Τούτη η ζωή είναι ποίηση και επανάσταση. Όλα τα άλλα είναι στοιχεία που γεμίζουν το ενδιάμεσο κενό. Αν τα δύο αυτά πηγάζουν από την αγάπη ο άνθρωπος φτάνει στη θέωση. Αν πηγάζουν από το μίσος, αποκτηνώνεται. Στο δρόμο προς την ελευθερία πολλές φορές ξεπέφτουμε στο δεύτερο και ο προορισμός μας ματαιώνεται. Αυτή είναι η τραγωδία και το δράμα του ανθρώπου. Πλασμένος για να γίνει θεός ελεύθερος καταλήγει παγιδευμένο κτήνος.
Συνέχεια το σκέφτομαι αυτό που λες. Αν το πάρουμε από τους πρωτόπλαστους (που δεν ξέρω αν ήταν αλλιώς τα δεδομένα ασχέτως αν ήταν οι πρώτοι και δεν ήξεραν τι εστί καρπός του σκότους) πιστεύω το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται. Αυτό είναι το δράμα μας, αυτός ο πόλεμος δεν έχει καμία σχέση με κανέναν γήινο πραγματικά, είναι απείρως πιο σκληρός, δε φαίνεται εκ πρώτης βεβαίως. Είναι τόσο λεπτή αυτή η γραμμή πάντως και τόσες οι παγίδες, πάντα θυμάμαι το δέος του Μέγα Αντώνιου που τις είδε όλες και αναρωτιόταν ποιος μπορεί να σωθεί από αυτό. Η απάντηση που του ήρθε ήταν μία λέξη βέβαια. Βαριά λέξη για πολλούς από μας αλλά ταυτόχρονα για άλλους πιο ελαφριά κι από νιφάδα χιονιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ
Μη γράφεις σχόλια που δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα...θα νομίζουν ότι τα γράφω εγώ ο ίδιος
ΔιαγραφήΘα τα γράψεις μαζεμένα ξέρω.
ΔιαγραφήΠ