Υποκρισία...

 

Συνήθως δε γράφω για τέτοια θέματα, τα οποία είναι πολύ στενάχωρα. Αλλά η υποκρισία με εξοργίζει πραγματικά. Ίσως είναι η μόνη περίπτωση που εξοργίζομαι έτσι. Στη περίπτωση του τρίχρονου παιδιού, που δολοφονήθηκε(είναι εγκεφαλικά νεκρό το παιδάκι, τώρα που γράφω και μάλλον θα αποσυνδεθεί) από τη μάνα του και το άλλο κτήνος που ζούσε μαζί της, όλη η υποκρισία της κοινωνίας κάνει περήφανα την εμφάνισή της. Η κοινωνία, η τοπική κοινωνία, που γνωρίζει στα χωριά πόσες φορές πηγαίνεις στη τουαλέτα, δεν ήξερε τι γινόταν; Έπεσε -και πάλι- από τα σύννεφα. Η δε γιαγιά του παιδιού, αυτή που κάποιοι είδαν πως με "μεγαλείο ψυχής" δώρισε τα όργανα του παιδιού, πού ήταν τρία χρόνια; Πουθενά. Πιθανότατα επειδή είχε ξεγραμμένη τη κόρη της. όπως ξεγραμμένη την είχε και η τοπική κοινωνία. Την περιθωριοποίησε, λόγω των επιλογών και του χαρακτήρα της, και προτίμησε να αγνοεί την ύπαρξή της. όπως και την ύπαρξη του παιδιού της. όπως και της κατάστασης που βίωνε το μικρό παιδάκι. Με τα γνωστά, για άλλη μια φορά, αποτελέσματα. Και όλοι θα πάνε για ύπνο ήσυχοι και με μια αυταρέσκεια που αυτοί όλοι είναι καλοί οικογενειάρχες και έχουν κάνει τις σωστές επιλογές. Να θυμίσω όμως εδώ πως οι μόνοι αμαρτωλοί στους οποίους υπήρξε αυστηρός ο Χριστός ήταν  οι υποκριτές...