Δικαιοσύνη

 

Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια

 τα πανηγύρια σας

 Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις

 άρπες σας δεν θέλω

 πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο

 άφθονο και η δικαιοσύνη

 σαν χείμαρρος αστείρευτος.”

Αμώς 5:21, 23-24

Το αίτημα για δικαιοσύνη(όχι νομιμότητα ούτε νομιμοφροσύνη) είναι πρωτίστως πνευματικό ζήτημα και έπειτα κοινωνικό ή πολιτικό. Και ως τέτοιο αναβλύζει από μέσα μας. Όταν είναι εσωτερικό το αίτημα για δικαιοσύνη τότε είναι πραγματικό. Όταν καθορίζεται από άλλους παράγοντες(πιο σωστά, μόνο από κάποιον από αυτούς τους παράγοντες), κομματικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς ακόμα, με την έννοια ότι υπακούμε μηχανικά σε κάποια γραφή ή σε κάποιες εντολές ή σε κάποια γραμμή, τότε το αίτημα μας γίνεται υποκριτικό, βρίσκει αποκούμπι σε λάθος ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων και τελικά γίνεται ιδιοτελές. Όταν λοιπόν, ζητάμε την επικράτηση της δικαιοσύνης, δεν το κάνουμε οργισμένα(κι ας είναι πλήρως δικαιολογημένη η οργή μας) διότι έτσι δίνουμε ευκαιρία στο όποιο καθεστώς να αντιστρέψει τη πραγματικότητα και να φανεί ως θύμα ή αδικούμενο ή εν κινδύνω. Η διαμαρτυρία μας καλό είναι να είναι ψύχραιμη, ιδανικά(προσωπική γνώμη αυτή) θα είναι μια μεγαλειώδης συγκέντρωση με απόλυτη ησυχία, χωρίς να ακούγεται τίποτα ούτε μια φωνή, ανάλογη με τη παράταξη των αρχαίων Σπαρτιατών για μάχη, αν και κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο όταν πρόκειται για μια μεγάλη και μαζική σύναξη. Οπωσδήποτε όμως το αίτημα οφείλει να εκφραστεί όσο πιο ψύχραιμα γίνεται ώστε να αφοπλίσει κάθε επιχείρημα των αδικούντων. Επιπλέον το αίτημα αυτό, το αίτημα δικαιοσύνης είναι βαθιά ριζοσπαστικό, βαθιά ανατρεπτικό. Διότι για να επικρατήσει παντού δικαιοσύνη(όταν ζητάμε δικαιοσύνη, δικαιοσύνη παντού, αυτό επεκτείνεται σε κάθε μικρή πτυχή τόσο της πολιτικής, της κοινωνικής αλλά και της προσωπικής ζωής του καθενός. Ζητά ολοκληρωτικό ξήλωμα, ή μάλλον το προτείνει, όχι απλά μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, όχι απλά ενός ανίκανου πολιτικού συστήματος αλλά ολόκληρου του καθεστώτος, ζητά αναδιάρθρωση ολόκληρης της οργάνωσης σε επίπεδο, πολιτείας, λειτουργίας φορέων κρατικών. οικονομικών αλλά και διανθρώπινων σχέσεων. Και ναι, γιατί όχι, και θρησκευτικών θεσμών και σχέσεων. Επίσης απαιτείται υπομονή και επιμονή καθώς τέτοια αιτήματα δεν βρίσκουν τη δικαίωσή τους σε σύντομο χρονικό διάστημα.