Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσει κανείς. Ο ένας είναι κάνοντας συμβιβασμούς ώστε να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη και ησυχία και ο άλλος είναι χωρίς συμβιβασμούς, μένοντας αταλάντευτος στις αρχές που έχει θέσει ο ίδιος στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ακολουθεί αποκλειστικά τον έναν από τους δύο τρόπους. Η διαφορά έγκειται στο πόσο συχνά ο κάθε άνθρωπος κλίνει προς τη μία ή την άλλη επιλογή. Πόσο συχνά δηλαδή κάνει συμβιβασμούς ή πόσο συχνά τους αρνείται.
Κανένας από τους δύο τρόπους δεν είναι κατακριτέος αν με ρωτάτε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του ανάλογα με το τι θέλει, τι θεωρεί εφικτό, υπολογίζοντας τις ευθύνες που έχει επωμιστεί αλλά και τις αντοχές του. Άλλωστε είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι απαιτείται μεγαλύτερο ψυχικό σθένος για να μη κάνει κάποιος συμβιβασμούς απ' όσο απαιτείται για να κάνει. Η εσωτερική σύγκρουση είναι ίδια, όπως και το ψυχικό βάρος που θα σηκώσει αναλόγως της τελικής του επιλογής.
Ένα είναι απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου. Η επίκληση αυτών ακριβώς των αρχών που έχει ο κάθε άνθρωπος, ώστε να υποχωρήσει από αυτές και τελικά να συμβιβαστεί. Προσπαθεί έτσι να γλιτώσει και από τις συνέπειες της σταθερότητας στις αρχές του αλλά και στο βάρος που θα του επιφέρει ένας συμβιβασμός. Έτσι δεν αποκτά ποτέ τη πλήρη ευθύνη αλλά και τη συνειδητοποίηση των πράξεών του. Οπότε έτσι ολισθαίνει στη πώρωση και την πλήρη νέκρωση της συνειδήσεώς του, με τα όποια αποτελέσματα αυτά επιφέρουν και στην κοινωνική αλλά και στη προσωπική ζωή του.
Όλα αυτά έχουν λεπτές διαχωριστικές γραμμές και είναι εύκολο από τη μία κατάσταση να βρεθείς στην άλλη. Αλλά η ζωή είναι από την αρχή της μια επικίνδυνη ακροβασία και αυτό είναι που της δίνει αξία...
Τον βάτραχο στην κατσαρόλα με τη φωτιά μου θυμίζει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περπάτημα στο σχοινί ή καλύτερα στη "κόψη του σπαθιού την τρομερή" απαιτεί πολλά εφόδια για να μην πέσει κανείς στην άβυσσο ή για να μην κοπεί ολότελα. Λάθη όλοι κάνουμε ευτυχώς, θα κοπούμε αλλά το θέμα είναι να μάθουμε κάποια στιγμή ώστε να μην πέσουμε ή κοπούμε σε χίλια δυο κομμάτια μια και καλή. Και αυτό από δικές μας επιλογές, αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης και αφορά όλους ανεξαρτήτως, το λέω για να το ακούσω και του λόγου μου. Διότι όσα δεν τα φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή λέει η παροιμία. Και όλες είναι σωστές για κάποιο λόγο.
Π
Τα λάθη είτε μας διδάσκουν είτε μας άνουν τέρατα. Οι συμβιβασμοί το ίδιο. Από την άλλη και κάποιος άτεγκτος μπορεί να γίνει τέρας...Χμμμ...σαν πολλά τέρατα μαζεύονται μου φαίνεται...
Διαγραφή