Απαξίωση σιδηροδρόμου, οδικό λόμπι, έγκλημα στα Τέμπη

 

Μία από τις παραμέτρους του εγκλήματος των Τεμπών, η οποία αρχίζει σιγά σιγά και ακούγεται είναι ο ρόλος που έχει παίξει το λεγόμενο οδικό λόμπι στην απαξίωση του σιδηροδρόμου, ειδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στα χρόνια αυτά οι "επενδύσεις" στο οδικό δίκτυο ήταν τριπλάσιες από αυτές για τον σιδηρόδρομο. Όταν λέμε οδικό λόμπι, εννοούμε όλους εκείνους που κερδίζουν από τη μεγαλύτερη χρήση του οδικού δικτύου. Αυτοκινητοβιομηχανίες, ΚΤΕΛ, εταιρείες κατασκευαστικές οι οποίες και ένα σκασμό χρήματα παίρνουν για να κατασκευάσουν τους υπερκοστολογημένους αυτοκινητοδρόμους και τα διόδια διαχειρίζονται μετά, αλυσίδες καταστημάτων εστίασης, τοπικοί παράγοντες κλπ. Και έτσι έχουμε γιγάντωση του οδικού δικτύου που οδηγεί σε μεγαλύτερη σπατάλη δημοσίων χρημάτων, μεγαλύτερη κοινωνική αδικία αλλά και υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Και όλα αυτά σε βάρος του σιδηροδρόμου, ενός μέσου μεταφοράς που θεωρείται και οικολογικό συν τοις άλλοις(το 2021 η ΕΕ το είχε ανακηρύξει χρονιά σιδηροδρόμου) και επομένως εις βάρος του ίδιοι του κράτους και του ίδιου του πολίτη. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον μέσο Έλληνα πολίτη-και όχι μόνο στον Έλληνα- την κοινωνική και οικολογική ζημιά που προκαλεί ο αυτοκινητόδρομος, αφού θα σου απαντήσει πως με το αυτοκίνητο πάει γρήγορα στη δουλειά του, κάνει μεταφορές, πάει εκδρομές χωρίς να καταλαβαίνει πως ο αυτοκινητόδρομος δημιουργεί μεγάλες αποστάσεις για όλους τις οποίες καλύπτει έπειτα για μερικούς και πως αναλόγως του εισοδήματος του καθενός αυξάνεται και η ταχύτητα στις μετακινήσεις του(ένας πλούσιος που μπορεί να έχει καλύτερο αυτοκίνητο μετακινείται γρηγορότερα από κάποιον φτωχότερο που έχει λιγότερο καλό αυτοκίνητο ή από κάποιον που δεν έχει αυτοκίνητο ενώ η δημιουργημένη απόσταση είναι ίδια για όλους),  όμως είναι μια πραγματικότητα. Ακόμα μέσω του αυτοκινητοδρόμου έχουμε και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος αλλά και την ερήμωση ολόκληρων περιοχών. Έτσι λοιπόν, για να κερδίζουν κάποιοι αλλά και για να υπερέχουν κάποιοι άλλοι έναντι των συμπολιτών τους, όχι μόνο δεν αναπτύχθηκε ο σιδηρόδρομος, που σε μια χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης και να προσφέρει ασφαλείς και γρήγορες μετακινήσεις/μεταφορές στον πολίτη αλλά και να αποφέρει κέρδη στο κράτος, αλλά απαξιώθηκε πλήρως(ειδικά με τα μνημόνια, τα οποία ήταν ευλογία για κάποιους) με αποτέλεσμα το έγκλημα, όπως καταλαβαίνετε είναι έγκλημα αφού υπάρχει σχέδιο από πίσω, των Τεμπών. 

Edward Artemiev - Solaris Theme

 

Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

Όταν ο Συμεών κράτησε στα χέρια του τον μικρό Ιησού, που είχαν φέρει στο ναό ο Ιωσήφ και η Παναγία είπε τα εξής λόγια: «Τώρα, Κύριε, μπορείς ν’ αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ». Ο Ιωσήφ και η μητέρα του θαύμαζαν για όσα λέγονταν γι’ αυτό. Ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Όσο για σένα, ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι».

Σημείο αντιλεγόμενο ο Ιησούς, λοιπόν, είπε ότι θα γίνει ο Συμεών και πράγματι αυτό και έγινε. Μέχρι τις ημέρες μας. Ακόμα και μεταξύ των χριστιανών. Και πράγματι μπροστά Του φανερώνονται οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Πολλών που επικαλούνται τον Ιησού για να περάσουν δικές τους ιδέες. Ιδέες που είναι εντελώς αντίθετες με το κήρυγμα του Χριστού. Χρησιμοποιούν το όνομα Αυτού που ήρθε και θυσιάστηκε για να απελευθερωθεί το ανθρώπινο γένος από τα δεσμά της αμαρτίας για να εκμεταλλευτούν και να εξουσιάσουν τους συμπολίτες τους. Λένε πως πιστεύουν στον Χριστό εγκαθιδρύοντας μια νέα ειδωλολατρία, αυτή της εξουσίας και του χρήματος. Επικαλούνται την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός για να διαδώσουν το μίσος τους. 

Όμως τέτοιου είδους ψέματα δεν μπορούν να κοροϊδέψουν τους πραγματικούς πιστούς. Εκείνους που πιστεύουν συνειδητά. Που ξέρουν ποιον,  τι και γιατί πιστεύουν. Αυτοί δεν μπορούν να παραπλανηθούν. Γιατί έχουν ως σημείο αναφοράς, γιατί ο Χριστός δεν είναι μόνο σημείο αντιλεγόμενα αλλά και σημείο αναφοράς, τον Ιησού. 

 Λέει ακόμα ο Συμεών ο θεοδόχος πως: Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Πολλοί από τον λαό του Θεού, από τους πιστούς χριστιανούς ακόμα, γιατί μετά την απόρριψη του Χριστού από τους Εβραίους, ο νέος Ισραήλ είναι η Εκκλησία, ο "εκλεκτός λαός". Άλλωστε και στην Παλαιά Διαθήκη πολλές φορές ειδωλολάτρες που αναζητούσαν τον αληθινό Θεό, έγιναν όχι μόνο μέλη του λαού Του αλλά και μπήκαν στο γενεαλογικό δέντρο του Ιησού όπως η Ρουθ από την Μωάβ. Ακόμα λοιπόν και μέλη του εκλεκτού λαού του Κυρίου θα καταστραφούν, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας θα καταστραφούν, αφού θα πράξουν τελικά και θα ζήσουν αντίθετα από τη διδασκαλία και το παράδειγμά Του. 

Η προφητεία αυτή του Συμεών, είναι μια προφητεία η οποία συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι σε ισχύ, και θα συνεχίσει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Και θα λειτουργεί ως μία συνεχής αφύπνιση, μια συνεχής προειδοποίηση για όλους τους χριστιανούς, ώστε να παραμένουμε σε επαγρύπνηση και να μην αφήνουμε ψευδοπροφήτες διαφόρων τύπων αν μας παρασύρουν μακριά από το θέλημα του Κυρίου. 

Τι έμαθα μέσα σε μια εβδομάδα...

 - Ο δρόμος λειτουργεί. Δεν το πίστευα ότι ακόμα λειτουργεί. Μετά τη Κυριακή κατάλαβα ότι τα κόμματα και οι συνδικαλιστές είναι που δεν λειτουργούν και δεν μπορούν να κάνουν και τον κόσμο να λειτουργεί

- Τι ωραία δημοσιογραφία μπορούν να κάνουν τα ΜΜΕ αν θέλουν. Γιατί αν δεν θέλουν κάνουν συνεντεύξεις σαν αυτή του Θοδωράκη με τον Μητσοτάκη(αυτή που ανασκεύασε κατά κάποιον τρόπο στην κανονική συνέντευξη στον Σρόιτερ) και ανεβάζουν ειδήσεις με μοναδική πηγή τρολ από το Χ λέγοντας ότι τα ηχητικά είναι πειραγμένα. Και πάντα βρίσκονται κάποιοι που τους πιστεύουν να συμπληρώσω...

- Για να μη μπερδευτεί κανείς και πιστέψει την εικόνα του μετανοημένου πρωθυπουργού-πατέρα-θείου κλπ, στο υπουργικό συμβούλιο αποκάλεσε ως "κυματισμό" τις συγκεντρώσεις και τις αποκαλύψεις για τα Τέμπη

- Ο Γεωργιάδης έπαιξε πιο καλά από όλους το ρόλο του στο υπουργικό(η συνοδευτική φωτογραφία το αποδεικνύει)

-Σάββατο μεσημέρι οι δικηγόροι των οικογενειών ήθελαν περισσότερα λεφτά γι' αυτό θέλουν να ονομαστεί το έγκλημα, έγκλημα. Και όσοι διαμαρτύρονταν ήταν ακροαριστεροί-ακροδεξιοί- αναρχοάπλυτοι-ψεκασμένοι- συνωμοσιολόγοι- αντισυστημικοί. Δευτέρα πρωί, απόλυτος σεβασμός στους συγγενείς των θυμάτων και των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο. 

- Μότο της κυβέρνησης: κάνε το κακό και γίνε υφυπουργός...

- Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει διατηρήσει μία εξουσία: Να δίνει χάρη σε καταδικασμένους αμετάκλητα

- Η συνεχής αναφορά μελών της κυβερνητικής παράταξης στο Μάτι και τη Μάνδρα ως υπενθύμιση-υπεράσπιση δεν είναι εργαλειοποίηση τραγωδίας. Αυτά τα κάνουν μόνο οι άλλοι 

- Η ιδιωτικοποίηση των τρένων(όπως και κάθε ιδιωτικοποίηση ας μη κρυβόμαστε) δούλεψε εξαιρετικά. Υπέρ του αυτοκινητόδρομου και των ιδιωτικών διοδίων, υπέρ των ιδιωτικών ΚΤΕΛ, υπέρ των ιδιωτικών αεροπλάνων. Κατά του πολίτη αλλά αυτός ας πρόσεχε...

The Quaker City Night Hawks - Some Of Adam's Blues

 

Όταν η Βαβυλώνα πέφτει

Αποκ. 18,7   ὅσα ἐδόξασεν ἑαυτὴν καὶ ἐστρηνίασε, τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος. ὅτι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς λέγει, ὅτι κάθημαι καθὼς βασίλισσα καὶ χήρα οὐκ εἰμὶ καὶ πένθος οὐ μὴ ἴδω,

Αποκ. 18,7                Οσον αλαζονικά εδόξασε τον εαυτόν της και παράφορα ερρίφθη εις την φαυλότητα, τόσον πολύν βασανισμόν και βαρύ πένθος αποδώσατε εις αυτήν. Διότι μέσα εις την αλαζονικήν και διεστραμμένην καρδίαν της λέγει, ότι κάθημαι σαν βασίλισσα και δεν είμαι χήρα και δεν θα ίδω ποτέ πένθος.

Ο παραπάνω στίχος της Αποκάλυψης είναι εντυπωσιακά επίκαιρος. Από το κεφάλαιο που περιγράφει τη πτώση της Βαβυλώνας παρμένος, μας δίνει μια εικόνα της αλαζονείας που είχε η Βαβυλώνα όσο διαρκούσε η παντοδυναμία της. Η Αποκάλυψη δεν αναφέρεται μόνο σε κάποια μακρινά μελλοντικά γεγονότα αλλά μπορεί να χρησιμεύσει και στην ερμηνεία γεγονότων που επαναλαμβάνονται μέσα στην ιστορία(με την έννοια της διαμάχης των δυνάμεων του αντιχρίστου, δηλαδή όποιου κινείται αντίθετα με τη διδασκαλία του Χριστού και των δυνάμεων του καλού, που επιτελούν το θέλημα του Θεού). Έτσι ο παραπάνω στίχος έχει μια εκπληκτική ομοιότητα με την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Και συγκεκριμένα με τη συμπεριφορά των κυβερνόντων. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θεωρούσαν πως είναι ανίκητοι. Αντιπολίτευση για γέλια σχεδόν, τα ΜΜΕ να στηρίζουν ομόθυμα την κυβέρνηση, καμία εναλλακτική να μη φαίνεται πουθενά. Θεώρησαν πως δε θα δουν ποτέ πένθος, πως κανείς δε θα ταράξει την παντοδυναμία τους. Και μέσα σε μία μέρα, σε λίγες ώρες ουσιαστικά, όλα αυτά γκρεμίστηκαν. Γκρεμίστηκαν υπό την κινητοποίηση(μία και μοναδική, όχι κάποια σειρά κινητοποιήσεων) ενός πλήθους, το οποίο, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αυτό το πλήθος που δεν προσέρχεται στις κάλπες. Που μέχρι τότε έμενε σιωπηλό. Ένα πλήθος που κατάλαβε πως η πολιτική μπορεί να επηρεάσει κατά πολύ τη ζωή του και πως η αποχή δεν είναι μια επιλογή που δουλεύει. Και οδηγούμαστε στον επόμενο στίχο:

Αποκ. 18,8         διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν.

Αποκ. 18,8                Δια τούτο αιφνιδίως και εις μίαν ημέραν θα πέσουν επάνω της όλαι αι πληγαί της, θάνατος και πένθος και πείνα, και θα κατακαή εξ ολοκλήρου με το πυρ. Διότι ο Κυριος και Θεός, που την έκρινε και την κατεδίκασε, είναι παντοδύναμος και εκτελεί τας δικαίας αποφάσεις του.

Ο πρωθυπουργός, εμφανίστηκε φοβισμένος, μικρός και λίγος. Η προσπάθεια μετατόπισης της ευθύνης σε όλους τους άλλους εμπλεκόμενους, αυτούς που κάλυπτε τόσο καιρό, έτσι τον δείχνει. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό συμβαίνει πάντα σε όσους υποκύπτουν στην αλαζονεία της παντοδυναμίας και της εξουσίας, δηλαδή της Βαβυλώνας. Και όλη η προσπάθεια που έκανε, εκτός του ότι ήταν λίγη, ήρθε και πολύ αργά. Αν όλα αυτά, ακόμα και με αυτό το ύφος και με αυτό το στιλ, τα είχε πει πριν την Κυριακή, θα είχαν μια κάποια ουσία. Τώρα μένουν μόνο οι πληγές που θα έρθουν. 

Όλα αυτά, δεν αφορούν μόνο αυτή τη κυβέρνηση ούτε μόνο τους πολιτικούς. Αφορά τον κάθε έναν από εμάς που υποκύπτει στη γοητεία της Βαβυλώνας της εξουσίας.

Blue Oyster Cult: Veteran of the Psychic Wars

 

Χώρος...

 

Συχνά, όλο και συχνότερα τελευταία, ακούγεται η φράση "εγώ με τον Τραμπ δεν είμαι αλλά στο θέμα των ΛΟΑΤΚΙ"... κλπ κλπ. Εγώ θα το πάω αντίθετα αυτή τη φορά. Εγώ τους ΛΟΑΤΚΙ και όλη αυτή τη πολιτική φύλων δεν τα γουστάρω αλλά και τον τραμπισμό λύση δεν τον θεωρώ. Και δε θα αντάλλαζα το φρενάρισμα όλης αυτής της παλαβομάρας με μια ενδεχόμενη εξάπλωση του τραμπισμού, του μασκισμού και όλων των άλλων -ισμων που θέλουν να επιβάλλουν. Επιπλέον, ναι οι ΛΟΑΤΚΙ σπρώχτηκαν υπερβολικά και χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχα από μεγάλα κεφάλαια και είχαν το Hollywood ως μηχανή προπαγάνδας υπέρ τους αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν ακριβώς οι ισχυροί του παιχνιδιού. Κυρίως επειδή είναι μειονότητα. Λιγότεροι. Και μπορεί στις οθόνες να ευημερούν, μπορεί και κάποιοι ματσωμένοι από αυτούς να τη περνάνε ζάχαρη που λέει και ο υπουργάρας μας αλλά δεν είναι τα πράγματα τόσο ρόδινα και στην πεζή καθημερινότητα. Δεν θα υποστηρίξω ποτέ το "δικαίωμα" ενός  12χρονου να αλλάζει φύλο ή μια οικογένεια με τρεις μπαμπάδες ή εφτά μανάδες αλλά αν η εναλλακτική είναι ένα νέο είδος φασισμού(έτσι δείχνει, θα δούμε τι θα είναι πραγματικά) ε, δεν είναι και κάτι που θα αγκαλιάσω με περισσή χαρά. Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται χώρο για να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Δε καταλαβαίνω γιατί η μόνη λύση που πάντα προτείνεται είναι να πάρουν ή να στερήσουν τον χώρο του διπλανού. 

Beth & Joe - Give It Everything You Got

 

Μια καινούρια συζήτηση από τα παλιά

Άνοιξε λοιπόν ξανά η συζήτηση για τις εκτρώσεις. Δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις και απόψεις πετάνε ολόγυρα. Ε, ας πω και τη δική μου -προσωπική- άποψη, έτσι για να μη το έχω βάρος. Η έκτρωση είναι ένα είδος φόνου και πράγματι είναι κρίμα να στερείς σε μια ζωή την ευκαιρία να αναπτυχθεί. Όσο και να τη φτιασιδώνουμε και αν τη ντύνουμε με δικαιώματα. Έχει όμως και πολλές ιδιαιτερότητες. Και πολλά ελαφρυντικά. Άλλωστε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη η κοινωνία τη φορτώνει πάντα αποκλειστικά στη γυναίκα δημιουργώντας αφόρητη ώρες ώρες πίεση. Το θέμα δε λύνεται προφανώς με έναν απαγορευτικό νόμο. Αν ήταν τόσο απλό θα είχε λυθεί από την αρχαιότητα. Αν το κράτος ή κάποιος άλλος φορέας καίγεται να τις μειώσει ας δώσει κίνητρα ώστε οι γυναίκες να μην καταφεύγουν στην έκτρωση και να κρατούν τα μωρά τους. Αν η κοινωνία ανησυχεί για την υπογεννητικότητα ή κάποιο κομμάτι της ας σταματήσει να βάζει τέτοιο βάρος πάνω στις εγκύους. Τότε θα έχουν προσφέρει περισσότερα από οποιονδήποτε νόμο.  Αν , από εκεί και πέρα,  κάποια γυναίκαι θέλει ή υποχρεώνεται να κάνει έκτρωση θα πρέπει να μπορεί να το κάνει με κάθε ασφάλεια. Αν κηρυχθούν παράνομες και αρχίσουν οι γυναίκες να τρέχουν σε γιατρούς - χασάπηδες(όπως γινόταν τις παλιές αγνές εποχές που  κάποιοι θέλουν να επαναφέρουν καθώς φαίνεται), σε χώρους χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια, κάθε μία έκτρωση θα ισοδυναμεί με  πολλές. Γιατί; Επειδή θα προκύψουν τέτοιες επιπλοκές οι οποίες θα δημιουργήσουν πρόβλημα σε μια γυναίκα που έκανε έκτρωση να μπορέσει να συλλάβει ξανά όταν θα το θελήσει. Δεν είναι μια εύκολη συζήτηση αυτή, το μόνο εύκολο, ίσως, είναι να απορρίψουμε τις ακραίες απόψεις που ακούγονται και από τις δύο πλευρές. 

Dream Theater - Forsaken

 

Για την κα Καρυστιανού

 

Καταλαβαίνω γιατί πολλοί αντιπαθούν της κα Καρυστιανού. Οι κομματικά τυφλοί και φανατικοί την αντιπαθούν γιατί έχει μια ποιότητα, εκφέρει έναν λόγο συγκροτημένο, είναι πανέξυπνη, έχει αέρα, πραγματικά είναι -θα το γράψω κι ας παρεξηγηθώ- μία σταρ. Όποιος ήταν κοντά στην εξέδρα απ' όπου μίλησε τη Κυριακή, μπορεί να το καταλάβει αυτό. Έχει με άλλα λόγια ό,τι δεν έχουν αυτοί. Γιατί αν τα είχαν, δεν θα ήταν τόσο κολλημένοι με το κόμμα τους. Καταλαβαίνω όμως και γιατί μπορεί να γεννά κάποια αντιπάθεια και στους υπόλοιπους. Βλέπετε, είναι μια ζωντανή υπενθύμιση του τι θα θέλαμε να είμαστε και δεν είμαστε. Δεν διαλύθηκε από τη τραγωδία, δεν έχασε τα λογικά της γυρίζοντας και βρίσκοντας ένα άδειο δωμάτιο, αυτό της κόρης της, δε λύγισε και δε τρόμαξε από όλο αυτό το σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί τα τελευταία-και όχι μόνο- χρόνια στη χώρα μας, ούτε στις επιθέσεις από τρολ, πολιτικάντηδες και δημοσιοκάφρους. Δε σταμάτησε να φωνάζει για την -όχι και τόσο τυφλή αλλά πολύ υπάκουη- δικαιοσύνη, ζητούσε επίμονα δικαίωση για τη κόρη της και τα άλλα θύματα, έτρεχε από την Αθήνα ως τις Βρυξέλλες, με ομιλίες, με κατάθεση στοιχείων με πολύ κόπο και αγώνα. Όχι ότι οι άλλοι γονείς υστερούν σε λεβεντιά και αρχοντιά αλλά η Καρυστιανού τους χτυπάει πιο πολύ στο μάτι και κάθεται πιο βαριά στα υπερμεγέθη στομάχια τους. Ακόμα, η κα Καρυστιανού δεν έχει τη κλασική εικόνα χαροκαμένης μάνας που να προκαλεί οίκτο. Εμφανίζεται καλοντυμένη και περιποιημένη, δείχνοντας άνθρωπο δυνατό που απαιτεί το δίκαιο και όχι έναν κακομοίρη επαίτη που παρακαλά για λίγα ψίχουλα δικαίωσης. Είναι δηλαδή ό,τι δεν είμαστε οι περισσότεροι από εμάς που προτιμούμε να καθόμαστε σε μια γωνιά και να μεμψιμοιρούμε εισπνέοντας ποσότητες μούχλας παρά να βγούμε στον καθαρό αέρα και να διεκδικήσουμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Γι' αυτό, έστω και κρυφά, χαιρόμαστε να ακούμε και να διαβάζουμε όλες τις συκοφαντίες που διαρρέουν από το στρατόπεδο της ανήθικης αυτής κυβέρνησης εις βάρος της. Γιατί απλά ζηλεύουμε αυτό που είναι και που εμείς δε μπορούμε να γίνουμε...

ΥΓ. Προφανώς και θαυμάζω και τη λεβεντιά του κου Πλακιά, την αρχοντιά του κου Ασλανίδη και των άλλων γονιών την αντοχή, την επιμονή και την αξιοπρέπεια αλλά η κα Καρυστιανού έχει αναδειχθεί στο κεντρικό πρόσωπο αυτού του άνισου αλλά δίκαιου αγώνα.

Savatage - Edge Of Thorns

 

O Hoshoryu προβιβάζεται σε yokozuna

 

Σε μια δραματική νίκη με ανατροπή, ο ozeki Hoshoryu κέρδισε το δεύτερο του πρωτάθλημα στις 26 Ιανουαρίου, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά την άνοδό του στο βαθμό του yokozuna.

Ο 25χρονος εξανάγκασε τον συνάδελφό του ozeki Kotozakura στον τελευταίο αγώνα την 15η ημέρα για να τελειώσει το Grand Sumo Tournament της νέας χρονιάς με 12-3 στο Ryogoku Kokugikan του Τόκιο.

Στη συνέχεια, νίκησε τους συναθλητές του Kinbozan και Oho, που ισοβάθμισαν και οι δύο με 12 νίκες, στα πρώτα τριπλά πλέι οφ  μετά το τουρνουά Kyushu Grand Sumo το 2022.

Η Ένωση Σούμο της Ιαπωνίας αναμένεται να αποφασίσει την προαγωγή του Hoshoryu σε 74ο  yokozuna σε μια έκτακτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου στις 29 Ιανουαρίου.

Ο Terunofuji, ο οποίος ήταν ο μοναδικός yokozuna, ανακοίνωσε την απόσυρσή του από το άθλημα στις 17 Ιανουαρίου μετά από δύο νίκες και δύο ήττες στο τελευταίο τουρνουά.

Ο Μογγόλος Hoshoryu προήχθη σε ozeki, τη δεύτερη υψηλότερη κατηγορία του αθλήματος, αφού κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα στο Nagoya Grand Sumo Tournament το 2023.

Ο Hoshoryu και ο Oho, maegashira No. 3, μπήκαν στην τελευταία αγωνιστική ακολουθώντας τον Kinbozan, maegashira Νο. 14, ο οποίος προηγούταν με δύο ήττες.

Ο Oho έσπρωξε τον Kinbozan έξω από το ρινγκ πριν από τη νίκη του Hoshoryu επί του Kotozakura.

Ο Hoshoryu, ανιψιός του πρώην yokozuna Asashoryu, έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στο Grand Sumo Tournament της Νέας Χρονιάς το 2018 και προήχθη στη πρώτη κατηγορία, τη  makuuchi στο Φθινοπωρινό Grand Sumo Tournament το 2020.

Λόγοι...

 

Αυτή η ημέρα θα αποδειχθεί μια από τις σημαντικότερες από την μεταπολίτευση και μετά. Τη μέρα αυτή ο λαός έδειξε να έχει παλμό. Να έχει διάθεση, ορμή, να έχει οξυγόνο. Και αυτό είναι μια τραγική ειρωνεία. Χρειάστηκε ένα ηχητικό από το έγκλημα των Τεμπών όπου ακούγεται μια κοπέλα, λίγο πριν βρει τραγικό τέλος, να λέει πως δεν έχει οξυγόνο για να καταλάβουμε ότι ο λαός αυτός έχει οξυγόνο. Δεν είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου, οπότε δε πιστεύω ότι είμαστε στα πρόθυρα μεγάλων αλλαγών, πως θα αρχίσουμε να κατανοούμε πως αυτό το κράτος, σε αυτά τα πλαίσια και με αυτό το σύστημα λειτουργίας δεν παίρνει διόρθωση παρά μόνο εκρίζωση. Αλλά σίγουρα κάποιοι θα αναρωτηθούν. Κάποιοι θα ξεφύγουν και από τις έτοιμες -γεμάτες βεβαιότητες- κομματικές προκάτ απαντήσεις. Θα δημιουργηθεί ξανά μια μαγιά ανθρώπων που θα σκέφτονται. Και θα σκέφτονται έξω από τα προκαθορισμένα από την τρέχουσα πολιτική σκηνή όρια. Και θα σκεφτούμε και άλλα πράγματα ελπίζω. Τον ρόλο των ΜΜΕ, τον ρόλο των πολιτικών, οι οποίοι πληρώνονται από εμάς και πρέπει να είναι υπόλογοι σε εμάς, όπως και κάθε δημόσιος υπάλληλος/λειτουργός. Ίσως χρειαστεί να τους κόψουμε και τη μισθοδοσία ή να τη μειώσουμε όπως έκαναν αυτοί σε όλους τους υπαλλήλους και λειτουργούς, δημόσιους και ιδιωτικούς με μεγάλη ευκολία για να σώσουν τις τράπεζες, οι οποίες δεν κάνουν τη δουλειά τους ώστε η οικονομία να λειτουργήσει παρά μόνο συσσωρεύουν κέρδη και οι οποίες θα είχα εξαφανιστεί ή πωληθεί αν δεν είχαν θυσιαστεί τα εισοδήματα και τα αποθέματα τους ελληνικού λαού για χάρη τους. Ίσως πάλι, απλά να πάμε όλοι σπίτια μας, ικανοποιημένοι πως επιτελέσαμε το ηθικό και δημοκρατικό μας καθήκον και να πάει στράφι η χθεσινή συγκέντρωση. Όλα είναι πιθανά άλλωστε σε αυτή τη χώρα, ε; Και μη νομίσει κανείς πως πολιτικολογώ αντί να θεολογώ ή έστω να θρησκειολογώ. Η δικαιοσύνη είναι πριν και πάνω απ' όλα, θέμα πνευματικό.

Helloween - If I Knew

 

Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά (Του Ζακχαίου)

 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς· δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε· γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους»

«Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους». Έτσι περιγράφει ο Ιησούς το έργο Του στην σημερινή περικοπή. Ήρθε να σώσει αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο τους, δηλαδή τους αμαρτωλούς, αφού αμαρτία σημαίνει αστοχία. Όσους δηλαδή δε βρίσκουν τον στόχο της επιστροφής στον Θεό. Και πώς το κάνει αυτό ο Χριστός; Συναναστρέφεται τους αμαρτωλούς. Δεν τους απορρίπτει, δεν τους κατακεραυνώνει από άμβωνος. Τρώει μαζί τους, πίνει μαζί τους, τους ακούει και τους μιλά. Τους δείχνει ότι υπάρχει κάποιος που δεν τους χρησιμοποιεί ως μέσο για να δείξει τη δική του ηθική ανωτερότητα. Τους δείχνει ότι υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά γι' αυτούς και για τα προβλήματά τους. Που, πιθανόν, αυτά τα προβλήματα τους οδήγησαν στην αμαρτία. Δεν τους διώχνει, δεν τους περιθωριοποιεί. Τους αγκαλιάζει. Και αυτοί αγκαλιάζουν Αυτόν και αλλάζουν ζωή. Όσοι θέλουν δηλαδή. Είναι πολύ πιθανό κάποιοι να έμειναν στον παλιό τρόπο ζωής τους. 

Από την άλλη ο Χριστός δεν αποδέχεται την αμαρτία. Δεν την δικαιολογεί και δεν προσπαθεί με το ζόρι να τη χωρέσει στην καθημερινότητα σαν κάτι που απλά υπάρχει και πρέπει να υπάρχει και να είναι αποδεκτό. Ο φαύλος κύκλος της πρέπει να σπάσει για να μπορέσουν να απελευθερωθούν όσοι είναι μπλεγμένοι στα δίχτυα της. 

Κι εμείς τι κάνουμε σήμερα; Γιατί αυτό είναι που ενδιαφέρει. Πώς απευθυνόμαστε σε όσους έχουν χάσει τον δρόμο; Μάλλον απευθυνόμαστε καθόλου ή είμαστε χαμένοι μέσα στις τελετουργίες, τα άμφια και τα όμορφα ρούχα; Κάποτε, ήμουν νέος παπάς τότε και κάπως πιο αυθάδης, είπα σε κάποιον, ας πούμε αξιωματούχο της Μητρόπολης που βρισκόμουν, πως εγώ μπήκα στην Εκκλησία του Χριστού και όχι στην Εκκλησία των μανικετόκουμπων και των ακριβών υφασμάτων. Ίσως ήμουν κάπως πιο απόλυτος και πιο σκληρός απ' ό,τι έπρεπε αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι το πρόβλημα του κλήρου. Ξεχάσαμε ποιο είναι το έργο μας. Μείναμε στους καπνούς από το θυμιατό και στη λάμψη του πολυελαίου και χάσαμε τον δρόμο μας. Και αν δεν βρούμε εμείς τον δρόμο πώς θα τον δείξουμε στους υπόλοιπους; 

Και πώς θα γίνει αυτό; Μα σήμερα, ο τελευταίος στίχος της ευαγγελικής περικοπής μας το λέει. «Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους». Ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας μας ήρθε για να μας επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Μας περιμένει να Του ζητήσουμε βοήθεια. Αλίμονο σε εκείνους όμως που είτε δεν κατάλαβαν πως έχασαν τον δρόμο τους ή και σε εκείνους που δεν θέλουν να τον ξαναβρούν. Εκείνους ούτε ο Κύριος μπορεί πια να τους βοηθήσει. Ας μην πέσουμε κι εμείς σε αυτή την παγίδα.

Συμπαράσταση

 

Φτάσαμε, λοιπόν, στο μη παρέκει. Εκεί που πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα να κρυφτούν πράγματα. Όχι χωρίς να γίνει με τρόπο χονδροειδή τουλάχιστον. Μετά και το ηχητικό που ακούγονται οι φωνές των επιβατών που επιβίωσαν της σύγκρουσης και σκοτώθηκαν μετά από την έκρηξη που προκάλεσε το φορτίο του εμπορικού τρένου, μετά το βίντεο από drone της πυροσβεστικής που δείχνει ανθρώπους που δεν ανήκαν ούτε σε σωστικά συνεργεία ούτε σε κάποια άλλη υπηρεσία, στις τέσσερις τα μεσάνυχτα να ψάχνουν την περιοχή του ατυχήματος, εκείνη τη πρώτη βραδιά και να παίρνουν έναν κορμό δέντρου(;). Είναι η ώρα που ακόμα και αυτή η κυβέρνηση ξεμένει από τρικ. Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσουν οι πολίτες. Όσοι αισθάνονται πολίτες και όχι πελάτες ή ιδιώτες(με την αρχαία έννοια). Είναι η ώρα που τα "και τι θα αλλάξει", "και οι άλλοι στο κόλπο είναι", "απλά θα ξεθυμάνουν" δεν έχουν θέση στις κουβέντες μας. Όπως δεν έχουν θέση και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις. Είναι η ώρα που μαζευόμαστε, όχι για να ρίξουμε μια φαύλη κυβέρνηση -δεν είναι αυτό το ζητούμενο- αλλά που θα στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους. Η ώρα της συμπαράστασης. Η ώρα που αθ τους πούμε ότι "έχετε δίκιο, το γνωρίζουμε και θα είμαστε μαζί σας κάθε φορά". Και είναι η ώρα που δε θα ξεχάσουμε μόλις τελειώσει όλο αυτό. Γιατί όσοι πάμε σε κάποια συγκέντρωση αύριο, μετά θα γυρίσουμε σπίτι μας με τις οικογένειές μας, θα μιλήσουμε με τους φίλους μας, θα πιούμε μια μπύρα μαζί τους. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων(θύματα δεν είναι μόνο οι νεκροί αλλά και οι τραυματίες, οι οποίοι δεν ξέρω κι αυτοί τι τράβηξαν ή τι τραβάνε ακόμα) θα γυρίσουν είτε σε ένα άδειο σπίτι είτε σε έναν χτυπημένο δικό τους άνθρωπο που θέλει φροντίδα ακόμα. Και το ίδιο θα κάνουν και όταν τελειώσει επιτέλους αυτή η ιστορία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αν θέλουμε να συμπαρασταθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να μη ξεθυμάνουμε και να μη ξεχάσουμε. Οφείλουμε να βρισκόμαστε δίπλα τους όχι μόνο στη συγκέντρωση, όχι μόνο όταν τελειώσει αυτή η ιστορία αλλά και μετά. Όσοι μπορούν ας προσέλθουν. όσοι σε μπορούν ας γράψουν κάτι. Ας ανεβάσουν κάτι που έχει γράψει κάποιος άλλος. Όχι τη μέρα της συγκέντρωσης μόνο. Αλλά και μετά....Γιατί αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί, ποτέ. 

Joe Bonamassa - Drive

 

Εκοιμήθη ο Αλβανίας Αναστάσιος

 

Η απώλειά του είναι μεγάλη. Όπως μεγάλο ήταν και το ιεραποστολικό και συγγραφικό του έργο. Κρατώ το περιστατικό, στη μαύρη περίοδο της Χούντας, όταν ο Αναστάσιος μοίραζε τρόφιμα στους καταληψίες φοιτητές της νομικής σχολής. Κρατώ και την παρέμβασή του στο εκκλησιαστικό θέμα της Ουκρανίας. Δεν εισακούστηκε δυστυχώς. Κρατώ και την επιμονή του να μη δημιουργήσει μια "εθνική εκκλησία" στην Αλβανία που θα απευθυνόταν μόνο σε Έλληνες αλλά μια Εκκλησία για όλους τους Ορθοδόξους της Αλβανίας είτε Έλληνες είτε Αλβανούς είτε Ρομά είτε Σλάβους. Κρατώ και τους ανθρώπους που με έβρισκαν στο μετρό και στο δρόμο και με ρωτούσαν αν γνώριζα κάτι για την πορεία της υγείας του. Το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο...

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

 

Τιμώντας τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ας θυμηθούμε κι ας σχολιάσουμε μερικούς λόγους του. Και ας προχωρήσουμε και σε συγκρίσεις...

"Μη τεντώνεις τα χέρια σου στον ουρανό αλλά στα χέρια των φτωχών. Αν εκτείνεις τα χέρια σου στα χέρια των φτωχών έπιασες την κορυφή του ουρανού" έγραψε ο Άγιος Γρηγόριος. Σήμερα, στην εποχή που ο άκρατος ατομικισμός είτε με τη μορφή του καθαρά ατομικού συμφέροντος είτε με τη μορφή του οικογενειακού συμφέροντος(μιας εξευγενισμένης δήθεν μορφή ατομικισμού εξίσου ανήθικης όμως) προωθείται από επίσημους και ανεπίσημους φορείς, ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου μας θυμίζει πως ο Θεός ζητά από εμάς να κινούμαστε στη κοινωνική μας ζωή.

Πιο μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο λόγος του για τη γυναίκα και τη θέση της: "Δεν δέχομαι αυτή τη νομοθεσία, δεν επαινώ την κοινωνική συνήθεια. Οι νομοθέτες ήταν άνδρες, γι’ αυτό η νομοθεσία είναι κατά των γυναικών. Γι’ αυτό και δώσανε τα παιδιά στην εξουσία του πατέρα, αφήνοντας χωρίς φροντίδα το ασθενέστερο.

Ο Θεός όμως δε φέρθηκε έτσι, αλλά έδωσε την εντολή: “τίμα τον πατέρα  σου και τη μητέρα σου, για να ζήσεις καλά”, που είναι η πρώτη εντολή στην παλαιά διαθήκη.

 Βλέπετε την ισότητα της νομοθεσίας. Ένας είναι ο δημιουργός του άντρα και της γυναίκας, και από μια σάρκα είναι και οι δύο, προέρχονται από μία εικόνα του Θεού, και υπάρχει γι’ αυτούς ένας νόμος, ένας θάνατος, μία ανάσταση. Έχουμε γίνει και από άντρα και από γυναίκα. Ένα χρέος οφείλεται από τα παιδιά στους γονείς. Πώς λοιπόν εσύ απαιτείς συζυγική πίστη από τη γυναίκα σου, ενώ ο ίδιος δεν την προσφέρεις; Πώς ζητάς εκείνο το οποίο δεν δίνεις; Πως βγάζεις διαφορετικούς νόμους για σώμα όμοιο και ισάξιο με το δικό σου;

Αν μάλιστα εξετάζεις τα χειρότερα, πρόσεξε το εξής: Αμάρτησε η Εύα; Το ίδιο έκανε και ο Αδάμ. Και τους δύο τους εξαπάτησε ο όφις. Δε βρέθηκε ο ένας πιο αδύναμος και ο άλλος πιο δυνατός. Αλλά εξετάζεις τα καλύτερα; Και τους δύο τους σώζει ο Χριστός με το πάθος του. Έγινε άνθρωπος για τον άνδρα; Το ίδιο έγινε και για τη γυναίκα. Πέθανε για χάρη του άνδρα; Σώζεται όμως και η γυναίκα με το θάνατό Του.

Λέγεται ότι ο Χριστός προέρχεται από το σπέρμα Δαβίδ. Νομίζεις ενδεχομένως ότι με αυτό τιμάται ο άντρας; Γεννιέται όμως από την Παρθένο και αυτό είναι υπέρ των γυναικών. «Θα γίνουν», μεν λοιπόν, λέγει, «οι δύο, μία σάρκα» (Γέν. 2, 24). Και αυτή η μία σάρκα ας έχει την ίδια τιμή.

Δεκαπέντε αιώνες πριν ακουστούν τα πρώτα αιτήματα για την ισότητα των δύο φύλων ο Άγιος Γρηγόριος ήταν σαφής. Και σήμερα που ακόμα και στη Δύση ξανασυζητάμε (αλήθεια γιατί;) τη θέση της γυναίκας, με αρκετούς να ονειρεύονται επιστροφή σε άλλες εποχές, ο Άγιος Γρηγόριος θέτει για εμάς τους Ορθοδόξους τουλάχιστον, τα σαφή όρια στα οποία κινούμαστε. 

"Οι κοινωνικές ανισότητες δεν είναι θέλημα Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο...Με την πτώση θρυμματίστηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στν αρχική ενότητα και όχι στην κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού". Δε χρειάζεται κανένας σχολιασμός εδώ. Μόνο ότι γι' αυτό οι χριστιανοί αποκαλούμαστε και δούλοι του Θεού, για να θυμόμαστε ότι μόνο ένας Κύριος υπάρχει και μπροστά Του είμαστε όλοι ίσοι. 

Και τέλος ας δούμε τι γράφει σε ένα από τα επιγράμματά του ο Άγιος για τον τρόπο που τιμούσαν -και ακόμη το κάνουμε- τους μάρτυρες οι χριστιανοί: "Ζητώ τη μαρτυρία σας, μάρτυρες πρωταθλητές· σε προσβολή μετέτρεψαν τις τιμές σας οι κοιλιόδουλοι. Δεν αναζητάτε τραπέζι ευωδιαστό και μάγειρες. Κι αυτοί για βραβείο σας προσφέρουν ρεψίματα αντί για την αρετή τους. " Έτσι σχολιάζει τα πανηγύρια και τα φαγοπότια που παρατίθενται δήθεν για την τιμή κάποιου αγίου ή κάποιας αγίας. 

Ας αρκεστούμε σε αυτά τα λίγα. Ας τα αναλογιστούμε. Ας τα έχουμε οδηγό για τη ζωή μας, τόσο τη κοινωνική όσο και τη λατρευτική. Δε θα υπάρχει καλύτερη τιμή για τον Άγιο Γρηγόριο...

The Winery Dogs - Xanadu

 

Μια κριτική στον Τραμπ

Σοβαρή κριτική στον Τραμπ, αυτή τη στιγμή, μπορεί να γίνει μόνο στο είδος καπιταλισμού που θέλει να επιβάλλει, ενός παλαιάς κοπής καπιταλισμού με κάποια πιο σύγχρονα στοιχεία και στον ιμπεριαλισμό που φαίνεται να προωθεί. Έναν ιμπεριαλισμό, όχι τόσο πολεμικό όσο του προηγούμενου καθεστώτος αλλά με έμφαση στο δικαίωμα του κάθε ισχυρού να επιβάλλει τις απόψεις του. Αυτά και τα δύο είναι καλές συνταγές για να γεννηθούν αξεπέραστα προβλήματα εντός και εκτός των ΗΠΑ. Και μπορεί να γίνει και κουβέντα για την οικολογία και τις μηδενικές οικολογικές ανησυχίες του νέου καθεστώτος. Τώρα, όλα τα άλλα που ακούγονται από τους υποστηρικτές του υστερικού δικαιωματισμού, που "ανατρίχιασαν" επειδή ο Τραμπ είπε ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν μόνο δύο φύλλα(τόσα είναι, είτε αρέσει είτε όχι), θέτοντας ένα προσωρινό τέρμα στον παραλογισμό των φύλλων που επικρατεί στη Δύση, απλά κάνουν τον bully  Τραμπ πιο συμπαθή στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί μη ξεχνάμε ότι τον "Ναζί-ρατσιστή-ξενοφοβικό" Τραμπ στήριξαν σε μεγάλο βαθμό οι Αφροαμερικανοί και οι Ισπανόφωνοι. Λέτε να τρελάθηκαν ομαδικά και να ψήφισαν κάποιον που τους μισεί και θέλει να τους στείλει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης; Όχι. Απλά ψήφισαν εναντίον των Δημοκρατών και όλου αυτού του gender-woke παραλογισμού. Από εκεί και πέρα, ο Τραμπ εγκαινιάζει μια νέα εποχή, η οποία μάλλον θα εξαπλωθεί(σωστότερα θα επιχειρήσει να την εξαπλώσει) και στην υπόλοιπη Δύση αργά ή γρήγορα, στην οποία η δημοκρατία θα γίνει κατά τι πιο αυταρχική. Δε ξέρω αν είναι σωστός ο παραλληλισμός αλλά οι Αμερικάνοι έκαναν ό,τι και οι αρχαίοι Αθηναίοι όταν η δημοκρατία τους κατέληγε ασυδοσία. Έβαλαν έναν αυταρχικό τύπο|(μάλλον δύο τύπους) να κυβερνήσει. Αν θα αποδειχθεί τύραννος και αν θα έχει παρόμοιο τέλος μένει να φανεί. Γενικά, το να παρουσιάζεται ο Τραμπ σαν δαίμονας και η Χάρις ή η Κλίντον παλιότερα ως αγαθοί άγγελοι ή ο καπιταλισμός του Τραμπ ως ανάλγητος ενώ ο νεοφιλελευθερισμός του Ομπάμα και του Μπάιντεν ως σύστημα υπέροχο είναι αστείο και εξοργιστικό. Ο καπιταλισμός, όποια όψη κι αν πάρει, όπως και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι το ίδιο καταστροφικοί. Άρα που καταλήγουμε; Στα φύλα...Ε, δε θα πάρω. Παραμένω σταθερός στην αποστροφή μου προς τον οποιοδήποτε καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.

Metallica: Mama Said

 

Το ερώτημα

 

Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα; Τα κόμματα διεφθαρμένα ή -στην καλύτερη περίπτωση- κολλημένα σε ιδεοληψίες. Τα ΜΜΕ ξεπουλημένα, πειθήνια όργανα, στη πλειοψηφία τους, της κυβέρνησης. Οι θεσμοί άφωνοι ή ανύπαρκτοι, όσοι δεν έχουν βουτηχτεί κι αυτοί στη διαφθορά. Κι εμείς; Πώς να οργανωθούμε και πού; Αν φωνάξουμε ποιος θα μας ακούσει. Αυτά τα ερωτήματα ακούω πολλές φορές όταν λέω πως πρέπει να κάνουμε κάτι. Και είναι κάτι που κι εγώ το σκέφτομαι. 

Κι όμως το ερώτημα είναι λάθος. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρές ηλικίες να κυνηγάμε το αποτέλεσμα. Στο σχολείο τους βαθμούς, στη δουλειά τους στόχους της εταιρείας, στην Εκκλησία το "έργο" ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τι είναι αυτό το έργο, συνήθως είναι να χτίζουμε ή να ανακαινίζουμε κάτι ώστε να "φαίνεται") κλπ κλπ. Έχουμε επηρεαστεί και από τις αμερικάνικες ταινίες όπου στο τέλος "πρέπει" να νικήσει ο καλός αλλιώς το έργο είναι αποτυχία. Επίσης έχουμε εκπαιδευτεί στον ατομικισμό, στον οικογενειοκρατισμό και σε άλλους -ισμούς που έχουν μετατραπεί σε καρκίνωμα της κοινωνίας. Η οποία δεν υπάρχει ούτε και υπήρξε ποτέ. 

Και το ερώτημα είναι λάθος διότι το σωστό ερώτημα, αυτό που πρέπει να κάνουμε το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο είναι: "τι έκανα εγώ;". Με τις λίγες μου δυνάμεις. Έκανα έστω το ελάχιστο; Μίλησα; Έγραψα; Συμπαραστάθηκα; Έκλαψα; Έκανα ο,τιδήποτε; Ή έμεινα να γκρινιάζω για το καταραμένο σύστημα μόνο εντός των τεσσάρων τοίχων του δωματίου μου ώστε να μη με βρει και κανένα κακό κι εμένα; 

Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία είναι τι κάνει ο καθένας από εμάς. Σημασία έχει να σπείρεις, όχι να θερίσεις. Ας θερίσουν οι επόμενοι. Εμείς ρίξαμε έστω έναν μικρό σπόρο; Αυτό είναι το μόνο που μετράει. Τα υπόλοιπα, τα μεγάλα,  είναι του Θεού γιατί οι λαοί άγονται και φέρονται συνήθως

Το εργαλείο του νόμου

Η καπιταλιστική νεωτερικότητα προσπάθησε να βασίσει όλη τη νομιμοποίησή της στον νόμο. Η υπερβολική παρέμβασή της στη κοινωνία και η εκμετάλλευση της τελευταίας οδήγησε την καπιταλιστική νεωτερικότητα στο να καταφύγει σε ένα περίπλοκο εργαλείο που ονομάζεται νόμος και το οποίο επισημοποίησε τη δικαιοσύνη. Το δίκαιο, αντί να αποτελείται από νόμους που ρυθμίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ατόμων και της κοινωνίας, όπως τόσο συχνά υποστηρίζεται ότι κάνει, είναι η τέχνη της διακυβέρνησης μέσω υπέρμετρης ρύθμισης που αποσκοπεί στο να νομιμοποιήσει τις αδικίες που προκαλεί ο καπιταλισμός. Η διακυβέρνηση μέσω νόμων, και όχι με κανόνες ηθικούς και πολιτικούς, είναι κάτι που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική νεωτερικότητα. Απορρίπτοντας την ηθική και την πολιτική, η αστική τάξη καταφεύγει στο εργαλείο του νόμου, το οποίο της δίνει τεράστια δύναμη. Στα χέρια τρης αστικής τάξης, ο νόμος είναι ένα ισχυρό όπλο το οποίο την προστατεύει τόσο από την ηθική και πολιτική τάξη, όσο και από τους εργαζόμενους. Η εξουσία του έθνους-κράτους απορρέει σε μεγάλο βαθμό από την ισχύ ενός νομικού συστήματος που έχει ρυθμιστεί μονομερώς. Οι νόμοι, κατά μία έννοια, είναι οι ψαλμοί στον Θεό του έθνους-κράτους. Προτιμά να κυβερνά την κοινωνία του μέσω αυτών των εδαφίων

Abdulah Ocalan - Το Δημοκρατικό Έθνος - εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες

Danzig - Cantspeak

 

Το χαμένο ηχητικό

 

Σας εγγυώμαι ότι το παρακάτω κείμενο δε θα αρέσει σε πολλούς από εσάς που θα το διαβάσετε. Και αφού έχω τη προσοχή σας μπαίνω στο θέμα. Κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα ηχητικό, στο οποίο ακούγονται οι επιζήσαντες της σύγκρουσης των αμαξοστοιχιών των Τεμπών λίγο πριν σκοτωθούν στην έκρηξη που ακολούθησε. Δεν το έχω ακούσει, δεν έχω και καμία διάθεση τέτοια. Το θέμα είναι αλλού. Μια παρουσιάστρια σε κάποια εκπομπή έκανε αναφορά στο θέμα λέγοντας πως το ηχητικό έχει φτάσει εδώ και δυο μήνες στα τηλεοπτικά κανάλια τα οποία δεν το έπαιξαν επειδή είναι πολύ σοκαριστικό. Ούτε όμως το περιέγραψαν. Γιατί δεν ήθελαν να μας σοκάρουν τα κανάλια τα οποία καθημερινά μας περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια πως πέθαναν παιδάκια μικρά στα εγκλήματα τα πρόσφατα, πως βίασε τα παιδιά του ένας πατέρας, μας περιγράφουν τα τελευταία λόγια αυτοχείρων και άλλα πολλά χαρούμενα. Αλλά με τα Τέμπη δεν ήθελαν να μας σοκάρουν. Ότι το ηχητικό αυτό είναι απόδειξη ότι οι μισοί περίπου από τα θύματα δεν σκοτώθηκαν στη σύγκρουση αλλά αργότερα στην έκρηξη η οποία προκλήθηκε από εύφλεκτα υλικά, σύντομα με την έκθεση που παρουσίασε το Βήμα, τα οποία εύφλεκτα υλικά ο πρωθυπουργός μας διαβεβαίωνε ότι δεν τα κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία. Ο πρωθυπουργός επίσης μας διαβεβαίωνε ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια συγκάλυψης. Όπως ας πούμε, να έχουν ένα ηχητικό που διαψεύδει το αφήγημα της κυβέρνησης τα κανάλια και να μη το παίζουν.

Κι εδώ πλέον, επειδή το πράγμα καταντά γελοίο μέσα στην τραγικότητά του, θα αναφερθώ και στην πολυχρησιμοποιούμενη από τη κυβέρνηση της έννοιας της ατομικής ευθύνης. Λοιπόν, πλέον και οι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος έχουν ευθύνη για την όλη κατάσταση. Και αν η δικαιολογία τους είναι πως αυτή τη κυβέρνηση την εμπιστεύονται γιατί χειρίζεται την οικονομία καλύτερα και έτσι οι δουλειές τους πάνε καλύτερα (ή όποια άλλη αιτία επικαλεστούν) αυτό σημαίνει πως βάζουν την όποια ηθική σε δεύτερη μοίρα. Γιατί το ανήθικο αυτής της κυβέρνησης, η οποία θα έπρεπε ήδη να έχει πέσει αν τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους, δεν είναι ότι άφησε τα τρένα να κινούνται χωρίς βασικές προϋποθέσεις ασφαλείας αλλά όλη η συμπεριφορά την οποία επέδειξε μετά τη φονική σύγκρουση. Μια συμπεριφορά που φωνάζει συγκάλυψη. Αν λοιπόν κάποιος συνεχίζει να υποστηρίζει μια κυβέρνηση η οποία συγκαλύπτει με κάθε τρόπο κάτι τέτοιο, επειδή θεωρεί πως οι δείκτες της οικονομίας είναι καλύτεροι, ή επειδή είναι πιο φιλική προς την Εκκλησία ή επειδή ψήφισε το γάμο των ομοφυλόφιλων ή επειδή πήρε πρωτάθλημα η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ ή δε ξέρω τι άλλο, να ξέρει ότι είναι κομμάτι της συγκάλυψης. Χωρίς περιστροφές και χωρίς φτιασιδώματα. 

Καλό θα ήταν και οι ψηφοφόροι των κομμάτων της αντιπολίτευσης να δουν τι ακριβώς έχουν κάνει τα δικά τους κόμματα για την πραγματική διερεύνηση της υπόθεσης. Γιατί αυτή η αφωνία που παρατηρείται από την αντιπολίτευση, από μεγάλο μέρος της τουλάχιστον, είναι τουλάχιστον ενοχλητική. Αν όχι και ύποπτη. Ας δουν κι αυτοί, λοιπόν, τις επιλογές τους.

Δεν υπάρχει περιθώριο για "ναι μεν αλλά" πάντοτε. Σας το είπα ότι δε θα σας άρεσε το κείμενο μου...

Metallica: Until It Sleeps

 

Θεμέλια

 

Για να είμαι ειλικρινής, οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει δεν είναι καλόβολοι, αλλά ένας κόσμος από μόνοι τους. Κυρίως κατοικούν σε παλιά γερά σπίτια και αξιολογούν τα πάντα με μεγάλη οξύνοια.  Δεν επιλέγουμε να θεμελιώνουμε τα σπίτια μας σε γρανίτη, το πιο ανθεκτικό υλικό;  Δεν φτιάχνουμε τα τοιχία με πέτρες; Αλλά τότε γιατί να μην θεμελιώνουμε την προσωπικότητά μας στις γρανιτένιες αλήθειες, στο πιο ανθεκτικό υλικό; Τα δοκάρια του οικοδομήματός μας είναι σάπια. Από τι υλικό λοιπόν είναι φτιαγμένος εκείνος που θεωρούμε ότι δεν συνδέεται με την πιο καθαρή και ευγενή αλήθεια; Συχνά κατηγορώ ακόμα και κοντινούς μου γνωστούς ως απαράδεκτα επιφανειακούς. Γιατί ενώ έχουν, υποτίθεται, τρόπους και τακτ, δεν επικοινωνούμε πραγματικά, δεν ανταλλάσσουμε μαθήματα τιμιότητας και ειλικρίνειας όπως κάνουν οι απλοϊκοί άνθρωποι, ή μαθήματα σταθερότητας και συνοχής όπως οι βράχοι. Θα έλεγα ότι φταίω και εγώ, γιατί συνήθως δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω ο ένας από τον άλλο.

Henry David Thoreau - Ζωή χωρίς αρχές - εκδ. Μάτι

Μια διακήρυξη

Σήμερα, μάλλον απόψε αφού συνήθως βραδάκι της προηγούμενης γράφω, θα ασχοληθώ με το αγαπημένο μου θέμα. Με εμένα δηλαδή. Θα γράψω ένα, δυο, τρία πραγματάκια, εκτός κι αν βαρεθώ, για να κατανοήσετε με ποιον έχετε να κάνετε. Αν δεν σας ενδιαφέρει είστε σε καλό δρόμο, να το ξέρετε. Ας αρχίσουμε. Πολλοί μπορεί να διακρίνουν κάποιες αντιφάσεις στα κείμενα που ανεβάζω. Στα ποιήματα είναι ακόμα περισσότερες μια που εκεί εκφράζομαι ακόμα πιο ελεύθερα. Τέλος πάντων, σωστά τις βλέπετε. Γενικά είμαι άνθρωπος των αντιθέσεων. Και στις απόψεις μου, που πολύ εύκολα μπορεί να μετακινηθώ αλλά και στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που με γνωρίζουν, για παράδειγμα, δεν είναι σίγουροι αν τους συμπαθώ ή τους αντιπαθώ. Και είναι λογικό αφού από την κοινωνικότητα περνάω στην μισανθρωπία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μπορεί και να τα παραλέω αλλά και πάλι, αυτό δεν το ξέρετε!

Τώρα, σε πιο ελεύθερη θεματολογία. Ναι, το παραδέχομαι, προτιμώ τα κόμικς από τις βυζαντινές αγιογραφίες, το heavy metal από τη ψαλτική και βαριέμαι αφόρητα τις μεγάλες φιλοσοφικές και θεολογικές πολυλογίες. Προτιμώ να κουβεντιάσω με έναν ψαρά ή έναν αγρότη παρά με έναν φιλόσοφο. Προτιμώ τον τρόπο ζωής των Κοζάκων ή και των τσιγγάνων από τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς. Παρ' όλο που μπορεί να θεωρήσω αφόρητη την παρουσία και των Κοζάκων και των Τσιγγάνων γύρω μου. Επίσης ενώ σιχαίνομαι τα ταξίδια διακοπών λατρεύω τις μετακινήσεις και τις μετακομίζεις. Διαβάζω πάρα πολύ και στη Πολιτεία, το βιβλιοπωλείο σκέφτονται να μου στήσουν άγαλμα ως ευεργέτη, αλλά θεωρώ πως ένα περπάτημα είκοσι λεπτών κάνει μεγαλύτερο καλό από την ανάγνωση ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Κι ενώ μου αρέσει το περπάτημα προτιμώ να μη βγαίνω καθόλου από το σπίτι. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί μου αλλά βαριέμαι αφόρητα αυτές τις ατέρμονες ανταλλαγές επιχειρημάτων και απόψεων μέχρι να αποδειχτεί ποιος την έχει...σωστότερη. Κινούμαι σχετικά γρήγορα(ακόμα και τη λειτουργία τη κάνω με γρήγορο ρυθμό) αλλά απεχθάνομαι τη βιασύνη. Θαυμάζω τους οργανωτικούς ανθρώπους αλλά σιχαίνομαι κάθε μορφή οργάνωσης και προγραμματισμού. 

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για τον εαυτό μου, τον οποίο θεωρώ πολύ ενδιαφέρον τύπο και εντελώς βαρετό, αλλά έχασα το ενδιαφέρον μου. Νομίζω ότι καταλάβατε πάνω κάτω με ποιον έχετε να κάνετε. Αν δε καταλάβατε ή βαρεθήκατε να διαβάσετε, δε πειράζει. Σας εγγυώμαι ότι δε χάσατε απολύτως τίποτα. 

Judas Priest - Victim Of Changes

 

Τα δύο Θηρία

 

Προσπαθούμε, λοιπόν, να καθορίσουμε ποια θα μπορούσε να είναι η στάση των χριστιανών των δυο πρώτων γενεών απέναντι στην εξουσία. Και θα πάρουμε τώρα της Αποκάλυψη, επειδή είναι το κείμενο (που γράφτηκε μεταξύ 100 και 130 μ.Χ.) το πιο βίαιο και εγγράφεται στη γραμμή των λόγων του Ιησού αλλά είναι πιο σκληρό! Είναι προφανώς ένα κείμενο που στοχεύει άμεσα τη Ρώμη(αλλά όχι μόνο την παρουσία των Ρωμαίων στην Ιουδαία: την κεντρική εξουσία, την αυτοκρατορική, τη Ρώμη αυτή και αυτή). Σ' ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει μια ριζική εναντίωση ανάμεσα στη μεγαλειότητα του Θεού και σ' όλες τις εξουσίες και ισχείς της γης(εξ ου και το σοβαρό λάθος αυτών που λένε ότι υπάρχει μια συνέχεια ανάμεσα στη θεϊκή εξουσία και τις γήινες εξουσίες, ή ακόμη, όπως υπό τη μοναρχία, ότι σ' έναν μοναδικό Θεό, παντοδύναμο, που βασιλεύει στον ουρανό, οφείλει ν' αντιστοιχεί στη γη ένας μοναδικός βασιλέας, εξ ίσου παντοδύναμος· η Αποκάλυψη λέει το εκ διαμέτρου αντίθετο!) Σ' ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει μια αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας. Θ' αναφέρω μόνο δύο μεγάλες εικόνες: η πρώτη είναι η εικόνα των "δύο θηρίων", επαναλαμβάνει μια εικόνα των πρώτων προφητών, που πράγματι παριστούσαν τις πολιτικές εξουσίες της εποχής τους με μορφή θηρίων. Το πρώτο είναι το "θηρίο που ανεβαίνει από τη θάλασσα"(πιθανότατα η Ρώμη, που οι στρατιές της έρχονταν από τη θάλασσα). Έχει έναν "θρόνο" που της έχει δοθεί από τον Δράκοντα(τον Αντίθεο κεφ. ιβ, ιγ). Που έχει δώσει "όλη την εξουσία στο Θηρίο" . Οι άνθρωποι λατρεύουν το Θηρίο.  Λένε: "Ποιος μπορεί να του εναντιωθεί;" Του δόθηκε "όλη η εξουσία και ισχύς πάνω σε όλες τις φυλές, όλους τους λαούς, όλες τις γλώσσες, όλα τα έθνη". Και το λατρεύουν οι κάτοικοι της γης. Νομίζω πως δεν μπορείς να μιλήσεις σαφέστερα για να ορίσεις την πολιτική εξουσία, που έχει ισχύ, έχει τη στρατιωτική δύναμη και απαιτεί τη λατρεία(άρα την απόλυτη υπακοή!). Και αυτό το Θηρίο έχει δημιουργηθεί από τον Δράκοντα(άρα η ίδια σχέση που έχουμε ήδη συναντήσει ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στον "διάβολο"). Αυτό που επιβεβαιώνει την ιδέα ότι το Θηρίο είναι το κράτος είναι ότι στο τέλος της Αποκάλυψης βρίσκουμε το κείμενο στο οποίο η Μεγάλη Βαβυλώνα(Ρώμη) καταστρέφεται(ιζ). Έπειτα απ' τη μάχη στην οποία το Θηρίο συγκεντρώνει τους βασιλείς της γης για να κάνει πόλεμο ενάντια στον Θεό, πόλεμο στον οποίο το Θηρίο συντρίφτηκε και καταδικάστηκε, μετά τη συντριβή και την καταδίκη του κυριότερου εκπροσώπου του. Όσο για το δεύτερο Θηρίο, που ανεβαίνει από τη γη, η ερμηνεία μου είχε φανεί καταχρηστική στους ειδικούς, αλλά επιμένω σ' αυτήν: Ποια χαρακτηριστικά αυτού του Θηρίου δίδονται; "Κάνει όλους τους κατοίκους της γης να λατρεύουν το πρώτο Θηρίο", "αποπλανά τους κατοίκους της γης", "τους λέει να φτιάξουν ένα άγαλμα του πρώτου Θηρίου". "Ζωντανεύει την εικόνα του Θηρίου και μιλά στ' όνομά του". "Κάνει ώστε όλοι, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, να δέχονται μια σφραγίδα στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπό τους, και κανένας να μη μπορεί ν' αγοράζει ούτε να πουλά, αν δεν έχει τη σφραγίδα του Θηρίου".  Έκρινα το κείμενο ως αρκετά επακριβή περιγραφή της Προπαγάνδας που συνδέεται με την Αστυνομία. Πράγματι, αυτή μιλά και κάνει τους ανθρώπους να υπακούν στο κράτος, να το λατρεύουν, και αυτή δίνει τις "σφραγίδες" που επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζουν σ' αυτή την κοινωνία! Τέλος, όσοι δεν υπακούν στο πρώτο Θηρίο, θα φονευθούν! Πιστεύω ότι η περιγραφή είναι σαφής. Γνωρίζουμε ότι ένα κύριο μέσο της ρωμαϊκής προπαγάνδας ήταν η εγκαθίδρυση της λατρείας της Ρώμης και του αυτοκράτορα, με βωμούς, ναούς κτλ. και ότι οι Ιουδαίοι βασιλείς της εποχής εκείνης ήταν τελείως υπάκουοι. Και γι' αυτό μιλά το κείμενο για Θηρίο που ανεβαίνει από τη γη! Γιατί οι τοπικές αρχές των επαρχιών της Ανατολής ήταν οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές της ανάπτυξης της λατρείας της Ρώμης! Άρα είναι ένα είδος ισχύος που ενεργεί πάνω στη νοημοσύνη ή στην ευπιστία, και που πετυχαίνει την εκούσια υπακοή στο πρώτο Θηρίο. Αλλά ας θυμηθούμε ότι, για τους Εβραίους που έγραφαν αυτό το κείμενο, το κράτος και η προπαγάνδα του είναι δυο ισχείς που προέρχονται από το Κακό!

Ζακ Ελλύλ, Αναρχία και Χριστιανισμός, εκδ. Νησίδες

Κυριακή ΙΒ’ Λουκά - Μνήμη Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

Κάποτε, έφεραν ως δώρο στον αββά Μακάριο, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, στην έρημο που ασκήτευε, λίγα σταφύλια. Αββάς ήταν η προσφώνηση προς τους μοναχούς που έφυγαν στην έρημο εκείνη την εποχή(300 μΧ). Ο αββάς επειδή δεν ήθελε να τα κρατήσει για τον εαυτό του, τα έστειλε σε έναν άλλον αδελφό. Εκείνος, ντράπηκε να τα κρατήσει και τα έστειλε σε τρίτο αδελφό. Εκείνος με τη σειρά του σε έναν τέταρτο, μετά πάλι στάλθηκαν σε έναν έκτο και τελικά εκείνος ο τελευταίος αδελφός, μη ξέροντας ποιος αρχικά έδωσε τα σταφύλια, τα έστειλε ξανά πίσω στον αββά Μακάριο σαν δώρο. Ο αββάς Μακάριος, αναγνώρισε τα σταφύλια, έψαξε να μάθει τι συνέβη και αφού έμαθε όλη την πορεία των σταφυλιών δόξασε τον Θεό για την εγκράτεια των αδελφών. 

Οι ασκητές της ερήμου είχαν σχηματίσει, εκείνη την εποχή, μια κοινωνία πραγματικά αξιοθαύμαστη. Μια κοινωνία που θυμίζει σε πολλά τις διάφορες ουτοπίες που πολλά πολιτικά συστήματα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν. Το παράδειγμα των σταφυλιών είναι χαρακτηριστικό και μας δίνει μια ιδέα πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας, η ζωή όλων των ανθρώπων αν η πλεονεξία και η αρχομανία δε συνόδευαν την κάθε μας κίνηση. 

Τα σταφύλια δεν ήταν απαραίτητα σε κανέναν από τους ασκητές. Ήταν ένα δώρο που δόθηκε στον αββά Μακάριο προφανώς από ευγνωμοσύνη από κάποιον άνθρωπο που βρήκε ανάπαυση στις διδαχές του αββά. Ο άγιος Μακάριος όμως δε θέλησε να κρατήσει για τον εαυτό του το δώρο. Δε σκέφτηκε ότι του άξιζε αυτό το δώρο αφού αυτός ήταν ο πιο ξακουστός από τους υπόλοιπους ασκητές της περιοχής. Δεν τα κράτησε ούτε καν για να ικανοποιήσει το ένστικτο του στομαχιού του. Και τα έστειλε ώς δώρο σε άλλον μοναχό. Ούτε εκείνος όμως τα κράτησε και αφού τα σταφύλια πέρασαν από έξι συνολικά ανθρώπους τελικά κατέληξαν στον Μακάριο. Έτσι λίγα σταφύλια, ήταν αρκετά για όλους, αφού όλοι ευχαριστήθηκαν το δώρο που τους έκαναν και τελικά περίσσεψαν κιόλας! Γιατί; Γιατί κανείς τους δε σκέφτηκε να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Και όχι μόνο δεν τα κράτησαν αποκλειστικά αλλά ούτε καν τα μοιράστηκαν. Τα δώρισαν. Δεν έφαγε κανείς τους έστω λίγα από τα σταφύλια. Αντιθέτως σκέφτηκαν ο καθένας τους έναν άλλον μοναχό και σκέφτηκαν να τον ευχαριστήσουν δωρίζοντάς τα. Και αυτό έγινε με λίγα σταφύλια. Φανταστείτε τώρα, μάλλον να μη φανταστούμε, να σκεφτούμε, τι θα γινόταν στη σημερινή εποχή, στην εποχή της αφθονίας αγαθών, αν είχαμε όλη αυτό τον τρόπο σκέψης. Αν έστω είχαμε στο μυαλό μας όχι να δωρίζουμε αγαθά που μας περισσεύουν αλλά έστω να μοιραζόμαστε. Αν όλη η ανθρωπότητα κινούνταν σε αυτό το πλαίσιο, σε μεγάλη κλίμακα. Θα είχαμε πεινασμένους; Θα είχαμε ανθρώπους που δε βρίσκουν νερό; Ανθρώπους που δεν έχουν ένα σπίτι ή ένα κομμάτι γης για να ζήσουν; Μάλλον όχι. 

Δεν το κάνουμε όμως. Και δεν το κάνουμε γιατί οι άνθρωποι έχουμε μια τάση προς το κακό. Και ποιο μεγαλύτερο κακό υπάρχει από τον ατομικισμό; Από την αγάπη για τον εαυτό μας και μόνο; Κανένα. Γιατί εκεί συμπυκνώνονται όλα τα πάθη και οι κακίες μας. 

Και θα μου πείτε καλά τα λέμε αυτά αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν, όχι τουλάχιστον εδώ κοντά. Ε, μάλλον ούτε και η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει εδώ κοντά ούτε και θα πεθάνουμε αύριο μεθαύριο για να κριθούμε για τα έργα μας. Αυτό δε σημαίνει ότι σταματάμε να προσευχόμαστε και να αγωνιζόμαστε. Δε σημαίνει ότι δε προσπαθούμε ως χριστιανοί να πραγματώσουμε τον στίχο της Κυριακής προσευχής "γεννηθήτω το θέλημά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης". Δεν φαίνεται ούτε αυτό να επιτυγχάνεται σύντομα. Αλλά αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτό είναι το έργο το οποίο αναλάβαμε. Και έχουμε δικαίωμα μόνο στη προσπάθεια, μόνο στην εργασία, όχι στο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Ας έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στον Κύριο και ας ξεκινήσουμε τον αγώνα μας.

Steve Vai - Liberty

 

Αθανάσιος ο Μέγας

 

Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Αθανασίου, βρίσκουμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μαθαίνουμε για τους αγώνες του κατά αιρετικών και ειδωλολατρών, που του κόστισαν την κατασυκοφάντησή του και από τις δύο αυτές ομάδες και πέντε εξορίες, μαθαίνουμε για το τεράστιο ποιμαντικό έργο που επιτέλεσε ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για την αγάπη του για τους μοναχούς, τον κλήρο και τον λαό, για την ταπείνωση, την αγάπη και την ασκητικότητά του που δεν εγκατέλειψε ποτέ. Μαθαίνουμε για την πνευματικότητά του και το πλούσιο έργο του. 

Ο Μέγας Αθανάσιος δεν έγινε αρχιερέας για να ζήσει τρυφηλή ζωή. Δεν έγινε αρχιερέας για να έχει υπηρέτες και για να του κάνουν μετάνοιες, ούτε για να συντρώγει με αυτοκράτορες, έπαρχους και άλλους αξιωματούχους. 

Αντίθετα, επηρεασμένος από τη γνωριμία με τον "καθηγητή της ερήμου", τον Αντώνιο τον Μέγα, ακολούθησε το παράδειγμα των Πατέρων και των ασκητών της ερήμου. Το επαναστατικό εκείνο παράδειγμα που ώθησε όλους αυτούς τους άντρες και γυναίκες να αφήσουν πίσω τους την κοινωνία και τα θέλγητρά της, την εξουσία που αγκάλιαζε κάπως ασφυκτικά την Εκκλησία εκείνη την εποχή, τις κοινωνικές συμβάσεις, τα απαλά και πολυτελή υφάσματα που είχαν ήδη αρχίσει να ενδύονται οι χριστιανοί και να φύγουν στην έρημο ώστε να ζήσουν εκεί την πιο αυθεντική μορφή χριστιανισμού, με όλη την απλότητά της, να τελειοποιηθούν στην προσευχή, για χάρη αυτού του κόσμου που εγκατέλειψαν και να έρθουν ακόμα πιο κοντά στον Θεό. 

Αυτός ήταν ο Μέγας Αθανάσιος, ο λαμπρός αυτός ιεράρχης, ο μεγάλος πνευματικός και ιερουργός της Εκκλησίας. Αυτόν τιμούμε σήμερα, δυστυχώς χωρίς να ακολουθούμε το παράδειγμά του αλλά παρ' όλα αυτά και μόνο οι εορταστικές λειτουργίες και οι λοιπές εκδηλώσεις, μπορούν για όποιους το θέλουν, να αποτελέσουν ένα πνευματικό ξυπνητήρι που θα διακόψει τον μακάριο ύπνο μας της πνευματικής χλιαρότητας. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν!

To κοινωνικό περιβάλλον

 

Μια άλλη απαράδεκτη άποψη, που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά μα που άλλοι την χρησιμοποιούν απλώς για δικαιολογία, είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι, συνεπώς, μάταια πασχίζεις, όταν οι προσπάθειές σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία· το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελός μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους· θα αλλάξουμε ζωή, όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας.  Βέβαια, κάθε αναρχικός, κάθε σοσιαλιστής, καταλαβαίνει ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλλει σήμερα στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων· και βλέπει, σαν καλός παρατηρητής, πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση εναντίον του πανίσχυρου κοινωνικού περιβάλλοντος. 

Είναι, όμως, εξ ίσου αληθινό ότι, χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και την προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ. 

Είμαστε όλοι, χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο-πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας· είμαστε, όμως, σοσιαλιστές και αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε απ' αυτήν την αντίθεση και προσπαθούμε, όσο είναι δυνατόν, να την αμβλύνουμε. Τη μέρα που θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αστοί· άφραγκοι, ίσως· αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.

Ερίκο Μαλατέστα - Κείμενα για την αναρχία - εκδ. Νησίδες

Joe Satriani - Ten Words

 

Τέρατα

 

Ο αββάς Αντώνιος, του οποίου τη μνήμη τιμούμε σήμερα,  είπε: Υπάρχουν μερικοί που έλιωσαν τα σώματά τους στην άσκηση και για να μην έχουν διάκριση, έμειναν μακριά από τον Θεό. Τα τέρατα δημιουργούνται με δύο τρόπους. Είτε μέσω της απόλυτης κακίας είτε μέσω της απόλυτης αρετής.  Ο,τιδήποτε απόλυτο μπορεί να οδηγήσει δε απίστευτη σκληρότητα. Η προσπάθεια να βρούμε τον Θεό(ή το θείο όπως το εννοεί ο καθένας) πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα και να χάσουμε τον άνθρωπο και να μη βρούμε τον Θεό. Γι' αυτό είναι σημαντική η διάκριση. Είναι αυτή που προστατεύει τον άνθρωπο που έχει κατακτήσει τις αρετές από την απολυτότητα και την ακαμψία που μπορεί να προκληθούν. Είναι αυτό το στοιχείο που μας βοηθά να διατηρούμε την επίγνωση της αδυναμίας των άλλων αλλά την κατανόηση γι' αυτούς. Που μας βοηθά να κατανοήσουμε τη δική μας κατάσταση και να μη ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Avantasia - Ghost in the Moon

 

Το εκπαιδευτικό σύστημα στη σύγχρονη κοινωνική ζωή

 

Στη σύγχρονη κοινωνική ζωή, το εκπαιδευτικό σύστημα είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του αντικοινωνικού ατόμου. Τόσο η φιλελεύθερη ατομικιστική ζωή όσο και η ζωή του πολίτη του έθνους-κράτους, είναι προγραμματισμένες και εφαρμόζονται σύμφωνα με τις απαιτήσεις  του καπιταλισμού. Για τον σκοπό αυτόν, δημιουργήθηκε μια τεράστια βιομηχανία που ονομάζεται τομέας της εκπαίδευσης.  Σε αυτόν τον τομέα, τα άτομα βομβαρδίζονται 24 ώρες το 24ωρο τόσο πνευματικά όσο και ψυχικά, ώστε να μετατραπούν σε αντικοινωνικά όντα. Αποτρέπονται από το να γίνουν ηθικά και πολιτικά άτομα, μετατρέπονται σε άτομα που αναγκάζονται να καταναλώνουν, που τρέχουν πίσω από τα χρήματα, που είναι σεξιστές, σοβινιστές και γλείφτες. Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνική φύση καταστρέφεται. Η εκπαίδευση δεν χρησιμοποιείται για την ενίσχυση της υγιούς λειτουργίας της κοινωνίας, αλλά για να την καταστρέψει.  Ένα δημοκρατικό έθνος είναι πάνω απ' όλα ανένδοτο στην επιθυμία να παραμείνει κοινωνία. Στέκεται ενάντια στην καπιταλιστική νεωτερικότητα με το σύνθημα "κοινωνία ή τίποτα". Επιμένει στη διατήρηση της κοινωνίας ως ιστορική-κοινωνική πραγματικότητα, παρόλο που η κοινωνία διαλύεται μέσα στις μυλόπετρες της νεωτερικότητας. 

Επειδή η αντίληψη του δημοκρατικού έθνους για την εκπαίδευση στοχεύει στην κοινωνικότητα και στον ελεύθερο πολίτη-άτομο, η διαλεκτική της ανάπτυξης του ατόμου με την κοινωνία και της κοινωνίας με το άτομο αποκαθίσταται. Ο κοινωνικός απελευθερωτικός και εξισωτικός ρόλος των επιστημών επιβεβαιώνεται. Το δημοκρατικό έθνος είναι το έθνος μιας κοινωνίας που έχει αποκτήσει πραγματική συνείδηση της ύπαρξής της. 

Abdullah Öcalan - Το Δημοκρατικό Έθνος - εκδ. ΣΤΑΣΕΙ ΕΚΠΙΠΤΟΝΤΕΣ

Ακροβασίες

 

Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσει κανείς. Ο ένας είναι κάνοντας συμβιβασμούς ώστε να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη και ησυχία και ο άλλος είναι χωρίς συμβιβασμούς, μένοντας αταλάντευτος στις αρχές που έχει θέσει ο ίδιος στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ακολουθεί αποκλειστικά τον έναν από τους δύο τρόπους. Η διαφορά έγκειται στο πόσο συχνά ο κάθε άνθρωπος κλίνει προς τη μία ή την άλλη επιλογή. Πόσο συχνά δηλαδή κάνει συμβιβασμούς ή πόσο συχνά τους αρνείται. 

Κανένας από τους δύο τρόπους δεν είναι κατακριτέος αν με ρωτάτε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του ανάλογα με το τι θέλει, τι θεωρεί εφικτό, υπολογίζοντας τις ευθύνες που έχει επωμιστεί αλλά και τις αντοχές του. Άλλωστε είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι απαιτείται μεγαλύτερο ψυχικό σθένος για να μη κάνει κάποιος συμβιβασμούς απ' όσο απαιτείται για να κάνει. Η εσωτερική σύγκρουση είναι ίδια, όπως και το ψυχικό βάρος που θα σηκώσει αναλόγως της τελικής του επιλογής. 

Ένα είναι απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου. Η επίκληση αυτών ακριβώς των αρχών που έχει ο κάθε άνθρωπος, ώστε να υποχωρήσει από αυτές και τελικά να συμβιβαστεί. Προσπαθεί έτσι να γλιτώσει και από τις συνέπειες της σταθερότητας στις αρχές του αλλά και στο βάρος που θα του επιφέρει ένας συμβιβασμός. Έτσι δεν αποκτά ποτέ τη πλήρη ευθύνη αλλά και τη συνειδητοποίηση των πράξεών του. Οπότε έτσι ολισθαίνει στη πώρωση και την πλήρη νέκρωση της συνειδήσεώς του, με τα όποια αποτελέσματα αυτά επιφέρουν και στην κοινωνική αλλά και στη προσωπική ζωή του. 

Όλα αυτά έχουν λεπτές διαχωριστικές γραμμές και είναι εύκολο από τη μία κατάσταση να βρεθείς στην άλλη. Αλλά η ζωή είναι από την αρχή της μια επικίνδυνη ακροβασία και αυτό είναι που της δίνει αξία...

Skyclad - The Thread Of Evermore

 

Χάραξη νέας πορείας

Στις μικρές κοινωνίες, μέσα στην αθλιότητα και την γκροτέσκα ανηθικότητα που τις διέπει, μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα τις επιπτώσεις της πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης στο κοινωνικό σύνολο. Οι κοινωνίες αυτές, καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο κοινωνία καθώς δεν υπάρχουν εκεί τα στοιχεία τα απαραίτητα που συγκροτούν πραγματικές κοινωνίες, λειτουργούν ως μεγεθυντικός φακός που αναδεικνύει την ευρύτερη κοινωνική σήψη της χώρας. Το πρόβλημα δεν είναι αυτά καθαυτά τα άσχημα γεγονότα, ούτε καν η αδιαφορία και η παρακμή κάθε κρατικού μηχανισμού και θεσμού οι οποίοι εδώ και χρόνια υπολειτουργούν, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η απάντηση του κοινωνικού συνόλου που (δεν) δίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι κοινωνίες αυτές διέπονται από έναν απλό κανόνα. Ο ισχυρός, ο πλούσιος, αυτός που έχει γνωριμίες κάνει πρακτικά ό,τι θέλει. Κανείς δε θα τον σταματήσει, όλοι θα χαμογελάσουν υποκριτικά και κάποιοι θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την εύνοιά του. Αν αυτά σας θυμίζουν ιστορίες από την τουρκοκρατία, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα να ξέρετε. Ο εξευρωπαϊσμός στις μικρές κοινωνίες έχει να κάνει με μια περεταίρω χαλάρωση των όποιων ηθών. Τώρα, τέτοιες κοινωνίες είναι λογικό πως θα είχαν κάποια στιγμή οδηγηθεί σε πλήρη διάλυση και ζουγκλοποίηση. Για να αποφευχθεί αυτό συνέβαινε το εξής. Ο ισχυρός πράγματι έκανε ό,τι ήθελε αλλά το κοινωνικό σύνολο -αν και δεν μπορούσε(ήθελε) να τον τιμωρήσει- έδειχνε τη δυσαρέσκειά του απομονώνοντας σιγά σιγά τον ισχυρό που είχε παρεκτραπεί. Αυτό σε ιδανικές συνθήκες. Από τη στιγμή, που μια κυβέρνηση, όπως η σημερινή, σε κάθε ευκαιρία δείχνει πως ο ισχυρός, ο "δικός μας", ο φίλος μας απολαμβάνει ατιμωρησία και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει(όταν η κυβέρνηση κάνει χάρες σε τραπεζίτες, σε καναλάρχες, σε ενεργειακές εταιρείες κλπ αυτό έχει εκτός από οικονομικό και ηθικό αντίκτυπο στη κοινωνία) οι κοινωνίες αυτές, που έτσι κι αλλιώς συχνά υποκύπτουν στην έμφυτη δουλικότητα και τον στωικισμό που τις διέπει, οδηγούνται πολύ γρήγορα στη πλήρη αποσάθρωσή τους. Αυτό φάνηκε και στο τροχαίο στη Κρήτη αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην αυτοκτονία στα Κύθηρα. Ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αλλαγή της μιας ή της άλλης κυβέρνησης αλλά ολόκληρου του συστήματος του χρηματοκοινωικοπολιτικού στην Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να συζητάμε για μια εκλογή αλλά για μία ουσιαστικά επανάσταση ανάλογη με την Οκτωβριανή(δε μιλάω για επιβολή του κομμουνισμού απλά θέλω να δείξω το μέγεθος της αλλαγής που χρειάζεται). Μια τέτοια αλλαγή δε μπορεί να γίνει απλά αλλάζοντας το πρόσημο της κυβέρνησης, από αριστερά στα δεξιά ή το ανάποδο, απαιτείται αλλαγή πλεύσης στον πνευματικό τομέα, στον ηθικό τομέα, στον κοινωνικό, τον εκπαιδευτικό, τον ακαδημαϊκό κλπ. Δε ζητείται μια μικρή διόρθωση πορείας, όπως καθημερινά προσπαθούν τα ΜΜΕ της χώρας να μας πείσουν αλλά ένας εντελώς καινούριος σχεδιασμός και μια ολοκληρωτική αλλαγή στη πορεία μας. Και γι ανα μη παρεξηγηθώ. Ο Τραμπισμός και αυτή η νέα μορφή ακροδεξιάς δεν είναι αλλαγή διακυβέρνησης. Τα υλικά και οι νοοτροπίες είναι ίδιες με αυτές που υπάρχουν και μάλιστα ακολουθείται η ίδια πορεία με μεγαλύτερη ταχύτητα...

Το πνευματικό αισθητήριο

 

Αυτή η πραγματική γνώση είναι η πραγματική πίστη, στην οποία όλα λαμβάνουν χώρα στο πνεύμα και μέσα στην αλήθεια. Επομένως, θα πρέπει να έχει κανείς ένα αισθητήριο κατάλληλο για αυτήν την επικοινωνία, ένα οργανωμένο πνευματικό αισθητήριο, μια πνευματική και εσωτερική ικανότητα ικανή να λάβει αυτό το φως· αλλά είναι κλειστό στους περισσότερους ανθρώπους από τις αισθήσεις τους.

Αυτό το εσωτερικό όργανο είναι η ενορατική αίσθηση του υπερβατικού κόσμου, και μέχρι αυτή η ενορατική αίσθηση να είναι αποτελεσματική για εμάς, δεν μπορούμε να έχουμε καμία βεβαιότητα για τις  πιο υψηλές αλήθειες. 

Αυτός ο οργανισμός είναι φυσικά ανενεργός από την Πτώση, η οποία υποβάθμισε τον άνθρωπο στο κόσμο των φυσικών αισθήσεων και μόνο. Η ακάθαρτη ύλη που τυλίγει αυτό το εσωτερικό αισθητήριο είναι μια μεμβράνη που καλύπτει το εσωτερικό μάτι και επομένως αποτρέπει το εξωτερικό μάτι από το να βλέπει τις πνευματικές σφαίρες. Αυτή η ίδια ύλη περιορίζει την εσωτερική μας ακοή, ώστε να είμαστε κουφοί στους ήχους του μεταφυσικού κόσμου· τόσο παραλύει τον πνευματικό μας λόγο που μετά βίας μπορούμε να τραυλίζουμε λέξεις ιερής σημασίας, λέξεις  που προφέραμε πλήρως κάποτε, και χάρη στις οποίες είχαμε εξουσία πάνω στα στοιχεία και τον εξωτερικό κόσμο.

Το άνοιγμα αυτού του πνευματικού αισθητηρίου είναι το μυστήριο του Νέου Ανθρώπου, το μυστήριο της Αναγέννησης και της ζωτικής ένωσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου- είναι το ευγενέστερο αντικείμενο της θρησκείας στη γη, αυτής της θρησκείας της οποίας ο υψηλός στόχος δεν είναι άλλος παρά να ενώσει τους ανθρώπους με τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία.

Karl Von Eckartshausen - The Cloud Upon the Sanctuary

Dream Theater - The Dark Eternal Night

 

Κυριακή Μετά τα Φώτα

 

Εκείνο τον καιρό, όταν έμαθε ο Ιησούς πως συνέλαβαν τον Ιωάννη, έφυγε για τη Γαλιλαία. Εγκατέλειψε όμως τη Ναζαρέτ και πήγε κι έμεινε στην Καπερναούμ, πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης, στην περιοχή των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. Έτσι πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Ησαΐα που λέει: Η χώρα του Ζαβουλών και η χώρα του Νεφθαλείμ, εκεί που ο δρόμος πάει για τη θάλασσα και πέρα από τον Ιορδάνη, η Γαλιλαία που την κατοικούν ειδωλολάτρες, εκεί αυτοί που κατοικούνε στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό. Και για όσους μένουν στη χώρα που τη σκιάζει ο θάνατος ανέτειλε ένα φως για χάρη τους. Από τότε άρχισε κι ο Ιησούς να κηρύττει και να λέει: «Μετανοείτε γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού».

H σημερινή περικοπή είναι μικρή αλλά έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία. Η πραγματοποίηση των προφητειών στο πρόσωπο του Ιησού, η επιλογή μια περιοχής που κατοικούσαν κυρίως ειδωλολάτρες για να ξεκινήσει ο Χριστός το κήρυγμά του και τέλος η πρώτη διακήρυξη του Κυρίου, "Μετανοείτε γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού". 

Όμως δε θα σταθούμε σήμερα σε κανένα από αυτά τα σημεία αν και το καθένα τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Θα σταθούμε στην αρχή της περικοπής. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς έμαθε πως φυλακίστηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Ιησούς πήγε στη Γαλιλαία και από τη Ναζαρέτ έφυγε και πήγε στην Καπερναούμ. Αυτό το έκανε γιατί υπήρχε κίνδυνος να συλλάβουν κι Αυτόν πριν μπορέσει να ξεκινήσει το έργο Του, λόγω των σχέσεων που είχε με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο ο Ιησούς επέλεξε να φύγει. 

Τα πλήθη των μαρτύρων που κοσμούν το αγιολόγιο της Εκκλησίας και οι οποίοι με το αίμα τους πότισαν τα θεμέλια του οικοδομήματός της, έχουν συμβάλλει, χωρίς να το θέλουν φυσικά, να δημιουργηθεί μια λανθασμένη εικόνα της εν Χριστώ ζωής, τόσο εντός όσο και εκτός της Εκκλησίας. Οι Χριστιανοί δεν είναι κάποιοι μαζοχιστές ανόητοι οι οποίοι έτρεχαν όταν γίνονταν διώξεις να παραδοθούν ώστε να τους βασανίσουν και να τους εκτελέσουν και έτσι να αγιάσουν. Δεν δίδαξε αυτό ποτέ ο Ιησούς. Το αντίθετο. Και με το παράδειγμά Του, όπως βλέπουμε σήμερα αλλά και με τη διδασκαλία του, θυμίζω τη ρήση "να είστε επιφυλακτικοί σαν τα φίδια και αγνοί όπως τα περιστέρια", ζητούσε από τους μαθητές Του να είναι έξυπνοι και όσο μπορούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο. Όταν όμως βρίσκονταν μπροστά στον κίνδυνο αυτόν, τότε δεν υπήρχε άλλη οδός από τη θαρραλέα αντιμετώπισή του. 

Φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί, σημαίνει να έχουμε τα μάτια μας ορθάνοικτα και να αποφεύγουμε τους πνευματικούς αλλά και τους φυσικούς κινδύνους. Να έχουμε την αντοχή και την εξυπνάδα του φιδιού ώστε να μη μπλέκουμε σε μπελάδες αλλά και να μη λυγίζουμε μπροστά τους. Μια  τέτοια λογική όμως, μπορεί να δημιουργήσει ανθρώπους έξυπνους μεν σκληρούς δε, και γι' αυτό ο Κύριος προσθέτει την αγνότητα και την ακακία των περιστεριών. 

Ομοίως γι' αυτό μιλά για λογικά πρόβατα. Η λογική μας βοηθά να αποφεύγουμε τους επικείμενους κινδύνους. Η λογική όμως αυτού του κόσμου, του υλικού, τω πτωτικού, αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσει στο να κάνουμε κακό στους άλλους, με οποιονδήποτε τρόπο, γι' αυτό ο Χριστός μα θυμίζει ότι οφείλουμε να είμαστε λογικοί μεν άκακοι όπως τα πρόβατα δε. Οι πιο πολλοί άνθρωποι βέβαια, στις μέρες μας, θαυμάζουν τους λύκους, τα λιοντάρια, τα γεράκια και τους αετούς. Δε σκέφτονται όμως τι θα γινόταν σε ένα κόσμο που όλοι θα ήμασταν ή θα φερόμασταν σαν αρπακτικά...

Ο Χριστός με μια απλή φυγή, μας διδάσκει πως να κινούμαστε, στη πνευματική μα και στη φυσική ζωή. Πώς να αποφεύγουμε τον κίνδυνο και τις κακοτοπιές. Αργότερα, όταν θα συλληφθεί τελικά, θα μας διδάξει και πως θα πρέπει να φερόμαστε όταν ο κίνδυνος τελικά είναι αναπόφευκτος. Αλλά αυτά θα τα πούμε όταν έρθει εκείνη η ώρα...

7Days - Into Forever

 

Εξουσία

 

Είχα μια συζήτηση με έναν καλό φίλο προχθές. Κάποια λοιπόν στιγμή αναρωτήθηκε: "Πώς μπορεί κάποιος να χαίρεται με την εξουσία και όχι με τις φωτοσκιάσεις που ο ήλιος χαρίζει στα δέντρα; Μπορεί να είναι ευτυχισμένος; ". Η αλήθεια είναι ότι ξέρω πολλούς που προτιμούν την εξουσία από τις φωτοσκιάσεις που κάνει ο ήλιος. Για την ακρίβεια ξέρω πολλούς για τους οποίους η ζωή είναι εξουσία-σε μεγάλη ή μικρή κλίμακα- και οι οποίοι δεν ξέρουν καν τι είναι οι φωτοσκιάσεις αφού ποτέ δεν είδα ομορφιά πουθενά πέρα από την δυνατότητα επιβολής τους πάνω στους άλλους. Η εξουσία είναι ένα δηλητήριο το οποίο μπαίνει στον οργανισμό του ανθρώπου από πολύ μικρή ηλικία. Από τα σχολικά χρόνια ακόμα. Είναι ένα δηλητήριο το οποίο ριζώνει στα νεανικά χρόνια με τη μορφή της ελπίδας ενός καλού μέλλοντος με μία καλή δουλειά. Με μια καλή θέση στη καλή δουλειά. Διευθυντική. Με υφιστάμενους. Κάποιοι μπορούν και διαχειρίζονται μια τέτοια θέση. Κάποιοι όχι. Αρχίζουν και ζητούν περισσότερη εξουσία, μεγαλύτερη υποτίμηση των συνανθρώπων τους, των "υφισταμένων" τους. Περισσότερους υφιστάμενους. Περισσότερη δύναμη. Περισσότερη επιβολή. Και με διάφορες μορφές. Αξιώματα, μισθούς, κοινωνική θέση. Η εξουσία έχει πολλούς τρόπους να θέλξει τον σύγχρονο αποπνευματοποιημένο άνθρωπο. Οπότε, για ποιες φωτοσκιάσεις του ήλιου να μιλήσουμε τώρα;

***power and greed Painting by ho nguyen

VENI DOMINE - VALLEY OF THE VISIONS

 

Η αρχή...

 

Ω! Εάν μόνο ο φυσικός άνθρωπος, δηλαδή ο αισθησιακός άνθρωπος, μάθαινε να βλέπει ότι η πηγή της ευφυΐας του και το κίνητρο της θέλησής του είναι μόνο η ατομικότητά του, τότε θα αναζητούσε εσωτερικά μια ανώτερη πηγή, και έτσι θα προσέγγιζε το μόνο που μπορεί να δώσει αυτό το αληθινό στοιχείο, γιατί είναι η σοφία στη βαθύτερη ουσία της.

Ο Ιησούς Χριστός είναι αυτή η Σοφία, η Αλήθεια και η Αγάπη. Αυτός, ως Σοφία, είναι η Αρχή της λογικής και η Πηγή της πιο αγνής νοημοσύνης. Ως Αγάπη, Αυτός είναι η Αρχή της ηθικής, το αληθινό και αγνό κίνητρο της θέλησης. 

Η Αγάπη και η Σοφία γεννούν το πνεύμα της αλήθειας, το εσωτερικό φως. Αυτό το φως μας φωτίζει και κάνει τα υπερφυσικά πράγματα αντικειμενικά. 

Είναι αδιανόητο σε τι βάθη σφάλματος πέφτει ένας άνθρωπος όταν εγκαταλείπει τις απλές αλήθειες της πίστης αντιτάσσοντας τις δικές του απόψεις.

Ο αιώνας μας προσπαθεί να αποφασίσει με την (εγκεφαλική) ευφυΐα του, που βρίσκεται η αρχή ή η βάση της λογικής και της ηθικής, ή η βάση της θέλησης· αν οι επιστήμονες είχαν επίγνωση, θα έβλεπαν ότι αυτά τα πράγματα απαντώνται καλύτερα στην καρδιά του απλούστερου ανθρώπου, παρά μέσα στη πιο λαμπρή τους περιπτωσιολογία. Ο πρακτικός χριστιανός βρίσκει αυτό το κίνητρο για τη θέληση, την αρχή κάθε ηθικής, πραγματικά και αντικειμενικά μέσα στη καρδιά του· και αυτό το κίνητρο εκφράζεται με τον ακόλουθο τύπο: - «Αγάπησε τον Θεό με όλη σου τη καρδιά και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. " 

Η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον είναι το κίνητρο για το θέλημα του χριστιανού, και η ίδια η ουσία της αγάπης είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα μας. 

Με αυτόν τον τρόπο η αρχή της λογικής είναι η σοφία μέσα μας. Και η ουσία της σοφίας, η σοφία στην ουσία της, είναι πάλι ο Ιησούς Χριστός, το φως του κόσμου. Έτσι βρίσκουμε σε Αυτόν την αρχή της λογικής και της ηθικής.

Karl Von Eckarthausen, The Cloud Upon the Sanctuary

Η αισθητική της σοβαρότητας

 Η πιο αποκρουστική αισθητική είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, η αισθητική του σοβαρού. Αυτή η προσποιητή και τόσο περιοριστική σοβαρότητα που οφείλει να εμφανίζεται στην ένδυση, τον λόγο, τις κινήσεις ακόμα ή και στις σκέψεις. Ο εξοβελισμός όμως κάθε ίχνους κωμικού ή και  γελοίου ακόμα από την καθημερινότητα είναι όμοιος με την απουσία βροχοπτώσεων στις περιόδους ξηρασίας. Τελικά οδηγεί στην ερημοποίηση του πνεύματος και τελικά στην πλήρη  εξαφάνιση της δημιουργικότητας. Δεν υπάρχει θλιβερότερο πλάσμα στον ουρανό και τη γη από εκείνο που παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό του. Δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση από τον εσωτερικό κόσμο εκείνου που αδυνατεί να γελάσει με τον εαυτό του και δεν επιτρέπει τίποτα το αστείο να βγει από μέσα του. 

****πίνακας του Alberto Savinio

Blind Guardian - Bright Eyes

 

Τίτλοι ενός τέλους

 

Η δεκαετία του '90, της οποίας την πιο χαρακτηριστική πολιτική φιγούρα κηδεύουμε σήμερα (τον αρχιτέκτονα της παράδοσης Οτσαλάν- σε συνεργασία με τον "μαζί τα φάγαμε" Πάγκαλο- του γκριζαρίσματος του Αιγαίου με τα Ίμια, της φούσκας του χρηματιστηρίου, των εξοπλιστικών προγραμμάτων με τα υποβρύχια που έγερναν, της εισόδου με παραποιημένα στοιχεία στο ευρώ-σε συνεργασία με τους τότε ισχυρούς της ΕΕ οι οποίοι ήξεραν ότι αυτοί δε θα χάσουν- της κατάρρευσης του κτιρίου της Ρικομέξ, του ναυαγίου του εξπρές Σάμινα -ανύπαρκτοι οι έλεγχοι και στα δύο τελευταία- της αρχής της καταστροφής της αγροτικής παραγωγής, των θαλασσοδανείων, της εισαγωγής του τζόγου στην καθημερινότητα, της διευκόλυνσης του βομβαρδισμού της Σερβίας και άλλων μεγαλειωδών στιγμών) είχε τα εξής χαρακτηριστικά: ο ελληνικός λαός μετά από μια δεκαετία που κατάλαβε πως είναι να ζεις και όχι απλά να επιβιώνεις για να βλέπεις μια μικρή μερίδα να ζει, ήθελε πλέον να γίνει και Ευρωπαίος. Τα νέα τότε ιδιωτικά κανάλια, μέσα από δίωρα δελτία ειδήσεων αποτελούμενα από τηλεπαράθυρα του έδιναν και με το παραπάνω αυτό που ζητούσε. Εκείνος ο Έλληνας νόμιζε ότι έβλεπε πέρα από αυτό που ο απλός λαός μπορούσε να δει (παρ' όλο που κι ο ίδιος δεν ήταν παρά κομμάτι αυτού του λαού), νόμιζε ότι διάβαζε ανάμεσα από τις γραμμές, ότι διέκρινε το τι γίνεται στα παρασκήνια. Έτσι στο μυαλό του έπλαθε ιστορίες ώστε να κοιμίζει την όποια συνείδηση του είχε απομείνει και να δικαιολογεί ότι ξεπουλούσε και τη ψυχή του ακόμα μπροστά στο γελοίο "όραμα" του εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμου το οποίο υπερασπίζονταν με παρρησία καθημερινά αποκαλυπτικοί δημοσιογράφοι όπως οι Τσίμας, Πρετεντέρης, Παπαχελάς και άλλοι τέτοιοι αξιότιμοι. Έτρεχε στον κάθε κακόφωνο τραγουδιστή και έσκαγε ένα σωρό λεφτά, γλεντώντας όπως μόνο ο Έλληνας ξέρει(ξεχνούσε τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό για λίγο). Φρόντιζε οι νέοι της χώρας μέχρι τα δεκαεννιά τους να έχουν σκέψη και όνειρα σαραντάρη. Όταν τα πράγματα στράβωναν κατηγορούσε με χαιρεκακία τους συμπολίτες του που την "πάτησαν", όπως τους "καράβλαχους που ήθελαν και χρηματιστήριο" αγνοώντας βολικά ένα ολόκληρο σύστημα που προπαγάνδιζε εκείνον τον ιδιόμορφο τζόγο.  Εκείνος ο Έλληνας έζησε μέχρι της αρχές του 2000. Δεν καταψήφισε τον πρωθυπουργό εκείνον για τίποτα από όλα αυτά που είχε κάνει. Πριμοδότησε μόνο τον "σοφό της Ραφήνας" όταν του έταξε περισσότερα, με τα γνωστά αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής του υπουργού οικονομίας που θα έκανε τη χώρα μια Ιρλανδία(τότε οικονομικό θαύμα- φούσκα της ΕΕ) του Νότου. Τελικά τα κατάφερε. Στο κομμάτι της φούσκας.  Αυτός ο τύπος Έλληνα κηδεύεται κι αυτός αύριο μαζί με τον δημιουργό του. Δίνει τη θέση του στον σημερινό τύπο-πιο δουλικό και ατομιστή ακόμα να κοιτά πλέον έντονα και προς την ακροδεξιά- ο οποίος αποζητά τη σταθερότητα και την ανάπτυξη που -κοίτα σύμπτωση- του υπόσχεται μια κυβέρνηση εξίσου ανήθικη, με εξίσου ανύπαρκτους ελέγχους(βλ. Τέμπη), ίδια εικόνα διάλυσης και με όπλο της στο δημόσιο διάλογο την "ατομική ευθύνη", την εξευγενισμένη εκδοχή του "τα ήθελαν και τα έπαθαν στο χρηματιστήριο" και του "μαζί τα φάγαμε", του "όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα" και άλλα που ακούγαμε τότε. Και άλλη μια διαβολική σύμπτωση. Και τούτη η κυβέρνηση έχει πλήρη -ίσως και απόλυτο- έλεγχο των εγχώριων ΜΜΕ. Ε, σε τριάντα χρόνια θα τον κηδεύσουμε κι αυτόν τον τύπο Έλληνα...

ΥΓ. Και άλλα πολλά μπορούν να γραφούν για εκείνη τη δεκαετία, για το ρόλο κι άλλων θεσμικών παραγόντων αλλά ας το αφήσουμε για την ώρα.