Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς· δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε· γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους»
«Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους». Έτσι περιγράφει ο Ιησούς το έργο Του στην σημερινή περικοπή. Ήρθε να σώσει αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο τους, δηλαδή τους αμαρτωλούς, αφού αμαρτία σημαίνει αστοχία. Όσους δηλαδή δε βρίσκουν τον στόχο της επιστροφής στον Θεό. Και πώς το κάνει αυτό ο Χριστός; Συναναστρέφεται τους αμαρτωλούς. Δεν τους απορρίπτει, δεν τους κατακεραυνώνει από άμβωνος. Τρώει μαζί τους, πίνει μαζί τους, τους ακούει και τους μιλά. Τους δείχνει ότι υπάρχει κάποιος που δεν τους χρησιμοποιεί ως μέσο για να δείξει τη δική του ηθική ανωτερότητα. Τους δείχνει ότι υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά γι' αυτούς και για τα προβλήματά τους. Που, πιθανόν, αυτά τα προβλήματα τους οδήγησαν στην αμαρτία. Δεν τους διώχνει, δεν τους περιθωριοποιεί. Τους αγκαλιάζει. Και αυτοί αγκαλιάζουν Αυτόν και αλλάζουν ζωή. Όσοι θέλουν δηλαδή. Είναι πολύ πιθανό κάποιοι να έμειναν στον παλιό τρόπο ζωής τους.
Από την άλλη ο Χριστός δεν αποδέχεται την αμαρτία. Δεν την δικαιολογεί και δεν προσπαθεί με το ζόρι να τη χωρέσει στην καθημερινότητα σαν κάτι που απλά υπάρχει και πρέπει να υπάρχει και να είναι αποδεκτό. Ο φαύλος κύκλος της πρέπει να σπάσει για να μπορέσουν να απελευθερωθούν όσοι είναι μπλεγμένοι στα δίχτυα της.
Κι εμείς τι κάνουμε σήμερα; Γιατί αυτό είναι που ενδιαφέρει. Πώς απευθυνόμαστε σε όσους έχουν χάσει τον δρόμο; Μάλλον απευθυνόμαστε καθόλου ή είμαστε χαμένοι μέσα στις τελετουργίες, τα άμφια και τα όμορφα ρούχα; Κάποτε, ήμουν νέος παπάς τότε και κάπως πιο αυθάδης, είπα σε κάποιον, ας πούμε αξιωματούχο της Μητρόπολης που βρισκόμουν, πως εγώ μπήκα στην Εκκλησία του Χριστού και όχι στην Εκκλησία των μανικετόκουμπων και των ακριβών υφασμάτων. Ίσως ήμουν κάπως πιο απόλυτος και πιο σκληρός απ' ό,τι έπρεπε αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι το πρόβλημα του κλήρου. Ξεχάσαμε ποιο είναι το έργο μας. Μείναμε στους καπνούς από το θυμιατό και στη λάμψη του πολυελαίου και χάσαμε τον δρόμο μας. Και αν δεν βρούμε εμείς τον δρόμο πώς θα τον δείξουμε στους υπόλοιπους;
Και πώς θα γίνει αυτό; Μα σήμερα, ο τελευταίος στίχος της ευαγγελικής περικοπής μας το λέει. «Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους». Ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας μας ήρθε για να μας επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Μας περιμένει να Του ζητήσουμε βοήθεια. Αλίμονο σε εκείνους όμως που είτε δεν κατάλαβαν πως έχασαν τον δρόμο τους ή και σε εκείνους που δεν θέλουν να τον ξαναβρούν. Εκείνους ούτε ο Κύριος μπορεί πια να τους βοηθήσει. Ας μην πέσουμε κι εμείς σε αυτή την παγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου