινότητα χρειάζεται διάκριση στην εφαρμογή τους. Δεν μπορούμε να φέρουμε αυτούσια την έρημο στο σπίτι μας. 

Η συγχώρηση, για να χρησιμοποιήσω αυτό που έγραψε ο Κάλλιστος Ware, είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Εμείς μπορούμε να κάνουμε τη μισή διαδρομή. Την άλλη πρέπει να την διανύσει ο άλλος. Αν δεν τη κάνει απλά δεν θα συναντηθούμε.

Και εκεί βρίσκεται το κλειδί. Η μη συνάντηση, να παραμείνει αυτό και τίποτα παραπάνω. Ένα κενό. Ένα αεράκι. Να μη γίνει αιτία τροφοδότησης ενός συνεχούς μίσους, εκνευρισμού, αντεγκλήσεων που σε τελική ανάλυση κάνουν κακό σε εμάς. Αυτός που δεν θέλει να λάβει μέρος στη διαδικασία της συγχώρησης, δεν επηρεάζεται από αυτές τις καταστάσεις, πιθανόν και να τον θρέφουν αυτές, να τον διασκεδάζουν, να τον "φτιάχνουν". Ενώ ένας σχετικά κανονικός άνθρωπος τα φέρει ως βάρος αυτά. 

Τι κάνουμε τότε; Τότε πάμε στο "Έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο Τελώνης". Μη μισήσεις, μη κατακρίνεις, μη θεωρείς όμως και ότι υπάρχει πια σχέση. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίρνουμε τις αποστάσεις μας, μήπως και αυτό δώσει την ευκαιρία στον άλλον να καταλάβει τι έχει κάνει, να κατανοήσει την ασθένειά του και να αναζητήσει θεραπεία. 

Και με αυτόν τον τρόπο να προστατευτούμε και εμείς, όχι μόνο από το δηλητήριο του μίσους και της κατάκρισης, όχι μόνο από τον κίνδυνο τέτοιου είδους άνθρωποι να πάρουν τον έλεγχο της ζωής μας αλλά και να προφυλαχθούμε από περιττές και αχρείαστες πληγές που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να μας δημιουργήσει.  

Lustre - The First Snow

 

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου

 

Στη σημερινή παραβολή, ένας άρχοντας ετοίμασε δείπνο και έστειλε τον δούλο του να ειδοποιήσει τους καλεσμένους. Ο ένας αρνήθηκε την πρόσκληση επειδή αγόρασε ένα χωράφι, ο άλλος επειδή αγόρασε κάμποσα βόδια και ο τρίτος επειδή παντρευόταν. Όταν ο κύριος του δείπνου έμαθε τις απαντήσεις, έστειλε τον δούλο του να βγει πρώτα στους δρόμους της πόλης και να καλέσει τους φτωχούς και τους ζητιάνους στο τραπέζι και έπειτα ακόμα πιο μακριά, στα όρια της πόλης και να καλέσει τους άστεγους και τους περιπλανώμενους ώστε να γεμίσει το τραπέζι και βεβαίωσε πως κανένας από αυτούς που αρνήθηκαν την πρόσκληση δε θα γευθεί κανένα από τα εδέσματα του δείπνου.

 Γιατί όμως οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν το κάλεσμα; Γιατί προτίμησαν τις άλλες δουλειές και απολαύσεις από τη μέγιστη των απολαύσεων που θα τους πρόσφερε το τραπέζι με τα πιο νόστιμα εδέσματα; 

Σίγουρα μια πρώτη απάντηση -και η πιο συνηθισμένη- έχει να κάνει με την προσκόλληση στις γήινες απολαύσεις. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο προσκολλημένοι με τις απολαύσεις του κόσμου που αγνοούμε τις πραγματικές, πνευματικές απολαύσεις και χαρές. 

Ο τρόπος όπως με τον οποίο αρνήθηκαν τη πρόσκληση οι τρεις καλεσμένοι μας επιτρέπει να δούμε και μια άλλη οπτική. Και οι τρεις αυτοί άνθρωποι, βρίσκουν μια αιτιολογία ή δικαιολογία -όπως προτιμά ο καθένας- ώστε να αρνηθούν μια πρόσκληση, την οποία φαίνεται να μην καταλαβαίνουν καν. Δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί καν σε τι αφορά αυτή η πρόσκληση. Σαν να μην μπορούν να σκεφτούν ποιος τους προσκαλεί και για ποιο λόγο. 

Και αυτή είναι μια οπτική που συναντάμε πολύ συχνά στις μέρες μας. Δεν είναι οι γήινες απολαύσεις που μας μαγεύουν και δεν μας αφήνουν να ασχοληθούμε με τα πνευματικά. Είναι η βιασύνη της ζωής  και συνεχής απασχόληση με κάτι. Κακά τα ψέματα, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, από το σχολείο που πάνε τα παιδιά μέχρι και τους ανθρώπους που κοντεύουν αν βγουν στη σύνταξη, ίσως και πολλούς που είναι συνταξιούχοι ήδη, το μεγαλύτερο βραβείο και ο μεγαλύτερος έπαινος είναι ότι "δεν προλαβαίνουν". Δεν έχουν αρκετό χρόνο. Αυτό θεωρείται μια τεράστια φιλοφρόνηση. 

Είναι εξαιρετικά θετικό για ένα παιδί να μην προλαβαίνει να παίξει. Για έναν γονιό να μην προλαβαίνει να ασχοληθεί πολύ με το παιδί του. Για έναν παππού με το εγγόνι του. Ο τίτλος ευγενείας σήμερα είναι ο πολυάσχολος. Όσο πιο πολυάσχολος είσαι, όσο πιο πολλές δουλειές έχεις να κάνεις, τόσο πιο καλός θεωρείσαι. 

Έτσι ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να απασχολείται διαρκώς. Ακόμα κι όταν είμαστε στο λεωφορείο ή στο μετρό ασχολούμαστε  με το κινητό μας. Δεν αφήνουμε καθόλου χρόνο ανάπαυσης, ακινησίας, σιωπής. Πρέπει να έχουμε κάτι να κάνουμε διαρκώς, ακόμα και σε χρόνους νεκρούς, όπως όταν περιμένουμε να περάσουμε σε ένα φανάρι.

Τελικά, δεν βρίσκουμε τις απαραίτητες συνθήκες να ακούσουμε, να ησυχάσουμε. Δεν ασχολούμαστε -όχι μόνο με τα πνευματικά, τα οποία έχουμε εξοβελίσει εντελώς- αλλά δεν ασχολούμαστε με την ξεκούρασή μας, με την ψυχαγωγία μας, με την καλλιέργειά μας, με τις γνώσεις μας - τελικά ούτε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Τελικά δεν ασχολούμαστε με τη ζωή παρά μόνο με την εργασία, την πληροφορία, την ταχύτητα. 

Είμαστε σαν ζόμπι που κυνηγάμε τυφλά αυτά που μας επιβάλλονται και αυτά που έχουμε ανάγκη. Δεν διαφέρουμε και πολύ από ανθρώπους-μηχανές που η ζωή τους ορίζεται από κάποιες άγνωστες εταιρείες, όπως βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. 

Έτσι και οι καλεσμένοι της σημερινής παραβολής. Δεν είχαν την απαιτούμενη ησυχία για να ακούσουν την πρόσκληση, δεν είχαν τον χρόνο για να την επεξεργαστούν, δεν προλάβαιναν να καταλάβουν τι απορρίπτουν. Και έμειναν υπόδουλοι των υποχρεώσεων και των ρυθμών της ζωής που άλλοι επιβάλλουν. 

Ο Χριστός σήμερα μας καλεί, να κόψουμε ρυθμό, να σταματήσουμε τον θόρυβο, να σταθούμε ακίνητοι και σιωπηλοί, ώστε να ακούσουμε, να δούμε και να αντιληφθούμε αυτά που αφήνουμε να μας διαφεύγουν. Αυτά που μας κρύβει η υπεραπασχόληση και η κούραση. Μας καλεί να δούμε και να γευτούμε την πραγματική ζωή. Τη ζωή της χαράς, της φιλίας, της αγάπης, της συγχωρήσεως, της ησυχίας. Μας καλεί στην πραγματική ζωή. Ας σταματήσουμε λίγο ό,τι κάνουμε και ας Τον ακούσουμε. Θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μία ζωή που αφήνουμε ανεκμετάλλευτη. 

Ας θέσουμε ένα τέρμα σε αυτή τη στρεβλή κατάσταση. Ας αναπνεύσουμε τον φρέσκο αέρα που μας προσφέρει απλόχερα η εν Χριστώ ζωή και να αποδεσμευτούμε από τον φαύλο κύκλο που μας θέλει να λειτουργούμε σαν γρανάζια. Το τραπέζι είναι στρωμένο ακόμα. Ο Κύριος μας περιμένει. Ως ανθρώπους, όχι ως μηχανές

ISIS - So Did We

 

Βάρος

 

Παιδευόμαστε κυρίως εξαιτίας της ανοησίας και της υπερηφάνειας μας. Περνάμε το χρόνο μας ασχολούμενοι με ανθρώπους που μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν ή μας εκνευρίζουν. Τους κάνουμε επίκεντρο της ζωής μας ασχολούμενοι είτε με τη γνώμη τους για εμάς είτε μπλέκοντας σε ατέρμονους καυγάδες και σε αλυσίδες παρεξηγήσεων και αντιδικιών. 

Αντί να ασχοληθούμε με τη δική μας εξέλιξη και προκοπή, ασχολούμαστε με ανοησίες. Ο δρόμος είναι διπλός. Είτε αγνοούμε είτε συγχωρούμε. "Μα πώς να αγνοήσω, πώς να συγχωρήσω;" ρωτά ο εύθικτος και υπερήφανος άνθρωπος. Μην αγνοείς και μη συγχωρείς λοιπόν. Να ξέρεις ότι έτσι, όμως, παραχωρείς τον έλεγχο της ζωής σου και θα κουβαλάς αυτούς τους ανθρώπους ακόμα κι αν πεθάνουν πριν από εσένα...

OM - Gethsemane

 

Άγιος Σπυρίδων

 

Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο προστάτης της Κέρκυρας, καταγόταν από οικογένεια βοσκών και βοσκός παρέμεινε ακόμα και μετά την άνοδό του στον επισκοπικό θρόνο. Ο λαός και ο κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο λόγω της απλότητας, της αγαθότητας και της αγάπης του. Τα θαύματα που επιτέλεσε ο Άγιος είτε όσο ζούσε είτε μετά την κοίμησή του, είναι πολλά και ενίσχυσαν και ενισχύουν τους πιστούς σε δύσκολες ώρες. 

Πολύ συχνά, αντιμετωπίζουμε ανθρώπους ταπεινών επαγγελμάτων - αγρότες, κτηνοτρόφους, οικοδόμους, καθαριστές κλπ- ως ανθρώπους κατώτερους, ανθρώπους χωρίς καλλιέργεια, χωρίς ενδιαφέροντα ή γνώσεις. Και αυτό δυστυχώς, είναι πολύ διαδεδομένη άποψη πλέον -ίσως και περισσότερο από κάθε άλλο χώρο- και στην Εκκλησία, ανάμεσα σε όλους εμάς δηλαδή. 

Αλήθεια; Κρίνουμε τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, από το επάγγελμά του; Από τον μισθό του δηλαδή; Από τα πτυχία του; Τόσο έχει ξεπέσει η χριστιανική πνευματικότητα που ξέχασε τα βασικά; Μήπως ο Χριστός έκανε κανένα σπουδαίο επάγγελμα και δεν το ξέρω; Ξυλουργός ήταν. Οι πρώτοι μαθητές Του ήταν ψαράδες. Ο Άγιος Σπυρίδωνας, όπως είδαμε, βοσκός. Από πού κι ως πού τολμάμε εμείς σήμερα να κρίνουμε κάποιον από το επάγγελμά του; 

Ξεχνάμε τελείως την επιστολή του Ιακώβου του Αδελφοθέου που μας προειδοποιεί για τέτοιες αντιλήψεις, εντελώς αντίθετες στη διδασκαλία του Χριστού; Αλλά αλήθεια, τιμούμε περισσότερο τον γιατρό από τον οδοκαθαριστή; Ας σταματήσει ο οδοκαθαριστής να μαζεύει τα σκουπίδια από τους δρόμους για μερικούς μήνες και τότε θα δούμε αν  ο γιατρός θα προλαβαίνει να θεραπεύει τις ασθένειες που θα παρουσιαστούν. Τι αξία έχουν τα σχέδια του αρχιτέκτονα χωρίς οικοδόμο να τα μετατρέψει σε κτίρια;

Και τελικά -και τούτο είναι το σημαντικότερο- ποια σημασία έχουν όλα αυτά στην πίστη, στην πνευματικότητα, στην προσευχή; Θυμάμαι γιαγιάδες και παππούδες που δεν τελείωσαν ούτε τη τρίτη τάξη του δημοτικού να προσεύχονται με θέρμη μεγαλύτερη από τον πιο άξιο μητροπολίτη και να ζουν τόσο πνευματικά που θα έκαναν τους περισσότερους μοναχούς στο Άγιο όρος να κοκκινίζουν από τη ντροπή τους. 

Ας εκμεταλλευτούμε τη σημερινή γιορτή (ένα κακό συνήθειο που έχουμε είναι και αυτό, να αφήνουμε τις γιορτές να περνάνε σαν φολκλορικά δρώμενα και να χάνουμε το νόημα) και ας δώσουμε περισσότερη σημασία σε αυτά που πραγματικά έχουν ουσία. Ας μην είμαστε εμείς, οι χριστιανοί, οι πρώτοι που θαμπωνόμαστε από ψεύτικα φώτα. Το πραγματικό φως που εξέπεμψε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τον βίο του,  μπορεί να μας δείξει τον δρόμο.

Mogwai - May Nothing But Happiness Come Through Your Door

 

Το αγροτικό

 

Το ουσιώδες στις αγροτικές κινητοποιήσεις, για εμάς που δεν ασχολούμαστε επαγγελματικά με τον πρωτογενή τομέα, δεν είναι τα χρήματα που ζητούν, τα οποία είναι χρήματα που τους τα χρωστάνε, είναι χρήματα που έχουν συγκεντρωθεί από φόρους και χρήματα που η ΕΕ διαθέτει. Το πιο σημαντικό είναι η αντιμετώπιση του πρωτογενούς τομέα από την ΕΕ. 

Η επόμενη ΚΑΠ θα είναι πολύ χειρότερη και θα επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις στους Ευρωπαίους αγρότες και κτηνοτρόφους. Οι ανόητοι γραφειοκράτες-τεχνοκράτες θεωρούν πως είναι πολύ σοφή κίνηση να αναπτύξουν πολεμική βιομηχανία για έναν πόλεμο που δεν θα έρθει ποτέ, μειώνοντας ταυτόχρονα τη βοήθεια στον πρωτογενή τομέα, την ύπαρξη του οποίου έχουν κάνει πολύ δύσκολη με όλα αυτά τα οικολογικά και ποιοτικά κριτήρια και βάρη που έχουν προσθέσει στην ευρωπαϊκή παραγωγή, τα οποία όμως δεν απαιτούν από τα εισαγόμενα από Ασία και Λατινική Αμερική προϊόντα. 

Τα παραπάνω δείχνουν πως απειλή πολέμου δεν υπάρχει, αφού πόλεμο χωρίς αυτάρκεια δεν μπορείς να κάνει, και πως πρόκειται για ένα κόλπο ώστε να δοθούν χρήματα αντί για κοινωνικούς σκοπούς στους βιομηχάνους που έχουν χάσει το τραίνο απέναντι σε Ασιάτες και Αμερικάνους.

Ο αγώνας των αγροτών, για να επιστρέψω στα δικά μας, δεν είναι ένας αγώνας για τα επιδόματα. Ναι, αυτά είναι αδιάφορα για όσους δεν είμαστε αγρότες. Ναι, αν θέλετε θα τα πάρουν και θα τα φάνε στα μπουζούκια(δεν θα τα φάνε αλλά το χρησιμοποιώ για να μη μπλέξω σε τέτοιες άσκοπες και ζηλόφθονες κουβέντες). Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας για τη γη, την αυτάρκεια, την ανεξαρτησία των κοινωνιών. 

Είναι κομμάτι του αγώνα εναντίον της εξάρτησης και του ελέγχου της ζωής μας από ανώνυμες, πολυεθνικές εταιρείες, από τράπεζες και λοιπούς άρπαγες που καλύπτονται κάτω από τον μανδύα της ελεύθερης αγοράς...

Θεατής;

 

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας σε ποιο βαθμό ο Χριστός είναι η ζωή μας. Ας αναρωτηθούμε: ¨Τι είναι ο θάνατος για μένα, τόσο ο δικός μου όσο και εκείνων που αγαπώ; Τι είναι για μένα ο θάνατος των εχθρών μου; Βλέποντας στη νεκρική κλίνη το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο, μπορώ να πω "Ευλογητός ο Θεός"; Ή μήπως η φράση αυτή αποτελεί απλώς την εναρκτήρια πρόταση των εκκλησιαστικών Ακολουθιών και δεν έχει κανένα άλλο νόημα; Δοξάζω τον Κύριο εκείνη τη στιγμή; Και στις ιερές Ακολουθίες μετέχω πραγματικά ή είμαι απλός θεατής; Μήπως με συναρπάζει απλώς η ομορφιά τους και στέκομαι μακριά από όλα όσα το Ευαγγέλιο σημαίνει;

Anthony Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ - Του Χριστού ή του κόσμου τούτου; εκδ. πορφύρα

Intronaut - Valley of Smoke

 

Η Έρημος στο σπίτι

Η Έρημος ως πνευματική κατάσταση μπορεί να έρθει στη ζωή μας με τις εξής μορφές: η καλή έρημος στο σπίτι: Η συγχώρεση, η αγάπη, η ολιγάρκεια, ο σεβασμός. Αυτά είναι τα στοιχεία που ζητούσαν οι πατέρες και οι μητέρες της Ερήμου. Ακόμα και η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ώστε τα σημαντικά(όχι μόνο τον Θεό) να τα αντιμετωπίσουμε με την πρέπουσα σοβαρότητα. 

Αλλά και διαφορετικά. Τα πέντε λεπτά ησυχίας που θα βρούμε πριν τον ύπνο ίσως ή κάποια άλλη ώρα της ημέρας να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις, να κάνουμε έναν γρήγορο απολογισμό της ημέρας, να προσευχηθούμε αν θέλουμε ή απλά να μη κάνουμε τίποτα. 

Τέλος, υπάρχει και η κακή έρημος η οποία μπορεί να εισέλθει στο οικογενειακό περιβάλλον: Αυτή που ήταν πριν οι ασκητές και οι ασκήτριες εγκατασταθούν σε εκείνη την έρημο της Αιγύπτου. Η μοναξιά ακόμα και εντός της οικογένειας, η έλλειψη επικοινωνίας, η αποξένωση από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Ακόμα κι αν μιλάμε συνεχώς μεταξύ μας επιφανειακά.

Godspeed You Black Emperor - Sleep

 

Κοινωνικά

 

 Οι δημοσιογράφοι–απολογητές της σημερινής κυβέρνησης σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε ιστοσελίδες και εφημερίδες, με κάνουν να αναζητώ ξανά εξειδικευμένα βιβλία ιστορίας. Θέλω να βεβαιωθώ πώς ονομαζόταν τελικά το αρχαιότερο επάγγελμα.

Ο χαρακτηρισμός των αγροτών που διαμαρτύρονται ως “εγκληματική οργάνωση”, σε αντίθεση με τη στοργή που δείχνουν τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος στους μάρτυρες της εξεταστικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αποτελεί οδοδείκτη προς την παραφροσύνη.

Οι εναπομείναντες υποστηρικτές αυτής της κυβέρνησης, που δεν μετέχουν σε κερδισμένα λαχεία, υποκλοπές και καρτέλ ή δεν έχουν πολύ υψηλό εισόδημα, κατατάσσονται πλέον σε δύο κατηγορίες: συνεργάτες/συνένοχοι ή χρήσιμοι ηλίθιοι.

Η απουσία της πλειονότητας των επαρχιακών Μητροπολιτών και κληρικών από τον μέχρι τώρα αγώνα των αγροτών αποτελεί αυτοκτονία. Η σύνδεση μεταξύ κλήρου και αγροτών είναι σχεδόν συμβιωτική.

Αναγνώριση

 

Αναγνώρισε και αγκάλιασε τον θυμό σου όταν ξεσπά.  Φρόντισέ τον με στοργή, αντί να τον καταπιέζεις.

Thich Nhat Hanh - Δαμάζοντας τον τίγρη μέσα μας - εκδ. Πατάκη

In the Clouds - Forever Will Be Full of Yesterdays

 

Το φαγητό της μαμάς

 

Όταν ένας άντρας παντρεμένος αφού δοκιμάσει το φαγητό της γυναίκας του πει, τη γνωστή σε όλους μας φράση "δεν είναι σαν της μάνας μου", έχει σοβαρό πρόβλημα. Όχι επειδή ρισκάρει να του ρίξει καθαρτικό η γυναίκα του στο επόμενο πιάτο που θα του σερβίρει αλλά επειδή έχει μείνει ανώριμος και μάλλον βλάκας. 

Η νοσταλγία για το φαγητό της μαμάς για κάποιον άντρα που έχει ξεκινήσει ή έχει φτιάξει κιόλας την οικογένειά του, δε δείχνει μόνον ότι δεν έχει απογαλακτιστεί, γεγονός στο οποίο έχει συμβάλλει και η μητέρα του, αλλά επιπλέον δεν έχει ωριμάσει ούτε και έχει καταφέρει να συγκροτήσει την προσωπικότητά του. 

Τέτοιου είδους άνθρωποι σώζονται μόνο αν έχουν την τύχη να έχουν μια γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα δίπλα τους(η οποία για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ανέχεται μια τέτοια περίπτωση) ειδάλλως οι ίδιοι, στην πρώτη δυσκολία καταρρέουν και φέρνουν τη διάλυση και σε όλη την οικογένεια

Όλα αυτά από μία φράση θα μου πείτε; Ναι, γιατί αυτή η φράση δεν έχει να κάνει με μια γαστριμαργική ετυμηγορία μόνο. Μάλλον καθόλου δεν έχει να κάνει με κάτι τέτοιο. Έχει να κάνει με την νοσταλγία για το παλιό σπιτικό, για το ντάντεμα και την καλοπέραση. Κυρίως, για την αποφυγή των ευθυνών και των εγνοιών, κάτι για το οποίο φαίνεται πως η πλειονότητα των αγορομανάδων στην Ελλάδα εκπαιδεύουν πολύ εντατικά τα παιδιά τους. 

Αλλά δε μπορούμε να ρίξουμε όλο το φταίξιμο σε αυτές. Ο κάθε άνθρωπος, όταν ενηλικιώνεται παίρνει και τις αποφάσεις του. Και είτε γίνεται ένας κανονικός άνθρωπος, με τα καλά και τα στραβά του, είτε μένει ένας κακομαθημένος μπέμπης μέχρι τα βαθιά του γεράματα, προκαλώντας πρόβλημα στους γύρω του. 

Πέραν όλων αυτών, ε, η εικόνα ενός μαντράχαλου άνω των τριάντα να αναστενάζει για το φαγητό της μαμάς είναι όπως και να το κάνουμε μία εικόνα που στερείται σοβαρότητας και αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου -όσο κι αν πολλές φορές το γκροτέσκο στη χώρα μας ονομάζεται "παράδοση".

Από όλα τα παραπάνω εξαιρούνται αυτοί των οποίων οι μανάδες είναι πραγματικά φοβερές μαγείρισσες!

Υγ. Κάτι αντίστοιχο ισχύει(σε μικρότερο βαθμό θαρρώ) και για τις γυναίκες που έχουν την τάση να συγκρίνουν τον σύζυγο με τον πατέρα τους. Η φράση "ο μπαμπάς μου εμένα..." είναι το γυναικείο ανάλογο. Αλλά αυτά ας τα γράψει κάποια γυναίκα καλύτερα...

If These Trees Could Talk - From Roots to Needles

 

Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων - Θεραπεία της συγκύπτουσας

 

Διαβάζουμε στη σημερινή περικοπή, πως ο Χριστός αφού θεράπευσε μία γυναίκα η οποία λόγω επίδρασης μοχθηρού πνεύματος ήταν αναγκασμένη να περπατά σκυφτή για δεκαοκτώ χρόνια, άκουσε τον αρχισυνάγωγο να Τον κατηγορεί επειδή θεράπευσε τη γυναίκα ημέρα Σάββατο. Ο Ιησούς τότε απάντησε αυστηρά, αποκαλώντας τον αρχισυνάγωγο υποκριτή, αφού και αυτός, όπως όλοι, το Σάββατο πήγαινε τα ζώα του να πιουν νερό χωρίς να το θεωρεί αυτό κατάλυση της αργίας. Θυμήθηκε την αργία όμως στη περίπτωση της θεραπείας μιας γυναίκας που ταλαιπωρούταν δεκαοκτώ χρόνια...

Ο Χριστός με δύο αμαρτίες ήταν αυστηρός. Με τον εγωισμό, την αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό, και με την υποκρισία. Είναι πολλά τα παραδείγματα που κατακεραυνώνει την υποκρισία των Φαρισαίων κατά τη διδασκαλία του. 

Και ένας άγιος επίσκοπος, του οποίου την μνήμη τιμούμε σήμερα, ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων, σίγουρα δεν υπήρξε υποκριτής διδάσκοντας άλλα στον λαό και πράττοντας άλλα μπροστά στους αξιωματούχους. Γνωστός και σεβαστός για την ποιμαντική του και φιλανθρωπική δραστηριότητα αλλά και για τη διδασκαλία του, ο Άγιος Αμβρόσιος απαγόρευσε στον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο να εισέλθει στον ναό μετά τη σφαγή στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης που διέταξε ο τελευταίος ως τιμωρία για την εξέγερση και τον φόνο ενός αξιωματικού του. 

Όταν ο Αμβρόσιος έμαθε για τη σφαγή, έστειλε επιστολή στον αυτοκράτορα όπου του διεμήνυε πως δε θα του επέτρεπε να κοινωνήσει μέχρι να μετανοήσει. Ο Θεοδόσιος αγνοώντας την επιστολή, έπειτα από λίγες μέρες πήγε στον ναό και εκεί βρήκε τον Άγιο Αμβρόσιο να του απαγορεύει την είσοδο και λέγοντάς του πως όπως μιμήθηκε τον Δαυίδ στην αμαρτία, έπρεπε να τον μιμηθεί και στη μετάνοια.

Πράγματι ο Θεοδόσιος έκανε οκτάμηνη μετάνοια κατά την οποία δε φορούσε κανένα βασιλικό ρούχο ή κόσμημα, μέχρι που του επέτρεψε ο Άγιος Αμβρόσιος να κοινωνήσει τα Χριστούγεννα αφού πρώτα εξέδωσε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο οι θανατικές ποινές θα εκτελούνταν μετά από ένα μήνα και αφού είχε γίνει ψύχραιμη επανεξέταση της υπόθεσης. 

Ο Άγιος Αμβρόσιος λοιπόν, όπως ποίμαινε τον λαό, έτσι ποίμαινε και τους αξιωματούχους, έτσι ποίμαινε και τον ίδιο τον Αυτοκράτορα. Δεν είχε πέσει θύμα της συνηθισμένης υποκρισίας και των ημερών του και των ημερών μας, ώστε αλλιώς να φέρεται σε έναν φτωχό πολίτη και αλλιώς στον Αυτοκράτορα. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από την χρήση διπλής γλώσσας από έναν ιερέα. Άλλης όταν μιλά στον λαό και άλλης όταν μιλά στους άρχοντες. 

Και σήμερα συνέπεσε η γιορτή του Αγίου Αμβρόσιου, με την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας της συγκύπτουσας γυναίκας. Τιμούμε τον Άγιο που αντιστάθηκε στον πειρασμό της υποκρισίας διαβάζοντας την περικοπή στην οποία ο Χριστός κατακεραυνώνει αυτή την αμαρτία. 

Ας γίνουμε λοιπόν, κι εμείς κατά το μέτρο σαν τον Άγιο Αμβρόσιο. Ας αντισταθούμε στην υποκρισία και τη διπροσωπία. Όχι μόνο στις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις αλλά κυρίως όταν συναντάμε στο δρόμο μας τους λεγόμενους ισχυρούς, όσους έχουν κάποια θέση εξουσίας και ισχύος. 

Low -Lullaby

 

Αγίου Νικολάου

 

Σίγουρα ένας από του πιο αγαπητούς Αγίους της Εκκλησίας μας είναι ο Άγιος Νικόλαος. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Άγιος Νικόλαος όσο ήταν επίσκοπος Μύρων είχε εργαστεί με μεγάλο ζήλο για να να ανεγείρει νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και άλλα ιδρύματα που απάλυναν τον πόνο και τις δυσκολίες των φτωχών ανθρώπων της επαρχίας του. 

Ομοίως, ο Άγιος Νικόλαος δεν άφηνε καμία αδικία να περάσει απαρατήρητη ακόμα και αν αυτό τον έφερνε σε αντιπαράθεση με τις αρχές της Αυτοκρατορίας. 

Αλλά και πριν γίνει επίσκοπος, την εποχή των τελευταίων πια διωγμών των χριστιανών, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει τον πλούτο που είχε κληρονομήσει από τους ευσεβείς γονείς του για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους άπορους της περιοχής του. 

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αδιάκοπη προσευχή και με την τήρηση των νηστειών. 

Γιατί, βλέπετε, αυτά τα τελευταία δεν είναι ανεξάρτητα από τα πρώτα. Ο Χριστιανός που προσεύχεται και νηστεύει, δε σημαίνει πως είναι ένας άνθρωπος αναχωρητής, που αποκόπτεται από τον κόσμο και τα προβλήματά του. Ίσα ίσα. Η νηστεία και η προσευχή είναι αυτές που τον κάνουν αν δει τον κόσμο με μια διαφορετική οπτική, να αφήσει το ατομικό του στενό συμφέρον και να βοηθήσει τον τους ανθρώπους όπως μπορεί και όπως οι δυνάμεις του του επιτρέπουν. 

Γιατί η προσευχή και η νηστεία μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τι πραγματικά έχει ουσία στη ζωή. Θα μπορούσα να πω, πως ενώ πολλοί πιστεύουμε -και ορθώς- ότι η νηστεία και η προσευχή μας φέρνουν κοντά στον Θεό, στην πραγματικότητα μας φέρνουν ακόμα πιο κοντά στους συνανθρώπους μας. 

Και ο Άγιος Νικόλαος ήταν κοντά και στον Θεό και στους ανθρώπους. Αυτό μαρτυρούν τα όσα θαυμαστά επιτέλεσε και όσο ζούσε και μετά τη κοίμησή του αλλά και η επίγεια δράση του. Γιατί ούτε και αυτά χωρίζονται. Η εδώ ζωή δεν διαχωρίζεται με τη μετά θάνατον αφού η δεύτερη αποτελεί συνέχεια της πρώτης. Ότι ετοιμάζουμε εδώ, αυτό γευόμαστε και έπειτα. 

Το παράδειγμα του Αγίου Νικολάου, ένα παράδειγμα μυστικής, πνευματικής ζωής αλλά και ζωής με έντονες κοινωνικές ευαισθησίες είναι ένα από τα πολλά παρόμοια που προβάλλει συχνά η Εκκλησία μας. Ας μη το αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτο, κλίνοντας είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά περισσότερο. 

Balmorhea - The Winter

 

Καταιγίδες

 

Ακόμα και μέσα στα σύγχρονα σπίτια μας, στους γερούς τοίχους και στις ανέσεις μας, μια καταιγίδα πάντα μαγεύει και πάντα ξυπνά αισθήματα ανησυχίας. 

Γι' αυτό λατρεύω τις καταιγίδες, τους κεραυνούς, τα μπουμπουνητά. Επειδή ξυπνά τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου. Είναι σαν να βρίσκομαι σε έναν περίεργο "διάλογο" με εκείνους τους πρώτους ανθρώπου που ζούσαν ακόμα σε σπηλιές. Που το σκοτάδι τους τρόμαζε όπως και τα καιρικά φαινόμενα. Αισθάνομαι πως έρχομαι κάπως κοντά σε εκείνους τους νομάδες, τους τροφοσυλλέκτες, τους κυνηγούς. Πριν ακόμα η ανάγκη της εγκατάστασης σε ένα μόνιμο μέρος τους εγκλωβίσει. Όταν ακόμα ήταν αμόλυντοι από τις επερχόμενες επιδημίες που ονομάσαμε πολιτισμό. 

Αχ, πώς μου αρέσουν οι καταιγίδες!

Krobak - It's Snowing Like It's the End of the World

 

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Αγία Βαρβάρα, Άγιος Σεραφείμ Φαναρίου

 

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μεγαλύτερος υμνογράφος της Εκκλησίας, είναι ένας από τους αγίους που τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, μαζί με την Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, η οποία μαρτύρησε από τα χέρια του ειδωλολάτρη πατέρα της και τον Νέο Ιερομάρτυρα Σεραφείμ Φαναριοφαρσάλων, ο οποίος μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων κατηγορούμενος άδικα ως συνεργάτης στην εξέγερση του Διονυσίου του Φιλοσόφου. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έγραψε πολλά δογματικά έργα -πέρα από το υμνογραφικό και ποιητικό του έργο- πολλά αντιρρητικά, ηθικά, ερμηνευτικά, απολογητικά και αγιολογικά  έργα αλλά και ομιλίες και ένα διήγημα, τον "Βίο Βαρλαάμ και Ιωασάφ" το οποίο είναι η εκχριστιανισμένη εκδοχή της ζωής του Βούδα. Ήταν ένα ποιητής και γι' αυτό και το έργο του αποδείχτηκε τόσο σπουδαίο. Θυμόμαστε τη ρήση του οσίου Πορφυρίου ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι ποιητής. όχι με την έννοια του λογοτέχνη αλλά με την έννοια της τρυφερής ματιάς, που μπορεί και βλέπει αυτά που οι άλλοι αγνοούν. 

Ο Άγιος Σεραφείμ δε συμμετείχε στην εξέγερση του Διονυσίου του Φιλοσόφου ή Σκυλοσόφου, όχι επειδή ήταν με το μέρος των Τούρκων αλλά επειδή η δική του οπτική αντίστασης στον κατακτητή ήταν διαφορετική. Δεν πίστευε στα όπλα αλλά στη καλλιέργεια της ψυχής μέσω της πίστης. Η προσευχή ήταν το μπαρούτι που κρατούσε τους σκλαβωμένους Έλληνες ασφαλής από τον κίνδυνο του εκτουρκισμού τους. Αυτό το όπλο θέλησαν να του στερήσουν οι Τούρκοι ζητώντας του να αλλαξοπιστήσει και επειδή αυτός αρνήθηκε τον εκτέλεσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. 

Τα οποία φρικτά βασανιστήρια για την Αγία Βαρβάρα δεν ήρθαν από το χέρι κάποιου βάρβαρου κατακτητή αλλά από τον ίδιο τον πατέρα της. Σε μια εποχή που οι γυναίκες πάνω κάτω θεωρούνταν κτήμα του άντρα, η Αγία Βαρβάρα αψήφησε τις εντολές του πατέρα της να επιστρέψει στην ειδωλολατρία και αυτός την κυνήγησε την συνέλαβε την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα και αφού την διαπόμπευσε περιφέροντάς τη γυμνή στους δρόμους της πόλεως, της έσφαξε ο ίδιος. Η μοίρα όμως του επεφύλασσε ένα τρομερό παιχνίδι. Αμέσως μετά χτυπήθηκε από κεραυνό και έπεσε νεκρός. 

Ποίηση, εσωτερική αντίσταση και αδιαφορία για τις κοινωνικές συμβάσεις. Αυτές οι τρεις αρετές συνθέτουν μια εικόνα της πνευματικής ζωής ενός χριστιανού. Μιας ζωής που δεν αφορά μια παθητική προσμονή μιας μέλλουσας ζωής αλλά την προσπάθεια αυτή η ζωή να αποκαλυφθεί εδώ και τώρα. Γιατί εδώ και τώρα, σε αυτή τη ζωή κερδίζουμε και τη μέλλουσα. 

Αυτά είναι τα μηνύματα τις σημερινής τριπλής γιορτής. Όποιος έχει αυτά ας τα ακούσει.