Συμπαράσταση

 

Φτάσαμε, λοιπόν, στο μη παρέκει. Εκεί που πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα να κρυφτούν πράγματα. Όχι χωρίς να γίνει με τρόπο χονδροειδή τουλάχιστον. Μετά και το ηχητικό που ακούγονται οι φωνές των επιβατών που επιβίωσαν της σύγκρουσης και σκοτώθηκαν μετά από την έκρηξη που προκάλεσε το φορτίο του εμπορικού τρένου, μετά το βίντεο από drone της πυροσβεστικής που δείχνει ανθρώπους που δεν ανήκαν ούτε σε σωστικά συνεργεία ούτε σε κάποια άλλη υπηρεσία, στις τέσσερις τα μεσάνυχτα να ψάχνουν την περιοχή του ατυχήματος, εκείνη τη πρώτη βραδιά και να παίρνουν έναν κορμό δέντρου(;). Είναι η ώρα που ακόμα και αυτή η κυβέρνηση ξεμένει από τρικ. Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσουν οι πολίτες. Όσοι αισθάνονται πολίτες και όχι πελάτες ή ιδιώτες(με την αρχαία έννοια). Είναι η ώρα που τα "και τι θα αλλάξει", "και οι άλλοι στο κόλπο είναι", "απλά θα ξεθυμάνουν" δεν έχουν θέση στις κουβέντες μας. Όπως δεν έχουν θέση και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις. Είναι η ώρα που μαζευόμαστε, όχι για να ρίξουμε μια φαύλη κυβέρνηση -δεν είναι αυτό το ζητούμενο- αλλά που θα στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους. Η ώρα της συμπαράστασης. Η ώρα που αθ τους πούμε ότι "έχετε δίκιο, το γνωρίζουμε και θα είμαστε μαζί σας κάθε φορά". Και είναι η ώρα που δε θα ξεχάσουμε μόλις τελειώσει όλο αυτό. Γιατί όσοι πάμε σε κάποια συγκέντρωση αύριο, μετά θα γυρίσουμε σπίτι μας με τις οικογένειές μας, θα μιλήσουμε με τους φίλους μας, θα πιούμε μια μπύρα μαζί τους. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων(θύματα δεν είναι μόνο οι νεκροί αλλά και οι τραυματίες, οι οποίοι δεν ξέρω κι αυτοί τι τράβηξαν ή τι τραβάνε ακόμα) θα γυρίσουν είτε σε ένα άδειο σπίτι είτε σε έναν χτυπημένο δικό τους άνθρωπο που θέλει φροντίδα ακόμα. Και το ίδιο θα κάνουν και όταν τελειώσει επιτέλους αυτή η ιστορία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αν θέλουμε να συμπαρασταθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να μη ξεθυμάνουμε και να μη ξεχάσουμε. Οφείλουμε να βρισκόμαστε δίπλα τους όχι μόνο στη συγκέντρωση, όχι μόνο όταν τελειώσει αυτή η ιστορία αλλά και μετά. Όσοι μπορούν ας προσέλθουν. όσοι σε μπορούν ας γράψουν κάτι. Ας ανεβάσουν κάτι που έχει γράψει κάποιος άλλος. Όχι τη μέρα της συγκέντρωσης μόνο. Αλλά και μετά....Γιατί αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί, ποτέ.