Στη σημερινή περικοπή, περιγράφεται η θεραπεία από τον Χριστό, ενός εκ γενετής τυφλού και όσα ακολούθησαν. Το συμβούλιο των Φαρισαίων που δεν ήθελαν να πιστέψουν στο θαύμα αυτό, στην κλήση σε απολογία των γονέων του τυφλού, οι οποίοι δεν τον υπερασπίστηκαν και στη συνάντηση ξανά του θεραπευμένου πια τυφλού με τον Ιησού όπου και του αποκαλύπτει ο Ιησούς ότι είναι ο Υιός του Θεού.
Πιστεύω πως όταν η θεολογία και τα κηρύγματα καταπιάνονται μονίμως με υψηλά νοήματα, λεπτές έννοιες και υπερβατικά θέματα, τελικά επηρεάζουν ελάχιστα τη ζωή μας και τελικά είναι τόσο χρήσιμες όσο και ένας ανεμιστήρας στους Εσκιμώους στον Βόρειο Πόλο. Για να το φέρω και στη σημερινή περικοπή, είναι σαν ο Χριστός όταν συνάντησε τον τυφλό να μην τον θεράπευε αλλά να του μιλούσε για την δημιουργία του κόσμου, την πτώση του Εωσφόρου ή τη σημασία της απλότητας και της ταπείνωσης για την λείανση της ψυχής. Θέματα σημαντικά και ενδιαφέροντα αλλά πολύ λίγο θα ενδιέφεραν τον τυφλό που ήθελε το φως του. Τη θεραπεία του.
Στο σημερινό κήρυγμα λοιπόν, ας μη μιλούσαμε για τα βαθιά θεολογικά θέματα που μπορούν να εντοπιστούν σε αυτό αλλά ας αρκεστούμε σε κάτι πιο ταπεινό. Οι γονείς του τυφλού, όταν κλήθηκαν από τους Φαρισαίους δεν ανακατεύτηκαν, αλλά άφησαν τον γιο τους να επωμιστεί ολόκληρο το βάρος της εξήγησης της θεραπείας του. Αυτοί που είχαν γεννήσει ένα τυφλό παιδί, αυτοί που άκουγαν καθημερινά σχόλια πως έφταιγε η δική τους αμαρτία που γεννήθηκε το παιδί τους τυφλό, που το μεγάλωσαν με δυσκολίες προφανώς, αντί να χαρούν και να βροντοφωνάξουν μαζί με το γιο τους τη θεραπεία του, τι έκαναν; Φοβήθηκαν τους Φαρισαίους και τη διαγραφή τους από τη Συναγωγή. Φοβήθηκαν το "τι θα πει ο κόσμος" και πήραν αποστάσεις.
Οι γονείς αυτοί μέχρι τότε θα θεωρούνταν ίσως και ηρωικοί γονείς. Πάντως σίγουρα θα θεωρούνταν καλοί γονείς. Ανέχτηκαν τα κουτσομπολιά, μεγάλωσαν το παιδί τους, το οποίο ήταν πηγή αποτροπιασμού γι' αυτούς και προφανώς φρόντιζαν και για τον βιοπορισμό του αφού ένας τυφλός δε θα μπορούσε να δουλέψει. Κια τη κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή του θαύματος, τη στιγμή της συνάντησής του με τον Θεό, τη στιγμή της απολογίας στους Φαρισαίους, με μια και μόνο κίνηση τα έσβησαν όλα. Εγκατέλειψαν τον γιο τους, τον άφησαν μόνο του απέναντι στους Φαρισαίους και συμμορφώθηκαν με το κοινωνικό -ας το πούμε- κατεστημένο.
Και εδώ είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε και όσοι είμαστε γονείς αλλά και όσοι επιθυμούμε να γίνουμε, τι ακριβώς σημαίνει να είσαι γονιός. τι κάνει ένα γονιό πλήρη, μάλλον όχι πλήρη, αυτό δεν το καταφέρνει ποτέ κανείς γονιός πέρα από τον Θεό, αλλά επαρκή.
Το να δουλεύουμε όλη μέρα και να φροντίζουμε τα υλικά αγαθά του παιδιού αλλά να το αφήνουμε να το μεγαλώνουν οι παππούδες είναι επαρκές; Το να το υπερπροστατεύουμε και να του μαθαίνουμε πως όλος ο κόσμος πρέπει να τρέχει για ό,τι θελήσει είναι επαρκές; Το να θέλουμε εμείς να καθορίσουμε τη ζωή θα ακολουθήσει γιατί πιστεύουμε πως έχουμε την εμπειρία να ξέρουμε εμείς ποια θα πρέπει να είναι η πορεία του και ποια όνειρα θα πρέπει να εγκαταλείψει μας κάνει επαρκείς; Αν όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δεν τα κάνουμε και κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα, αν δηλαδή φροντίζουμε μόνο για τα πνευματικά, αν θυσιάζουμε την υλική άνεση για να είμαστε δίπλα τους, αν τα αφήνουμε να επιλέγουν ακόμα και το λάθος είμαστε σαν γονείς επαρκείς; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά. Πιθανότατα, όπως κι αν δράσουμε να βρεθούμε μπροστά σε προβλήματα. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Μια σειρά προβλημάτων. Και τα προβλήματα της ζωής δεν είναι όπως αυτά των μαθηματικών. Δεν λύνονται πάντα, δεν έχουν λύσεις. Πολλές φορές μας συνοδεύουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ένας γονιός; Αυτό που δεν έκαναν οι γονείς του τυφλού. Να συμπαραστέκεται, να στέκεται δίπλα στο παιδί του, ανεξαρτήτως συνθηκών και καταστάσεων. Να είναι δίπλα του, όχι για να το κακομαθαίνουν, όχι για να του λύνουν τα προβλήματά του αλλά για να ξέρει πως έχει ένα καταφύγιο. Πως δε θα είναι μόνο του, ανεξαρτήτως αν πετυχαίνει ή αποτυγχάνει. Αν το επευφημεί ο κόσμος ή αν το κατηγορεί. Όπως και ο Χριστός είναι πάντα δίπλα στον άνθρωπο, στις χαρές του και κυρίως στις λύπες του.
Όταν ο Χριστός ρωτήθηκε από τους μαθητές Του για τον τυφλό «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;» Ο Ιησούς απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν». Λοιπόν ίσως αυτό έγινε και για να μάθουμε και κάτι άλλο. Τι σημαίνει να είσαι γονιός. Και όχι μόνο. Αλλά και τι σημαίνει να είσαι παππούς ή γιαγιά αλλά και τι σημαίνει να είσαι θείος ή θεία. Και φυσικά τι σημαίνει να είσαι πνευματικός. Σημαίνει να στέκεσαι δίπλα. Να συμβουλεύεις αλλά να μην επιβάλλεις. Να ακούς περισσότερο και να μιλάς λιγότερο. Να σέβεσαι την ελευθερία του παιδιού όπως ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Να είσαι έτοιμος να κάνεις το πρώτο βήμα συμφιλίωσης και καταλλαγής όπως ο Θεός το έκανε. Σημαίνει να κάνει το θέλημα του Θεού επί της γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου