Ίσως κάτι παραπάνω...

 

"Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων της παλαιμάκτου τραγωδίας στην περιοχή των Τεμπών θα τελεστεί την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου και ώρα 10 π.μ. σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Περιφέρειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, για τη συμπλήρωση δύο ετών από το τραγικό συμβάν, κατόπιν προτροπής του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου."

Προφανώς θα ήθελα κάτι παραπάνω(αν και έχει το συμβολισμό του, ισχυρό, κι αυτό), κάποια πιο δυναμική πρωτοβουλία από την Εκκλησία. Δε λέω να έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος ή οι Μητροπολίτες να κατέβουμε όλοι οι κληρικοί συντεταγμένα στις συγκεντρώσεις, θα ήταν κάπως γκροτέσκο το θέαμα, αλλά μια πιο έντονη ανάμειξη σε αυτό το θέμα θα την προτιμούσα. Άλλωστε και στο θέμα με τους γάμους των ομοφυλοφίλων δεν υπήρξε κάποια συντεταγμένη ενέργεια αλλά είχαμε τηλεφωνήματα, δηλώσεις επί δηλώσεων, φωνές και κουρνιαχτό. Για κάτι που τελικά αφορούσε 27 ζευγάρια ίδιου φύλου(τόσοι γάμοι έγιναν). Τώρα, πέρα από τον Μητροπολίτη Λαρίσης που έκανε φέτος δηλώσεις περί εγκλήματος(προφανώς μετά το περσινό λάθος, ήθελε να κάνει μια διόρθωση) δεν άκουσα τίποτα. Και μιλάμε ότι κάποιοι χάλασαν τον κόσμο για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία(υπέρ ή κατά). Βέβαια, να πούμε την αλήθεια, εδώ έχει να κάνει και με τον λεγόμενο απλό κλήρο. Πέρσι, για παράδειγμα, είχε εκδοθεί εγκύκλιος ώστε να χτυπήσουν οι καμπάνες πένθιμα 57 φορές, μετά από αίτημα της κας Καρυστιανού. Πόσοι εφημέριοι το έκαναν; Ας πούμε, όχι όλοι. Ας πούμε ότι υπήρξαν μητροπόλεις που δεν το έκανε κανείς. Και τέλος πάντων δε νομίζω πως χρειάζεται κάποια εντολή ο κάθε κληρικός είτε για να κάνει κάτι  στην ενορία του είτε για να πάει στη συγκέντρωση. Τέλος πάντων. Θα κριθούμε κι εμείς για τον τρόπο που ασκούμε τα καθήκοντά μας. Αρχιερείς και ιερείς. 

ΥΓ. Το ότι συμμετέχουν πολλοί στις συγκεντρώσεις ξεκινώντας με μια προσευχή για τα θύματα ή για τους συγγενείς τους, είναι μια κάποια δράση της Εκκλησίας, η οποία, ακόμα κι αν κάποιοι κληρικοί δεν το  επιθυμούν, εντούτοις εμπνέει τον κόσμο με τη διδασκαλία της.

Alice Cooper - It's the little things

 

Ας έρθει το χάος

Ε ναι λοιπόν. Ας έρθει το χάος! Αν τάξη είναι αυτό που ζούμε τώρα ας έρθει το χάος. Εφόσον το χάος είναι αντίθετο της τάξης, τότε σε μια χαοτική χώρα δε θα σκοτώνονται άνθρωποι επειδή ο υπουργός αγνόησε τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων στον ΟΣΕ. Δε θα σκοτώνονται 57 άνθρωποι επειδή η κυβέρνηση έκανε φωτογραφικό νόμο για να γίνει ο αχθοφόρος σταθμάρχης. Εφόσον το επερχόμενο χάος είναι το αντίθετο αυτής της τάξης, ο ίδιος υπουργός δε θα ξαναεκλεγόταν για να κάνει νέα ρουσφέτια. Δε θα κουνούσαν το δάχτυλο οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης στους συγγενείς των θυμάτων. Εφόσον αυτό το χάος που μας απειλεί είναι εναντίον της τάξης τους, οι δημοσιογράφοι θα αποκαλύπτουν κάθε βρώμικη υπόθεση και δε θα τη κουκουλώνουν σύμφωνα με τις υποδείξεις των αφεντικών τους. Στο επερχόμενο χάος καμία κυβέρνηση δε θα αισθάνεται παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη. Οπότε ναι, εφόσον το χάος είναι το αντίθετος της τάξης τους(των καρτέλ, των τραπεζών, της ακρίβειας, κλπ)ας επικρατήσει. Ας έρθει το χάος!

Gamma Ray - Rebellion in Dreamland

 

Δικαιοσύνη

 

Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια

 τα πανηγύρια σας

 Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις

 άρπες σας δεν θέλω

 πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο

 άφθονο και η δικαιοσύνη

 σαν χείμαρρος αστείρευτος.”

Αμώς 5:21, 23-24

Το αίτημα για δικαιοσύνη(όχι νομιμότητα ούτε νομιμοφροσύνη) είναι πρωτίστως πνευματικό ζήτημα και έπειτα κοινωνικό ή πολιτικό. Και ως τέτοιο αναβλύζει από μέσα μας. Όταν είναι εσωτερικό το αίτημα για δικαιοσύνη τότε είναι πραγματικό. Όταν καθορίζεται από άλλους παράγοντες(πιο σωστά, μόνο από κάποιον από αυτούς τους παράγοντες), κομματικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς ακόμα, με την έννοια ότι υπακούμε μηχανικά σε κάποια γραφή ή σε κάποιες εντολές ή σε κάποια γραμμή, τότε το αίτημα μας γίνεται υποκριτικό, βρίσκει αποκούμπι σε λάθος ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων και τελικά γίνεται ιδιοτελές. Όταν λοιπόν, ζητάμε την επικράτηση της δικαιοσύνης, δεν το κάνουμε οργισμένα(κι ας είναι πλήρως δικαιολογημένη η οργή μας) διότι έτσι δίνουμε ευκαιρία στο όποιο καθεστώς να αντιστρέψει τη πραγματικότητα και να φανεί ως θύμα ή αδικούμενο ή εν κινδύνω. Η διαμαρτυρία μας καλό είναι να είναι ψύχραιμη, ιδανικά(προσωπική γνώμη αυτή) θα είναι μια μεγαλειώδης συγκέντρωση με απόλυτη ησυχία, χωρίς να ακούγεται τίποτα ούτε μια φωνή, ανάλογη με τη παράταξη των αρχαίων Σπαρτιατών για μάχη, αν και κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο όταν πρόκειται για μια μεγάλη και μαζική σύναξη. Οπωσδήποτε όμως το αίτημα οφείλει να εκφραστεί όσο πιο ψύχραιμα γίνεται ώστε να αφοπλίσει κάθε επιχείρημα των αδικούντων. Επιπλέον το αίτημα αυτό, το αίτημα δικαιοσύνης είναι βαθιά ριζοσπαστικό, βαθιά ανατρεπτικό. Διότι για να επικρατήσει παντού δικαιοσύνη(όταν ζητάμε δικαιοσύνη, δικαιοσύνη παντού, αυτό επεκτείνεται σε κάθε μικρή πτυχή τόσο της πολιτικής, της κοινωνικής αλλά και της προσωπικής ζωής του καθενός. Ζητά ολοκληρωτικό ξήλωμα, ή μάλλον το προτείνει, όχι απλά μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, όχι απλά ενός ανίκανου πολιτικού συστήματος αλλά ολόκληρου του καθεστώτος, ζητά αναδιάρθρωση ολόκληρης της οργάνωσης σε επίπεδο, πολιτείας, λειτουργίας φορέων κρατικών. οικονομικών αλλά και διανθρώπινων σχέσεων. Και ναι, γιατί όχι, και θρησκευτικών θεσμών και σχέσεων. Επίσης απαιτείται υπομονή και επιμονή καθώς τέτοια αιτήματα δεν βρίσκουν τη δικαίωσή τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. 

Δικαιοσύνη και πίστη στους προφήτες και τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο

 

Μισώ, απορρίπτω τις γιορτές σας

και δεν μπορώ να δεχθώ τις πανηγύρεις σας.

Ναι! Όταν μου προσφέρετε ολοκαυτώματα δεν αλλάσσω διάθεση

και τις προσφορές σας δεν δέχομαι

και στις θυσίες των σιτευτών σας μόσχων δεν προσβλέπω

Απομακρύνετε από εμένα τον θόρυβο των ύμνων σας,

τους δε τόνους της λύρας σας δεν θέλω να ακούσω

αλλά ας αναβλύζει το δίκαιο

και η δικαιοσύνη σαν αστείρευτος ποταμός(Αμώς 5, 21-24)

-----

Ακούστε τον λόγο του Γιαχβέ, 

άρχοντες Σοδόμων, 

και ακροαστείτε τη διδασκαλία του Θεού μας, 

λαός Γομόρρας.

Προς τι σε μένα το πλήθος των θυσιών σας;

Μην προσφέρετε πια δώρα μάταια!

Βδέλυγμα μου είναι αυτά.

Νουμηνίες και Σάββατα δε μπορώ να υποφέρω, 

εγκλήματα και πανηγύρεις.

Τις νουμηνίες σας και τις γιορτές σας 

μίσησε η ψυχή μου.

Μου έγιναν φορτίο, 

κουράστηκα να το βαστάζω.

Όταν εκτείνετε τα χέρια σας σε μένα,

εγώ καλύπτω τους οφθαλμούς μου 

και όταν μηκύνετε τις προσευχές σας 

διόλου δεν σας ακούω.

Τα χέρια σας είναι γεμάτα αίματα!

Πλυθείτε, καθαρισθείτε,

απομακρύνετε τις κακές  πράξεις σας

από τους οφθαλμούς μου,

σταματήστε να κάνετε το κακό, 

μάθετε να κάνετε το καλό,

ζητήστε το δίκαιο, 

διορθώστε το κακό, 

αποδώστε το δίκαιο στο ορφανό,

υπερασπιστείτε τη χήρα(Ησαϊα 1, 10-17)

-----

Τάδε λέγει ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ:

Εάν διορθώσετε τις οδούς σας και τα έργα σας,

τότε θα κατασκηνώσω μαζί σας στον τόπο αυτό. 

Μη δίνετε εμπιστοσύνη στα απατηλά λόγια, 

"Να ο ναός του Θεού, ο ναός του Θεού, ο ναός του Θεού είναι εδώ".

Εάν, πραγματικά, διορθώσετε τις οδούς σας και τα έργα σας, 

και εάν πραγματικά εξασκείτε το δίκαιο μεταξύ των συνανθρώπων σας

και εάν αίμα αθώων δεν χύνετε

και πίσω από άλλους θεούς δεν πηγαίνετε,

τότε θα κατασκηνώσω μαζί σας στον τόπο αυτό

από τους αιώνες μέχρι τους αιώνες. 

Πώς; Κλέβετε; Δολοφονείτε, ψευδορκείτε,

θυσιάζετε στον Βάαλ και πορεύεστε πίσω από ξένους θεούς

και έρχεστε και στέκεστε ενώπιόν μου, στον οίκο αυτό, 

ο οποίος φέρει το όνομά μου και λέτε, "είμαστε εξασφαλισμένοι"!

Μήπως σπήλαιο ληστών έγινε ο οίκος αυτός, ο οποίος φέρει το όνομά μου;

Αλλά εγώ αγρυπνώ.

Μεταβείτε στο ιερό μου της Σηλώ, 

το οποίο προηγουμένως έφερε το όνομά μου,

και δείτε τι έπραξα σ' αυτό

ένεκα της κακίας του λαού μου Ισραήλ.

Και τώρα επειδή κάνετε τα ίδια,

ενώ εγώ σας μιλώ και δεν ακούτε, σας καλώ και δεν απαντάτε, 

θα πράξω στον οίκο αυτό, στον οποίο έχετε πεποίθηση

ό,τι έπραξα στην Σηλώ".(Ιερεμίας 7, 3-14)

-----

Σου αναγγέλθηκε άνθρωπε, τι είναι καλό

και τι ο Θεός ζητά από σένα:

Τίποτε άλλο παρά δικαιοσύνη και αγάπη να εξασκείς

και ταπεινόφρονα προς τον Θεό σου να πορεύεσαι.(Μιχαίας, 6, 8)

------

Θρησκεία καθαρή και αμόλυντη για τον Θεό και Πατέρα είναι αυτή: Να συμπαραστέκεστε στα ορφανά και στις χήρες, όταν υποφέρουν, και να διατηρείτε αγνό τον εαυτό σας από την επιρροή του αμαρτωλού κόσμου" (Ιακώβου 1.27)

Mystic Force - Awakened by the dawn

 

Κυριακή της Απόκρεω

 

Αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου η σημερινή Κυριακή και προσεγγίζουμε το αγαπημένο θέμα πολλών χριστιανών. Την Ημέρα της Κρίσεως. Αν διαφαίνεται κάποια ειρωνεία στην έναρξη του κειμένου μου, να με συγχωρήσετε αλλά, ναι πράγματι υπάρχει. Και υπάρχει επειδή οι χριστιανοί προσεγγίζουμε το θέμα αυτό εντελώς από την ανάποδη. 

Για παράδειγμα πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει συζητήσεις μεταξύ χριστιανών για την Αποκάλυψη του Ιωάννη και τα όσα του φανερώθηκαν σε οράματα για εκείνες τις ημέρες. Και όλες αυτές οι συζητήσεις από τι κυριαρχούνται; Από αγωνία, άγχος και πολλές φορές φόβο για τα γεγονότα που θα έρθουν. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε εκείνο το βιβλίο. Γιατί ο Ιωάννης ο Θεολόγος, έγραψε την Αποκάλυψη όχι για να μας τρομάξει αλλά για να μας ενθαρρύνει. Για να μας κάνει γνωστό πως όσο φοβερά και τρομερά να είναι εκείνα που θα διαδραματίζονται στις έσχατες ημέρες, η Αγάπη του Θεού θα είναι αυτή που θα θριαμβεύσει και πως ο Κύριος δε θα μας αφήσει ούτε δευτερόλεπτο μόνους και πως στο τέλος θα κρίνει τον καθένα με βάση αυτά που έπραξε και επέλεξε.

Μιλάμε για την τελική Κρίση. Και γράφονται ολόκληρα σεντόνια θεολογικών και εκκλησιολογικών φλυαριών, που γυροφέρνουν ένα σωρό θέματα, υποθέματα και επιθέματα. Και τελικά δεν αγγίζουν την ουσία. Γιατί αν την άγγιζαν την ουσία δε θα είχαν και για ποιο πράγμα να φλυαρήσουν. Τι θα πει τελικά ο Κύριος εκείνοι τη μέρα; Στους δίκαιους θα πει “ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε” και “σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα”. Στους φαύλους “φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε” και “σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα”.

Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Οι φαντασίες με τις οποίες ντύνουμε στο μυαλό μας τις έσχατες ημέρες ασχολούμενοι συνεχώς με τον Αντίχριστο και το Θηρίο επίσης ανούσια και τελικά επιβλαβή πνευματικά. Γιατί η τελική ερώτηση είναι μία. Τι έκανες χριστιανέ για τον αδύναμο; Για τον φτωχό; Για τον αδικημένο; Πόσο πολύ ζήτησες γι' αυτούς προστασία, δικαίωμα στη ζωή, δικαιοσύνη; Νοιάστηκες ή κοίταξες αλλού; Σε ενδιέφερε ο αδελφός σου ή ο εαυτός σου; Αυτή είναι η ερώτηση η κρίσιμη. Αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι το τελικό κριτήριο. Όλα τα άλλα είναι για να ψευτοθεολογούμε με κουλουράκια και καφέ. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν γιατί δεν ξέρουμε πότε θα έρθει η κρίση για τον καθένα μας. 

Metal Church - Watch the Children Pray

 

Ψυχοσάββατο

 

Το Ψυχοσάββατο είναι μία ημέρα αφιερωμένη στις ψυχές των κεκοιμημένων. Είναι η κατεξοχήν ημέρα που προσευχόμαστε γι' αυτούς και τους σκεφτόμαστε. Και είναι η μέρα που μοιραία η σκέψη μας πάει στον θάνατο και ίσως και τη μετά θάνατον ζωή. Μάλιστα τείνουμε να σκεφτόμαστε τόσο πολύ τη μετά θάνατον ζωή που ξεχνάμε τούτη εδώ. 

Ο Χριστός όμως δεν ήρθε γι' αυτό. Δεν ήρθε να μας υποσχεθεί μια ζωή μετά το θάνατο ώστε να ξεχάσουμε αυτήν εδώ. Αντίθετα ήρθε να διαλύσει το φράγμα του θανάτου και να ενώσει τη ζωή εδώ με την αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή ξεκινά από εδώ. Από σήμερα. Ό,τι κάνουμε εδώ θα το πάρουμε μαζί μας. Εδώ χτίζουμε την αιώνια ζωή. «Ἐγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι» (Ἰω. 10,10) είπε ο Κύριος. Και το περισσόν ζωής είναι η πνευματική ζωή, η ζωή η αφιερωμένη στον Θεό, η ζωή της αγάπης, της προσευχής, της προσφοράς, της δικαιοσύνης. Η ζωή που θα οδηγήσει στην ένωση με τον Θεό,  στην πραγματική  αθανασία.

Αν αγνοήσουμε τη πνευματική ζωή τότε και μόνο τότε γινόμαστε νεκροί. Τότε πράγματι, δε μας μένει τίποτα άλλο να συζητούμε παρά τον θάνατο γιατί σε αυτόν ανήκουμε. Είμαστε εκείνοι οι νεκροί που θάβουν τους νεκρούς τους γιατί σε αυτούς ανήκουμε πια. Αν όμως παραδοθούμε σε αυτή τη ζωή στον θάνατο τότε θάνατος θα μας περιμένει και στην επόμενη. 

Ο Χριστός ήρθε για να ανοίξει μια πόρτα. Αυτή που θα συνδέσει την ζωή μας εδώ με την αιώνια ζωή. Μας έδειξε και τον τρόπο για να περάσουμε αυτή τη πόρτα, η οποία παραμένει ανοικτή αν και εμείς από μόνοι μας τη βλέπουμε κλειστή. Σήμερα λοιπόν αφού προσευχηθούμε για τους κεκοιμημένους μας-και όχι νεκρούς- ας σκεφτούμε τι πρέπει κι εμείς να κάνουμε ώστε να μη νεκρωθούμε πνευματικά. 

MSG - Lost Horizons

 

Σεβασμός

Δεν ζητώ σεβασμό. Δε με ενδιαφέρει αν κάποιος με σέβεται ή όχι. Θεωρώ πως ο σεβασμός είναι μια μορφή αναγνώρισης κάποιας ποιότητας ή κάποιου είδους αυθεντίας και αυτό μου προκαλεί μια κάποια αλλεργία. Το δε σεβασμό προς στο σχήμα, είναι κάτι που το αποστρέφομαι. Και τον αποστρέφομαι γιατί είναι μια ανοησία. Και εξηγούμαι:  Θυμάμαι στη Λάρισα, όταν ήμουν φοιτητής, περπατούσα προς τον Άγιο Νικόλαο, από την οδό Ανθίμου Γαζή, αν θυμάμαι καλά, τέλος πάντων επί της οδού Ηπείρου βρισκόμουν. όπως, λοιπόν, περπατούσα στο πεζοδρόμιο, ντυμένος με πλήρη μεταλλική εξάρτηση, μπλούζα με τον Χάρο, δαχτυλίδια και κρεμαστά με νεκροκεφαλές κλπ, ερχόταν από την άλλη κατεύθυνση ένας κυριούλης, χωρίστρα, πουκάμισο, υφασμάτινο παντελόνι και μύστακα, ο οποίος μόλις με προσπέρασε αμόλησε ένα "γεμίσαμε αλήτες στη πόλη μας." Fast forward, που λέμε και σε άπταιστη γκραβαρίτικη διάλεκτο, μερικά χρόνια. Για την ακρίβεια επτά. Λίγες μέρες μετά τη χειροτονία μου, βρίσκομαι να περπατώ στο ίδιο πεζοδρόμιο, με ράσο, εξώρασο και καλιμαύκι αυτή τη φορά και από την άλλη μεριά βλέπω να έρχεται ο ίδιος κυριούλης, με πανομοιότυπο ντύσιμο και χωρίς να έχει γεράσει ιδιαίτερα. Φτάνοντας κοντά μου, βάζει μετάνοια και μου φιλάει το χέρι. Ο ίδιος άνθρωπος που με έβρισε πριν από μερικά χρόνια χωρίς να με ξέρει, εκείνη τη στιγμή, πάλι χωρίς να με ξέρει, μου φίλησε το χέρι και ζήτησε την ευχή μου. Τι είχε αλλάξει σε μένα σαν άνθρωπο; Τίποτα απολύτως. Μόνο τα ρούχα. Όσο ανόητος ήταν την πρώτη φορά που με έβρισε, το ίδιο ανόητος ήταν και τη δεύτερη που με σεβάστηκε. Θα έφτανε είτε και τις δύο φορές απλώς να με προσπεράσει ή και τις δύο απλώς να με χαιρετήσει. Ένα σεβασμό λοιπόν που οφείλεται στα ενδύματά μου, γιατί εκείνη την ώρα ούτε που ήξερε τι σόι παπάς είμαι, κάλλιστα θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό απαίσια πράγματα στα κρυφά ή να είμαι ημίτρελος(δεν έχουμε και λίγους) ή υποκρίταρος, ούτε τον θέλω ούτε και τον ζητώ. Γ' αυτό καταλήγω στην αρχική μου πρόταση. Δε χρειάζομαι και δε θέλω τον σεβασμό κανενός. Προτιμώ ή  την φιλία των ανθρώπων αφού με γνωρίσουν ή να με αφήνουν στην ησυχία μου παρά έναν σεβασμό ο οποίος μπορεί να οφείλεται είτε σε κάποιο θρησκευτικό δέος(ένας όμορφος τρόπος να αποκαλούμε τη δεισιδαιμονία) είτε σε κάποιου είδους παράδοση, τις οποίες παραδόσεις επίσης δε συμπαθώ. Γι' αυτό και ποτέ μα ποτέ, όταν σε κάποιο μαγαζί η πωλήτρια ή ο πωλητής με αποκαλέσει "κύριο" αντί για "πάτερ" δε βγάζω αφρούς, δε κάνω παρατήρηση, δε λέω για τους νέους που δε ξέρουν τι τους γίνεται. Ίσα ίσα καλωσορίζω τέτοιες προσφωνήσεις ως πιο αυθεντικές. Άλλωστε δε χρειάζομαι το ράσο, το σχήμα, για να αποκτήσω αξία. Την όποια αξία έχω μια χαρά τη γνωρίζω. Την απαίτηση σεβασμού την αφήνω σε αυτούς που έχουν αμφιβολίες προφανώς. 

Grave Digger - Excalibur

 

Σκέψεις ενός λαϊκιστή

 

Ενώ είναι εύκολο και λογικό να καταδικάσουμε τη βία, η αλήθεια είναι πως αυτή δικαιολογείται ως ένα σημείο, όταν χρησιμοποιείται από τον αδύναμο ως απάντηση στα μέσα που ο δυνατός χρησιμοποιεί για να κερδίζει εις βάρος του. 

Ο αντισυστημισμός δαιμονοποιείται από τον πραγματικό δαίμονα που είναι ένα διεφθαρμένο σύστημα την ώρα που το ίδιο σύστημα αποκαλεί λαϊκισμό κάθε αναφορά στις αδικίες και τις ανισότητες που αυτό γεννά. 

Ζούγκλα δεν δημιουργεί η κριτική στους θεσμούς, ούτε η δυσπιστία προς αυτούς όταν αυτοί δε λειτουργούν σωστά. Ζούγκλα είναι όταν οι θεσμοί το μόνο που κάνουν είναι να προστατεύουν την δυνατότητα του ισχυρού να επιβάλλει την άποψή του και το συμφέρον του. 

Το ζητούμενο δεν είναι να πέσει η κυβέρνηση. Αυτό ενδιαφέρει μόνο αυτούς που κατέχουν θέσεις και καρέκλες, δηλαδή την ίδια τη κυβέρνηση. Ζητούμενο είναι ο ξεριζωμός αυτού του άθλιου συστήματος και η γέννηση/δημιουργία ενός νέου, το οποίο θα προστατεύει την ελευθερία και θα αναζητά την ισότητα και θα διαπνέεται από δικαιοσύνη. 

Savatage - Gutter Ballet

 

Στο δρόμο για την αναρχία

Η αναρχία είναι η κατάργηση της κλεψιάς και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, η κατάργηση, δηλαδή, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της κυβέρνησης· η αναρχία είναι η καταστροφή της αθλιότητας, της δεισιδαιμονίας και του μίσους. Για τούτο, κάθε χτύπημα που δίνουμε στους θεσμούς της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της κυβέρνησης είναι ένα βήμα στο δρόμο για την αναρχία, όπως τέτοιο είναι και κάθε ψέμα που ξεσκεπάζουμε, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, -όσο μικρή κι αν είναι-  που ξεφεύγει από τον έλεγχο της εξουσίας, κάθε προσπάθεια που γίνεται για να υψώσει τη συνείδηση του λαού και να ενισχύσει το πνεύμα της αλληλεγγύης και της πρωτοβουλίας και να δώσει σε όλους τους ανθρώπους τις ίδιες προϋποθέσεις για να αναπτυχθούν. 

Το πρόβλημα είναι να ξέρουμε να διαλέγουμε τον δρόμο που μας φέρνει πράγματι πιο κοντά στην πραγμάτωση του ιδανικού μας και να μη μπερδεύουμε τις αληθινές προόδους με τις υποκριτικές μεταρρυθμίσεις που, με πρόσχημα κάποιες άμεσες βελτιώσεις, έχουν την τάση να απομακρύνουν τον λαό από τον αγώνα του εναντίον της εξουσίας και του καπιταλισμού, να παραλύουν τη δράση του και να τον αφήνουν να ελπίζει ότι κάτι μπορεί να κερδίσει από την καλοσύνη των αφεντικών και των κυβερνήσεων. Το πρόβλημα είναι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε πιο οικονομικά και πιο ωφέλιμα για τον σκοπό μας τις δυνάμεις που έχουμε και θα αποκτήσουμε. 

Ερίκο Μαλατέστα, Κείμενα για την Αναρχία, εκδ. Νησίδες

Αγία Φιλοθέη

 

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το 1522 στην τουρκοκρατούμενη πια Αθήνα. Από αρχοντική οικογένεια, έλαβε την καλύτερη δυνατή μόρφωση. Οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά τη θέλησή της, με έναν Αθηναίο άρχοντα σε ηλικία 14 ετών. Μετά το θάνατο των γονιών και του συζύγου της έγινε μοναχή και ίδρυσε τη μονή του Αγίου Ανδρέα μετά από όραμα που είδε. Το μοναστήρι αυτό δεν ήταν το τυπικό μοναστήρι που έκανε ακολουθίες και λειτουργίες μόνο. Έγινε σύντομα ένα κέντρο παιδείας και υγείας, ένα καταφύγιο για τις Ελληνίδες ώστε να αποφύγουν την αρπαγή από τους Τούρκους, ένα μέρος όπου νοσηλεύονταν και έβρισκαν τροφή και στέγη οι φτωχοί. Λειτουργούσε επίσης και ορφανοτροφείο αλλά και γηροκομείο. 

Η Αγία Φιλοθέη είχε συλλάβει το πραγματικό νόημα του μοναχισμού. Σε καμία περίπτωση η μοναχική οδός της Αγίας δεν ξέπεσε σε έναν βολικό αναχωρητισμό. Αντιθέτως, η Αγία Φιλοθέη, έθεσε τον μοναχικό βίο της στην υπηρεσία των υπόδουλων πλέον χριστιανών της Αθήνας. Αποτέλεσε μια όαση  όπου μπορούσαν να πάρουν μιαν ανάσα. Φρόντιζε τις ανάγκες τους τις υλικές και τις πνευματικές. Σε μια εποχή όπου η οθωμανική αγριότητα ήταν ακόμα στο απώγειό της, μία γυναίκα ξεκίνησε ένα τιτάνιο έργο. Ήταν τέτοια η επιρροή του έργου της, που σύντομα στη μονή προσήλθαν διακόσιες μοναχές. Φυσικά ένα τέτοιο έργο, από μία χριστιανή γυναίκα, ενόχλησε του Τούρκους οι οποίοι και τη συνέλαβαν. Η Αγία Φιλοθέη δήλωσε χωρίς φόβο πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει αλλά με τη μεσολάβηση χριστιανών Αθηναίων αφέθηκε ελεύθερη. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, Τούρκοι πήγαν στο μονύδριο που είχε οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών.

Αυτή ήταν η ζωή και η δράση της Αγίας Φιλοθέης. Ένα παράδειγμα για τις γυναίκες, πως δεν είναι υποχρεωμένες να περιορίζονται στο ρόλο της νοικοκυράς ή της μάνας(ρόλοι πολύ σημαντικοί αλλά όχι αποκλειστικοί) αλλά έχουν πολλά περισσότερα να προσφέρουν και πως τελικά δεν υπολείπονται σε τίποτα από οποιονδήποτε άντρα. Ένα παράδειγμα και για τους μοναχούς, πως ο μοναστικός βίος δεν είναι ένας αναχωρητικός βίος, ένας βίος αποξένωσης από τον κόσμο αλλά ένας δρόμος αγάπης για τον κόσμο και προσφοράς. Ας πρεσβεύει η αγία για εμάς στον Κύριο. 

Virgin Steele - Victory is Mine

 

Δημοκρατία

 

Στην πάνω φωτογραφία βλέπουμε την "τρομακτική και βίαιη" επίθεση του Ρουβίκωνα στο σπίτι του νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Δηλαδή έξω από αυτό. Στην κάτω φωτογραφία βλέπουμε την έξωση με τη "συνδρομή" των ΜΑΤ μιας οικογένειας(μάνας και γιου) με ειδικές ανάγκες. Για το κράτος, κάμποσα κόμματα και θεσμούς αλλά και μεγάλο μέρος του Τύπου, η πρώτη περίπτωση απειλεί τη "Δημοκρατία" και είναι "απολύτως καταδικαστέα" ενώ η δεύτερη περίπτωση διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της "Δημοκρατίας". Αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτή η "Δημοκρατία" αποτελεί απειλή για την ομαλή εξέλιξη της ζωής μας...

Running Wild - Riding The Storm

 

Πένθος

 

Τι είναι αλήθεια πένθος; Πώς το βιώνει ο κάθε άνθρωπος; Φωνάζει; Μένει σιωπηλός; Φοράει μαύρα; Προσεύχεται; Ακούει μουσική; Αυτές οι λίγες απαντήσεις παραπάνω, είναι όλες σωστές. Το πένθος, παρά κάποιες γενικές φάσεις που έχει για όλους τους ανθρώπους, βιώνεται από τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά και εκφράζεται με εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις, με ποικιλία στην ένταση αλλά και στη χρονική διάρκεια. Δεν υπάρχει μία εικόνα πενθούντα που να ταιριάζει σε όλους. Η εικόνα του μαυροντυμένου ανθρώπου με σκυμμένο κεφάλι μόνιμα και δάκρυα στα μάτια δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Άκουσα μια ιστορία πρόσφατα. Μια κοπέλα έμπλεξε σε ένα κύκλωμα ναρκωτικών ή πορνείας και δολοφονήθηκε. Η μητέρα της, κάνοντας τη δουλειά της αστυνομίας, εισχώρησε στο κύκλωμα, βρήκε τον αρχηγό, τον ξεγέλασε και τον παρέδωσε στην αστυνομία. Μπορεί κανείς να πει πως αυτή η γυναίκα δεν πένθησε τη κόρη της; Γιατί; Επειδή δεν ξημεροβραδιαζόταν πάνω από τον τάφο της να κλαίει; Επειδή δεν κλείστηκε σπίτι της να περιμένει να πεθάνει; Επειδή δεν έμεινε βουβή ή σιωπηλή(καινούρια μόδα αυτή) ; Είναι λυπηρό και προφανώς ανήθικο, να κρίνουμε έναν άνθρωπο που έχει κάποιο πολύ δικό του άνθρωπο, ιδιαίτερα παιδί, επειδή δε συμπεριφέρεται όπως εμείς νομίζουμε πως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται. Οι οποίοι "εμείς" τη μόνη τραγωδία που έχουμε βιώσει είναι την ήττα της ομάδας μας την Κυριακή...

Judas Priest - Night Crawler

 

Κυριακή του Ασώτου

 

Η πορεία του Ασώτου Υιού είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα! Από γιος ενός πάμπλουτου άρχοντα, που του πρόσφερε τα πάντα, βρέθηκε με πλούτο πολύ στα χέρια του, τον οποίο κατασπατάλησε και τελικά έφτασε να βόσκει χοίρους, και να ζηλεύει τα ξυλοκέρατα που έδιναν για φαγητό στα γουρούνια. Και από εκεί, επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του και ξαναβρέθηκε σε ασφαλές περιβάλλον, και μάλιστα σε θέση καλύτερη και από εκείνη που ζήτησε.

Η πορεία του, αν και θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει ως κακή ή και καταστροφική ακόμα, είναι στην πραγματικότητα μεγαλειώδης. Ας σκεφτούμε μια στιγμή, πόσοι από εμάς θα είχαμε το θάρρος σε περίπτωση που θα βρισκόμασταν τόσο χαμηλά, και μάλιστα πέφτοντας από μεγάλο ύψος, να ανασυγκροτηθούμε, να δούμε κατάματα το λάθος μας, να το αναγνωρίσουμε και τελικά -εδώ είναι το δύσκολο- να μετανοήσουμε. Να μετανοήσουμε, δε σημαίνει απλά να πάμε και να ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον. Σημαίνει να δούμε τι έχουμε κάνει λάθος, ποια είναι η ρίζα του προβλήματός μας που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας και να την ξεριζώσουμε. Και μετά να πάμε να ζητήσουμε την όποια συγγνώμη...

Από εκεί και πέρα, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στον μεγάλο γιο. Πάντα πειθαρχημένος, πάντα αφοσιωμένος στον πατέρα του, πάντα ακολουθώντας τους κανόνες, κατάφερε και έχασε την ουσία. Δεν είχε αποκτήσει την ικανότητα να χαρεί με την επιστροφή του ασώτου υιού, και θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως είχε χαρεί κιόλας με την κατάντια του, την οποία είχε καθώς φαίνεται πληροφορηθεί. Αυτό γίνεται πολύ συχνά όταν δεν ακολουθούμε απλώς τους κανόνες αλλά τους απολυτοποιούμε, όταν τους βάζουμε πάνω από τους ανθρώπους και όταν τελικά τους μετατρέπουμε σε κανόνια για να πυροβολούμε τους συνανθρώπους μας, ακόμα και τους πολύ κοντινούς μας. Γιατί καμία προσβολή χειρότερη δεν υπάρχει προς μία θρησκεία από το να τη χρησιμοποιούμε ώστε να εξουθενώνουμε τους συνανθρώπους μας. 

Τελικά, η σημερινή παραβολή είναι ένα μάθημα ελπίδας. Μία υπενθύμιση πως δε πρέπει να απογοητευόμαστε. Πως όσο χαμηλά κι αν έχουμε πέσει, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από τον στόχο μας, από την ένωση με τον Θεό, πάντα υπάρχει περιθώριο να επιστρέψουμε. Όσο αναπνέουμε, μπορούμε να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Και να επιστρέψουμε σπίτι μας. Στο μόνο πραγματικό σπίτι μας. Στον οίκο του Πατρός μας.

UFO - Belladonna

 

Μάσκα

Μπορούμε να κρύψουμε τον χαρακτήρα μας ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε να μασκαρευόμαστε ως πράοι, δίκαιοι, σοβαροί, επαναστάτες, τραμπούκοι, ειρηνιστές κλπ. Μόνο μία στιγμή δε μπορούμε να κρυφτούμε. Όταν μας δοθεί εξουσία και ευκαιρία να την ασκήσουμε ειδικά κατά ενός πιο αδύναμου. Εκείνη την ώρα οι μάσκες πέφτουν. Και καθρεφτίζεται ο πραγματικός μας εαυτός. Γιατί η επίδειξη δύναμης επί ενός αδύναμου αντιπάλου δε φανερώνει πυγμή αλλά μικρότητα χαρακτήρα. Κι αν αυτό ισχύει σε καθημερινές στιγμές σε διάφορα περιστατικά πόσο μάλλον περισσότερο ισχύει όταν το κάνει κάποιος κρατικός αξιωματούχος εναντίον ενός πολίτη ή και μιας ομάδας πολιτών...

Iron Maiden - Flash of the Blade

 

Αναζήτηση

Όταν κάποιοι λένε πως δε μπορούν να δουν τον Χριστό στην Εκκλησία έχουν δίκιο. Τον καλύπτουν τόνοι συντήρησης, στενομυαλιάς, εξουσιαστικών σχέσεων, παραδοξολογίας, νεοπλουτισμού, ανθρωπαρέσκειας, ρηχότητας και επίδειξης. Το λάθος που κάνουν είναι ότι Τον αναζητούν αντί να Τον αφήσουν να τους βρει Αυτός...

Accept - Princess Of The Dawn

 

Ο παππούς Ντόμπρι και οι άλλοι συνοδοιπόροι του

 

Ήταν 13/2 του 2018 όταν κοιμήθηκε στη Μονή Kremikovtsi της Βουλγαρίας ο Ντόμπρι Ντόμπρεβ, σε ηλικία 103 ετών. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, δύο των οποίων έζησαν λιγότερο από τον ίδιο, αποφάσισε το 2000 να δωρίσει όλη του τη περιουσία στην Εκκλησία της Βουλγαρίας και να ζήσει σαν ζητιάνος. Από εκείνη τη στιγμή περπατούσε κάθε μέρα 20 χιλιόμετρα από το χωριό του, Bailovo, ως τη Σόφια όπου στεκόταν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι και ζητιάνευε. Τα χρήματα που μάζευε τα δώριζε για την αναστήλωση εκκλησιών, μοναστηριών, ορφανοτροφείων και σε άλλες φιλανθρωπίες. Ο "Παππούς Ντόμπρι" είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού στον Β ΠΠ. Ανάμεσα στις δωρεές του ξεχωρίζουν τα 5000 ευρώ στον Ι.Ν. Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του Bailovo, 12.500 ευρώ για την ανακατασκευή της Μονής της Θεοτόκου ανατολικά της Σόφιας και στον ενοριακό ναό του κοντινού χωριού Gorno Kamartsi και τα 17.850 ευρώ στον Καθεδρικό ναό Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στη Σόφια που αποτελεί και τη μεγαλύτερη δωρεά στην εκατοντάχρονη ιστορία του ναού. Ο ίδιος έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι του Ι.Ν. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του στο Bailovo. 

Ο Παππούς Ντόμπρι, αποτελεί μέλος μιας ξεχωριστής ομάδας ανθρώπων, μαζί με τη Μαρία Σκομπτσόβα, τη γερόντισσα Γαβριηλία, τον π.Λεβ Ζιλέ και άλλους οι οποίοι έζησαν σε απόλυτη φτώχεια, αφιερώνοντας τη ζωή τους, την ασκητική ζωή τους, στην υπηρεσία του συνανθρώπου, ο καθένας και η καθεμιά με τον τρόπο του. Άνθρωποι οι οποίοι δεν έζησαν για θέσεις κοινωνικές, δε ζήτησαν καταξίωση ούτε κάποια επιβράβευση. Αντιθέτως έζησαν ως περιθωριακοί, πολλές φορές ρακένδυτοι, όπως ο Ντόμπρεβ, σε παραπήγματα όπως ο π.Λεβ Ζιλέ, με σκισμένο και μπαλωμένο ράσο όπως η αγία Μαρία Σκομπτσόβα, μετακινούμενοι από χώρα σε χώρα χωρίς μια δεκάρα στη τσέπη όπως η αγία Γαβριηλία. 

Αυτή η Εκκλησία, μάλλον αυτό το τμήμα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο ο οποίος κινούταν με τα ΜΜΜ και δεν είχε παρά ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, τα άμφια και τα ράσα του μόνο στην ουσία, ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία είναι η αλήθεια. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνουν με τη ζωή τους να πιστεύεις ότι ναι, υπάρχει κάτι, κάτι ανώτερο, κάτι διαφορετικό, ένας άλλος τρόπος ζωής. Ότι το να είσαι μέλος της Εκκλησίας δε σημαίνει ότι ζεις όπως όλοι οι υπόλοιποι και απλά πηγαίνεις στην εκκλησία. 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι μοιάζει τόσο πολύ μακρινό ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας. Αν όμως κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε κι άλλους τέτοιους ανθρώπους. Που τολμούν, λιγότερο ή περισσότερο να ζουν σχεδόν σαν περιθωριακοί, με πλήρη απλότητα, σε εκούσια πτωχεία. Άνθρωποι που ζουν για τον διπλανό τους, για τον συνάνθρωπο, για τον Θεό. Που δεν ζουν αποκομμένοι και απομακρυσμένοι, που δε θεωρούν την πολυτέλεια ως ιεροπρέπεια και τον αναχωρητισμό ως σοβαρότητα ή την άνυδρη συντήρηση ως παράδοση. Τέτοιοι άνθρωποι, που τις σπάνιες φορές που τους συναντάμε, μία τέτοια περίπτωση είχα την ευτυχία και ευλογία να συναντήσω στη Ραψάνη της Λάρισας στο πρόσωπο μιας ερημήτισσας μοναχής, μας ξεδιψούν πνευματικά για σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μας. 

Dio - My Eyes

 

Τραγωδία

 

Τούτη η ζωή είναι ποίηση και επανάσταση. Όλα τα άλλα είναι στοιχεία που γεμίζουν το ενδιάμεσο κενό. Αν τα δύο αυτά πηγάζουν από την αγάπη ο άνθρωπος φτάνει στη θέωση. Αν πηγάζουν από το μίσος, αποκτηνώνεται. Στο δρόμο προς την ελευθερία πολλές φορές ξεπέφτουμε στο δεύτερο και ο προορισμός μας ματαιώνεται. Αυτή είναι η τραγωδία και το δράμα του ανθρώπου. Πλασμένος για να γίνει θεός ελεύθερος καταλήγει παγιδευμένο κτήνος. 

Motorhead - Stone Dead Forever

 

Το βίντεο...

 

Πολύς λόγος για ένα βίντεο που δε δείχνει τίποτα ουσιαστικά. Αποδεικτικό αθωότητας φωνάζουν κάποιοι. Για να δούμε πόσο αξιόπιστο είναι κάποιο αποδεικτικό καλό θα είναι να κάνουμε τρεις ερωτήσεις: Ποιος το προσκομίζει, ποιος του το έδωσε, ποιον εξυπηρετεί; Αν οι δύο πρώτοι συνδέονται με τον τρίτο, τότε το αποδεικτικό χάνει μεγάλο μέρος της όποιας αξιοπιστίας του. Από εκεί και πέρα η χρησιμότητα αυτού του βίντεο είναι άλλο ένα θέμα. Προσωπική μου άποψη. Δυναμιτίζει το κλίμα ενόψει της 28ης Φεβρουαρίου ώστε να αυξηθεί η πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων. Αυτό έχει διπλό αποτέλεσμα. Είτε να φοβηθεί κόσμος και να μην κατέβει στη συγκέντρωση είτε να προκληθούν επεισόδια ώστε μέσω του φόβου που θα προκληθεί σε κομμάτι του πληθυσμού να επιχειρηθεί μια νέα μαντροποίηση στην ασφάλεια της κανονικότητας όπως την εννοεί το κατεστημένο. Από την άλλη, θα χρησιμοποιηθεί ώστε να πείσει αυτούς που θέλουν να πειστούν και να μην χαθούν κι άλλοι ψηφοφόροι για την κυβερνητική παράταξη. Η απάντηση που οφείλεται να δοθεί είναι η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό. Η με κάθε τρόπο αποφυγή της διολίσθησης σε βίαιες αντιδράσεις. Η τυφλή βία άλλωστε δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από έλλειψη στρατηγικής σκέψης. Και έλλειψη σεβασμού στον αγώνα των οικογενειών. Είναι προφανές πως η κυβέρνηση, τώρα που αισθάνεται πραγματικά στριμωγμένη για πρώτη φορά, θα χρησιμοποιήσει μια πλειάδα κόλπων και μέσων για να γλιτώσει τον επερχόμενο κατήφορο...

Dream Theater - Dead Asleep

 

Τελώνη και Φαρισαίου

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου». Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».

Πολλές φορές, διαβάζοντας αυτή τη παραβολή, σκέφτομαι, τελικά ποια είναι η ζωή ενός χριστιανού; Τι πρέπει να κάνει; Πώς να σκέφτεται, πώς να συμπεριφέρεται, πώς να ζει; Ας δούμε την παραβολή τούτη. Ο Τελώνης, αυτός που γύρισε σπίτι συμφιλιωμένος με τον Θεό, τι κάνει; Δε μιλά, δε σηκώνει καν τα μάτια του στον ουρανό, παρά μόνο χτυπούσε το στήθος κι έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Δηλαδή, αυτή είναι η πρέπουσα συμπεριφορά ενός χριστιανού; Όλη μέρα να κλαίει και να χτυπιέται; Να είναι βουτηγμένος στη μιζέρια; 

Όχι, θα μας πουν αυτοί που ξέρουν -και στην Εκκλησία έχουμε πολλούς που λένε πως ξέρουν, πως μόνο αυτοί ξέρουν και με χαρά μεγάλη θα έρθουν αν μας διδάξουν, ακόμα και με το ζόρι, όλη αυτή τη γνώση που θεωρούν πως έχουν. Όχι, λοιπόν, θα πουν αυτοί, οι ίδιοι που μας λένε πως πρέπει να είμαστε σαν τον Τελώνη της παραβολής. Αφού είσαι χριστιανός και αφού ο Χριστός είπε "χαίρετε και αγαλλιάσθε" πρέπει να είσαι χαρούμενος. Με το στανιό; Με το στανιό αν χρειαστεί. Αλλά η θλίψη δεν έχει θέση στη ζωή του χριστιανού. 

Έτσι μένουμε μπερδεμένοι ακούγοντας να μας λένε πως πρέπει να κλαίμε όταν προσευχόμαστε και να μη λυπόμαστε ταυτόχρονα και στις δύο περιπτώσεις επειδή είμαστε χριστιανοί. Και αναρωτιόμαστε, τι στην ευχή να κάνουμε τελικά; Να χαιρόμαστε ή όχι; Να λυπόμαστε ή όχι; Και γιατί; 

Λοιπόν, τίποτα από τα δύο ή και τα δύο ή όποιο από τα δύο. Τα μπέρδεψα περισσότερο τώρα, ε; Ας τα ξεμπερδέψουμε. Ο Φαρισαίος χαίρεται αλλά δεν έχει κάνει τον κόπο να κοιτάξει μέσα του και να δει τη σκοτεινιά της ψυχής του. Αντιθέτως ο Τελώνης λυπάται, κλαίει και ζητά συγχώρεση γιατί έχει δει τι υπάρχει μέσα στη καρδιά του. Το μυστικό δεν είναι στη χαρά του ενός ή στη θλίψη του άλλου. Η διαφορά είναι στο γεγονός ότι ο ένας, ο Τελώνης, ξέρει ποιος είναι ενώ ο Φαρισαίος ξέρει ποιος θέλει να φαίνεται πως είναι. 

Δεν έχει σημασία αν είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, χαρούμενοι ή μελαγχολικοί, ήρεμοι ή κάπως νευρικοί. Σημασία έχει να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Σημασία έχει να μη φτιάχνουμε μια ψεύτικη εικόνα μόνο για να τη δείχνουμε προς τα έξω. Σημασία έχει να ξέρουμε τι θα παραδώσουμε στον Θεό. Τι του προσφέρουμε καθημερινά. Αυτό είναι το ουσιώδες. 

Η σημερινή παραβολή δεν είναι ένα μάθημα μεμψιμοιρίας και μιζέριας. Δεν είναι ένα μάθημα του πώς να φερόμαστε και του πώς να φαινόμαστε. Είναι ένα μάθημα ειλικρίνειας. Ένα μάθημα γνώσης του εαυτού μας. Ένα μάθημα πως δε μπορούμε τελικά τίποτα να κρύψουμε από τον Θεό. Είναι ένα κάλεσμα να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Γιατί όταν σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, όταν σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τους άλλους ανθρώπους, τότε και μόνο τότε θα ανοίξει ο δρόμος για τη συμφιλίωσή μας με τον Θεό.  

DIRKSCHNEIDER - Winter Dreams (feat. Doro Pesch)

 

Το σημαντικό

Τελικά, στις ανθρώπινες σχέσεις δεν έχει σημασία πόσο καλά ή άσχημα σου φέρθηκε κάποιος. Αυτό μπορεί να συμβεί. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σου φερθεί καλά ή μπορεί να σου φερθεί και άσχημα. Ή και τα δύο. Δεν έχει καν σημασία αν κάποιος χάρηκε με τη χαρά σου και λυπήθηκε με τη λύπη σου. Αυτό που μετράει είναι πόσο σε έψαξε όταν, για κάποιο λόγο, απομακρύνθηκες.

OM - Meditation is the Practice of Death

 

Ευθύνες

 

Σε κάθε συμβάν, υπάρχουν οι ειδικές και οι γενικές ευθύνες. Ειδικές ευθύνες έχουν οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί και γενικές έχει ο περίγυρος ο κοινωνικός, η νοοτροπία του κοινωνικού περιβάλλοντος, η αδιαφορία των πολιτών κλπ. Αφού αποδοθούν οι πρώτες, τότε -και μόνο τότε- αναζητούνται και οι δεύτερες. Η αναζήτηση των γενικών ευθυνών ως πρόσχημα για να μην αναζητήσουμε τις ειδικές ευθύνες είναι σκέψη και πράξη ανήθικη, η οποία φανερώνει είτε δειλία είτε απροθυμία για την τιμωρία των ηθικών και φυσικών αυτουργών. Η ευθύνη της ευρύτερης κοινωνίας δεν είναι απαλλακτική της ευθύνης των άμεσων υπαιτίων.  

Monster Magnet - Space Lord

 

Δικαιολογίες

 

Οι άνθρωποι πάντα βρίσκουμε δικαιολογίες για τις επιλογές και τις πράξεις μας. Και μάλιστα τις διαλέγουμε προσεκτικά ώστε να φαίνονται αρκετά πειστικές. Αντί όμως να μας ανησυχεί το περιεχόμενο των δικαιολογιών μας δε θα ήταν προτιμότερο -και σοφότερο- να μας προβληματίζει το γεγονός ότι τις χρειαζόμαστε για να εξηγήσουμε τις πράξεις και τις επιλογές μας;

Jean-Michel Jarre - Oxygène, Pt. 2

 

Υποκρισία...

 

Συνήθως δε γράφω για τέτοια θέματα, τα οποία είναι πολύ στενάχωρα. Αλλά η υποκρισία με εξοργίζει πραγματικά. Ίσως είναι η μόνη περίπτωση που εξοργίζομαι έτσι. Στη περίπτωση του τρίχρονου παιδιού, που δολοφονήθηκε(είναι εγκεφαλικά νεκρό το παιδάκι, τώρα που γράφω και μάλλον θα αποσυνδεθεί) από τη μάνα του και το άλλο κτήνος που ζούσε μαζί της, όλη η υποκρισία της κοινωνίας κάνει περήφανα την εμφάνισή της. Η κοινωνία, η τοπική κοινωνία, που γνωρίζει στα χωριά πόσες φορές πηγαίνεις στη τουαλέτα, δεν ήξερε τι γινόταν; Έπεσε -και πάλι- από τα σύννεφα. Η δε γιαγιά του παιδιού, αυτή που κάποιοι είδαν πως με "μεγαλείο ψυχής" δώρισε τα όργανα του παιδιού, πού ήταν τρία χρόνια; Πουθενά. Πιθανότατα επειδή είχε ξεγραμμένη τη κόρη της. όπως ξεγραμμένη την είχε και η τοπική κοινωνία. Την περιθωριοποίησε, λόγω των επιλογών και του χαρακτήρα της, και προτίμησε να αγνοεί την ύπαρξή της. όπως και την ύπαρξη του παιδιού της. όπως και της κατάστασης που βίωνε το μικρό παιδάκι. Με τα γνωστά, για άλλη μια φορά, αποτελέσματα. Και όλοι θα πάνε για ύπνο ήσυχοι και με μια αυταρέσκεια που αυτοί όλοι είναι καλοί οικογενειάρχες και έχουν κάνει τις σωστές επιλογές. Να θυμίσω όμως εδώ πως οι μόνοι αμαρτωλοί στους οποίους υπήρξε αυστηρός ο Χριστός ήταν  οι υποκριτές...

Tangerine Dream - Stratosfear

 

Απαξίωση σιδηροδρόμου, οδικό λόμπι, έγκλημα στα Τέμπη

 

Μία από τις παραμέτρους του εγκλήματος των Τεμπών, η οποία αρχίζει σιγά σιγά και ακούγεται είναι ο ρόλος που έχει παίξει το λεγόμενο οδικό λόμπι στην απαξίωση του σιδηροδρόμου, ειδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στα χρόνια αυτά οι "επενδύσεις" στο οδικό δίκτυο ήταν τριπλάσιες από αυτές για τον σιδηρόδρομο. Όταν λέμε οδικό λόμπι, εννοούμε όλους εκείνους που κερδίζουν από τη μεγαλύτερη χρήση του οδικού δικτύου. Αυτοκινητοβιομηχανίες, ΚΤΕΛ, εταιρείες κατασκευαστικές οι οποίες και ένα σκασμό χρήματα παίρνουν για να κατασκευάσουν τους υπερκοστολογημένους αυτοκινητοδρόμους και τα διόδια διαχειρίζονται μετά, αλυσίδες καταστημάτων εστίασης, τοπικοί παράγοντες κλπ. Και έτσι έχουμε γιγάντωση του οδικού δικτύου που οδηγεί σε μεγαλύτερη σπατάλη δημοσίων χρημάτων, μεγαλύτερη κοινωνική αδικία αλλά και υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Και όλα αυτά σε βάρος του σιδηροδρόμου, ενός μέσου μεταφοράς που θεωρείται και οικολογικό συν τοις άλλοις(το 2021 η ΕΕ το είχε ανακηρύξει χρονιά σιδηροδρόμου) και επομένως εις βάρος του ίδιοι του κράτους και του ίδιου του πολίτη. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον μέσο Έλληνα πολίτη-και όχι μόνο στον Έλληνα- την κοινωνική και οικολογική ζημιά που προκαλεί ο αυτοκινητόδρομος, αφού θα σου απαντήσει πως με το αυτοκίνητο πάει γρήγορα στη δουλειά του, κάνει μεταφορές, πάει εκδρομές χωρίς να καταλαβαίνει πως ο αυτοκινητόδρομος δημιουργεί μεγάλες αποστάσεις για όλους τις οποίες καλύπτει έπειτα για μερικούς και πως αναλόγως του εισοδήματος του καθενός αυξάνεται και η ταχύτητα στις μετακινήσεις του(ένας πλούσιος που μπορεί να έχει καλύτερο αυτοκίνητο μετακινείται γρηγορότερα από κάποιον φτωχότερο που έχει λιγότερο καλό αυτοκίνητο ή από κάποιον που δεν έχει αυτοκίνητο ενώ η δημιουργημένη απόσταση είναι ίδια για όλους),  όμως είναι μια πραγματικότητα. Ακόμα μέσω του αυτοκινητοδρόμου έχουμε και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος αλλά και την ερήμωση ολόκληρων περιοχών. Έτσι λοιπόν, για να κερδίζουν κάποιοι αλλά και για να υπερέχουν κάποιοι άλλοι έναντι των συμπολιτών τους, όχι μόνο δεν αναπτύχθηκε ο σιδηρόδρομος, που σε μια χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης και να προσφέρει ασφαλείς και γρήγορες μετακινήσεις/μεταφορές στον πολίτη αλλά και να αποφέρει κέρδη στο κράτος, αλλά απαξιώθηκε πλήρως(ειδικά με τα μνημόνια, τα οποία ήταν ευλογία για κάποιους) με αποτέλεσμα το έγκλημα, όπως καταλαβαίνετε είναι έγκλημα αφού υπάρχει σχέδιο από πίσω, των Τεμπών. 

Edward Artemiev - Solaris Theme

 

Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

Όταν ο Συμεών κράτησε στα χέρια του τον μικρό Ιησού, που είχαν φέρει στο ναό ο Ιωσήφ και η Παναγία είπε τα εξής λόγια: «Τώρα, Κύριε, μπορείς ν’ αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ». Ο Ιωσήφ και η μητέρα του θαύμαζαν για όσα λέγονταν γι’ αυτό. Ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Όσο για σένα, ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι».

Σημείο αντιλεγόμενο ο Ιησούς, λοιπόν, είπε ότι θα γίνει ο Συμεών και πράγματι αυτό και έγινε. Μέχρι τις ημέρες μας. Ακόμα και μεταξύ των χριστιανών. Και πράγματι μπροστά Του φανερώνονται οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Πολλών που επικαλούνται τον Ιησού για να περάσουν δικές τους ιδέες. Ιδέες που είναι εντελώς αντίθετες με το κήρυγμα του Χριστού. Χρησιμοποιούν το όνομα Αυτού που ήρθε και θυσιάστηκε για να απελευθερωθεί το ανθρώπινο γένος από τα δεσμά της αμαρτίας για να εκμεταλλευτούν και να εξουσιάσουν τους συμπολίτες τους. Λένε πως πιστεύουν στον Χριστό εγκαθιδρύοντας μια νέα ειδωλολατρία, αυτή της εξουσίας και του χρήματος. Επικαλούνται την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός για να διαδώσουν το μίσος τους. 

Όμως τέτοιου είδους ψέματα δεν μπορούν να κοροϊδέψουν τους πραγματικούς πιστούς. Εκείνους που πιστεύουν συνειδητά. Που ξέρουν ποιον,  τι και γιατί πιστεύουν. Αυτοί δεν μπορούν να παραπλανηθούν. Γιατί έχουν ως σημείο αναφοράς, γιατί ο Χριστός δεν είναι μόνο σημείο αντιλεγόμενα αλλά και σημείο αναφοράς, τον Ιησού. 

 Λέει ακόμα ο Συμεών ο θεοδόχος πως: Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Πολλοί από τον λαό του Θεού, από τους πιστούς χριστιανούς ακόμα, γιατί μετά την απόρριψη του Χριστού από τους Εβραίους, ο νέος Ισραήλ είναι η Εκκλησία, ο "εκλεκτός λαός". Άλλωστε και στην Παλαιά Διαθήκη πολλές φορές ειδωλολάτρες που αναζητούσαν τον αληθινό Θεό, έγιναν όχι μόνο μέλη του λαού Του αλλά και μπήκαν στο γενεαλογικό δέντρο του Ιησού όπως η Ρουθ από την Μωάβ. Ακόμα λοιπόν και μέλη του εκλεκτού λαού του Κυρίου θα καταστραφούν, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας θα καταστραφούν, αφού θα πράξουν τελικά και θα ζήσουν αντίθετα από τη διδασκαλία και το παράδειγμά Του. 

Η προφητεία αυτή του Συμεών, είναι μια προφητεία η οποία συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι σε ισχύ, και θα συνεχίσει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Και θα λειτουργεί ως μία συνεχής αφύπνιση, μια συνεχής προειδοποίηση για όλους τους χριστιανούς, ώστε να παραμένουμε σε επαγρύπνηση και να μην αφήνουμε ψευδοπροφήτες διαφόρων τύπων αν μας παρασύρουν μακριά από το θέλημα του Κυρίου. 

Τι έμαθα μέσα σε μια εβδομάδα...

 - Ο δρόμος λειτουργεί. Δεν το πίστευα ότι ακόμα λειτουργεί. Μετά τη Κυριακή κατάλαβα ότι τα κόμματα και οι συνδικαλιστές είναι που δεν λειτουργούν και δεν μπορούν να κάνουν και τον κόσμο να λειτουργεί

- Τι ωραία δημοσιογραφία μπορούν να κάνουν τα ΜΜΕ αν θέλουν. Γιατί αν δεν θέλουν κάνουν συνεντεύξεις σαν αυτή του Θοδωράκη με τον Μητσοτάκη(αυτή που ανασκεύασε κατά κάποιον τρόπο στην κανονική συνέντευξη στον Σρόιτερ) και ανεβάζουν ειδήσεις με μοναδική πηγή τρολ από το Χ λέγοντας ότι τα ηχητικά είναι πειραγμένα. Και πάντα βρίσκονται κάποιοι που τους πιστεύουν να συμπληρώσω...

- Για να μη μπερδευτεί κανείς και πιστέψει την εικόνα του μετανοημένου πρωθυπουργού-πατέρα-θείου κλπ, στο υπουργικό συμβούλιο αποκάλεσε ως "κυματισμό" τις συγκεντρώσεις και τις αποκαλύψεις για τα Τέμπη

- Ο Γεωργιάδης έπαιξε πιο καλά από όλους το ρόλο του στο υπουργικό(η συνοδευτική φωτογραφία το αποδεικνύει)

-Σάββατο μεσημέρι οι δικηγόροι των οικογενειών ήθελαν περισσότερα λεφτά γι' αυτό θέλουν να ονομαστεί το έγκλημα, έγκλημα. Και όσοι διαμαρτύρονταν ήταν ακροαριστεροί-ακροδεξιοί- αναρχοάπλυτοι-ψεκασμένοι- συνωμοσιολόγοι- αντισυστημικοί. Δευτέρα πρωί, απόλυτος σεβασμός στους συγγενείς των θυμάτων και των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο. 

- Μότο της κυβέρνησης: κάνε το κακό και γίνε υφυπουργός...

- Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει διατηρήσει μία εξουσία: Να δίνει χάρη σε καταδικασμένους αμετάκλητα

- Η συνεχής αναφορά μελών της κυβερνητικής παράταξης στο Μάτι και τη Μάνδρα ως υπενθύμιση-υπεράσπιση δεν είναι εργαλειοποίηση τραγωδίας. Αυτά τα κάνουν μόνο οι άλλοι 

- Η ιδιωτικοποίηση των τρένων(όπως και κάθε ιδιωτικοποίηση ας μη κρυβόμαστε) δούλεψε εξαιρετικά. Υπέρ του αυτοκινητόδρομου και των ιδιωτικών διοδίων, υπέρ των ιδιωτικών ΚΤΕΛ, υπέρ των ιδιωτικών αεροπλάνων. Κατά του πολίτη αλλά αυτός ας πρόσεχε...

The Quaker City Night Hawks - Some Of Adam's Blues