Σεβασμός

Δεν ζητώ σεβασμό. Δε με ενδιαφέρει αν κάποιος με σέβεται ή όχι. Θεωρώ πως ο σεβασμός είναι μια μορφή αναγνώρισης κάποιας ποιότητας ή κάποιου είδους αυθεντίας και αυτό μου προκαλεί μια κάποια αλλεργία. Το δε σεβασμό προς στο σχήμα, είναι κάτι που το αποστρέφομαι. Και τον αποστρέφομαι γιατί είναι μια ανοησία. Και εξηγούμαι:  Θυμάμαι στη Λάρισα, όταν ήμουν φοιτητής, περπατούσα προς τον Άγιο Νικόλαο, από την οδό Ανθίμου Γαζή, αν θυμάμαι καλά, τέλος πάντων επί της οδού Ηπείρου βρισκόμουν. όπως, λοιπόν, περπατούσα στο πεζοδρόμιο, ντυμένος με πλήρη μεταλλική εξάρτηση, μπλούζα με τον Χάρο, δαχτυλίδια και κρεμαστά με νεκροκεφαλές κλπ, ερχόταν από την άλλη κατεύθυνση ένας κυριούλης, χωρίστρα, πουκάμισο, υφασμάτινο παντελόνι και μύστακα, ο οποίος μόλις με προσπέρασε αμόλησε ένα "γεμίσαμε αλήτες στη πόλη μας." Fast forward, που λέμε και σε άπταιστη γκραβαρίτικη διάλεκτο, μερικά χρόνια. Για την ακρίβεια επτά. Λίγες μέρες μετά τη χειροτονία μου, βρίσκομαι να περπατώ στο ίδιο πεζοδρόμιο, με ράσο, εξώρασο και καλιμαύκι αυτή τη φορά και από την άλλη μεριά βλέπω να έρχεται ο ίδιος κυριούλης, με πανομοιότυπο ντύσιμο και χωρίς να έχει γεράσει ιδιαίτερα. Φτάνοντας κοντά μου, βάζει μετάνοια και μου φιλάει το χέρι. Ο ίδιος άνθρωπος που με έβρισε πριν από μερικά χρόνια χωρίς να με ξέρει, εκείνη τη στιγμή, πάλι χωρίς να με ξέρει, μου φίλησε το χέρι και ζήτησε την ευχή μου. Τι είχε αλλάξει σε μένα σαν άνθρωπο; Τίποτα απολύτως. Μόνο τα ρούχα. Όσο ανόητος ήταν την πρώτη φορά που με έβρισε, το ίδιο ανόητος ήταν και τη δεύτερη που με σεβάστηκε. Θα έφτανε είτε και τις δύο φορές απλώς να με προσπεράσει ή και τις δύο απλώς να με χαιρετήσει. Ένα σεβασμό λοιπόν που οφείλεται στα ενδύματά μου, γιατί εκείνη την ώρα ούτε που ήξερε τι σόι παπάς είμαι, κάλλιστα θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό απαίσια πράγματα στα κρυφά ή να είμαι ημίτρελος(δεν έχουμε και λίγους) ή υποκρίταρος, ούτε τον θέλω ούτε και τον ζητώ. Γ' αυτό καταλήγω στην αρχική μου πρόταση. Δε χρειάζομαι και δε θέλω τον σεβασμό κανενός. Προτιμώ ή  την φιλία των ανθρώπων αφού με γνωρίσουν ή να με αφήνουν στην ησυχία μου παρά έναν σεβασμό ο οποίος μπορεί να οφείλεται είτε σε κάποιο θρησκευτικό δέος(ένας όμορφος τρόπος να αποκαλούμε τη δεισιδαιμονία) είτε σε κάποιου είδους παράδοση, τις οποίες παραδόσεις επίσης δε συμπαθώ. Γι' αυτό και ποτέ μα ποτέ, όταν σε κάποιο μαγαζί η πωλήτρια ή ο πωλητής με αποκαλέσει "κύριο" αντί για "πάτερ" δε βγάζω αφρούς, δε κάνω παρατήρηση, δε λέω για τους νέους που δε ξέρουν τι τους γίνεται. Ίσα ίσα καλωσορίζω τέτοιες προσφωνήσεις ως πιο αυθεντικές. Άλλωστε δε χρειάζομαι το ράσο, το σχήμα, για να αποκτήσω αξία. Την όποια αξία έχω μια χαρά τη γνωρίζω. Την απαίτηση σεβασμού την αφήνω σε αυτούς που έχουν αμφιβολίες προφανώς.