Για την κα Καρυστιανού

 

Καταλαβαίνω γιατί πολλοί αντιπαθούν της κα Καρυστιανού. Οι κομματικά τυφλοί και φανατικοί την αντιπαθούν γιατί έχει μια ποιότητα, εκφέρει έναν λόγο συγκροτημένο, είναι πανέξυπνη, έχει αέρα, πραγματικά είναι -θα το γράψω κι ας παρεξηγηθώ- μία σταρ. Όποιος ήταν κοντά στην εξέδρα απ' όπου μίλησε τη Κυριακή, μπορεί να το καταλάβει αυτό. Έχει με άλλα λόγια ό,τι δεν έχουν αυτοί. Γιατί αν τα είχαν, δεν θα ήταν τόσο κολλημένοι με το κόμμα τους. Καταλαβαίνω όμως και γιατί μπορεί να γεννά κάποια αντιπάθεια και στους υπόλοιπους. Βλέπετε, είναι μια ζωντανή υπενθύμιση του τι θα θέλαμε να είμαστε και δεν είμαστε. Δεν διαλύθηκε από τη τραγωδία, δεν έχασε τα λογικά της γυρίζοντας και βρίσκοντας ένα άδειο δωμάτιο, αυτό της κόρης της, δε λύγισε και δε τρόμαξε από όλο αυτό το σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί τα τελευταία-και όχι μόνο- χρόνια στη χώρα μας, ούτε στις επιθέσεις από τρολ, πολιτικάντηδες και δημοσιοκάφρους. Δε σταμάτησε να φωνάζει για την -όχι και τόσο τυφλή αλλά πολύ υπάκουη- δικαιοσύνη, ζητούσε επίμονα δικαίωση για τη κόρη της και τα άλλα θύματα, έτρεχε από την Αθήνα ως τις Βρυξέλλες, με ομιλίες, με κατάθεση στοιχείων με πολύ κόπο και αγώνα. Όχι ότι οι άλλοι γονείς υστερούν σε λεβεντιά και αρχοντιά αλλά η Καρυστιανού τους χτυπάει πιο πολύ στο μάτι και κάθεται πιο βαριά στα υπερμεγέθη στομάχια τους. Ακόμα, η κα Καρυστιανού δεν έχει τη κλασική εικόνα χαροκαμένης μάνας που να προκαλεί οίκτο. Εμφανίζεται καλοντυμένη και περιποιημένη, δείχνοντας άνθρωπο δυνατό που απαιτεί το δίκαιο και όχι έναν κακομοίρη επαίτη που παρακαλά για λίγα ψίχουλα δικαίωσης. Είναι δηλαδή ό,τι δεν είμαστε οι περισσότεροι από εμάς που προτιμούμε να καθόμαστε σε μια γωνιά και να μεμψιμοιρούμε εισπνέοντας ποσότητες μούχλας παρά να βγούμε στον καθαρό αέρα και να διεκδικήσουμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Γι' αυτό, έστω και κρυφά, χαιρόμαστε να ακούμε και να διαβάζουμε όλες τις συκοφαντίες που διαρρέουν από το στρατόπεδο της ανήθικης αυτής κυβέρνησης εις βάρος της. Γιατί απλά ζηλεύουμε αυτό που είναι και που εμείς δε μπορούμε να γίνουμε...

ΥΓ. Προφανώς και θαυμάζω και τη λεβεντιά του κου Πλακιά, την αρχοντιά του κου Ασλανίδη και των άλλων γονιών την αντοχή, την επιμονή και την αξιοπρέπεια αλλά η κα Καρυστιανού έχει αναδειχθεί στο κεντρικό πρόσωπο αυτού του άνισου αλλά δίκαιου αγώνα.